บทที่ 13

อย่าบอกนะว่าเสี่ยจะเอาเรามาเชือดแล้ว ทำยังไงดีหรือเราจะหนี แต่เราจะหนีได้ยังไงคนของเสี่ยเต็มบ้านแบบนี้ ..โทรขอความช่วยเหลือจากพ่อดีกว่า

แต่พอจะโทรจริงๆ ก็กลัวพ่อคิดมาก แถมงานของพ่อก็เพิ่งจะเข้าที่

ถ้างั้นเราคงต้องช่วยตัวเองแล้วล่ะ ข้าวสวยมองหาอาวุธไว้ช่วยเหลือตัวเอง ยังไงเธอก็จะไม่ยอมตกเป็นของทั้งพ่อและลูกหรอก

"คุณผู้หญิงถือแจกันเข้ามาด้วยทำไมคะ"

"ฉันเห็นว่ามันน่ารักดีจะเอาเข้ามาไว้เป็นของตกแต่งในห้องนี้ด้วย"

"อ๋อค่ะ ถ้าอยากได้ดอกไม้บอกนะคะเดี๋ยวจะไปตัดมาให้ใส่แจกันค่ะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ"

ห้องนี้ก็อยู่ตรงข้ามกับห้องนั้นทำไมต้องย้ายด้วย ข้าวสวยเข้ามาแล้วก็เดินดูห้องว่ามันมีอะไรพิเศษกว่ากัน แต่มันก็เหมือนกันหมด

"ป้าออกไปเถอะค่ะที่เหลือเดี๋ยวฉันจะจัดการเอง"

"ไม่ได้ค่ะคุณผู้หญิงเข้าไปอาบน้ำแช่ตัวให้สบายเถอะค่ะ ตรงนี้ป้าจะทำกับแม่บ้านให้เสร็จค่ะ" แม่บ้านอีกคนเตรียมน้ำไว้ให้ในห้องน้ำแล้ว ข้าวสวยเลยเข้าไปแช่ตัวในอ่างจากุชชี่

แช่น้ำอยู่เป็นชั่วโมงๆ ออกมาแม่บ้านก็จัดของเข้าที่เสร็จแล้ว เธอเลยเลือกชุดออกมาใส่

ตอนที่ใส่เสื้อผ้าได้ยินเสียงรถแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก เพราะคงเป็นรถของลูกน้องเสี่ยหรือไม่ก็ลูกชายคนเล็กของเสี่ยกลับบ้านมา

"......." ภูเบศลงจากรถแล้วเดินเข้ามาในบ้านก็เห็นพ่อนั่งอ่านนิตยสารอยู่ ท่านแค่มองผ่านๆ และก็หันกลับไปสนใจนิตยสารในมือ เขาเลยสงสัยว่าพ่อไม่แปลกใจเหรอว่าทำไมเขาถึงกลับบ้าน

หลังจากวันเข้าหอที่เขาแอบปีนหนีลงทางหน้าต่าง ก็ครบอาทิตย์หนึ่งพอดีที่เขากลับมาบ้านเห็นว่าพ่อทำเฉยเขาเลยเดินไปทิ้งตัวลงนั่งโซฟาข้างๆ ท่าน

"แล้วเจ้าสาวของผมล่ะครับ"

"ยังจำได้อยู่หรือว่าตัวเองแต่งงานแล้ว"

"ก็ไม่อยากจะจำหรอกครับ"

"ใครเขาจะอยู่รอแก ตอนนี้ย้ายของกลับบ้านไปแล้ว"

"หึหึ" เสียงขำแบบพอใจหายไปเมื่อมองไปเห็นว่ามีผู้หญิงเดินลงมาจากชั้นบน "?" ตอนที่ลูกชายมองตาค้างคนเป็นพ่อก็แอบมองเขาอยู่เหมือนกัน

"??" ไม่ได้ตกใจแค่ภูเบศหรอกข้าวสวยก็ตกใจเช่นกันที่เห็นเขาอยู่บ้าน

"ทำไมผู้หญิงคนนี้ยังอยู่ที่นี่ครับ?!"

