บทที่13 ข้าแค่อยากเลี้ยงข้าวเจ้า

หลังจากที่พันธมิตรของหวงเชียนเล่อและกัวรั่วชิงก่อตัวขึ้นแล้ว เพียงสามวัน เขาก็ได้ส่งสาส์นเชิญนางมาพบที่ร้านอาหาร 'หอชมจันทร์' ซึ่งเป็นร้านที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองหลวง ตัวร้านตั้งตระหง่านอยู่ริมแม่น้ำที่กว้างใหญ่ สายน้ำทอประกายระยิบระยับรับแสงอาทิตย์ยามบ่ายแก่ๆ มีเรือน้อยใหญ่ล่องผ่านไปมาอย่างเนิบช้า ริมสองฝั่งน้ำมีต้นหลิวที่ทอดกิ่งก้านพลิ้วไหวตามสายลม เป็นภาพทิวทัศน์อันงดงามที่ทำให้รู้สึกสงบใจอย่างยิ่ง

ในยามเซิน[1]ของวัน กัวรั่วชิงพร้อมกัวลี่ลี่มาถึงหอชมจันทร์ตามนัดหมาย นางในชุดสีชมพูกลีบบัวอ่อนที่ตัดเย็บอย่างประณีต แต่ยังคงความเรียบง่ายสง่างาม รถม้าของนางเพิ่งจะหยุดลงที่หน้าประตูร้าน และเมื่อนางก้าวลงมา หวงเชียนเล่อในชุดผ้าไหมสีน้ำเงินเข้มที่ดูสุขุมสง่างามก็ยืนรอต้อนรับอยู่แล้ว เขาผายมือเชื้อเชิญนางให้เดินเข้าไปในร้านด้วยสีหน้าอ่อนโยนที่พวกคุณหนูไม่เคยเห็นมาก่อน ทำให้หวังหลิงและเพื่อนๆ ซึ่งกำลังนั่งดื่มน้ำชาอยู่บนโต๊ะริมหน้าต่างชั้นสองพากันกระซิบกระซาบด้วยความอิจฉาในความงามของนางและในท่าทางของเขา

“สตรีผู้นั้นเป็นใครกัน” เหมยซินเอ่ยถามขึ้นและชี้ชวนให้สหายทั้งสองมอง “เหมือนว่านั่นจะเป็นรถม้าของตระกูลโจวนะ”

“จะเป็นใครได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่ฮูยินโจวซื่อจื่อ” หลินซูเสริมด้วยน้ำเสียงดูแคลน “แต่ไยนางจึงมาที่นี่กับแม่ทัพฉีหลิงได้เล่า”

“กัวรั่วชิงผู้นี้ได้โจวจื่อหมิงไปแล้วยังไม่พอใจ ยังมายุ่งกับท่านแม่ทัพอีก ช่างน่าไม่อาย” หวังหลิงที่มีใจชมชอบหวังเชียนเล่อมาตลอดส่งสายตามาดร้ายไปยังกัวรั่วชิง ในหัวก็คิดแผนการที่จะระบายแค้นครั้งนี้ให้จงได้

ขณะเดียวกันบนชั้นสองของร้าน หวงเชียนเล่อพากัวรั่วชิงไปยังห้องส่วนตัวที่ตกแต่งอย่างหรูหราแต่ยังคงความอบอุ่น ด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้แกะสลักอย่างวิจิตรบรรจงและผ้าม่านผ้าไหมเนื้อดีที่ประดับอยู่โดยรอบ มีโต๊ะอาหารกลมตั้งอยู่ริมหน้าต่างที่เปิดรับทิวทัศน์ของแม่น้ำยามอาทิตย์อัสดงได้อย่างเต็มตา นางนั่งลงตรงข้ามกับเขา และทั้งสองก็เริ่มพูดคุยกัน

“ท่านแม่ทัพมีเรื่องอันใดจะคุยกับข้าหรือ”

หวงเชียนเล่อนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะกระแฮมออกมา แล้วพูดเหตุผล “หนึ่งข้าแค่อยากเลี้ยงข้าวเจ้า สองคือเราเป็นพันธมิตรกันแล้ว คิดว่าเราควรทำความรู้จักกันอีกสักหน่อย และการพูดคุยระหว่างกินของอร่อยอาจจะทำให้เรานึกแผนอะไรดีๆ ออก เจ้าว่าไม่ดีหรือ”

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง” กัวรัวชิงรู้สึกผิดเล็กน้อย เพราะวานก่อนนางมั่นใจว่าเห็นหวงเชียนเล่อหน้าแดงตอนที่นางเผลอจับมือเขาเพราะกำลังซาบซึ้งใจ แต่อย่างว่านางเป็นสตรีที่ออกเรือนแล้ว และเขาอาจจะไม่ได้หวังสิ่งใดในตัวนางเลยก็ได้ ช่างบาปนักที่คิดว่าคนดีๆ เยี่ยงนี้จะคิดอะไรเกินเลยกับตนเอง

