บทที่ 8

อีกด้านหนึ่ง เฉียวเนี่ยนประคองฮูหยินชราเพิ่งกลับห้อง ฮูหยินชราก็ป่วยแล้ว

ก็เหมือนกับที่ฮูหยินหลินกล่าวไว้ สุขภาพของฮูหยินชราไม่ดีเท่าเมื่อก่อนแล้วจริงๆ

แม้ว่าวันนี้จะตั้งใจควบคุมอารมณ์ของตัวเองแล้ว แต่ก็ยังตื่นเต้นเกินไป หลังจากนอนลงก็หอบหายใจอย่างหนัก

ดีที่ซูมามาที่ปรนนิบัติฮูหยินชราคาดการณ์ไว้ก่อนแล้ว จึงเรียกหมอมาเฝ้าอยู่นอกห้องของฮูหยินชรา รอจนฮูหยินชราล้มตัวลงนอนจึงฝังเข็มและนวดให้ ผ่านไปหนึ่งก้านธูป ฮูหยินชราถึงค่อยรู้สึกดีขึ้น

กระบวนการนี้ไม่ถือว่าน่าหวาดเสียวมากนัก แต่เฉียวเนี่ยนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ยังตกใจจนทําอะไรไม่ถูกอยู่ดี

เมื่อเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของเฉียวเนี่ยน ฮูหยินชรานั่งพิงหัวเตียงและกวักมือเรียกนาง

จมูกของเฉียวเนี่ยนแดงเล็กน้อย แต่ก็กลัวว่าหากตัวเองมีอารมณ์รุนแรงจะทําให้ฮูหยินชราล้มป่วยอีก จึงฝืนกลั้นน้ำตาแล้วเดินไปที่ข้างเตียงของฮูหยินชรา

“ตกใจหมดเลย?” ฮูหยินชรายิ้มอย่างอบอุ่น

เฉียวเนี่ยนสูดจมูกฟุดฟิด จับมือของฮูหยินชราไว้แน่น “ท่านย่ารับปากว่าเนี่ยนเนี่ยนจะมีอายุยืนยาวเป็นร้อยปี”

นางเหลือแต่ท่านย่าแล้ว

ฮูหยินชรามองเฉียวเนี่ยนอย่างอ่อนโยน “ท่านย่าก็อยากมีชีวิตยืนยาว ปกป้องเนี่ยนเนี่ยนตลอดไป...”

แต่เห็นได้ชัดว่านางไม่สามารถปกป้องได้นานนัก

คิดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นฮูหยินชราก็ถามขึ้นว่า “เนี่ยนเนี่ยน ย่าช่วยหาคู่แต่งงานให้เจ้าดีหรือไม่?”

ในขณะที่ร่างกายของนางยังนับว่าแข็งแรงดี สามารถหาคู่แต่งงานที่ดีให้กับจวนโหวได้ในขณะที่ยังพูดคุยได้ไม่กี่คํา เช่นนี้จึงจะถือว่าปกป้องนางไปทั้งชีวิต

เฉียวเนี่ยนเข้าใจความหมายของท่านย่า แต่ยังคงส่ายหน้า หลุบตาลง “เนี่ยนเนี่ยนแค่อยากเฝ้าท่านย่าเท่านั้น”

สามปีที่ผ่านมาทําให้นางมองเห็นสิ่งต่างๆ มากเกินไป

แม้แต่ญาติสนิทที่อยู่กับตนมาสิบห้าปียังสามารถทอดทิ้งนางได้ในชั่วข้ามคืน นางจะฝากชีวิตทั้งชีวิตให้กับคนที่ไม่รู้จัก ที่เรียกว่าสามีได้อย่างไร?

นางคิดว่าชีวิตนี้จะอยู่กับท่านย่าเท่านั้น หลังจากท่านย่าถึงแก่กรรมแล้วนางก็จะย้ายออกจากจวนโหว ต่อไปไปออกบวชก็ยังดีกว่าไปพัวพันกับคนอื่นๆ ในจวนโหว

ฮูหยินรู้ว่าเฉียวเนี่ยนเป็นคนหัวแข็งตั้งแต่เด็ก เรื่องที่นางไม่เต็มใจก็ไม่มีใครสามารถโน้มน้าวใจนางได้ จึงทําได้เพียงถอนหายใจเล็กน้อยและไม่พูดอะไรอีก

เฉียวเนี่ยนอยู่เป็นเพื่อนฮูหยินเฒ่าอีกครู่หนึ่ง รอจนฮูหยินเฒ่าหลับไปแล้วถึงจากไป

ใครจะรู้ว่านางเพิ่งกลับมาถึงเรือนฟางเหอได้ไม่นาน ก็ได้ยินหนิงซวงมารายงานว่า “คุณหนู คุณหนูรองมาเยี่ยมท่านแล้ว”

หลินยวน?

เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่รอเอ่ยปากก็ได้ยินหนิงซวงพูดอีกว่า “คุณหนูรองมาคนเดียว”

ได้ยินคําพูดนี้ เฉียวเนี่ยนกลับหัวเราะอีก “นางให้เจ้าพูดแบบนี้หรือ?”

หนิงซวงกะพริบตาที่ไร้เดียงสาคู่นั้น แล้วพยักหน้า จากนั้นพูดว่า “หากคุณหนูไม่อยากพบ บ่าวจะไปปฏิเสธนางเดี๋ยวนี้”

ดูสิ แม้แต่สาวใช้คนหนึ่งก็รู้ว่านางไม่อยากพบหลินยวน

แต่นางหลินยวนกลับไม่รู้

ยังจงใจให้หนิงซวงบอกนางว่า หญิงรับใช้ที่ใส่ร้ายนางว่าทําถ้วยแตกไม่ได้ตามมาด้วย

ทําให้คนหัวเราะจริงๆ

ตอนนั้นคนที่ใส่ร้ายนางคือสาวใช้ของหลินยวนไม่ผิด แต่ทําถ้วยแตกกลับไม่กล้ายอมรับ ได้แต่มองสาวใช้ของตัวเองใส่ร้ายนางแต่กลับขดตัวอยู่ข้างๆ ไม่พูดอะไรสักคํา ยอมรับโดยปริยายว่าคนที่ทําให้นางต้องรับผิดคือหลินยวน!

ดังนั้นเฉียวเนี่ยนจึงไม่เข้าใจว่าทําไมหลินยวนถึงคิดว่านางจะได้พบกับนาง

จากนั้นนางก็พูดอย่างเย็นชาว่า "แค่บอกว่าข้าหลับไปแล้วก็พอ"

“เจ้าค่ะ!” หนิงซวงรับคําแล้วออกไป ผ่านไปครู่ใหญ่ถึงกลับมา

สีหน้าดูอ่อนเพลีย เหมือนไม่ค่อยกล้าเอ่ยปาก “คุณหนู คุณหนูรองบอกว่าวันนี้นางตั้งใจมาขอโทษท่าน หากท่านไม่พบนาง นางก็จะยืนอยู่ข้างนอกไม่ไปไหนตลอด บ่าวเห็นว่าวันนี้ หิมะใกล้จะตกแล้ว”

จริงๆ แล้วหนิงซวงก็ไม่รู้ว่าคุณหนูรองคนนี้ต้องการพบคุณหนูของนางเพราะเรื่องอะไร

แต่ถึงอย่างไรคุณหนูรองก็เป็นแก้วตาดวงใจของจวนโหว หากตากหิมะอยู่ข้างนอกจริง ก็ไม่รู้ว่าคนในจวนจะซุบซิบอะไรกัน

มันไม่ดีต่อคุณหนูของนาง

เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย แอบถอนหายใจ ในที่สุดก็เอ่ยปากอย่างเหนื่อยใจ “งั้นเจ้าให้นางเข้ามาเถอะ”

“เจ้าค่ะ” หนิงซวงรับคําแล้วเดินจากไป ไม่นานหลินยวนก็เดินเข้ามา

ในเวลานี้เฉียวเนี่ยนกําลังนั่งอยู่ที่โต๊ะน้ำชาด้านนอกและทายารักษาอาการบวมเป็นน้ำเหลืองที่หลังมือ

หลินยวนเห็นนิ้วมือทั้งห้าของเฉียวเนี่ยนที่ช้ำช้ำทันที หัวใจก็เต้นตึกตักอย่างอดไม่ได้

จากนั้นนางก็ก้าวไปข้างหน้าและโค้งคํานับ "ยวนเอ๋อร์คารวะพี่หญิง"

เฉียวเนี่ยนไม่แม้แต่จะยกเปลือกตาขึ้น เพียงพูดว่า “นั่งลง”

น้ำเสียงนุ่มนวล แต่แฝงไปด้วยความเย็นชา

หลินยวนไม่ได้นั่ง แต่กลับเดินเข้ามา “ยวนเอ๋อร์ทายาให้พี่หญิงนะเจ้าคะ”

ระหว่างที่พูด นางก็หยิบยาขี้ผึ้งบนโต๊ะน้ำชาขึ้นมา ทําท่าจะเช็ดไปที่หลังมือของเฉียวเนี่ยน

แต่เฉียวเนี่ยนกลับซ่อนมือไว้ในแขนเสื้อ

ในที่สุดนางก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลินยวน มุมปากของนางยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะเย้ย “อากาศหนาวมาก คุณหนูหลินไม่อยู่ในห้องของตัวเอง มาหาข้าทําไมเจ้าคะ?”

