บทที่ 11

เช้าวันต่อมา..

"ทำไมปวดหัวแบบนี้วะ?" ชายหนุ่มที่นอนหลับอยู่บนเตียงเอามือขึ้นมากุมขมับตัวเองเหมือนมันจะระเบิด แต่พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าห้องนี้มันดูคุ้นๆ

ไม่คุ้นธรรมดาแล้ว ภูเบศเลยดันตัวลุกขึ้นมา ฝีมือของพ่อแน่เลย โถ่เว้ย อย่าคิดนะว่าเขาจะยอม

"แล้วไอ้นั่นยังไม่ตื่นเหรอ" ภูริเห็นลูกสะใภ้มาทำครัวช่วยแม่บ้านเลยถามหาลูกชาย

"เมื่อคืนเมามากค่ะ" โชคดีที่เมื่อคืนนี้เขาเมามากเธอเลยยังปลอดภัย แต่วันนี้สิจะเป็นยังไง

"ถ้างั้นก็ให้ใครขึ้นไปตามภูเบศลงมากินข้าวหน่อย" ภูริสั่งแม่บ้านให้ขึ้นไปตามลูกชาย และแม่บ้านก็รีบทำตาม

ไม่นานแม่บ้านวิ่งลงมารายงานว่าไม่เจอคุณภูเบศอยู่ในห้องนอนแล้ว

"ไม่เจอแล้วมันไปไหน"

"ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ"

ภูริสั่งลูกน้องให้ขึ้นไปค้นดูทุกห้อง เพราะยังไม่มีใครเห็นภูเบศลงมาข้างล่าง

และพอค้นไม่เจอก็ต้องเปิดกล้องวงจรปิดดู

"ดูมันทำนะ" ดูกล้องถึงเห็นว่าลูกชายปีนลงมาจากชั้นบน แล้วก็ปีนออกจากบ้าน

"ให้ตามไหมครับเสี่ย"

"กูแค่อยากรู้ว่ามันจะไปเหนือหรือไปใต้ ให้คนเช็คให้หน่อย"

"ได้ครับเสี่ย" ลูกน้องของเสี่ยภูริสั่งคนไปเช็คดูว่าภูเบศจะไปหลบอยู่ทางภาคเหนือหรือภาคใต้ตามคำสั่งของเจ้านาย

และไม่นานก็ตามเส้นทางบินของภูเบศได้ ว่าเขามุ่งหน้าขึ้นทางเหนือ

ค่ำคืนนั้นในห้องหอ ข้าวสวยที่เพิ่งอาบน้ำออกมานั่งมองตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ของห้อง เธอมานั่งทบทวนดูว่าเรื่องมันเป็นไปเป็นมายังไงกันแน่ แสดงว่าตั้งแต่แรกภูเบศคิดว่าเจ้าบ่าวของเธอคือพ่อของเขา เขามีความแค้นอะไรกับพ่อตัวเองถึงขั้นจับตัวเจ้าสาวไปทรมาน เป็นพ่อลูกกันต้องแค้นกันถึงเพียงนี้เลยหรือ เพราะถ้าเธอไม่ทนตีนทนมือจริงๆ ก็คงไม่มีชีวิตรอดมานั่งอยู่ตรงนี้ได้หรอก

เขาหนีไปแบบนั้นก็ดีเหมือนกันเธอจะได้ปลอดภัย ไม่ต้องกลับมาเลยได้ยิ่งดี

ตุ๊บ! 

"อึก"

ตุ๊บ!

"อึบ" ลูกน้องแต่ละคนที่ยืนเรียงกันอยู่ถูกตีนเท่าเทียมกัน แต่ไม่มีใครเลยสักคนร้องเจ็บ

"ทำไมพวกมึงถึงไม่มีน้ำยาแบบนี้" มาถึงที่นี่ภูเบศถึงได้รู้ว่าคนของเขาถูกพ่อดักทางไว้หมด ถึงว่าเขาติดต่อใครไม่ได้เลย

"พวกผมไม่กล้าหือกับเสี่ยหรอกครับ"

"แสดงว่าพวกมึงกลัวพ่อมากกว่ากูงั้นเหรอ"

ใครๆ ก็รู้ฤทธิ์เดชของเสี่ยภูริ นายหัวภูเบศนี่หรือจะไปเท่าขี้เล็บพ่อ แต่ไม่มีใครกล้าพูดออกมาหรอกเพราะถ้าพูดมีหวังเจ็บหนักแน่

"แล้วจะเอายังไงต่อครับ นายหัวได้แต่งงานกับผู้หญิงที่เสี่ยหาให้หรือยังครับ"

"จะไปเหลือเหรอ"

"แสดงว่านายหัว.."

