บทที่ 6 คืนเข้าหอคืนแรก

เมื่อประตูห้องถูกปิดลงก็ทำให้เกิดความเงียบและบรรยากาศชวนอึดอัดขึ้นมา ถึงจะใช้เวลานานประมาณสองเดือนกว่าในการเตรียมงานแต่ง แต่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษไปกว่าคนรู้จักกันธรรมดาเลยแม้แต่น้อย

เพียงพราวยืนนิ่งอย่างทำอะไรไม่ถูกเมื่อชายหนุ่มยังคงจับมือเธอเอาไว้แบบนั้น ถึงจะเรียนที่ต่างประเทศมาหลายปีแต่เธอก็ไม่เคยที่จะไปค้างคืนห้องเดียวกันกับใครแบบนี้มาก่อนเลย จากความรู้สึกเฉยๆ ในตอนแรกจึงเกิดเป็นความประหม่าขึ้นมา เมื่อนึกถึงในช่วงเวลาที่ต้องเข้านอนด้วยกัน แต่บางทีเขาอาจจะไม่ได้นอนด้วยกันกับเธอก็ได้...เพียงพราวคิดแบบนั้นเพื่อให้กำลังใจตัวเอง หรือถ้าติณณภพเกิดไม่สนใจอะไรขึ้นมาจริงๆ ถ้าแบบนั้นเธอเองก็จะขอไปนอนที่โซฟาแทนก็แล้วกัน!

“ที่นี่มีห้องอาบน้ำห้องเดียว เธอจะอาบก่อนหรืออาบทีหลัง แล้วเราค่อยมาคุยเรื่องสำคัญกัน” ติณณภพปล่อยมือออกจากการเกาะกุม แววตาที่เคยอ่อนโยนในตอนแรกกลับมาเป็นนิ่งเรียบอีกครั้ง เขาขยับเนคไทของตัวเองเล็กน้อยด้วยท่าทางที่บ่งบอกว่าวันนี้มันทั้งเหนื่อยและน่าเบื่อมากขนาดไหน

“คุณอาบก่อนก็ได้ค่ะ...”

ติณณภพพยักหน้ารับอย่างไม่ปฏิเสธแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ทำให้เพียงพราวได้มีเวลาอยู่กับตัวเองอีกครั้ง ใจจริงของเธออยากจะเดินออกจากห้องไปตั้งแต่ในตอนนี้เพื่อไปหาโรงแรมนอนที่อื่น ทว่าก็กลัวว่าความพยายามทุกอย่างจะพังลงไม่เป็นท่าเมื่อทุกคนได้รับรู้ว่าเธอกับติณณภพไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบที่บอกไว้ตั้งแต่ตอนแรก

ชายกระโปรงของชุดเจ้าสาวตัวยาวค่อยๆ เคลื่อนไปสำรวจรอบห้องด้วยความระมัดระวัง ดูจากสไตล์ของที่ตกแต่งแล้วห้องนี้คงจะเป็นห้องนอนของติณณภพที่ใช้อยู่เป็นประจำ เพียงแต่ตอนนี้กลับมีของใช้ส่วนตัวของเธอแทรกเข้ามา ที่บ่งบอกว่าการแต่งงานของทั้งคู่ได้เกิดขึ้นแล้วจริงๆ

“ไหนล่ะผลงานของเธอ” เพียงแค่ก้าวขาออกมาจากห้องแต่งตัวเสียงเข้มก็เอ่ยถามถึงเรื่องของเขาทันที เพียงพราวลอบถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะเดินไปหย่อนตัวลงยังโซฟาที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับติณณภพเพื่อเจรจาเรื่องสำคัญ

“ฉันหวังว่าเธอจะทำให้คุ้มค่ากับสินสอดของฉันนะ”

“ตอนแรกคุณกรจะปล่อยให้เช่าแทนค่ะ แต่คุณบอกว่าต้องการที่จะซื้อขาด ฉันเลยสามารถต่อรองมาได้แค่ครึ่งหนึ่งของที่ดินทั้งหมด เพราะที่ดินตรงนั้นมีส่วนที่เป็นมรดกจากรุ่นทวดของเขาด้วย ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีทางขายต่อเด็ดขาด”

