บทที่ 14

"ตามไปใช่ไหมครับ" เห็นนายหัวเดินมาขึ้นรถก็รู้แล้วว่าต้องตามรถคันนั้นไป 

"รู้แล้วมึงจะถามทำไมรีบตามไปสิ"

"แต่คนของเสี่ยคุ้มกันแน่นหนาเลยนะครับ"

"ตามไปก่อน ค่อยหาโอกาสอีกที"

"ครั้งนี้ถ้าเสี่ยรู้ว่านายหัวทำแบบเดิมผมกลัวว่า.."

"มึงไม่ต้องพูดมากได้ไหมกูบอกให้ตามไง!"

รถคนของพ่อเขาขับพาเธอมาที่บริษัทแห่งหนึ่ง และภูเบศก็ตามมาจนถึงที่นี่

"มาทำไมที่นี่วะ"

"ผมก็ยังไม่แน่ใจครับ"

"สวัสดีค่ะคุณหนู" พนักงานต้อนรับรีบออกมาต้อนรับเหมือนเช่นเคย

"สวัสดีค่ะ"

ทุกครั้งคนของเสี่ยมาส่งที่นี่ก็จะรออยู่แถวนี้ แต่ครั้งนี้รถทั้งสองคันขับออกไป เลยเป็นโอกาสให้วัลลภได้เข้ามาสอบถาม

ด้วยความกะล่อนของวัลลภถึงแม้พนักงานจะบ่ายเบี่ยงแต่ก็ยังชวนคุยจนรู้ว่าผู้หญิงที่เข้าไปเมื่อสักครู่เป็นลูกสาวของท่านประธาน และรู้ไปอีกว่า ท่านประธานคนนี้คือคนใหม่ที่เพิ่งมารับตำแหน่ง

"หึ! คงจะเข้ามาเสพสุขกันทั้งครอบครัวเลยสิ ถึงกับยกบริษัทให้เลย"

"แล้วนายหัวจะเอายังไงต่อดีครับ"

"ครั้งนี้กูว่าลากลงใต้เลยดีกว่าไหม"

"จะใต้หรือเหนือตอนนี้เสี่ยก็รู้ที่กบดานของเราแล้วครับ"

"มึงมีหัวไว้กั้นหูเฉยๆ หรือวะช่วยกูคิดหน่อยสิ"

หลังจากคุยกับพ่ออยู่ไม่นานข้าวสวยก็ลงมา

"คุณหนูจะกลับแล้วหรือคะ"

"ใช่ค่ะ"

"เดินทางปลอดภัยนะคะ"

ข้าวสวยเดินออกมาก็มีรถคันหนึ่งวิ่งมาจอดด้านหน้า แล้วเธอก็เปิดประตูขึ้นไปนั่งเบาะหลังโดยไม่ได้สังเกตอะไรเลย เพราะรถคันนี้ก็คล้ายกับรถที่เธอนั่งมา

"ไปร้านเสริมสวยนะคะ" ยังไม่อยากกลับบ้านเลยจะไปแต่งเสริมเติมสวยสักหน่อย พอสั่งคนขับแล้วเธอก็นั่งมองดูความวุ่นวายด้านนอก เพราะไม่รู้ว่ารถใครเป็นรถใครรวมไปถึงพ่อค้าแม่ค้าริมทาง แต่ทุกสิ่งอย่างบนโลกใบนี้มันก็มีเสน่ห์ของมันเอง

หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาโดยไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตั้งแต่ตอนที่มองสิ่งรอบข้างตัวรถแล้ว

เราอยู่ที่ไหน? เธอจำได้ว่ากำลังนั่งอยู่บนรถและสั่งให้คนขับไปร้านเสริมสวย แต่ทำไมรอบข้างมันดูเงียบๆ จัง

"ช่วยด้วยค่ะแถวนี้มีใครอยู่ไหมคะ" ข้าวสวยลุกขึ้นมาแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างบ้านไม้ก็ไม่เห็นว่าแถวนี้จะมีคนอยู่เลย แต่พอจะออกมาเปิดประตูก็เปิดไม่ได้

