LOGINShare
บทที่ 4
Last Updated:
2025-08-17 11:17:26"ปล่อยฉันเถอะค่ะ ฉันขอโทษ" มือเรียวพนมไหว้ขอโทษกับสิ่งที่เธอทำเมื่อสักครู่
"จำไว้ว่าอย่ามาสะกิดหนวดเสือ"
"โอ๊ย" เสื้อผ้าอาภรณ์ที่มันขาดอยู่แล้วก็ถูกเขากระชากดึงจนไม่มีชิ้นดี "อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ คุณต้องการอะไรก็บอกมาเดี๋ยวฉันจะบอกให้เสี่ย อืมม" ประโยคต่อไปถูกกลืนหายเข้าไปในปากของเขา จะเรียกมันว่าจูบก็คงไม่ใช่ เพราะเขาใช้แรงดูดจนริมฝีปากของเธอบิดเบี้ยวไปตามแรง จนเกิดความรู้สึกเจ็บปนคันเพราะเลือดมันวิ่งมาตรงที่เขาใช้แรงดูด
ขณะที่ดูดปาก มือของภูเบศก็ไม่ได้อยู่เฉยจัดการสิ่งที่กีดขวางอยู่เบื้องล่างให้มันหลุดพ้นไปจากเรือนร่างของเธอ
"โอ๊ย" และพอทุกชิ้นหลุดออกไปแล้วมือของเขาก็ล่วงล้ำเข้าไปในร่องโดยไม่ระมัดระวัง ดันนิ้วเข้าไปได้ภูเบศก็กระแทกไม่ยั้ง "เจ็บ" ขาเรียวหนีบชิดเข้าหากันเพื่อหนีบมือเขาไม่ให้กระแทกเข้าออกได้
เห็นเธอยังมีแรงต่อต้านริมฝีปากหนาที่ปล่อยจูบออกเมื่อสักครู่ก็งับลงยอดดอกบัวตูมที่มันตั้งอยู่ใกล้
"โอ๊ยเจ็บ" มือที่พยายามดันแขนของเขาออกก็เปลี่ยนเป็นดันใบหน้าของเขาแทน "ปล่อยนะฉันเจ็บ"
"ถ้าเธอไม่ดิ้นแต่ครางแทนฉันจะปล่อย"
"ไอ้โรคจิต! ใครจะไปทำตามแก!"
"หึ! รู้จักคำว่าโรคจิตหรือยังถึงพูดออกมา ถ้าโรคจิตมันต้องแบบนี้"
"โอ๊ย" ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวตอนที่เขาเพิ่มนิ้วแหย่เข้ามาในร่อง ก่อนที่เขาจะเพิ่มนิ้วให้มากกว่านั้นเธอเลยต้องทำตามที่เขาต้องการโดยการส่งเสียงครางออกมา "อาา อ่ะอ่ะ อือ อืออ"
"อ่าาาซี๊ดดด" ชายหนุ่มมองใบหน้าสวยหวานที่กำลังยั่วยวนด้วยเสียงครางอันน่าพิศวาส
"เจ็บ" ถึงแม้เธอจะทำท่าทีออดอ้อนแต่ความเจ็บมันก็ยังไม่หาย จนภูเบศต้องขยับนิ้วออกมาให้มันเหลือแค่นิ้วเดียว เธอเลยทำตามสิ่งที่เขาอยากเห็นต่อได้
และทุกอย่างก็หยุดลงแค่นั้นเพราะเธอยอมครางยั่วเย้าเขาเลยต้องทำตามที่พูดปล่อยร่างกายเธอให้เป็นอิสระ หญิงสาวก็รีบหยิบเสื้อผ้าที่มันขาดหลุดลุ่ยอยู่ขึ้นมาปิดบังร่างกาย
"แค่เชื่อฟังเธอก็ไม่เจ็บตัวแล้ว"
"ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ฉันกลัว"
"ก็ต้องดูว่าเธอจะทำตัวได้น่ารักไหม"
"แล้วเสื้อผ้าของฉันล่ะคะ" เห็นว่าเขากำลังจะออกไปเธอเลยรีบถาม เพราะถ้าจะให้อยู่ในสภาพนี้เดี๋ยวก็เจอลูกน้องของเขาเข้ามาซ้ำอีก