“แล้วเรื่องราคา?” ติณณภพนิ่งไปครู่หนึ่งเพื่อใช้ความคิด ถึงจะไม่ได้ที่ดินมาทั้งหมดแบบที่ต้องการ แต่มันก็ดีกว่าที่จะไม่ได้อะไรเลยแบบในตอนแรก อย่างน้อยเขาก็ยังใช้ประโยชน์จากสิ่งที่ได้มาได้

“คุณกรบอกว่าให้คุณไปคุยกับเขาเองค่ะในตอนที่เขากลับไทยแล้ว เพราะถ้าไปคุยกับคุณปู่ของเขาแบบครั้งก่อน ๆ ยังไงคุณก็ไม่มีทางได้ในสิ่งที่ต้องการ...ส่วนนี่นามบัตรที่ฉันได้มาค่ะ เพื่อนของฉันช่วยพูดให้แต่ถึงยังไงก็ดูเหมือนคุณต้องแลกกับอะไรบางอย่างที่มากกว่าเงินอยู่ดี”

“แค่นี้ก็พอแล้ว ส่วนเรื่องราคาและข้อตกลงฉันจะไปคุยกับเขาเอง” เพียงพราวพยักหน้ารับกับคำตอบของติณณภพ เป็นอันว่าหน้าที่ของเธอในการทำให้เขาได้ในสิ่งที่ต้องการนั้นจบลงแล้ว แต่สิ่งที่ยังเหลืออยู่ก็คือเรื่องของคืนนี้ที่ว่าภายในห้องมีแค่เตียงอยู่เตียงเดียว แต่เธอกับเขาอยู่กันสองคน...

ติณณภพหยิบโทรศัพท์มือถือข้างกายขึ้นมากดเข้าแอพพลิเคชันหนึ่งเพื่อส่งบอกกับเลขาของเขาในการเตรียมตัวเจรจาต่อรองซื้อที่ดินก่อนที่สายตาคมจะเหลือบขึ้นมาสบตากับหญิงสาวที่นั่งจ้องเขาอยู่ราวกับมีบางอย่างภายในใจ

“มีอะไร?” คิ้วเข้มเลิกคิ้วขึ้นถาม

“คืนนี้..เราจะนอนกันยังไงคะ” มุมปากหนากระตุกยิ้มขึ้นราวกับเจอเรื่องขบขัน เขายกแขนขึ้นมาพาดบนพนักโซฟาแล้วเอนกายลงเล็กน้อยด้วยท่าทีสบาย ๆ ต่างจากเพียงพราวที่เริ่มรู้สึกระแวงจากการไม่สามารถคาดเดาอะไรคนตรงหน้าได้เลย

“เธอคงไม่คิดว่าเราจะแยกห้องกันนอนแบบในละครหรอกใช่ไหม?”

“...เพราะถ้าอยากจะเล่นบทสามีภรรยาให้แนบเนียนเราก็ต้องนอนห้องเดียวกัน”

“ฉันก็พอจะเข้าใจเรื่องนั้นค่ะ แต่ว่า...”

“ที่นี่มีเตียงเดียว และฉันจะไม่นอนที่อื่นนอกจากบนเตียงเด็ดขาด ส่วนเธอก็หวังว่าจะไม่เล่นบทคนน่าสงสาหรอกนะ เพราะแบบนั้นมันก็จะดูตลกเกินไปเหมือนกัน”

“งั้นคุณจะให้ฉันนอนบนเตียงเหรอคะ?” เกิดมาเธอยังไม่เคยนอนร่วมเตียงกับผู้ชายคนไหนเลย ถึงจะรู้ว่าติณณภพไม่ได้พิศวาสตัวเอง แต่มันก็อดที่จะรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้อยู่ดี

“ฉันจะนั่งทำงานถึงตีหนึ่ง ถ้าเธอนอนหลับก่อนเธอจะไม่ต้องกังวลหรือเห็นอะไรที่ทำให้ฟุ้งซ่าน” เพียงพราวเม้มปากเข้าหากันอย่างชั่งใจเมื่อคนตรงหน้าลุกออกไปแล้ว ดวงตาเหนื่อยอ่อนมองโซฟาที่ดูจะขนาดเล็กกว่าร่างกายเธอเล็กน้อยด้วยความลังเล...หากเหนื่อยมากๆ แบบวันนี้ก็คงจะหลับได้ไม่ยากใช่หรือไม่?

