บทที่ 7

หลินเย่ว์มองเฉียวเนี่ยนอย่างไม่เชื่อสายตา เขาอยากจะตําหนิเฉียวเนี่ยนที่โกหกโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อเห็นแม่ของเขานั่งอยู่ข้างๆ ก้มหน้าลงและไม่คิดจะพูดอะไร เขาก็ได้คําตอบในใจแล้ว

แต่จะเป็นไปได้อย่างไร?

ท่านพ่อชอบเนี่ยนเนี่ยนมากที่สุดตั้งแต่เด็กนี่นา!

จะให้นางเปลี่ยนแซ่ได้ยังไงล่ะ?

ความรู้สึกที่หัวใจถูกบางสิ่งฉีกกระชากอย่างรุนแรงทําให้หลินเย่ว์หายใจติดขัดอีกครั้ง

เขาเพียงรู้สึกรําคาญมาก มองคนเต็มห้อง แต่กลับไม่มีสักคนที่ถูกตา จึงสะบัดแขนเสื้อเดินจากไป

การจากไปของเขาทําให้เซียวเหิงค่อนข้างอึดอัด

เขาก้าวเข้าไปทําความเคารพ “เซียวเหิงคารวะฮูหยินเฒ่าหลินขอรับ”

สําหรับเขา ฮูหยินเฒ่าหลินกลับใจดี

แม่ทัพหนุ่มที่ถูกแต่งตั้ง มีความกล้าหาญและวางแผน ไม่ว่าเวลาไหนก็สุภาพเรียบร้อย สุภาพเรียบร้อยแบบนี้ จะไม่ถูกใจผู้ใหญ่ได้อย่างไรกัน?

ฮูหยินเฒ่ารีบยกมือขึ้นทักทาย “แม่ทัพเซียวรีบนั่งลงเถอะ! เมื่อวานเจ้าเพิ่งส่งสมุนไพรล้ำค่ามากมายมา เป็นข้าเองที่ไปขอบคุณถึงจะถูก”

เซียวเหิงนั่งลงตรงข้ามหลินยวน มองฮูหยินเฒ่าด้วยสีหน้าอ่อนโยน “พ่อแม่ของข้ากําลังอยู่ในวัยฉกรรจ์ ไม่จําเป็นต้องใช้ของเหล่านั้น โสมเขากวางที่ฮ่องเต้ประทานให้ย่อมเป็นการบํารุงร่างกายให้ฮูหยินเฒ่าได้ดีที่สุด”

ฮูหยินเฒ่ายิ้มอย่างเบิกบานใจ “ช่างเป็นเด็กกตัญญูเสียจริง วันนี้เจ้ามาได้จังหวะพอดี เมื่อครู่ป้าเจ้ายังปรึกษากับข้าอยู่ว่าจะตกลงเรื่องแต่งงานกับบ้านเจ้า ไม่สู้วันนี้เจ้ากลับไปถามพ่อแม่เจ้าว่าเมื่อไรจะว่าง ทั้งสองครอบครัวนั่งคุยกันดีๆ หน่อย”

เมื่อได้ยินคําพูดของฮูหยินเฒ่า เซียวเหิงจึงหันไปมองหลินยวน

เมื่อสังเกตเห็นสายตาของเซียวเหิง หลินยวนก็ก้มหน้าลงอีกครั้ง ใบหน้าเล็กแดงก่ำ

ทําให้ฮูหยินหลินหัวเราะลั่น “สาวน้อยคนนี้ ยังอับอายอีก”

พูดจบ ฮูหยินหลินก็หันไปพูดกับเซียวเหิงว่า “เหิงเอ๋อร์ เจ้าก็รู้ว่าพวกเจ้าอายุไม่น้อยแล้ว การแต่งงานครั้งนี้ก็ควรตกลงกันได้แล้ว”

เซียวเหิงพยักหน้า เหมือนจะเห็นด้วยกับคําพูดของฮูหยินหลิน

แต่ทันใดนั้นเขาก็มองไปที่เฉียวเนี่ยน “แม่นางเฉียวคิดว่าอย่างไร?”