"แล้วทำไมจะอยู่ไม่ได้ล่ะเธอคืออภิวัฒนาก็ต้องอยู่ที่นี่สิ"

"อะไรนะ? อย่าบอกนะว่าพ่อ?" นี่พ่อเขาหูหนวกตาบอดหรือไงถึงขั้นจดทะเบียนสมรสกับผู้หญิงคนนี้เลยหรือ ..ด้วยความที่เขาไม่เห็นหน้าเจ้าสาวตัวเองและไม่ได้สนใจมองชื่อตอนที่เธอจดทะเบียนสมรส เลยไม่รู้ว่าเจ้าสาวคือข้าวสวย เขายังคิดเหมือนเดิมว่าผู้หญิงคนนี้เป็นของพ่อ

"ลงมาก็ดีแล้วฉันให้แม่บ้านตั้งโต๊ะอาหารไว้แล้ว" ภูริลุกแล้วเดินเข้าไปจูงมือข้าวสวยเข้าไปในห้องอาหาร

"พ่อ!!" จะเอายังไงกับผู้หญิงคนนี้ดียังหน้าด้านหน้าทน พ่อไม่คิดหรือไงที่เธอหายตัวไปอาจจะเสร็จผู้ชายคนอื่นไปแล้ว ถ้าเอามาเป็นผู้หญิงชั่วครั้งชั่วคราวเขาไม่ว่าอะไรเลย แต่นี่ถึงขั้นจดทะเบียนสมรสให้ใช้นามสกุลด้วยเลยนี่นะ

ยิ่งเสี่ยภูริทำแบบนี้มันยิ่งยืนยันความคิดของเธอ ถึงขั้นเรียกลูกกลับมาเพื่อดูตัวเองทำอะไรกับเราเนี่ยนะ

"วันนี้เสี่ยให้แม่บ้านทำอาหารที่หนูชอบ ทานเยอะๆ นะ" เสี่ยภูริตักอาหารวางใส่จานให้กับข้าวสวย

"ขอบคุณมากค่ะ" เธอไหว้ขอบคุณก่อนจะตักอาหารนั้นใส่ปาก

"อร่อยไหม" เสี่ยยังคงพูดเหมือนเอ็นดูเธอ 

"อร่อยมากค่ะ"

"ถ้างั้นก็ทานอันนี้ด้วย"

"ผมว่าพ่อกินบ้างเถอะครับอีกหน่อยก็คงเคี้ยวอาหารไม่ไหวแล้ว"

"แกแช่งพ่อเหรอ"

"เปล่าครับมัวแต่เทคแคร์คนที่ไม่มียาง"

"?" เขาหมายถึงเราไร้ยางอายหรือเปล่า

นั่งทานข้าวไปได้ไม่กี่คำข้าวสวยก็วางช้อนแล้วบอกว่าอิ่มแล้ว ไม่ชอบสายตาที่เขามองเธอเลยขอตัวขึ้นบ้าน

และพอข้าวสวยเดินขึ้นบันไดภูเบศก็บอกว่าอิ่มแล้วเช่นกัน แล้วก็รีบเดินตามเธอขึ้นไป

"เสี่ยฉลาดมากเลยครับ" ชาติชายที่ยืนรอรับใช้อยู่แถวนั้นเดินเข้ามาเมื่อเห็นบุตรชายของท่านเดินตามฝ่ายหญิงขึ้นไป ..แต่ถ้าไม่ฉลาดท่านคงไม่มายืนอยู่จุดนี้ได้

ภูเบศเดินเข้ามาก็เห็นว่าเธอเปิดประตูห้องของพ่อ ใช่แล้วห้องที่ข้าวสวยย้ายไปอยู่ใหม่คือห้องเดิมของเสี่ยภูริ ตอนนี้ภูริย้ายไปอยู่อีกห้องหนึ่งก่อนเพื่อสร้างความเข้าใจผิดให้ลูกชาย