“หรือจะนอนบนโซฟาดี...” แต่จะให้ติณณภพนอนบนเตียงนุ่มๆ อย่างสุขสบายแล้วผู้หญิงอย่างเธอมานอนบนโซฟาเนี่ยนะ! และเพียงพราวเองก็ไม่มีทางเลือกอื่นเพราะพรุ่งนี้เธอก็ต้องไปทำงานด้วยเหมือนกัน จะให้มานั่งเฝ้าเขาตลอดทั้งคืนอย่างนั้นหรือไง? ถ้าจะอันตรายก็คงอันตรายเหมือนกันหมดทั้งบนเตียงและบนโซฟานั่นแหละ เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างอรชรจึงลุกขึ้นแล้ววิ่งไปยังที่นอนของตนเองโดยไม่ลืมที่จะหยิบเครื่องมือสื่อสารติดมือไปด้วย เผื่อว่ามีอะไรเกิดขึ้นเธอจะได้ตามคนมาช่วยได้ทัน

มือเรียวปัดกลีบดอกกุหลาบสีแดงสดออกจากบนผ้าห่มโดยไม่ได้ถามไถ่ผู้เป็นเจ้าของห้อง ก่อนจะหยิบหมอนข้างในตู้มาวางไว้ตรงกลางอย่างเสร็จสรรพเป็นการแบ่งเขตชัดเจน จากนั้นจึงแทรกตัวลงในผ้าห่มผืนหนาที่ปกปิดไปจนถึงลำคอระหง

กลิ่นหอมอ่อนๆ บนเครื่องนอนช่วยให้คนที่เหนื่อยล้าสะสมพล็อยหลับไปได้ไม่ยาก ไม่นานเจ้าสาวป้ายแดงก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด

ครืด ครืด...

แรงสั่นของโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะทำให้ติณณภพต้องละสายตาจากตัวหนังสือมากมายตรงหน้า เขาเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะเห็นว่าบนหน้าจอปรากฏเป็นชื่อของ“แพรไหม” จึงกดรับสายโดยที่ไม่พูดอะไร

(คุณติณ...แพรคิดถึงคุณ..คุณมาหาแพรได้ไหมคะ)

เสียงสะอื้นไห้จนฟังแทบไม่ได้ศัพท์เป็นสิ่งแรกที่ติณณภพได้ยิน และดูเหมือนว่าตอนนี้แพรไหมเองก็กำลังอยู่ในอาการที่ไม่มีสติอยู่ด้วยเท่าไรนัก

“อยู่ที่ไหน?”

(แพร..อึก..แพรมาดื่มที่ผับใกล้คอนโดค่ะ เพราะคุณติณบอกว่าให้แพรอยู่เงียบๆ)

“กลับห้องได้แล้ว หรือถ้ากลับเองไม่ไหวฉันจะให้คนไปรับ”

(คุณติณมาหาแพรไม่ได้เหรอคะ? คืนนี้แพรอยากนอนกอดคุณ)

เพราะอย่างน้อยมันก็ทำให้เธอมั่นใจได้ว่าติณณภพเลือกเธอมากกว่าผู้หญิงคนอื่น

“เหมือนเธอจะลืมไปนะว่าวันนี้ฉันแต่งงาน”

“กลับห้องไปซะ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะไปหา” ติณณภพไม่ปล่อยให้บทสนทนายืดยาวไปมากกว่านั้น เขากดวางสายจากแพรไหมแล้วส่งข้อความไปบอกผู้ช่วยของตัวเองทันทีว่าให้ไปรับหญิงสาวกลับมาที่ห้องคอนโดที่เขาซื้อไว้

เมื่อรอจนมั่นใจว่าลูกน้องคนสนิทได้ไปรับแพรไหมกลับมาส่งถึงที่ห้องแล้ว ติณณภพจึงเดินออกมาเพื่อดูสมาชิกคนใหม่ของบ้านในช่วงเวลาตีหนึ่ง สายตาของเขาไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมาถึงแม้จะเห็นว่าเพียงพราวได้หลับไปแล้ว แต่ชายหนุ่มเลือกที่จะปิดไฟด้านในห้องนอนและเดินกลับเข้าไปที่ห้องทำงานของตัวเองต่ออีกครั้งจนถึงเช้า