หวงเชียนเล่อกลัวว่านางจะไม่เชื่อว่าเขาคิดแบบนั้นจริงๆ จึงรีบชวนคุยเข้าเรื่อง “จากที่ข้าได้ไปสืบมาเล็กน้อย ดูเหมือนคนหน้าบางอย่างโจวจื่อหมิงจะไม่ยอมหย่าโดยง่าย ฉะนั้นเราอาจจะต้องทำอะไรบางอย่าง เพื่อบีบให้เขายินยอมหย่าให้เจ้า”

“เรื่องนี้ข้าก็เคยคิด แต่ตัวคนเดียวข้าไม่อาจสร้างคลื่นลมอะไรได้”

“แต่ตอนนี้เจ้ามีข้าแล้ว...” กัวรั่วชิงได้ยินก็เบิกตากว้างมองหน้าเขาอย่างตกใจ หวงเชียนเล่อรีบกล่าวต่อ “ข้าหมายถึงเราเป็นพวกเดียวกันแล้ว ข้าย่อมลงแรงช่วยเจ้าทุกอย่าง”

“กะ...ก็... ต้องเป็นเช่นนั้น ข้าก็คิดแบบเดียวกัน” กัวรั่วชิงหลุบตาลงอย่างเก้อกระดาก เพราะเผลอคิดเข้าข้างตนเองอีกแล้ว

บทสนทนากำลังดำเนินไปอย่างตะกุกตะกัก เสี่ยวเอ้อก็นำอาหารเข้ามาจัดเรียงบนโต๊ะ เรียกว่าเป็นระฆังช่วยพอดี หวงเชียนเล่อพลันชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างรวเร็ว

“อาหารเป็นอย่างไรบ้าง ข้าได้ยินมาว่าหอชมจันทร์มีชื่อเสียงเรื่องห่านย่าง เจ้าชอบหรือ”

“ห่านย่างก็ดี แต่ว่าข้าชอบไก่ผัดเม็ดมะม่วงมากกว่า”

“ข้าจะจำเอาไว้” เขายิ้มน้อยๆ แล้วคีบอาหารจานนั้นใส่ชามข้าวนาง “ถ้าชอบก็กินมากๆ หน่อย”

“ขอบคุณ” กั่วรั่วชิงมองตะเกียบที่คีบไก่ใส่ชามนางจนพูนด้วยความซึ้งใจ นางไม่คิดเลยว่าเขาเป็นบุรุษที่รู้จักใส่ใจผู้อื่นขนาดนี้

หวงเชียนเล่อเห็นนางกินของชอบเคี้ยวตุ้ยๆ ดูน่ารัก เขาตักน้ำแกงไก่ที่เคี้ยวจนเป็นสีน้ำนมใส่ชามเล็กๆ ส่งให้นาง “ลองนี่ดูสิ ซุปไก่ตุ๋นเป็นอาหารที่บำรุงสุขภาพอย่างดี”

“ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าชอบกิน” กัวรั่วชิงเอ่ยเบาๆ แต่ในใจกลับเต้นระรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน รู้สึกได้ว่าบางทีนางอาจจะไม่ได้คิดไปเอง ความสัมพันธ์พวกเขาไม่ใช่เรื่องของผลประโยชน์ แต่มีบางอย่างที่มากกว่านั้นกำลังก่อตัวขึ้นแล้ว

“แล้วท่านล่ะชอบกินอะไร”

“ข้ากินได้หมดนั่นแหละ ขนาดหญ้าข้ายังกินมาแล้ว” หวงเชียนเล่อตอบกลั้วหัวเราะ แต่เบื้องลึกในใจคิดถึงตอนที่ตนติดอยู่ในหุบเขาท่ามกลางศัตรูที่รายล้อม ตอนนั้นเขากับพลทหารที่ยังเหลือรอดต้องกินหญ้ากินแมลงที่พอหาได้เพื่อประทังชีวิต ดีที่ได้รับการช่วยเหลือไว้ทันเวลา

กัวรั่วชิงได้ยินเยี่ยงนั้น ก็ยิ่งบังเกิดความรู้สึกที่ทั้งสงสารทั้งนับถือชายชาตินักรบผู้นี้ เขาทั้งเสียสละความสุขสบาย ทั้งยังเสี่ยงตายอยู่ในสนามรบ “รั่วชิงคิดว่าปลาร่างกระรอกนี้ก็อร่อย ท่านลองชิงดูสิ” นางคีบปลาใส่ชามข้าวเขา รอยยิ้มละไมทำให้หัวใจของแม่ทัพหนุ่มเต้นราวกลองศึก

ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ลูกน้องคนสนิทของหวงเชียนเล่อเปิดประตูเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก “ท่านแม่ทัพ มีเรื่องสำคัญจากชายแดนเหนือมาขอรายงานขอรับ”

“ข้ามาแล้ว” หวงเชียนเล่อเอ่ยอย่างรวดเร็ว “เจ้า... รอข้าที่นี่” เขากล่าวกับกัวรั่วชิงก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับลูกน้อง นางจึงทำได้แค่นั่งรอเขาอยู่ที่โต๊ะเพียงลำพัง

[1] ยามเซิน เป็นเวลาประมาณ 15.00-17.00 น.