"เดี๋ยวจะให้คนเอาเข้ามาให้..มีชื่อไหม" ก่อนออกไปเขาถามชื่อเธอก่อนเพราะยังไม่รู้เลยว่าผู้หญิงคนนี้ชื่ออะไร
"ข้าวสวยค่ะ" ข้าวสวยก็คือลูกสาวสินธุหุ้นส่วนของบริษัทอนันต์ไพศาล พ่อของเธอมีหุ้นส่วนที่นั่นน้อยนิดมาก และหุ้นที่ได้มาก็ได้มาเพราะความอนุเคราะห์ของณภัทร อนันต์ไพศาล ถ้าบุตรชายของณภัทรยอมตกลงหมั้นหมายกับเธอ เธอคงไม่มีวันนี้ แต่พอน่านฟ้าปฏิเสธเรื่องการหมั้นหมายข้าวสวยเลยต้องถูกประเคนมาให้บุตรชายของเสี่ยภูริ เพราะจะได้สานสัมพันธ์เรื่องธุรกิจ แต่ประวัติศาสตร์ก็ซ้ำรอยอีกเพราะภูผาลูกชายคนเล็กของเสี่ยภูริปฏิเสธ แต่ถึงแม้ภูผาจะปฏิเสธเธอก็ยังไม่รอดไปจากเรื่องนี้ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องเป็นเจ้าสาวของใคร เคราะห์ซ้ำกรรมซัดก่อนวันแต่งงานแค่วันเดียวเธอก็ถูกลักพาตัวมา
หลังจากที่ภูเบศออกไปไม่นานก็มีผู้หญิงคนหนึ่งนำเสื้อผ้ามาให้
"คงใส่ได้นะ" ผู้หญิงคนนี้ชื่อมะนาวเป็นบุตรสาวของแม่บ้านที่นี่ อายุก็คงรุ่นราวคราวเดียวกับข้าวสวย และมะนาวก็แอบปลื้มนายหัวภูเบศตั้งแต่แม่เข้ามาทำงานที่นี่แล้ว
"เธอทำงานอยู่ที่นี่เหรอ" ดีใจที่เห็นว่าที่นี่ก็มีผู้หญิงด้วย
"ไม่ต้องมาถาม ใส่เสื้อผ้าซะ" มะนาวกำลังจะออกไป ข้าวสวยเลยบอกว่าเธอหิว เพราะตั้งแต่ถูกจับตัวมายังไม่ได้กินอะไรเลย "เดี๋ยวฉันจะหามาให้" ก่อนออกไปมะนาวมองหน้าผู้หญิงคนนี้ คิดว่าตัวเองสวยแล้วยังมีคนสวยกว่าอีกเหรอเนี่ย ไม่ได้การแล้วต้องทำให้ผู้หญิงคนนี้ออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เพราะถ้าไม่งั้นนายหัวมีหวังเสร็จแม่นี่แน่
มะนาวกลับมาเรือนหลังใหญ่ก็ตรงไปหานายหัวภูเบศก่อน เพราะแต่ละวันเธอก็หาโอกาสเข้าหาเขาอยู่แล้ว
"เอาเสื้อผ้าไปให้แล้วใช่ไหม"
"เอาไปให้แล้วค่ะ ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าหิวข้าวให้มะนาวจัดไปให้ไหมคะ" ที่จริงแค่นี้ตัดสินใจเองก็ได้ แต่มะนาวอยากมีเรื่องเข้ามาพูดคุยกับนายหัวเลยต้องเอาเรื่องนี้มาถาม
"อืม"
ออกมาจากห้องนอนของภูเบศมะนาวก็ไปทำอาหาร แล้วยกไปให้ข้าวสวย
"คุณชื่ออะไรคะ"
"ถามทำไม"
"ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรค่ะ"
"ฉันชื่อมะนาว"
"ฉันชื่อข้าวสวยนะคะ"
"ฉันไม่อยากรู้"
"คุณอยู่ที่นี่นานหรือยังคะ" ข้าวสวยอยากสานสัมพันธ์ไว้ให้มาก เผื่อผู้หญิงคนนี้อาจจะมีลู่ทางให้เธอหนีได้
มะนาวไม่ได้ตอบคำถามนี้หรอก พอเอากับข้าววางไว้ให้แล้วก็ออกมา
ดึกๆ คืนนั้น..
