บทที่ 48 //18+

"ครั้งนี้ถือว่าสวยขอนะคะ ช่วยพ่อสวยให้พ้นคดีถือว่าเป็นสิ่งรับขวัญหลานของเสี่ย"

"รับขวัญหลาน.." ดวงตาของผู้เป็นพ่อกลอกมองไปดูใบหน้าลูกชายจะว่าไม่เต็มตาก็ได้เพราะท่านมองไปแค่หางตา

"เอ่อ..พ่อครับ..ผมขอ..ขอ.." อะไรวะเนี่ย เราจะพูดแบบนี้จริงหรือ ขอเมียพ่อเนี่ยนะ

"พ่อจะให้ภูเบศเข้าไปช่วยพ่อของเราก่อน ถ้ามันไม่ได้เรื่องช่วยไม่ได้จริงๆ พ่อถึงจะพิจารณาอีกทีว่าจะช่วยไหม" สิ้นคำพูดภูริก็ดันตัวลุกขึ้นแล้วเดินออกไปบอกให้คนขับรถเอารถออก

ทำไมพ่อถึงไม่ถาม? พ่อโกรธเราเหรอ? ..พ่อของเขาไม่เคยเดินหนีแบบนี้ เพราะส่วนมากเขาจะเดินหนีก่อน มันเลยทำให้ภูเบศผู้ที่รู้ว่าพ่อเป็นคนยังไงเริ่มเสียวสันหลัง

ขณะที่ภูเบศกำลังเป็นกังวลเรื่องพ่อ เขาก็เห็นว่าสายตาเธอมองจ้องมาที่เขา

"วันนี้ค่ำแล้วพรุ่งนี้ค่อยเข้าบริษัท"

หญิงสาวหยิบเอากระเป๋าสะพายแล้วลุกขึ้น​ ทีแรกเขาคิดว่าเธอจะกลับขึ้นชั้นบน​ แต่ไม่เธอเดินออกมาหน้าบ้าน

"จะไปไหน"

"ไปนอนบ้านพ่อ"

"ทำไมไม่นอนที่นี่"

"เรื่องของฉัน" ภูเบศเดินตามออกมาแล้วเรียกลูกน้องให้เอารถออก ตอนที่ลูกน้องถอยรถมารับข้าวสวยบอกเขาไม่ต้องตามมา แต่เธอหรือที่จะสั่งเขาได้ ถ้าไม่ให้เขาไปด้วยงั้นเธอก็ไ