ป่าลึกลับ

ยิ่งเดินลึกเข้าไปฮั่วอู๋ซวนก็ได้พบกับปีศาจหลากหลายรูปแบบในป่าอันกว้างใหญ่แห่งนี้ บางตัวมีรูปร่างบิดเบี้ยว มีเขี้ยวฟันยาวแหลม บางตัวคลานกับพื้น และบางตัวยังสามารถบินได้อีกด้วย

ฮั่วอู๋ซวนเลือกที่จะเผชิญหน้ากับบางตัวที่เขามั่นใจว่าสามารถเอาชนะได้ แต่กับบางตัวที่มีพลังเหนือกว่า เขาก็เลือกที่จะหลีกเลี่ยงเพื่อรักษาพลังและความแข็งแรงของตนเอาไว้

ท่ามกลางความมืดที่โอบล้อม ฮั่วอู๋ซวนรู้สึกได้ว่าร่างกายของเขาเริ่มอ่อนล้าลงทุกขณะจากการต่อสู้และการระวังตัวอย่างต่อเนื่อง

ทันใดนั้น สายตาของเขาสบกับเงาตะคุ่มที่อยู่ข้างหน้า สิ่งนั้นคือปีศาจขนาดใหญ่ รูปร่างเหมือนตั๊กแตนตำข้าวที่มีกรงเล็บคมดั่งดาบและดวงตาเย็นชาราวกับไม่มีชีวิต

“ข้าไม่ต้องการปะทะกับเจ้าเลยแม้แต่น้อย… แต่ดูท่าเจ้าจะไม่ให้ข้าไปง่ายๆ สินะ”

ฮั่วอู๋ซวนพูดพร้อมยกกระบี่ขึ้นตั้งรับ เขารู้ดีว่าต้องใช้ทักษะทั้งหมดที่มีเพื่อเอาชนะปีศาจตัวนี้

ตั๊กแตนตำข้าวปีศาจขยับร่างพร้อมส่งเสียงแหลมสูงในลำคอ มันพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว กรงเล็บแหลมฟาดใส่ฮั่วอู๋ซวนด้วยความแรงที่เกินกว่ามนุษย์ธรรมดาจะทานทนได้

ชายหนุ่มก้มตัวหลบโดยทันที พร้อมกับแทงกระบี่ไปข้างหน้า หวังจะฟันตัดขาของปีศาจตัวนั้น

แต่ตั๊กแตนปีศาจกลับหมุนตัวอย่างรวดเร็วและใช้กรงเล็บอีกข้างหนึ่งฟาดลงมาที่เขา ฮั่วอู๋ซวนถอยหลบในจังหวะสุดท้าย

ร่างของเขาหอบเหนื่อย เขาพยายามรวบรวมสมาธิทั้งหมด เพื่อหาจังหวะโจมตีที่สมบูรณ์แบบ

คราวนี้เขาใช้กระบี่ฟาดฟันด้วยความเร็วและความแรงทั้งหมด กรงเล็บของตั๊กแตนปีศาจถูกกระบี่ปัดออกไป และด้วยความชำนาญในการเคลื่อนไหวของเขา ฮั่วอู๋ซวนสามารถฟันตัดร่างของปีศาจตั๊กแตนตำข้าวจนขาดสะบั้น

เสียงกรีดร้องแหลมสูงดังลั่นก่อนที่ร่างของมันจะสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน

ฮั่วอู๋ซวนยืนหอบอยู่ที่จุดเดิม แม้เขาจะชนะการต่อสู้ แต่ความเหนื่อยล้าที่สะสมก็เริ่มครอบงำร่างกาย เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาแทบจะไม่มีพลังเหลืออยู่แล้ว

ทันใดนั้น เขารู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างเคลื่อนตัวเข้ามาทางด้านหลัง ร่างกายของเขาชาวาบเพราะความกลัวแวบเข้ามาในใจ เมื่อหันกลับไป เขาก็เห็นสิ่งที่น่าขนลุกอย่างยิ่ง

ตรงหน้าเขาคือ “ปีศาจแมงมุมหน้าคน” ที่มีดวงตาแดงเข้มจ้องมองเขาอย่างกระหาย มันเคลื่อนตัวช้าๆ เข้ามาใกล้ พลางพ่นเส้นใยสีขาวเหนียวออกมาด้วยความเร็วสูง เส้นใยนั้นพันธนาการร่างของฮั่วอู๋ซวนจนแน่น ร่างกายของเขาถูกพันธนาการไว้โดยที่ไม่สามารถขยับตัวได้เลย

"อึก... เจ้าปีศาจ..."

ฮั่วอู๋ซวนพยายามดิ้นรนแต่ไร้ผล ร่างกายของเขาถูกมัดไว้แน่นหนา แมงมุมหน้าคนส่งเสียงหัวเราะเย้ยหยัน พลางใช้สายตาที่เย็นชาและชั่วร้ายจ้องมองเขาราวกับอาหารมื้อใหญ่

“ข้าจะเป็นอาหารของเจ้าแล้วหรือ...” ฮั่วอู๋ซวนกล่าวพลางหลับตาลง รู้สึกถึงพิษที่แพร่ซ่านผ่านเส้นใยของแมงมุมตัวนั้น พิษเริ่มทำให้ร่างกายของเขาชาขึ้นทีละนิด หัวใจของเขาเต้นเบาลง ความคิดเริ่มลางเลือน ความหวังเริ่มจางหาย

"ศิษย์พี่... ข้า... ข้าอาจจะไม่ได้กลับไปอีกแล้ว"

เขาพึมพำออกมาด้วยเสียงแผ่วเบาราวกับเสียงลมหายใจสุดท้าย

ขณะที่เขากำลังยอมรับชะตากรรม พลันก็มีเสียงคำรามแหลมสูงดังขึ้น! ร่างปุกปุยสีขาวของ “จิ้งจอกหิมะ” กระโดดเข้ามาอย่างรวดเร็ว ราวกับสายลมหนาวที่พัดผ่านกลางคืน

จิ้งจอกขาวใช้กรงเล็บของมันตวัดเส้นใยของแมงมุมหน้าคนจนขาดออก เส้นใยเหนียวๆ ที่เคยพันธนาการเขาคลายออกทันที และร่างกายของฮั่วอู๋ซวนถูกดึงขึ้นไปบนหลังของจิ้งจอกอย่างแผ่วเบา

ปีศาจแมงมุมส่งเสียงกรีดร้องด้วยความโกรธ มันพ่นเส้นใยออกมาเพื่อหวังจะจับจิ้งจอกหิมะ แต่เมื่อมันได้สบกับดวงตาสีทองของจิ้งจอก หัวใจของมันกลับสั่นสะท้านราวกับถูกความเย็นยะเยือกกดทับ

ดวงตาสีทองของจิ้งจอกหิมะจ้องมองมันราวกับมองสิ่งที่ไร้ชีวิต แรงคุกคามอันมหาศาลแผ่ซ่านไปทั่ว ทำให้ปีศาจแมงมุมรู้สึกหวาดกลัวจนไม่กล้าขยับตัว

“เจ้าจะยอมหลีกทางให้หรือไม่?” จิ้งจอกหิมะคำรามเสียงต่ำ

เมื่อแมงมุมไม่กล้าสู้ต่อ จิ้งจอกหิมะก็พาร่างที่ไร้สติของฮั่วอู๋ซวนไปยังที่ปลอดภัยในป่าแห่งนี้ สถานที่ที่แม้แต่ปีศาจที่น่ากลัวที่สุดยังไม่กล้าย่างกรายเข้าไป