เฉียวเนี่ยนอึ้งไปทันที สายตาที่มองเซียวเหิงเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจและสอบถาม

แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนางล่ะ?

อย่าว่าแต่เฉียวเนี่ยนเลย แม้แต่หลินฮูหยินกับหลินยวนก็ยังตกตะลึง

เห็นเพียงหลินยวนมองเซียวเหิง แล้วก็มองเฉียวเนี่ยน ทันใดนั้นก็พบว่าเมื่อสักครู่ที่เซียวเหิงพูดกับฮูหยินเฒ่า ที่จริงแล้วคนที่มองก็คือเฉียวเนี่ยน

ทันใดนั้นดวงตาทั้งคู่ก็แดงก่ำ

หรือว่าคนที่อยู่ในใจของเซียวเหิงแท้จริงแล้วคือเฉียวเนี่ยน

แต่เขาเป็นคู่หมั้นของนางนะ

แน่นอนว่าฮูหยินหลินมองออกถึงความคับข้องใจของหลินยวนได้อย่างรวดเร็ว แต่ตอนนี้เซียวเหิงเป็นคนโปรดต่อหน้าฮ่องเต้ แม้แต่นางก็ไม่กล้าพูดเสียงดังกับเขา

จึงได้แต่แสร้งทําเป็นอ่อนโยน “เหิงเอ๋อร์ การแต่งงานของเจ้ากับยวนเอ๋อร์ ทําไมต้องถามเนี่ยนเนี่ยนด้วยล่ะ?”

ใช่ ทําไมต้องถามนางด้วย?

เฉียวเนี่ยนก็รู้สึกสงสัยเช่นเดียวกัน

มีเพียงเซียวเหิงเท่านั้นที่ยังคงมีท่าทางสุภาพอ่อนโยน “ท่านป้าหลินอย่าเข้าใจผิด เพียงแต่ตอนนี้แม่นางเฉียวยังเป็นคุณหนูใหญ่แห่งจวนโหว ยวนเอ๋อร์ก็เรียกนางว่าพี่หญิง ฐานะต้องมีระเบียบ หากแต่งงานก็ควรเป็นแม่นางเฉียวก่อน”

คําพูดนี้... มันก็สมเหตุสมผล

อย่างไรก็ตาม ในตระกูลที่เคารพกฎเหล่านั้น ถ้าลูกสาวคนโตไม่เคยแต่งงาน น้องชายและน้องสาวที่มีศักดิ์น้อยกว่าก็จะไม่สามารถแต่งงานได้

แต่ว่า จวนโหวไม่เคยให้ความสําคัญกับกฎระเบียบเหล่านั้น

เท่าที่เฉียวเนี่ยนรู้มา ตระกูลเซียวก็ไม่ใช่ตระกูลที่เคร่งครัดในกฎระเบียบเช่นนี้

ตอนนี้เซียวเหิงพูดแบบนี้ คงแค่หวังว่านางจะรีบแต่งงานเท่านั้น

เป็นห่วงว่านางจะยังตามตื๊อเขาเหมือนเดิมหรือ?

เฉียวเนี่ยนยิ้มอยู่ในใจ แต่ใบหน้ากลับเพียงยิ้มมุมปากอย่างเฉยชา “ถ้าตามที่แม่ทัพเซียวบอก ต้องให้ท่านโหวน้อยแต่งงานก่อนเจ้าค่ะ”

ท้ายที่สุดแล้วท่านโหวน้อยเป็น'พี่ชาย'ของนาง

แต่เรื่องการแต่งงานของหลินเย่ว์ยังไม่ได้เลื่อนออกไปเลย รอให้หลินเย่ว์แต่งงานก่อน แล้วค่อยรอให้หลินยวนแต่งงานกับเซียวเหิงก่อนถึงจะแต่งงาน เกรงว่าคงต้องใช้เวลาอีกปีสองปี

ถึงเขาไม่รีบ แต่เซียวยังรออุ้มหลานอยู่!