ก๊อกๆ "ช่วยด้วย"

แกร็ก.. ตอนที่กำลังจะตะโกนให้คนช่วยอีกรอบประตูก็เปิดออกก่อน

"คุณ?" และคนที่เปิดประตูเข้ามาก็คือผู้ชายที่จดทะเบียนสมรสกับเธอนั่นเอง ว่าแต่เขาจะจับเรามาทำไมอีก เขาเป็นบ้าหรือเปล่าเนี่ย

"ชีวิตช่วงนี้คงสุขสบายมากสินะ"

"คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม?" 

"เผอิญว่าฉันไม่ชอบเห็นใครมีความสุขอยู่บนกองสมบัติของฉัน"

"?" แต่ก็เข้าใจได้ไม่ยากหรอกเพราะเขาไม่ได้เต็มใจแต่งงานกับเธอแต่แรกแล้ว คนแบบนี้ไม่เหมาะสมที่จะมีครอบครัวหรอก

"งงอะไร"

"ฉันงงว่าคุณจะจับตัวฉันมาทำพระแสงอะไรอีก"

"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ชอบเห็นใครสุขสบาย"

"เลยจะพาตัวฉันมาลำบากว่างั้น" ดีเหมือนกันเธอจะได้ไม่ระแวงพ่อของเขา ทุกวันนี้แทบไม่ได้หลับไม่ได้นอนกลัวว่าท่านจะเข้ามาหาในห้อง "แล้วที่นี่มันที่ไหน ใช่ปางไม้ของคุณไหม"

"ไม่ใช่" ถ้าพาตัวเธอไปที่ปางไม้พ่อก็ต้องตามเจออยู่แล้ว เขาเลยให้วัลลภเช่าสถานที่ที่ดูห่างไกลความเจริญหน่อย แล้วทำไมเขาต้องตอบเธอด้วยเนี่ย

"นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว"

"แหกตาดูพระอาทิตย์เองสิ"

"ฉันจะบอกว่าฉันหิว"

"หิวก็ไปจับปลาจับหอย"

"จับปลาจับหอย?"

"ใช่ข้างบ้านหลังนี้มีคลองน้ำ"

"คุณจะบ้าเหรอ"

"ทำไม พ่อฉันเลี้ยงเธอดีเกินไปจนเป็นง่อยทำอะไรไม่ได้งั้นหรือ"

ข้าวสวยผลักลำตัวของเขาออกจากทางแล้วเธอก็เดินลงมาข้างล่างดู

"ทุ่งนา?" ลงมาก็เห็นว่าบ้านหลังนี้มีทุ่งนาล้อมรอบ และมีคลองส่งน้ำ อยู่ข้างตัวบ้าน "คุณพาฉันมาที่จังหวัดไหนเนี่ย" คราวก่อนขึ้นเหนือยังพอรู้ได้

"อยากรู้ไปทำไม จะหาทางกลับไปหาตาแก่นั่นอีกเหรอ"

"คุณมีความแค้นอะไรกับพ่อนักหนา"

"คนที่รู้เรื่องนี้ส่วนมากเป็นปุ๋ยหมดแล้ว เธออยากรู้ไหมล่ะ"

"มะ.. ไม่อยากรู้ก็ได้" เห็นแววตาเขาจริงจังกับคำพูดเมื่อสักครู่มากเลยไม่กวนโมโหเขาดีกว่า "ฉันหิวจริงๆ นะ คุณหาอะไรให้ฉันกินก่อนได้ไหม" ไม่รู้ว่าเจอยาสลบเข้าไปนานแค่ไหนแล้ว แต่ไอ้บ้านี่มันโรคจิตหรือเปล่าลักพาตัวเมียตัวเองยังต้องใช้ยาสลบอีกเหรอ

"ก็บอกแล้วไงว่าให้ไปหาปลาหาหอยในคลอง"

