บทที่ 739

พูดมากไป เขาก็จะเข้าใจผิดอีก

เซียวเหิงยืนอยู่หน้าประตูเช่นนั้น สายตาตกอยู่ที่ตำแหน่งที่เฉียวเนี่ยนยืนเมื่อครู่ ตรงอกพลันเจ็บแปลบขึ้นมาเป็นระลอกๆ

ไม่รู้ว่าเซียวเหอมายืนอยู่ข้างประตูตั้งแต่เมื่อไร เหลือบมองเฉียวเนี่ยนที่เดินห่างออกไปนานแล้ว จึงพูดว่า “เจ้าจะมัวยืนบื้ออยู่อีกทำไม? ไม่ต้องไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทหรือ?”

เซียวเหิงเป็นแม่ทัพ ไม่เหมือนเขาที่สามารถเข้าเฝ้าวังได้ทุกวัน

การที่เซียวเหิงเข้าวัง ย่อมต้องเป็นเพราะมีเรื่องจะกราบทูลฝ่าบาท

น้ำเสียงของเซียวเหอสามารถดึงสายตาของเซียวเหิงให้หันกลับมาที่เขาได้สำเร็จ พร้อมกับน้ำเสียงกดต่ำ ด่าลอยๆ ว่า “ไอ้คนเจ้าเล่ห์”

เซียวเหอเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เสียงเย็นเฉียบเอ่ยว่า “นี่เรียกว่าผู้ใกล้ชิดน้ำย่อมได้ชมเงาจันทร์ก่อน”

ฟังดูสมเหตุสมผลไม่ใช่หรือ!

ตำแหน่งผู้บัญชาการกองทหารรักษาพระองค์ของเขา แม้จะไม่สูงเท่าแม่ทัพ แต่ก็สามารถเข้าถึงเฉียวเนี่ยนได้ก่อนเซียวเหิงหนึ่งก้าว

เซียวเหิงเองก็เข้าใจดี ว่านี่คือข้อได้เปรียบของเซียวเหอในฐานะผู้บัญชาการกองทหารรักษาพระองค์

ถึงขนาดบางครั้ง เขายังรู้สึกว่าเซียวเหออยู่ในวังก็ยังดี อย่างน้อยก็สามารถดูแลเฉียวเนี่ยนได้