พันธนาการรักจิ้งจอกพันปี

ทุกครั้งที่ฮั่วอู๋ซวนเห็นลั่วอี๋เฟิงเจ็บป่วย ซึ่งเป็นผลจากการใช้พลังอย่างหนักในการต่อสู้กับปีศาจในคืนนั้น ความรู้สึกผิดในใจเขาก็ยิ่งทวีคูณ ร่างกายที่เคยเข้มแข็งของนางค่อยๆ เสื่อมถอยไปตามกาลเวลาเมื่อเห็นนางไอเบาๆ หรือจับหน้าอกด้วยความเจ็บปวด ฮั่วอู๋ซวนก็เหมือนถูกแผดเผาด้วยความรู้สึกผิดที่ไม่อาจบรรเทาได้ ด้วยรู้ดีว่าเหตุที่นางต้องเจ็บป่วยเช่นนี้เป็นเพราะเขา หากวันนั้นนางไม่ต้องมาปกป้องเขา นางคงยังคงแข็งแรงอยู่และความจริงอีกอย่างที่ฮั่วอู๋ซวนเก็บซ่อนไว้ลึกในใจ คือความรู้สึกที่มีต่อลั่วอี๋เฟิง ไม่ใช่เพียงแค่ศิษย์พี่ผู้ใจดีที่คอยดูแลเขาเท่านั้น แต่สำหรับเขา นางคือผู้หญิงที่งดงามและมีคุณค่ามากที่สุดในชีวิต แม้เขาจะไม่กล้าแสดงออกว่ารัก แต่เขาก็ปรารถนาจะดูแลและทำสิ่งดีๆ เพื่อนาง สายตาที่เขามองศิษย์พี่หญิงจึงแฝงไปด้วยความรักที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ยหลังจากที่ค้นหาตำราและเอกสารเก่าแก่หลายเล่ม ฮั่วอู๋ซวนก็พบเข้ากับบันทึกที่เขียนถึง “ผลอมฤต”ว่ากันว่าผลอมฤตนั้นเป็นผลไม้ที่หาได้ยากยิ่ง หากนำไปหลอมเป็นโอสถทิพย์จะสามารถรักษาโรคทุกชนิดได้ แม้แต่ความเจ็บป่วยเรื้อรังก็รักษาได้หายเป็นปลิดทิ้งฮั่วอู๋ซวนอ่า

จิ้งจอกหิมะพาฮั่วอู๋ซวนลึกเข้าไปในป่าลึกและในที่สุด พวกเขาก็มาถึงกระท่อมไม้หลังเล็กที่ตั้งอยู่กลางป่า บริเวณโดยรอบมีต้นสาลี่ใหญ่แผ่กิ่งก้านปกคลุม ให้ร่มเงาและกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ที่กำลังบานจิ้งจอกหิมะค่อยๆ วางร่างของฮั่วอู๋ซวนลงบนเตียงไม้ภายในกระท่อมอย่างระมัดระวัง ขนปุกปุยของมันสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนที่ร่างนั้นจะเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นหญิงสาวที่งดงามประหนึ่งเทพธิดาดวงตาสีทองเปล่งประกายจ้องมองชายหนุ่มที่ยังคงหมดสติ ใบหน้าของนางแสดงออกถึงความโหยหาและความรักอันลึกซึ้งราวกับมีเรื่องราวมากมายที่ซ่อนอยู่นางค่อยๆ เอื้อมมืออ่อนโยนไปสัมผัสใบหน้าของฮั่วอู๋ซวนเบาๆ ราวกับกลัวว่าเขาจะหายไปในพริบตา น้ำตาคลอเบ้าในดวงตาสีทองของนาง เอ่อท่วมด้วยความรักที่อัดแน่นมานานแสนนาน“อู๋ซวน… ในที่สุดเจ้าก็กลับมาหาข้า”นางเอ่ยด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบา ราวกับพูดกับตัวเองมากกว่าที่จะให้เขาได้ยิน“ข้ารอเจ้า รอคอยเจ้ามานานเหลือเกิน จากนี้ไปข้าจะปกป้องเจ้า ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าจากข้าไปไหนอีกแล้ว ไม่ว่าจะต้องทำสิ่งใดก็ตาม”ในความมืดมิดของค่ำคืน เสียงลมพัดผ่านใบไม้ดังก้องกังวานแผ่วเบา ฮั่วอู๋ซวนนอนนิ่งอยู่บนเตียงไม้ในกระท่อม