แต่เซียวเหิงทําราวกับฟังไม่ออกถึงความประชดประชันของนาง กลับพยักหน้าหงึกหงัก “สมควรเป็นเช่นนี้”

ได้ยินดังนั้น หลินยวนที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็ตาแดงก่ำ มองตรงไปยังเซียวเหิง

เหมือนจะถามเขาด้วยแววตาว่าทําไมต้องเป็นแบบนี้

นางเป็นสาวแก่แล้ว เขารอได้ แล้วนางจะรอต่อไปได้อย่างไร?

เพียงแต่คําพูดนี้ของเซียวเหิงแม้แต่ฮูหยินหลินก็ยังคิดไม่ออกว่าจะตอบอย่างไรดี หัวข้อสนทนาก็ดูเหมือนจะเงียบหายไป

หลังจากพวกเขาคุยกันอีกสองสามประโยคอย่างไม่เจ็บปวดและคันไม้คันมือ ฮูหยินเฒ่าก็ปฏิเสธไปว่าเหนื่อยแล้ว ให้เฉียวเนี่ยนประคองนางกลับไปพักผ่อนที่ห้อง

ฮูหยินหลินจึงพาหลินยวนและเซียวเหิงทําความเคารพและขอตัวลา

เพียงแต่เซียวเหิงเพิ่งเดินออกมาจากเรือนของฮูหยินเฒ่าได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงอ่อนโยนเสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลัง “พี่เหิง”

ชั่วขณะหนึ่ง เซียวเหิงคิดว่าเป็นเฉียวเนี่ยน

เพียงแต่เสียงนี้เบาเกินไป ไม่เหมือนเฉียวเนี่ยนที่ถือมีดอยู่

เขาแอบถอนหายใจแล้วหันกลับมา

มองหลินฮูหยินที่กําลังจากไปไม่ไกล เซียวเหิงจึงละสายตากลับมามองหลินยวน “เป็นอะไรไป?”

น้ำเสียงทุ้มต่ำอ่อนโยนเหมือนเคย

หลินยวนมักจะรู้สึกว่าท่าทีที่เซียวเหิงพูดกับตนเองนั้นอ่อนโยนเป็นพิเศษ เขารักษามารยาทและความห่างเหินกับผู้อื่นมาโดยตลอด

ดังนั้นหลินยวนจึงคิดมาตลอดว่าเซียวเหิงปฏิบัติต่อนางแตกต่างกัน

แต่วันนี้เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกถึงความห่างเหินในความอ่อนโยนนี้

เมื่อคิดว่าหลายปีมานี้อาจจะเป็นเพราะตัวเองคิดไปเองฝ่ายเดียว ดวงตาของหลินยวนก็ชื้นขึ้นมา แดงๆ เหมือนกระต่ายน้อยที่บาดเจ็บตัวหนึ่ง

นางก้มหน้าลงกัดริมฝีปาก สองมือก็กวนชายเสื้อตัวเองอย่างกระสับกระส่าย ในที่สุดก็รวบรวมความกล้าถามออกมา “พี่เหิงท่าน... ไม่อยากแต่งงานกับข้าใช่ไหม?"

เซียวเหิงคิดไม่ถึงว่าหลินยวนจะถามเช่นนี้ หลังจากอึ้งไปเล็กน้อยก็ยิ้มบางๆ “ทําไมถึงถามแบบนี้ล่ะ?”

“ท่าน เมื่อครู่ท่าน...”

หลินยวนพูดไม่ออกแล้ว

พูดมากเกินไป ดูเหมือนว่าเขาเกลียดการแต่งงานมากแค่ไหน

นางเป็นสตรี หน้าตาก็ยังต้องการอยู่

เซียวเหิงมองนาง ในใจเข้าใจแล้วว่านางอยากพูดอะไร แต่ยังคงพูดเรียบๆ ว่า “อย่าคิดมาก การหมั้นหมายระหว่างเราสองคนถูกกําหนดโดยผู้ใหญ่ในครอบครัว ไม่เปลี่ยนแปลงหรอก”

พูดจบ เขาก็ยิ้มบางๆ “อีกไม่กี่วันข้าค่อยมาเยี่ยมเจ้าใหม่” จากนั้นก็หันหลังจากไป

หลินยวนยืนอยู่ที่เดิม มองแผ่นหลังของเซียวเหิงอย่างเงียบๆ

ประโยคสุดท้ายของเขาเหมือนให้ความมั่นใจแก่นาง

แต่...