อาจเป็นเพราะท่าทีที่เย็นชาของเฉียวเนี่ยนทําให้หลินยวนรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ดวงตาของนางแดงก่ำเล็กน้อย ยืนอยู่ที่เดิม น้ำเสียงอ่อนโยน “ยวนเอ๋อร์มาขอโทษพี่หญิง เรื่องในตอนนั้นเป็นความผิดของยวนเอ๋อร์ ถ้าไม่ใช่เพราะยวนเอ๋อร์ทําถ้วยแตก พี่หญิงก็คงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานมากขนาดนี้หรอก” พี่หญิงจะตีหรือด่ายวนเอ๋อร์ก็ไม่มีคําบ่น ขอแค่พี่หญิงหายโกรธก็พอ”

ท่าทางของหลินยวนเหมือนอยากจะคุกเข่าลงตรงหน้านาง

พูดจากใจจริงจริงๆ

แต่เฉียวเนี่ยนกลับทําเพียงมองด้วยสายตาเย็นชา รอให้นางพูดจบจึงถามออกไปประโยคหนึ่ง “เจ้าคิดว่า ตอนนั้นเจ้าแค่ทําถ้วยแตกหรือ?”

ประโยคเดียวทําให้หลินยวนสําลัก

เฉียวเนี่ยนค่อยๆ ลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปที่ข้างประตู มองดูกิ่งไม้ที่โดดเดี่ยวหลายกิ่งยืนตระหง่านอยู่บนสระบัวที่ถูกแช่แข็งมานานแล้วก็อดสูดหายใจเข้าลึกๆ ไม่ได้

อากาศที่หนาวเย็นได้แทรกซึมเข้าไปในปอดของนางทันที ทําให้ออร่าของนางเย็นลงเล็กน้อย

“เจ้าต่างหากที่เป็นบุตรสาวของภรรยาเอกของจวนโหว สิบห้าปีข้างหน้า เป็นข้าที่แย่งชิงความมั่งคั่งและเกียรติยศของเจ้า ดังนั้นข้ารู้ว่าท่านโหวและฮูหยินควรดูแลเจ้า ท่านโหวน้อยควรปกป้องเจ้า แม้แต่เรือนลั่วเหมยที่ข้าชอบที่สุดก็ควรเป็นของเจ้า “หลินยวน ตอนนั้นหลังจากที่เจ้ากลับมา ข้ารู้สึกผิดต่อเจ้านะ”

“ข้าเคยคิดอยากกลับไปหาพ่อแม่ผู้ให้กําเนิดของข้า ท่านโหวบอกว่าพ่อแม่ผู้ให้กําเนิดของข้าล้วนถึงแก่กรรมแล้ว ให้ข้าอยู่ในจวนอย่างสบายใจ สําหรับเรื่องนี้ ข้าซาบซึ้งใจมาก และแอบสาบานกับตัวเองว่าวันหลังจะคบค้าสมาคมกับเจ้าให้ดี แม้ว่าในใจจะมีความแตกต่าง แต่...”

พูดถึงตรงนี้ เฉียวเนี่ยนก็หันมามองหลินยวน “เจ้าลองถามใจตัวเองดู ข้าเคยทําร้ายเจ้าหรือไม่?”

ดวงตาของหลินยวนแดงก่ำ ราวกับจะหลั่งน้ำตาออกมาได้ทุกเวลา

ชั่วขณะหนึ่ง เฉียวเนี่ยนรู้สึกหมดแรงเล็กน้อย

หากถูกคนอื่นของจวนโหวเห็นเข้า เกรงว่าคงจะใส่ร้ายว่าเป็นนางรังแกนางอีก

ตอนนั้น หลินเย่ว์ไม่ได้เตะนางตกตึกเพราะท่าทางของหลินยวนหรอกหรือ?

แต่เห็นได้ชัดว่านางไม่เคยทําอะไรเลย

เฉียวเนี่ยนใจหายวาบ มองดอกไม้สีขาวที่กําลังจะร้องไห้ดอกนั้นด้วยสายตาเย็นชา น้ำเสียงยิ่งแข็งกระด้าง “แต่ทําไมเจ้าถึงทําร้ายข้า?”