บทที่ 945

แต่นางกลับนึกถึงฉู่จืออี้ขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

หากวันนี้ฉู่จืออี้อยู่ละก็ ย่อมไม่มีทางปล่อยให้ไอ้หัวหงอกนั่นพาตัวนางไปได้แน่

ถึงแม้จะถูกพาตัวไปจริงๆ ก็คงจะหานางเจออย่างรวดเร็ว

ถึงแม้จะไม่รวดเร็ว อย่างน้อยในตอนนี้ เขาก็จะต้องบอกนางว่า อย่าคิดมาก

คิดถึงตรงนี้ ใจของนางก็สงบลงอย่างไม่มีเหตุผล

เฉียวเนี่ยนสูดหายใจเข้าลึกๆ หลับตาลง แล้วในที่สุดก็ค่อยๆ หลับไป

เช้าวันถัดมา นางก็นอนเต็มอิ่มจริงๆ

เมื่อลุกออกจากห้องก็ล่วงเลยถึงช่วงสาย

ด้านล่างของโรงแรมมีคนนั่งอยู่ไม่น้อย เฉียวเนี่ยนกวาดตามอง ส่วนมากเป็นคนของตระกูลมู่

แต่มู่ซ่างเสวี่ยกับมู่หงเสวี่ยกลับไม่อยู่

นางก็ไม่ได้ถามมากความ หันไปที่ห้องของพี่ห้าแทน

วันนี้พี่ห้าดูดีกว่าเมื่อวานมาก

พอเห็นเฉียวเนี่ยน เขาก็อดถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ว่า “เมื่อวานไอ้แก่นั่นได้ทำอะไรให้เจ้าลำบากใจหรือไม่?”

เฉียวเนี่ยนเดินไปตรวจชีพจรให้พี่ห้า แล้วจึงพูดว่า “ไม่ เขาบอกว่าอยากรับข้าเป็นศิษย์ ข้าปฏิเสธ เขาก็เลยปล่อยข้าไว้บนดาดฟ้า”

พอนึกถึงเรื่องนี้ ใจเฉียวเนี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะเดือดดาล

เจ้าเฒ่านั่นเจ้าเล่ห์เสียจริง

พี่ห้าก็มีสีหน้าเคร่งเครียดเช่นกั