ก๊อกๆ "ฉันอยากเข้าห้องน้ำ"
"อะไรของเธอเนี่ย"
"บ้านหลังนี้ไม่มีห้องน้ำ ให้ฉันออกไปเข้าห้องน้ำหน่อยค่ะ"
คนของภูเบศที่กำลังง่วงเลยต้องไปเปิดประตูพาเธอไปเข้าห้องน้ำ
ตอนเดินออกมาข้าวสวยก็พยายามเก็บรายละเอียดทุกอย่างของที่นี่ มองไปตรงพื้นที่สูงก็มีบ้านหลังใหญ่อยู่ตรงนั้นหลังหนึ่ง เธอคิดว่าต้องเป็นบ้านของไอ้เลวนั่นแน่เลย แต่ทำไมพื้นที่แถวนี้ถึงไม่มีหมู่บ้าน อย่าบอกนะว่าภูเขาลูกนี้เป็นของเขาคนเดียว
"จะเข้าห้องน้ำไหม"
"เข้าค่ะ"
"อย่าคิดหนีอีกเด็ดขาด ครั้งนี้เธออาจจะเอาชีวิตไม่รอดก็ได้"
Latest chapter
พันธะ(รัก)เมียบำเรอ บทที่ 19
ด้วยความที่เมื่อคืนดื่มหนักพอขึ้นเครื่องเขาก็หลับ เพราะแบบนี้แหละบนเครื่องบินส่วนตัวของเขาเลยต้องมีเตียงนอนไว้ให้ด้วย และเดินทางไม่นานก็มาถึงที่หมาย"นี่คุณภูเบศตื่นได้แล้วค่ะ""อืมม!" ชายหนุ่มพลิกตัวแล้วเอาหมอนขึ้นมาปิดหูตัวเองไว้"จะนอนอยู่นี่ใช่ไหม ถ้างั้นฉันไปคนเดียวก็ได้""อะไรของเธอวะ!" เขาเลยจำเป็นต้องลุก เดินลงมาจากเครื่องก็มีรถมาจอดรอรับอยู่แล้ว"สวัสดีครับนายหัว""โผล่หัวมาได้แล้วหรือพวกมึง""ขอโทษครับนายหัวพวกเราถูกคุมกำเนิดครับ""เดี๋ยวกูไล่ออกให้หมดเลยนี่ พวกมึงเป็นลูกน้องใครกันแน่วะระหว่างกูกับพ่อกู""เป็นลูกน้องนายหัวครับ แต่ไม่กล้างัดข้อกับเสี่ยครับ"เธอก็อยากรู้อยู่หรอกว่าอีตาบ้าเนี่ยไปมีเรื่องมีราวอะไรกับพ่อตัวเอง เพราะเธอก็เห็นอยู่ว่าพ่อของเขารักเขามากขนาดไหนใช้เวลานั่งรถมาร่วมชั่วโมงก็มาถึงปางไม้ตอนรถวิ่งเข้ามาเธอก็รู้สึกใจคอไม่ดี เพราะเหตุการณ์ครั้งแรกที่ถูกเขาพาตัวมาอยู่ที่นี่มันยังคงฝังใจ แต่ครั้งนี้เธอมาในฐานะภรรยาของเขา คงไม่เป็นแบบครั้งนั้นหรอกมั้ง"นายหัวคะ" เห็นรถที่ออกไปรับนายหัววิ่งเข้ามามะนาวก็รีบมารับหน้า "?" แต่พอประตูเปิดออกก็เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นติ
พันธะ(รัก)เมียบำเรอ บทที่ 18