เขาไม่เคยตอบคําถามของนางเลย

อีกด้านหนึ่ง ภายในศาลบรรพบุรุษของตระกูลหลิน หลินเย่ว์นั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ บนพื้นด้านหน้าเป็นลําดับวงศ์ตระกูลหลินที่ถูกพลิกจนยับย่น

คําพูดที่เฉียวเนี่ยนเนี่ยนก่อนหน้านี้ เขาไม่เชื่อหรอก

พ่อจะใจร้ายให้เนี่ยนเนี่ยนเปลี่ยนชื่อได้อย่างไร?

แต่เมื่อครู่เขาพลิกดูหนังสือลําดับวงศ์ตระกูลนี้สิบกว่าครั้งก็ยังไม่พบชื่อของเนี่ยนเนี่ยน

หลินเนี่ยนไม่มี เฉียวเนี่ยนก็ไม่มี

เขาไม่เข้าใจ

ก็แค่ทําถ้วยแตกใบหนึ่งเท่านั้น ทําไมต้องลบชื่อออกจากลําดับวงศ์ตระกูลด้วย

นั่นเป็นแค่ถ้วยใบหนึ่งเท่านั้น

หรือว่านอกจากชื่อแล้ว คนอื่นไม่รู้หรือว่าเฉียวเนี่ยนถูกเลี้ยงดูมาโดยตระกูลหลินของพวกเขาหรือไง?

แม้ว่าเฉียวเนี่ยนจะไม่ใช่สายเลือดของตระกูลหลิน แต่พวกเขาเลี้ยงดูนางมาสิบห้าปี ความรักสิบห้าปีกลับสู้ถ้วยใบนั้นไม่ได้เลยหรือ?

ไม่น่าแปลกใจที่เฉียวเนี่ยนไม่มีความสุขแม้แต่น้อยเมื่อนางเห็นเขาหลังจากผ่านไปสามปี

มิน่าเล่า นางถึงไม่ยอมเรียกนางว่าแม่ และก็ไม่ยอมเรียกเขาว่าพี่ชายด้วย

หลินเย่ว์สูดหายใจเข้าลึกๆ ชั่วขณะหนึ่งเขาดูเหมือนจะเข้าใจเฉียวเนี่ยนแล้ว

แต่ในไม่ช้า ความโกรธที่แปลกประหลาดในหัวใจของเขาก็ถูกจุดขึ้นอีกครั้ง

พูดตามจริงแล้ว ลําดับวงศ์ตระกูลนี้เป็นเพียงกระดาษไม่กี่แผ่นเท่านั้น ต่อให้ไม่มีชื่อของเฉียวเนี่ยนอยู่บนนั้น ก็สามารถลบล้างความรักใคร่ที่พวกเขามีต่อนางมาตลอดสิบห้าปีได้หรือ?

ต่อให้เลี้ยงสุนัขตัวหนึ่ง คอยปรนนิบัติเลี้ยงดูอย่างดีมาตลอดสิบห้าปี อยากได้อะไรก็ให้สิ่งนั้น มันก็กระดิกหางให้พวกเขาอยู่ดี แล้วนางล่ะ?

ท้ายที่สุดแล้ว นางยังคงเจ้าคิดเจ้าแค้นเกินไป

ทั้งๆ ที่รับนางกลับมาแล้วแท้ๆ ทั้งๆ ที่ท่านแม่ก็ยังพูดเองว่าทุกอย่างจะไม่เปลี่ยนแปลง ทุกคนก็จะเข้ากันได้ดีเหมือนเดิมไม่ดีหรือ?

ทําไมต้องทําให้ความสัมพันธ์แข็งกระด้างแบบนี้ด้วย?

เมื่อนึกถึงท่าทางที่ไม่แยแสและเหินห่างของเฉียวเนี่ยน หลินเย่ว์ก็รู้สึกหดหู่มาก

เขาคิดว่าควรให้นางได้รับบทเรียนบ้างถึงจะถูก