"ผู้หญิงเห็นแก่เงินแบบนั้นจัดการไม่ยากหรอก"

"นายหัวกลับมาแล้วจริงๆ ด้วย" มะนาวออกไปตลาดกับแม่ได้ยินคนงานบอกว่านายหัวกลับมาแล้วเลยรีบมาดู แต่อีกฝ่ายเหมือนจะไม่สนใจเดินสวนออกไปโดยไม่แล

"นายหัวไม่ชอบสมภารกินไก่วัดหรอกนะมะนาวมองพวกพี่ดีกว่า"

"แหวะไม่ต้องมาพูดกับฉันเลย"

"หึหึ ถ้าได้ชิมแล้วจะติดใจ" คนของภูเบศยังตะโกนตามหลังมะนาวที่เดินกระทืบเท้าตามนายหัวเข้าไปในบ้าน

วันต่อมา.. ข้าวสวยยังคงตื่นขึ้นมาในคฤหาสน์หลังงามของตระกูลอภิวัฒนา เป็นใครก็ชอบชีวิตที่สุขสบายมีพร้อมทุกอย่าง แต่ถ้ามันแลกมาด้วยความสุขทั้งชีวิตเธอก็ไม่ต้องการ วันนี้ข้าวสวยเลยขอเสี่ยออกไปเยี่ยมพ่อ เสี่ยภูริก็สั่งคนของท่านให้พาเธอไปโดยมีรถส่วนตัว

"พ่อไม่ได้อยู่บ้านเหรอคะ" ข้าวสวยเห็นว่าคนของเสี่ยไม่ได้พาไปบ้านของเธอ

"ท่านอยู่บริษัทครับ"

พ่อเข้าไปทำงานในบริษัทแล้วเหรอ? ไหนบอกถ้าหุ้นไม่พอเข้าบริหารงานด้วยไม่ได้ไง แต่เธอก็ไม่ได้ถามสิ่งที่สงสัยหรอกเพราะถามไปคนขับรถอาจจะไม่รู้ก็ได้

แต่พอรถวิ่งเข้ามาจอดด้านหน้าก็มีรปภ.ที่อยู่แถวนั้นรีบเข้ามาเปิดประตูให้ 

"พาฉันมาที่นี่ทำไม"

"ตอนนี้ท่านบริหารงานอยู่ที่นี่ครับ"

"?" ข้าวสวยยังไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อต้องมาบริหารงานที่นี่ แต่เข้าไปดูก็ไม่เห็นเสียหายอะไร

"ใครเหรอ?" พนักงานต้อนรับเห็นสาวสวยลงจากรถคันหรูที่มาจอดเทียบท่าให้ถึงประตูทางเข้า เพราะถ้ารถคันไหนมาจอดตรงนี้นั่นแสดงว่าคนคนนั้นไม่ธรรมดา

"เชิญคุณหนูข้างในเลยครับ" คนติดตามเธอมาอีกคันรีบลงจากรถแล้วเชิญเธอเข้าไปด้านใน ข้าวสวยก็ว่าอยู่ทำไมถึงมีรถวิ่งตามหลังมาอีกคัน จะเวอร์วังอลังการไปไหมเนี่ยเหมือนลูกสาวมาเฟียยังไงไม่รู้

ตอนที่ข้าวสวยเดินเข้ามาในบริษัทพนักงานก็ยืนเรียงกันเป็นแถวแล้วโน้มตัวเพื่อทำความเคารพ ภาพนี้มันคุ้นๆ เหมือนเคยดูในละครสั้นซีรีย์จีนยังไงไม่รู้ อย่าบอกนะว่าเราหลุดเข้ามาในนิยายเหมือนพล็อตเรื่องซีรี่ย์จีน

"เชิญคุณหนูทางนี้เลยครับ" บอดี้การ์ดที่ตามมา 2-3 คนรออยู่ด้านล่าง และอีกคนเหมือนจะเป็นหัวหน้าตามเธอเข้ามาในลิฟต์แล้วขึ้นไปส่งถึงห้องทำงานของผู้บริหารข้างบน

"ใครเหรอ"