"ขอโทษครับนาย" มาถึงวัลลภก็โค้งลำตัวขอโทษยกใหญ่เลย"มึงได้รับโทษแน่" ตอนนี้อยู่ที่สาธารณะถ้าทำอะไรลงไปเดี๋ยวคนก็มองเลยต้องทดไว้ในใจก่อน"แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไงบ้างครับ""มึงติดต่อรถพยาบาลมาหรือยัง""ติดต่อมาแล้วครับเดี๋ยวก็คงมาถึง""ให้รถพยาบาลรับตัวเธอเข้าไปรักษา""ดูนายจะเป็นห่วงเธอจังเลยนะครับ""เรื่องของมึงยังไม่เคลียร์ไม่ต้องมาเสือกเรื่องคนอื่น""ขอโทษครับนายหัว" จะพูดก็พูดไม่ได้ว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพราะฝีมือของเสี่ยพ่อของนายหัวนั่นแหละ เพราะภูริสั่งไว้ห้ามพูดให้ลูกชายฟัง รวมไปถึงเรื่องสถานที่ที่ถูกจัดไว้ให้ก็เป็นฝีมือของเสี่ยภูริเช่นกันข้าวสวยถูกพาตัวมารักษาที่โรงพยาบาลในตัวกรุงเทพฯ ส่วนภูริก็แยกจากเธอตั้งแต่ตอนที่รถพยาบาลมารับตัวแล้ว"เป็นไงบ้างวะชีวิตมีความสุขดีอยู่หรือเปล่า""ก็เรื่อยๆ""วันนี้ต้องการเด็กกี่คนบอกมาได้เลยเดี๋ยวจัดให้""กูแค่อยากมาดื่ม มึงมาดื่มเป็นเพื่อนกูหน่อยสิวะ""มีเรื่องกับพ่ออีกแล้วใช่ไหมเนี่ย""เปล่าหรอก""ถ้างั้นเดี๋ยวกูไปเคลียร์งานก่อนจะมานั่งดื่มเป็นเพื่อน อย่าเพิ่งเมาก่อนแล้วกัน" ว่าแล้วอัศวินก็ออกจากห้อง VIP ไป ที่ห้องทำงานส่วนทางด
พันธะ(รัก)เมียบำเรอ บทที่ 17
"โอ๊ย กัดลงมาได้ยังไงวะ!" ขณะที่กำลังเร่งความเร็ว ข้าวสวยก็กัดลงที่ต้นแขนของเขา จนภูเบศต้องถอดมันออกก่อนเพราะหมดอารมณ์"ออกไปนะ!" เธอรีบขยับตัวให้ออกห่างเขามากที่สุด"ไม่ไปโว้ย" "ฉันบอกให้ออกไปไง!" หญิงสาวควานหาของทุ่นแรงที่จะใช้ไล่เขาออกไป แต่ในมุ้งนี้นอกจากหมอนกับพัดลมแล้วก็ไม่มีอะไร ถ้าจะเอาพัดลมปาเดี๋ยวก็ไม่มีพัดลมใช้เธอเลยต้องใช้หมอน"ไปก็ได้วะ" ภูเบศเก็บของสงวนเข้าที่ไว้ก่อน จะให้เอาอีกก็คงไม่มีอารมณ์แล้ว เจ็บก็เจ็บกัดลงมาได้ยังไง ดีนะเนื้อไม่ขาดติดปากไปด้วย"ไอ้บ้าไอ้เลว" ถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่เสร็จสมอารมณ์หมายแต่มันก็ทำให้เธอเจ็บจุกได้ กระแทกขนาดนั้น เราจะท้องไหมเนี่ย แต่มันยังไม่ปล่อยน้ำคงไม่ท้องหรอกมั้งภูเบศลงมาข้างล่างก็เลยต้องใช้โต๊ะไม้ที่อยู่ข้างล่างเป็นที่นอน