บทที่ 10

"ทำไมต้องให้ฉันขึ้นเวทีด้วย"

"เสี่ยสั่งครับ"

ภูเบศเลยต้องยกเหล้าแก้วที่เขาดื่มคาไว้ขึ้นมาดื่มจนหมด แล้ววางแก้วลงกระแทกโต๊ะพร้อมกับดันตัวลุกขึ้น

ตอนที่ภูเบศเดินตรงไปหน้าเวทีแขกที่มาร่วมงานก็มองให้ความสนใจมาก คนในสังคมส่วนใหญ่รู้จักแค่ภูผาแต่ก็ได้ยินอยู่ว่าเสี่ยภูริยังมีลูกชายคนโตอีกหนึ่งคนที่ทำธุรกิจอยู่ทางภาคใต้

เขาไม่ได้เดินไปบันไดเหมือนคนอื่นหรอก แต่พอเดินมาถึงหน้าเวทีภูเบศก็ใช้แรงมือดันร่างตัวเองขึ้นไปด้านบน

ภูริรู้ว่าลูกชายทำเพื่ออยากให้พ่อขายหน้า แต่นาทีนี้เขาจะทำอะไรก็เชิญขอให้ขึ้นมาบนเวทีก็พอแล้ว

"คนนี้หรือคือลูกชายคนโตของเสี่ยภูริ" สาวๆ ในงานต่างก็ให้ความสนใจ ถึงแม้จะดูไม่มีมารยาทแต่รูปร่างหน้าตาของเขากร้าวใจสุดๆ

"คงจะใช่แต่เสียดายจังเลยมารู้ตอนที่กำลังจะมีเมีย"

"อ้าวเจ้าบ่าวงานนี้คือคนนี้หรือ ทีแรกคิดว่าเป็นลูกชายอีกคน"

"ไม่ได้ยินเสี่ยประกาศเมื่อสักครู่หรือว่าให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวขึ้นเวที"

"แล้วเจ้าสาวเป็นใครล่ะ" สิ้นเสียงนี้ก็มีหญิงสาวที่อยู่ในชุดวิวาห์ก้าวขึ้นมาบนเวที ใบหน้าของเธอมีผ้าบางๆ ปิดไว้เหมือนรอให้เจ้าบ่าวเป็นคนเปิดมันเอง

แต่พอคนเป็นเจ้าสาวก้าวขึ้นมาเห็นว่าเจ้าบ่าวของเธอคือใคร เท้าที่กำลังจะก้าวต่อถึงกับชะงักอยู่กับที่เหมือนถูกแช่แข็ง

"พ่อเล่นอะไรผมไม่สนุกด้วยนะครับ" ภูเบศมองไปหาผู้หญิงที่ใส่ชุดเจ้าสาว แต่เธอมีผ้าบางๆ คลุมปิดไว้เลยดูไม่ออกว่าเป็นใคร

"ใครเขาเล่นในงานแต่งกัน เชิญนายทะเบียนขึ้นมาด้วย"

แต่พอได้ยินพ่อเรียกให้นายทะเบียนขึ้นมาภูเบศก็กำลังจะกระโดดลงทางเดิม เดินมายังไม่ถึงขอบเวทีลูกน้องของเสี่ยภูรินับสิบก็มายืนล้อมรอบแถวนั้น

เขาเลยต้องหยุดแล้วหันไปมองหน้าพ่ออีกที เป็นจังหวะเดียวกับนายทะเบียนที่พ่อบอกให้ขึ้นมา ก็ได้ขึ้นมาบนเวที

ส่วนทางด้านเจ้าสาวยังคงตัวแข็งอยู่กับที่ เพราะเธอไม่คิดว่าเจ้าบ่าวของเธอคือผู้ชายคนนี้

"ผมไม่แต่งงานนะครับ"

"ฉันถามแกหรือยังว่าจะแต่งหรือไม่แต่ง"

"มันหมดยุคคลุมถุงชนแล้วครับพ่อ"

"แล้วแต่แกจะเรียกมันว่าอะไร แต่ผู้หญิงที่จะมาเป็นเมียของแกต้องคนนี้เท่านั้น"