พูดกับคนแบบนี้คงไม่รู้เรื่องหรอก เธอเลยมองดูว่าตรงไหนที่เป็นครัวบ้าง และมองไปเห็นห้องหนึ่งที่มีไม้ไผ่สานเพื่อกั้นเป็นห้องเลยไปเปิดดู

เปิดเข้ามาก็เห็นมีเครื่องครัวเตาแก๊ส แถมมีตู้เย็นด้วย ก็ไม่ได้กันดารอะไรมาก แต่พอเปิดดูตู้เย็นไม่มีอะไรเลยนอกจากน้ำดื่ม

"จะพามาอยู่ที่นี่ทั้งทีทำไมไม่ซื้ออะไรใส่ตู้เย็นบ้าง"

"ก็บอกแล้วไงว่าฉันจะไม่ให้เธอสบาย" มาครั้งนี้เขาเล่นบทบาทใหม่ไม่เล่นบทบาทนายหัวเหมือนเดิมแล้ว และบ้านหลังนี้ก็มีแค่เขากับเธอ

แต่ข้าวสวยไม่สนใจหรอกว่าเขาจะทำอะไร เธอเลยลองค้นดูว่าในครัวมีข้าวสารพอจะหุงได้ไหมเพราะเห็นมีเครื่องครัวอยู่ครบเลย แล้วพอเปิดชั้นข้างล่างดูก็เห็นว่ามีข้าวสารอยู่จริงๆ ด้วย ก่อนอื่นต้องหุงข้าวก่อน แล้วค่อยหากับข้าวทีหลัง

"เธอทำพวกนี้เป็นด้วยเหรอ"

"ก็แค่หุงข้าวทำไมจะทำไม่เป็น" หุงข้าวเสร็จข้าวสวยก็ออกมาดูว่าแถวนี้มีผักพอให้เก็บไปลวกจิ้มกับน้ำพริกไหม จะให้หาปลาเธอคงหาไม่เป็นหรอก อุปกรณ์หาปลาก็ไม่มี ไม่รู้ว่าคลองนี้มีปลาหรือเปล่าด้วย

"เธอทำอะไร"

"เก็บผักบุ้งไง ยืนอยู่เฉยๆ ทำไมมาช่วยกันเก็บสิ"

"จะเอาไปทำอะไร"

เธอไม่ตอบหรอกมัวแต่พูดเดี๋ยวก็หิวตายกันพอดี เก็บยอดผักบุ้งจนคิดว่าพอแล้วข้าวสวยเลยเอาเข้ามาล้างทำความสะอาด แล้วต้มน้ำลวก

ตอนที่ลวกผักบุ้งเธอก็เอาพริกกระเทียมมาตำและก็ปรุงเครื่องปรุงแบบง่ายๆ

"ถ้ามีไข่สักฟองสองฟองก็คงจะดี คุณออกไปซื้อแถวนี้ได้ไหมล่ะ"

"เธอกล้าใช้ฉันเหรอ"

"พ่อคนขี้เก๊กเอ้ย"

"พูดอะไรนะ"

"เปล่าถอยไปสิฉันจะตักข้าว"

ภูเบศมองเธอนำอาหารกับข้าวสวยมาวางโต๊ะม้าหินอ่อน แล้วเธอก็ตักน้ำพริกที่ตำเมื่อสักครู่ราดกับข้าวและหยิบผักลวกขึ้นมาจิ้มน้ำพริก

"แบบนี้ก็กินได้เหรอ?" เกิดมาพ่อก็หาทุกอย่างไว้ให้หมดแล้วเขาเลยไม่มีความทุกข์ยากลำบากอะไร

"ถ้าหิวก็ไปตักข้าวมากิน จะยืนมองอยู่ทำไม" ว่าแล้วเธอก็ตักข้าวใส่ปากอีกคำแล้วก็เคี้ยว ก่อนจะหยิบผักบุ้งมาจิ้มและก็เคี้ยวตาม

ใครจะไปกินได้ ..แต่พอเห็นอีกฝ่ายกินแล้วก็รู้สึกอยากลองชิมดูเลยเข้าไปตักข้าวออกมาอีกจานหนึ่ง..