แต่โต๊ะไม้ทำขึ้นมาเพื่อนั่งพอใช้เป็นที่นอนก็อึดอัด เพราะความยาวของมันไม่เท่าความยาวของร่างกายเขาเลย ไอ้วัลลภมึงอย่าให้กูเจอตัวมึงนะ กูจะเอาให้มึงหยอดน้ำข้าวต้มเลยคอยดูสิ วันที่สามแล้วยังไม่เข้ามาดูเลยว่าเจ้านายเป็นยังไง แต่ขณะที่กำลังคิดโมโหให้ลูกน้องเขาก็คิดไปถึงเรื่องเมื่อสักครู่ ทำไมจะดูไม่ออกว่าเธอยังไม่มีอะไ
พันธะ(รัก)เมียบำเรอ บทที่ 16 //18+
"แอะๆ กรี๊ดดดด" หญิงสาวพยายามจะขึ้นจากน้ำแต่เหมือนมีคนดึงตัวเธอไว้เลยถีบเข้าให้ พอเป็นอิสระเธอก็โผล่หัวขึ้นมาจากน้ำ"โอ๊ยย ถีบมาได้ยังไงวะ!""คุณ?!""ก็กูน่ะสิ!!""คุณเล่นบ้าอะไรล่ะ""ถ้าไม่ทำแบบนี้เธอจะลงมางมหอยช่วยฉันเหรอ""ใครจะลงมางมหอยช่วยคุณ" ที่จริงเธอไม่ได้กระโดดลงมาดูเขาด้วยซ้ำแต่ลื่นตกลงมาเอง ข้าวสวยกำลังจะปีนขึ้นไปแต่ถูกเขาดึงตัวกลับลงมาจนผ้าถุงที่เธอใส่อยู่หลุดออก"กรี๊ดดด" หญิงสาวรีบคว้าดึงผ้าถุงไว้ แต่เขาก็ยังแกล้งดึงปลายผ้าถุงไม่ให้เธอใส่กลับคืนไปได้"คุณภูเบศอย่าเล่นแบบนี้สิ!""จะช่วยฉันเก็บหอยไหมล่ะ""ช่วยก็ได้ปล่อยผ้าถุงฉันก่อน" เขาเลยยอมปล่อยผ้าถุงให้เธอใส่มันให้เรียบร้อยทั้งสองช่วยกันงมหอย ภูเบศงมน้ำลึกหน่อยส่วนเธองมช่วงริมตลิ่ง"กรี๊ดดด" ขณะที่ใจจดใจจ่อกับการงมหอยอยู่ดีๆ ขาของเธอก็เหมือนมีอะไรมาจับ"อ้าว ฉันนึกว่าได้ปลา ที่ไหนได้ขาคนหรือนี่""คนบ้าฉันตกใจหมดเลย!""ฮ่าาๆ" ที่จริงเขามองเห็นแล้วล่ะ ตั้งใจอยากจะแกล้งมากกว่า "อ้าวแล้วนั่นจะไปไหน""จะขึ้นน่ะสิ""พอแล้วเหรอ""คุณงมต่อไปเลยนะ!" ข้าวสวยเอาที่เขางมได้ขึ้นมาด้วย พอเดินมาถึงบ้านเธอก็หุงข้าวทิ้งไว้ก่อนเลยระห
พันธะ(รัก)เมียบำเรอ บทที่ 15
อืมมม ทานเข้าไปคำแรกก็รู้สึกถึงความเผ็ดของพริกและกระเทียม แต่ก็ตัดเค็มด้วยน้ำปลามะนาวแถมยังมีรสหวานติดปลายลิ้นเล็กน้อยข้าวสวยก็ไม่ได้มองเขาแบบเต็มตาหรอกแค่แอบชำเลืองมอง เห็นว่าเขาเริ่มตักคำที่สอง คำที่สามคิดว่าเขาคงกินได้แหละแบบนี้ก็กินได้ด้วยเหรอ กินไปจนข้าวจะหมดจานก็ยังมีคำถามเดิมผุดเข้ามาในหัว