"สงสัยจะเป็นเด็กท่านประธานคนใหม่หรือเปล่า" เลขาที่นั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องซุบซิบก่อนจะรีบลุกขึ้นต้อนรับ

"คุณหนูจะมาพบท่านประธาน"

"เชิญข้างในเลยค่ะ" เลขาเลยลุกเดินไปเคาะประตูห้องท่านประธานแล้วแจ้งว่ามีคนมาขอพบ

"พ่อ?" ทีแรกก็สงสัยอยู่ว่าพาเธอมาส่งผิดที่หรือเปล่า แต่พอประตูเปิดออกก็เห็นว่าเป็นพ่อที่นั่งทำงานอยู่ด้านใน

"เข้ามาสิลูก"

"ทำไมพ่อได้มาบริหารที่นี่คะ แล้วที่นี่บริษัทของใครคะ"

"เป็นบริษัทในเครือของเสี่ยภูริ"

"เสี่ยกว้างขวางขนาดนั้นเลยหรือคะ?" เหมือนเธอถูกลอตเตอรี่รางวัลที่ 1 หลายใบพร้อมกันเลยนะเนี่ย แต่พอคิดถึงผู้ชายที่เป็นสามีของเธอแล้วอาจจะไม่ใช่การถูกลอตเตอรี่ก็ได้

"แล้วนี่เรามาได้ยังไง"

"อยู่บ้านก็ไม่มีอะไรทำค่ะเลยมาหาพ่อ มีอะไรให้สวยช่วยไหมคะ"

"ลูกไม่ต้องมาทำงานให้เหนื่อยหรอกอยู่บ้านให้สบายเถอะ"

ก๊อกๆ "เครื่องดื่มค่ะ" เลขานำเครื่องดื่มตามเข้ามาให้แล้วก็ออกไป

ข้าวสวยนั่งอยู่เป็นเพื่อนพ่อไม่นานก็ขอตัวกลับ เพราะเห็นว่าท่านยุ่งงาน

"คุณผู้หญิงอยากไปช้อปปิ้งไหมครับ" คนขับรถถามเพราะเจ้านายสั่งไว้ว่าถ้าเธออยากไปซื้อของก็ให้พาไป

"ฉันไม่รู้จะซื้ออะไร" ของที่บ้านเสี่ยก็เตรียมไว้ให้ทุกอย่างแล้ว แต่ก็แปลกขนาดชุดชั้นในยังเป็นไซส์ที่เธอใส่ ขนาดพ่อยังไม่รู้ว่าเธอใส่ไซส์ไหน

กลับมาถึงบ้านก็เห็นผู้ชายที่เคยปฏิเสธเธอนั่งอยู่ห้องนั่งเล่น

"อ้าวหนูกลับมาแล้วเหรอ ทำไมไม่ไปช้อปปิ้งซื้อของล่ะ" แต่พอเดินมาอีกหน่อยก็เห็นเสี่ยกำลังจะเดินไปห้องนั่งเล่น

"ไม่รู้จะซื้ออะไรค่ะ"

"ถ้างั้นก็มานั่งคุยกันก่อน"

จะปฏิเสธก็ไม่ได้เลยต้องเดินตามท่านมา

เข้ามาก็เห็นสายตาของคนที่นั่งอยู่ในนี้มอง ปฏิเสธเธอเองแล้วจะมองทำไมนักหนา

"งานที่พ่อบอกให้ทำไปถึงไหนแล้ว"

"ก็ตามเป้าหมายของพ่อครับ"

"ดูแนวทางของตลาดด้วยล่ะอย่าไปสวนทาง"

"ครับ"

"ว่าแต่หนูอยู่แต่บ้านรู้สึกเบื่อไหม" เสี่ยภูริหันมาพูดกับเธอบ้าง

"ก็นิดหน่อยค่ะ"

"ถ้าหนูอยากทำอะไรก็บอกมาได้นะเดี๋ยวพ่อจัดการให้"

"อยากทำอะไรหรือคะ?" เธอไม่เข้าใจคำพูดนี้เลยถามท่านกลับ

"อย่างเช่นอยากเปิดร้านเสริมสวยหรือห้องเสื้อ เหมือนผู้หญิงส่วนมากใฝ่ฝันอยากมีธุรกิจของตัวเอง"

ให้พ่อเข้าบริหารงานในบริษัทยังจะเปิดร้านให้เธออีกเหรอเนี่ย?