บทที่ 600

เมื่อถึงตอนนั้น ท่านโหวหลินก็เหมือนเพิ่งได้สติ รีบคุกเข่าลงทั้งสองข้าง “ข้าน้อยหลินโหยว ขอคารวะท่านอ๋อง!”

เมื่อเห็นเช่นนั้น ฮูหยินหลินกับหลินเย่ว์ก็รีบคุกเข่าตามไปทันที

แม้แต่เฉียวเนี่ยนเองก็ย่อตัวทำความเคารพ

เว้นเสียแต่เซียวเหิง ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ดวงตาเต็มไปด้วยความหมองหม่น จ้องเขม็งไปยังฉู่จืออี้

คนตรงหน้าคือพรานล่าสัตว์คนนั้นเมื่อวันก่อนชัด ๆ!

ทันใดนั้น เสียงเจ้ารองซึ่งยืนอยู่ด้านหลังฉู่จืออี้ก็พูดขึ้นเบา ๆ “เซียวเหิง เจ้าช่างบังอาจ! เจออ๋องผิงหยาง ยังกล้าละเมิดไม่ยอมคุกเข่า!”

เซียวเหิงขมวดคิ้วเป็นปม ก่อนจะค่อย ๆ คุกเข่าลงข้างเดียว “คารวะท่านอ๋อง”

ทว่า ฉู่จืออี้กลับไม่ใส่ใจเขาแม้แต่น้อย แต่เดินไปพยุงเฉียวเนี่ยนขึ้นด้วยตัวเอง ก่อนจะกล่าวขึ้นเรียบ ๆ ด้วยเสียงทุ้มต่ำ "ทุกคนลุกขึ้นเถอะ"

เสียงของฉู่จืออี้เรียบเย็นแต่ทรงอำนาจ ท่านโหวหลินลุกขึ้นเป็นคนแรก สีหน้าตื้นตัน “ท่านอ๋องหายไปแปดปี ข้าน้อยไม่เคยคาดคิดว่าจะได้เห็นท่านอ๋องอีกครั้งในชีวิตนี้”

ฉู่จืออี้เพียงปรายตามองเขา ไม่ตอบอะไร

แต่กลับหันไปหาเฉียวเนี่ยน แล้วกล่าวจริงจัง “จวนอ๋องผิงหยางใหญ่เกินไป ข้าอยู่คนเดียวไม่ค่อยชิน เจ