"อุ้ย" จังหวะที่ข้าวสวยปิดประตูภูเบศที่เดินตามมาก็ใช้เท้าดันประตูไว้ "เอาเท้าของคุณออกไปนะ"

"เจอหนักขนาดนั้นยังหน้าทนใช้ชีวิตอยู่บ้านหลังนี้อย่างสุขสบายอีกหรือ"

ข้าวสวยคิดว่าเขาหมายถึงตอนงานแต่งที่เขาหนีไปก่อน "อยากว่าอะไรก็ว่าไปเถอะค่ะ ถอยฉันจะปิดประตู"

"แกติดต่อไปหาภูผาหรือยัง งานที่ให้ทำไปถึงไหนแล้ว" เสียงนี้ดังแว่วมาจากทางขึ้นบันได

ตุ๊บ! ตอนเขาเผลอเธอก็เตะเข้าที่หน้าแข้งจนภูเบศต้องขยับเท้าออกจากประตู ข้าวสวยถึงปิดประตูได้

"ไปทำอะไรอยู่ตรงนั้น" ขึ้นมาถึงชั้นบนก็เห็นลูกชายลูบหน้าแข้งตัวเองอยู่หน้าห้อง แต่ที่จริงแล้วภูริจงใจขึ้นมาขัดจังหวะ

"สนใจผมด้วยหรือครับ นึกว่าสนใจแต่เมียเด็ก" ว่าแล้วภูเบศก็เปิดประตูเข้าห้องตัวเองแบบอารมณ์เสีย

เขายืนรออยู่หน้าประตูพอได้ยินเสียงปิดประตูห้อง​ ภูเบศถึงได้เปิดออกมาดู และคิดว่าพ่อเข้าห้องที่ผู้หญิงคนนั้นเพิ่งเข้าไป

"มีความสุขซะให้พอยังไงฉันก็ไม่ปล่อยเธอไปแน่" เขาเลยปิดประตูกลับเข้าห้อง

วันต่อมา.. 

"สงสัยว่าจะมีพายุเข้า"

"ทำไมครับเสี่ย"

"ก็ไอ้ลูกชายของฉันอยู่บ้านไง"

"ผมอยู่บ้านพ่อไม่ชอบหรือไงครับ"

"ไม่ใช่ไม่ชอบแต่ฉันคิดว่ามันแปลกๆ หลายปีแล้วที่ไม่เห็นแกอยู่บ้านแบบนี้" แต่พอภูรินั่งลงข้างๆ ลูกชายไม่นานข้าวสวยก็ลงมาข้างล่าง เห็นว่าเขาอยู่บ้านเธอเลยไม่อยากอยู่ จะลงมาขอเสี่ยออกไปข้างนอก

"ได้สิจะไปไหนก็บอกคนรถได้เลย"

"ขอบคุณมากนะคะเสี่ย"

"บัตรใบใหม่เอาไว้ใช้" ตอนที่ข้าวสวยกำลังจะเดินออกไปเสี่ยภูริก็ล้วงเอาบัตรเครดิตออกมาส่งให้ต่อหน้าลูกชาย

"เอ่อ.." เธอยังไม่กล้ารับเพราะเห็นสายตาเขามอง

"เอาไปใช้เถอะอยากได้อะไรก็รูดได้ตามสบายเลย" เสี่ยภูริจับมือของเธอมารับบัตรด้วยมือของท่านเอง และไม่ลืมที่จะลูบผมโชว์ลูกชาย

"ขอบคุณมากค่ะเสี่ย" หญิงสาวไหว้ขอบคุณก่อนจะขอตัวออกไป

"อ้าวแล้วนั่นแกจะไปไหน ไหนบอกว่าจะอยู่บ้านไง" แต่พอข้าวสวยออกไป ภูเบศก็จะออกไปเช่นกัน

"ไม่รู้เรื่องของผมสักเรื่องกินข้าวไม่อร่อยหรือไงครับ"