บทที่ 717

และทุกครั้งก็มักจะจับปลาได้หลายตัว

ครั้งหนึ่งจับได้ปลาตัวหนึ่ง ขนาดยาวกว่าต้นแขนของนางเสียอีก ดิ้นแรงมาก ตัวเล็กๆ อย่างนางจะอุ้มไว้ได้อย่างไร ปลาตัวนั้นใช้หางตบหน้านางไปหลายทีก่อนจะหนีกลับลงน้ำ

ทำเอานางร้องไห้โฮ กลับไปจวนโหวทั้งน้ำตา

ต่อมาก็เป็นท่านโหวหลินทำทีว่าต้องล้างแค้นให้นาง ผ่านไปหนึ่งชั่วยามก็กลับมาในสภาพเปียกโชกทั้งตัว มือหนึ่งถือปลาตัวโต

ตอนเด็กๆ นางไม่เข้าใจอะไร เพียงรู้สึกว่าท่านพ่อของตนเก่งมาก

ทว่ายามนี้เมื่อนึกย้อนกลับไป ปลาตัวที่หนีลงน้ำไปแล้ว จะจับกลับมาได้อย่างไร?

ท่านโหวหลินย่อมต้องไปซื้อปลามาตัวหนึ่ง แล้วจึงแกล้งทำตัวเปียกปอนทั้งร่างก่อนกลับมา

ก็เพื่อเอาใจลูกสาวคนเดียวของพวกเขา

นางเคยเป็นลูกสาวผู้เป็นแก้วตาดวงใจคนเดียวของพวกเขา

เห็นเฉียวเนี่ยนไม่ตอบ ฮูหยินหลินก็พูดอย่างลับๆ ล่อๆ ว่า “นางจะไปจับปลาน่ะสิ! ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าดูสิ เด็กคนนี้น่าประหลาดไหม? ตัวแค่นี้กลับมีความสามารถเช่นนี้! แต่ก็เพราะนางกตัญญู ข้าแค่เผลอเอ่ยปากอยากกินต้มปลา นางก็จำขึ้นใจ ไม่รู้ว่าไปเรียนการจับปลามาจากใคร!”

พูดมาถึงตรงนี้ ฮูหยินหลินก็หัวเราะออกมาอีกครั้ง “เมื่อวานนางยังร้องไห้กลับมาเลย