บทที่ 633

แม้จะเรียกชื่อออกมาแล้ว แต่นางกลับไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรกับเฉียวเนี่ยนดี

เฉียวเนี่ยนย่อมเข้าใจเรื่องนี้ดี

นางจึงเอ่ยขึ้นว่า “ข้าขอเข้าไปป้อนยาก่อนนะเจ้าคะ”

พูดจบก็เดินเข้าห้องไป

ภายในห้อง มีเพียงแพทย์ทหารคนหนึ่งคอยดูแลอยู่

เมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนเข้ามา เขาก็แสดงความแปลกใจเล็กน้อย

เมื่อเฉียวเนี่ยนอธิบายถึงจุดประสงค์ของตน แพทย์ทหารก็รีบถอยให้ “ข้าน้อยได้ยินมานานแล้วว่าคุณหนูเฉียวเป็นศิษย์ของหมอเทวดา ข้าน้อยเองก็อยากเห็นกับตานัก”

ข่าวที่เซียวเหอหายดีนั้น แพร่ไปทั่วในหมู่ผู้รักษา

ต่างก็อยากรู้จักหมอเทวดาผู้นั้น

วันนี้แม้จะไม่ได้พบตัวหมอเทวดา แต่ได้เห็นยารักษาชีวิตจากมือของเขา ก็นับว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่ง

เฉียวเนี่ยนจึงก้าวเข้ามา หยิบยาเม็ดหนึ่งออกจากขวด เมื่อมองใบหน้าของเซียวเหิงที่ไร้เลือดฝาด นางก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว แล้วค่อย ๆ ใช้อีกมือหนึ่งแง้มริมฝีปากของเซียวเหิงออก แล้วสอดยาเข้าไป

ไม่มีปฏิกิริยาใดเลย

เฉียวเนี่ยนยืนนิ่งอยู่ข้างเตียง ไม่ไหวติงเช่นกัน

ผ่านไปครู่หนึ่ง แพทย์ทหารจึงเอ่ย “คิดว่ายาของหมอเทวดาก็คงไม่ใช่ยาวิเศษ คงต้องใช้เวลา”

แพทย์ทหารนายนั้นมองฟ้า พลางกล่าวต่อ “ดึก