บทที่ 949

มู่คังเซิ่งจ้องมองใบหน้าเฉียวเนี่ยน ดวงตาฉายแววโลภออกมาเล็กน้อย

ในตอนนี้เอง เฉียวเนี่ยนถึงเข้าใจว่าทำไมนางถึงรู้สึกตั้งแต่แรกว่ามู่คังเซิ่งมองนางเหมือนเป็นสิ่งของ

เพราะเห็นได้ชัดว่า เขาก็แค่มองนางเป็นสิ่งของจริงๆ!

เป็นกุญแจหนึ่งดอก ที่ใช้เปิดขุมทรัพย์!

“ไร้สาระสิ้นดี!” ในที่สุดหลินเย่ว์ก็ทนไม่ไหว เข้ามาคว้ามือเฉียวเนี่ยนกระตุกให้นางลุกขึ้น แล้วปกป้องนางไว้ข้างหลัง “ข้าก็ว่าแล้วว่าที่จู่ๆ ตระกูลมู่อยากมาสานสัมพันธ์ก็เพราะมีจุดประสงค์ไม่บริสุทธิ์! อะไรขุมทรัพย์จู่ๆ กุญแจอะไร ข้าไม่เชื่อหรอก! ตระกูลมู่จะล่มจมหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเราแม้แต่น้อย! พระพุทธรูปหยกเป็นของที่ท่านย่าทิ้งไว้ให้น้องสาวข้า จะให้หรือไม่ให้ก็เป็นสิทธิ์ของนาง แต่พวกเจ้าคิดจะใช้น้องสาวข้าเป็นกุญแจ ก็ลองถามดูเสียก่อนว่าดาบในมือหลินเย่ว์ผู้นี้จะยอมหรือไม่ยอม!”

สายตาเฉียวเนี่ยนหยุดลงที่มือของหลินเย่ว์ที่กำแน่นมือของนางไว้ ความอบอุ่นที่ส่งมาจากข้อมือของอีกฝ่าย ทำให้นางรู้สึกสงบลงเล็กน้อยในยามนี้

มู่ซ่างเสวี่ยก้าวมาข้างหน้า กล่าวเกลี้ยกล่อมเสียงนุ่ม “คุณชายหลินจะเดือดดาลไปไย? ท่านอาว่าที่เนี่ยนเนี่ยนเป็นกุญแจก็แค่