แสดงว่าชาวบ้านที่ไม่มีกำลังทรัพย์ที่อยู่ตามหัวไร่ปลายนาเขาหากินกันแบบนี้เองเหรออิ่มแล้วข้าวสวยก็ยกเอาถ้วยข้าวตัวเองเข้าไปล้าง พอออกมาก็เห็นว่าเขาอิ่มแล้วเช่นกัน แต่เขาไม่เก็บถ้วยชามที่เหลือ "นี่คุณกินทิ้งไว้แบบนั้นไม่คิดจะเก็บเลยหรือไง" "ก็เก็บเองสิ""ที่นี่ไม่มีคนรับใช้ใครกินก็ต้องเก็บ ของที่เหลือคุณกินเสร็จคนสุดท้ายคุณก็ต้องเก็บ""เรื่องอะไร" ว่าแล้วภูเบศก็เดินออกไปจากบ้าน เขาเดินดูบรรยากาศรอบๆ ทำไมไอ้วัลลภถึงหาที่แบบนี้ได้เร็วจัง เรื่องนี้เขาก็คิดอยู่หรอก เพราะที่นี่มันบรรยากาศดีมากเลย แถมเครื่องอำนวยความสะดวกก็มีครบถึงแม้บ้านจะเป็นแค่บ้านไม้ชั้นล่างเปิดโล่งแต่ก็มีห้องครัวไว้ทำอาหาร ไม้ผนังห้องครัวยังใหม่ๆ อยู่เลยเห็นเขาไม่เก็บถ้วยชามข้าวสวยเลยต้องเป็นคนเก็บเอง เก็บเสร็จเธอก็ขึ้นไป
พันธะ(รัก)เมียบำเรอ บทที่ 14
"ตามไปใช่ไหมครับ" เห็นนายหัวเดินมาขึ้นรถก็รู้แล้วว่าต้องตามรถคันนั้นไป "รู้แล้วมึงจะถามทำไมรีบตามไปสิ""แต่คนของเสี่ยคุ้มกันแน่นหนาเลยนะครับ""ตามไปก่อน ค่อยหาโอกาสอีกที""ครั้งนี้ถ้าเสี่ยรู้ว่านายหัวทำแบบเดิมผมกลัวว่า..""มึงไม่ต้องพูดมากได้ไหมกูบอกให้ตามไง!"รถคนของพ่อเขาขับพาเธอมาที่บริษัทแห่งหนึ่ง และภูเบศก็ตามมาจนถึงที่นี่"มาทำไมที่นี่วะ""ผมก็ยังไม่แน่ใจครับ""สวัสดีค่ะคุณหนู" พนักงานต้อนรับรีบออกมาต้อนรับเหมือนเช่นเคย"สวัสดีค่ะ"ทุกครั้งคนของเสี่ยมาส่งที่นี่ก็จะรออยู่แถวนี้ แต่ครั้งนี้รถทั้งสองคันขับออกไป เลยเป็นโอกาสให้วัลลภได้เข้ามาสอบถามด้วยความกะล่อนของวัลลภถึงแม้พนักงานจะบ่ายเบี่ยงแต่ก็ยังชวนคุยจนรู้ว่าผู้หญิงที่เข้าไปเมื่อสักครู่เป็นลูกสาวของท่านประธาน และรู้ไปอีกว่า ท่านประธานคนนี้คือคนใหม่ที่เพิ่งมารับตำแหน่ง"หึ! คงจะเข้ามาเสพสุขกันทั้งครอบครัวเลยสิ ถึงกับยกบริษัทให้เลย""แล้วนายหัวจะเอายังไงต่อดีครับ""ครั้งนี้กูว่าลากลงใต้เลยดีกว่าไหม""จะใต้หรือเหนือตอนนี้เสี่ยก็รู้ที่กบดานของเราแล้วครับ""มึงมีหัวไว้กั้นหูเฉยๆ หรือวะช่วยกูคิดหน่อยสิ"หลังจากคุยกับพ่ออยู่ไม่นานข