ภูเบศมองไปรอบๆ เพื่อหาวิธีหยุดยั้งงานแต่งนี้ แต่ก็มองไม่เห็นหนทางไหนเลยลูกน้องก็ไม่เห็นมาสักคน ตกลงมันตายห่ากันไปหมดแล้วเหรอ

"เชิญเจ้าบ่าวด้านนี้เลยครับ" นายทะเบียนเรียกเจ้าบ่าวให้มาเซ็นทะเบียนสมรสก่อน 

"ผมก็บอกแล้วไงว่าไม่"

"แกคิดจะแข็งข้อกับพ่อใช่ไหม"

"ผมคิดว่าเจ้าสาวคงไม่อยากจะแต่งงานกับผมหรอกครับพ่อ ลองถามเจ้าสาวดูหรือยังครับ" ในเมื่อเขาหยุดยั้งงานนี้ไม่ได้เลยหันไปหาคนที่จะเป็นเจ้าสาวเพื่อให้เธอช่วยพูด

และพอเสี่ยภูริหันมาทางนี้ คำตอบของเธอคือหยิบปากกาขึ้นมาแล้วเซ็นชื่อลงไปก่อน เพราะสิ่งนี้มันอาจจะเป็นทางรอดเดียวของเธอกับครอบครัวก็ได้

"เธอจะบ้าเหรอ! คงคันอยากได้ผัวมากล่ะสินะ" ประโยคนี้เขาไม่ได้พูดเสียงดังหรอก อาจจะมีแค่คนบนเวทีที่ได้ยิน

"อย่าทำให้งานแต่งล่าช้า" ภูริยื่นปากกาไปใส่มือลูกชาย และพอเห็นแววตาของพ่อภูเบศเลยยอมเซ็นชื่อตัวเองลงไปแบบลวกๆ 

"ครั้งนี้ผมยอมตามใจพ่อก็ได้ แต่ถ้าถึงวันหย่าพ่ออย่ามาขัดขวางผมแล้วกัน" เขาจงใจพูดต่อหน้านายทะเบียนเลยว่าอนาคตต้องมีการหย่าเกิดขึ้นแน่

"ขอบคุณมากนะครับที่ช่วย" ภูริเอื้อมไปจับมือกับนายทะเบียน 

"มันเป็นเกียรติของผมมากเลยครับ" ไม่มีใครหรอกที่ไม่อยากสานสัมพันธ์กับเสี่ยภูริ ยิ่งให้ความช่วยเหลือเสี่ยได้นั่นมันถือเป็นนิมิตหมายที่ดีเลยล่ะ

หลังจากจดทะเบียนสมรสเสร็จภูเบศก็กระโดดลงจากเวที ส่วนเจ้าสาวของเขายังคงยืนอยู่ด้านบน

"ไม่มีอะไรหรอกครับ ลูกชายผมดีใจมากที่กำลังจะมีเมีย   เชิญทุกท่านดื่มกินกันได้ตามสบาย ขาดเหลืออะไรก็แจ้งกับพนักงานได้เลยครับ" ภูริกล่าวผ่านไมโครโฟนเพื่อแจ้งกับแขก แล้วก็ปล่อยงานให้ดำเนินไปโดยไม่มีเจ้าบ่าวอยู่ในงานอีกต่อไป

ส่วนเจ้าสาวพ่อของเธอก็มาพาตัวลงจากเวที และพอพูดจบภูริก็เดินตามสองพ่อลูกลงมา

"เสี่ยครับ" สินธุรออยากจะคุยกับเสี่ยภูริ เพราะเห็นแล้วว่าลูกเขยของท่านไม่ได้เต็มใจแต่งงานเลย

"ผมสัญญาแล้วไงว่าจะดูแลลูกสาวของคุณให้เป็นอย่างดี คุณใช้ชีวิตให้มีความสุขกับสิ่งที่ผมมอบให้เถอะ" ภูริมอบบริษัทในเครือให้กับสินธุ   ส่วนหุ้นในอนันต์ไพศาลสินธุก็ยังคงถืออยู่เท่าเดิม ทีแรกเสี่ยภูริว่าจะเล่นงานณภัทรแล้วแต่สินธุขอไว้ เพราะอีกฝ่ายก็ถือว่าเป็นผู้มีพระคุณ ถึงแม้จะมีหุ้นส่วนไม่มากแต่ก็ได้เงินส่วนนั้นมาเลี้ยงดูครอบครัว