‘นั่นเป็นเพียงแค่ฝันไปหรือ?’เขาคิดในใจอย่างสับสน ภาพของจิ้งจอกหิมะในความฝันยังคงตราตรึงอยู่ในความคิด แต่มันก็เลือนลางราวกับมีหมอกหนาปกคลุมใบหน้าอันงดงามนั้นเอาไว้นึกไม่ออกว่าปีศาจจิ้งจอกตนนั้นเป็นใคร และทำไมถึงทำให้ชายหนุ่มรู้สึกปวดร้าวในอกได้เช่นนี้ เพียงแค่ฝันหนึ่งฝัน เหตุใดความเจ็บปวดนั้นจึงยังกัดกินหัวใจของเขาอย่างไม่ปล่อย?เมื่อเขามองไปรอบๆ กระท่อม สายตาเริ่มคุ้นกับแสงสว่างและการตกแต่งของสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย เตียงไม้แข็งๆ กับกลิ่นอายของไม้เก่าที่คลุ้งอบอวลอยู่ในอากาศเขายันตัวขึ้นนั่งเพื่อมองสำรวจ แต่ความเจ็บปวดรุนแรงแล่นพล่านไปทั่วร่างทำให้ต้องทรุดตัวกลับไปนอนเช่นเดิม เขาเบ้หน้าด้วยความเจ็บ"นี่ข้าบาดเจ็บอยู่หรือ..." เขาพึมพำทว่าทันใดนั้น เสียงกระซิบหนึ่งกลับดังขึ้นมา"เจ้าตื่นแล้วหรือ?"เมื่อฮั่วอู๋ซวนหันไปมองก็ต้องพบกับภาพที่ทำให้เขาตกตะลึง ในระยะใกล้ๆ ใกล้เตียงของเขา มีจิ้งจอกหิมะสีขาวที่ขนนุ่มฟูขดตัวอยู่บนพื้น!มันนอนขดราวกับหลับลึก แต่ทันทีที่เขาเคลื่อนไหวเล็กน้อย หูของมันก็กระดิกและลืมตาขึ้น สายตาของมันจ้องเขาด้วยความสนใจก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร จิ้งจอกหิมะนั้นก็กลายร่าง

“อ๊ะ จริงด้วย!” นางพูดขึ้นมาราวกับนึกแผนการอะไรบางอย่างได้ นางกระโดดลงจากกิ่งสาลี่อย่างสง่างาม ร่างกายเบาลอยมาหยุดตรงหน้าชายหนุ่ม“ข้ามีข้อแลกเปลี่ยน” ฉีเยี่ยนหลี่กล่าวด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเลศนัย“ข้อแลกเปลี่ยนอะไร?” ฮั่วอู๋ซวนถามกลับทันที ท่าทีของเขาแฝงความระมัดระวังอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาสีทองของนางบ่งบอกว่ามีแผนการบางอย่างซุกซ่อนอยู่ และแน่นอนว่าเขามองออกฉีเยี่ยนหลี่หัวเราะเบาๆ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน“ช่วงนี้ข้ารู้สึกว่าพลังบำเพ็ญของข้าไม่ก้าวหน้าเลย เจ้ายอมมาเป็นคู่บำเพ็ญเพียรให้กับข้าดีไหม?” “ไสหัวไป!” เขาตอบอย่างรวดเร็ว พร้อมหมุนตัวเดินกลับเข้ากระท่อมโดยไม่คิดจะอยู่ต่อ ใครกันที่จะยอมเป็นคู่บำเพ็ญเพียรให้กับปีศาจ? หากศิษย์พี่หรือศิษย์น้องคนอื่นๆ ในสำนักรู้เข้า เขาคงถูกขับไล่ออกจากสำนักเป็นแน่ทว่านางไม่ได้ปล่อยให้เขาหนีไปง่ายๆ “นี่เจ้าพูดกับผู้มีพระคุณของเจ้าเช่นนี้เหรอ? ข้าอุตส่าห์ยื่นข้อเสนอให้เจ้า เจ้าไม่อยากช่วยศิษย์พี่ของเจ้าแล้วหรือ?”ฮั่วอู๋ซวนหยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินคำว่า “ศิษย์พี่” ในตอนที่เขาลงจากเขา เขาสาบานไว้แล้วว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ผลอมฤตมาช่วยศิษย์พ

เขาผละห่างกลีบปากของนางจิ้งจอก พร้อมกับยกมือขึ้นมาเช็ดใบหน้าที่มีเหงื่อชื่น ฮั่วอู๋ซวนได้เห็นน้ำตาของฉีเยี่ยนหลี่ด้วย “เจ้าร้องไห้ทำไม”“ไม่รู้เหมือนกัน ข้าดีใจกระมังที่เราสองคนได้เป็นของกันและกัน ข้ารอคอยเวลานี้มาแสนนาน”ฮั่วอู๋ซวนมิพูดอะไร หัวใจของเขาพองฟูยินดีเช่นเดียวกันกับฉีเยี่ยนหลี่ ชายหนุ่มชิดกลีบปากลงไปพรมจูบซับน้ำตาให้ “โอ้ว...” เสียงของเขาที่อดกลั้นไม่ไหว ร่องของฉีเยี่ยนหลี่บีบรัดท่อนลำของเขาที่กำลังแช่ค้างไว้อยู่ หลีฮั่วอู๋ซวนทนกับความคับแน่นและตอดขมิบไม่ได้ ครางขรมอยู่ในลำคอ “ให้ข้าขยับนะ เจ้าทนได้ไหม”“ได้” ฉีเยี่ยนหลี่ตอบพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้กับฮั่วอู๋ซวน ความรักเบ่งบานอยู่ในสองดวงใจ ฉีเยี่ยนหลี่หลับตาพริ้มขึ้นมาทันทีที่เขาเริ่มขยับท่อนรักและใส่จังหวะเนิบนาบแต่กลีบปากที่ปิดไม่สนิทเริ่มสูดครางรัญจวนเหมือนกินของร้อนๆ พร้อมกับแอ่นเด้งส่วนสงวนของตนเองตามติดแท่งหยกของเขาเหมือนเกรงว่าแท่งบุรุษอันนั้นจะหลุดไปจากตัวเองแรงขยับของเขาหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ ฮั่วอู๋ซวนเปลี่ยนท่าทาง เขาจับขาทั้งสองข้างของฉีเยี่ยนหลี่ขึ้นมาพาดกับลำตัว ยกสะโพกสอบ จัดท่าทาง แล้วจัดการนางแบบเน้น ๆ