ข้าวสวยต้องกลับมาบ้านพ่อสามี​ เพราะเรือนหอจัดไว้ที่นี่ คิดแล้วก็ขำเจ้าสาวเข้าเรือนหอคนเดียวไร้เงาของเจ้าบ่าว

[สถานบันเทิง]

"จริงเหรอที่กูได้ยินมาว่าเจ้าบ่าวในงานคืนนี้คือมึง" อัศวินเดินออกมาก็เห็นเพื่อนนั่งดื่มอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์

"กูอุตส่าห์หนีมาดื่มที่นี่มึงยังจะพูดเรื่องนี้ให้กูปวดหัวอีกหรือวะ"

"ก็กูสงสัยนี่ ว่าแต่เจ้าสาวคนนั้นเป็นใคร"

"กูไม่รู้"

"อ้าว มึงไม่รู้จักเมียมึงเหรอ"

"มึงอย่าพูดคำนี้กับกูอีก ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เมียกู"

"แต่ข่าวก็ออกมาแล้วนะว่ามึงจดทะเบียนสมรสกับเธอ"

"พ่อกูเล่นใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอ" ว่าแล้วภูเบศก็ยกเหล้าขึ้นมาดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว​ แล้วก็ส่งให้บาร์เทนเดอร์ผสมเพิ่มมาให้ใหม่

"อย่าดื่มมากนักล่ะเดี๋ยวก็ไปเข้าหอไม่ไหวหรอก"

"ใครบอกว่ากูจะไป"

"อย่าบอกนะว่าคืนเข้าหอมึงจะมาเข้าหอไนท์คลับของกู"

"จัดเจ้าสาวมาให้กูสักสิบคน มาดูกันสิว่าผู้หญิงคนนั้นจะทนได้สักกี่น้ำ" คิดว่าจะมีสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่นเพื่อให้ผู้หญิงที่พ่อหามาทนไม่ไหว

"มึงนี่พ่อบ้านใจกล้ามากเลยนะ เดี๋ยวกูจัดให้" อัศวินสั่งคนไปจัดเรือนหอให้กับภูเบศพร้อมเจ้าสาวสิบคน

[บ้านอภิวัฒนา]

กลับมาถึงบ้านก็มีพี่เลี้ยงมาช่วยเธอถอดชุดวิวาห์และเครื่องประดับ

"ขอบคุณพวกพี่ๆ มากนะคะ เดี๋ยวที่เหลือฉันจะทำเองค่ะ"

"ถ้าคุณผู้หญิงมีอะไรให้พวกเรารับใช้เรียกได้เลยนะคะ"

"คุณผู้หญิง?" ทำไมเธอไม่ชินกับคำนี้ ..หลังจากพี่เลี้ยงออกไปแล้วเธอก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าดูว่ามีเสื้อผ้าไหมเพราะเธอจะไปอาบน้ำ

แต่พอเปิดตู้สิ่งที่มองเห็นถึงกับทำให้ตาเธอลุกวาวขึ้นมา มองดูเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ในตู้แต่ละชิ้นแต่ละตัวราคามันไม่ใช่น้อยๆ เลย และเธอก็รู้ว่าของพวกนี้ต้องเป็นเสี่ยภูริที่จัดมาให้ 

ว่าแต่เสี่ยคนนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายเหมือนที่เธอมองในตอนแรก ทีแรกคิดว่าเจ้าบ่าวของเธอเป็นเสี่ยนี่ซะอีก แต่ที่ไหนได้... คิดมาถึงตรงนี้เธอก็พอจะเดาออก เขาไม่ต่างจากเธอที่คิดว่าเจ้าบ่าวของเธอคือเสี่ยภูริ เขาถึงได้ให้คนมาจับตัวเธอไป แต่ทำไมลูกชายเหมือนจะเป็นศัตรูกับพ่อเลยล่ะ เพราะแต่ละคำพูดเขาไม่ได้เรียกเสี่ยว่าพ่อเลย แถมยังด่าว่าไอ้เสี่ยแก่และเสี่ยบ้ากามอีก

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมพร้อมที่จะเข้านอน ก็มีคนมาเคาะประตูห้อง

"ใครคะ"

"พวกเราเอาตัวเจ้าบ่าวมาส่งครับ"