บทที่ 3

พันธะ(รัก)เมียบำเรอ บทที่ 3

เขาไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงคนไหนที่ทำให้แม่ต้องเจ็บปวด แต่ผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาในชีวิตพ่อต้องได้รับผลกรรมนั้น ชายหนุ่มมองตามร่างหญิงสาวที่ถูกลูกน้องแบกเดินออกมาหารถ

ร่างเล็กถูกวางทิ้งไว้หลังรถเหมือนไม่มีค่าอะไรเลย แล้ววัลลภก็เดินอ้อมไปนั่งข้างคนขับโดยมีเจ้านายนั่งอยู่เบาะหลัง ส่วนเธอถูกทิ้งไว้ท้ายกระโปรงรถ

"นายหัวเป็นยังไงบ้างครับ" วัลลภเห็นว่าต้นคอของเจ้านายมีแผล แถมตอนนี้มีเลือดติดเสื้อเชิ้ตสีขาวด้วย

"ยังไกลหัวใจ"

"รีบกลับสิวะ" เห็นว่าคนขับชักช้าวัลลภเลยหันไปสั่ง

"ครับ"

ใช้เวลาขับรถไม่นานก็มาถึงปางไม้..

"นายหัวครับ" เห็นรถของเจ้านายวิ่งเข้ามาลูกน้องก็รีบก้มหน้าก้มตาวิ่งเข้ามาหา

ตุ๊บ! "อึบ"

ตุ๊บ!! "อึบ" ลูกน้องแต่ละคนที่วิ่งดาหน้าเข้ามาถูกเท้าของภูเบศแทบจะทุกคน แต่ไม่มีใครเลยที่กล้าร้องโอดโอย เพราะถ้ามีเสียงรู้ดีว่าเจอหนักกว่าเดิมแน่

วัลลภลงจากรถได้ก็เดินอ้อมไปหลังรถแล้วเปิดกระโปรงหลัง ลูกน้องที่ถูกถีบเมื่อคู่รีบลุกขึ้นมาแล้วเดินมาดูว่าข้างหลังรถมีอะไร

"เจอตัวอยู่ที่ไหนครับลูกพี่" ลูกพี่ที่พวกเขาเรียกก็คือวัลลภมือขวาคนสนิทของนายหัว

"กระท่อมในป่า" กระท่อมอยู่ไกลจากปางไม้มากทุกคนเลยไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ จะเดินไปถึง

"เอาไปไว้ห้องเดิมไหมครับ"

"พวกมึงซ่อมหรือยังล่ะ" วัลลภต่อว่าลูกน้อง ส่วนนายหัวภูเบศตอนนี้เดินกลับไปทางบ้านหลังใหญ่แล้ว

"ยังไม่ได้ซ่อมเลยครับ พวกเรามัวหาตัวเธออยู่ครับ"

"ถ้าทำให้หนีออกไปได้อีกนะพวกมึงได้แดกลูกตะกั่วแทนตีนแน่"

"พวกเราจะคอยระวังให้ดีครับ" ยังกลัวอยู่เลยว่าจะได้กินลูกปืนไหม โชคดีที่แค่ถูกกระทืบ

"เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ เลยพวกมึงเนี่ย"

จะเอาไปไว้โรงเก็บไม้ที่เดิมก็ไม่ได้แล้ว เพราะยังไม่ได้เช็คดูเลยว่าไม้กระดานแผ่นไหนผุพังบ้าง เลยต้องเอาเธอมาไว้ที่เรือนหลังเล็ก

"ผมว่าล้างแผลหน่อยดีกว่าไหมครับ เดี๋ยวแผลติดเชื้อ" จัดการผู้หญิงเสร็จวัลลภก็ตามผู้เป็นเจ้านายมาดูแผลให้

"จัดการมันเสร็จหรือยัง"

"ผมให้คนเอาไปไว้เรือนหลังเล็กครับ โรงไม้คงต้องซ่อมบำรุงก่อน"

"ไม่ต้องเดี๋ยวกูทำเองมึงออกไปได้" วัลลภกำลังจะเอาแอลกอฮอล์ล้างแผลมาล้างให้​ แต่ภูเบศไล่ออกไปก่อน

หลังจากลูกน้องออกไปแล้วเขาก็เอาแอลกอฮอล์นั้นเทราด 

"ซี๊ดดด" แสบจริงๆ เลยตัวแค่นี้ ไม่ได้แสบแค่แผลแสบไปถึงเธอ คนอะไรฤทธิ์เดชเยอะชิบหาย เขาก็ไม่ได้คิดจะทรมานอะไรเธอขนาดนี้หรอกแต่เธอรนหาที่เอง​ อยู่เฉยๆ ก็ไม่เจ็บตัวแล้ว

ในเวลาต่อมาที่เรือนหลังเล็ก เรือนหลังนี้เป็นบ้านไม้ชั้นเดียวยกสูงขึ้นมาหน่อย เครื่องอำนวยความสะดวกอะไรก็ไม่มีหรอก สร้างเพื่อกันปลวกเจาะไม้ถ้ากองไว้เฉยๆ คงไม่พ้นเป็นอาหารปลวก และเขาก็มีโครงการทำแบบนี้อีกหลายหลัง เพราะมันดูแลไม้สะดวกดีแถมเอาบ้านไว้ใช้งานได้อีก

"ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย" รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่ไหนสักแห่ง ที่นอนของเธอมีแค่หมอนใบเดียว หญิงสาวลองเดินมาจะเปิดประตูแต่ก็เปิดไม่ได้ คงถูกล็อกจากด้านนอก เธอเลยตรวจเช็คหน้าต่างว่าล็อกเหมือนกันไหม และหน้าต่างทุกบานก็เปิดไม่ได้เช่นกัน

ตอนนี้จะทำอะไรก็ทำไม่ได้เพราะยังรู้สึกเจ็บท้องมาก เธอเลยค่อยๆ ทรุดตัวนั่งลงกับที่ตรงนั้น ถ้าเธอไม่ยอมตกลงรับปากแต่งงานกับเสี่ยภูริเรื่องแบบนี้มันจะเกิดขึ้นกับเธอไหม คนที่ลักพาตัวเธอมาเป็นศัตรูของไอ้เสี่ยบ้ากามนั่นหรือเปล่า

คิดแล้วก็สมเพชตัวเอง ทีแรกที่คุยกันว่าจะให้เธอดูตัวกับลูกชายเสี่ยภูริแต่ก็ถูกปฏิเสธ แต่เธอก็สงสัยในเมื่อลูกชายของเสี่ยปฏิเสธการแต่งงานแล้วทำไมงานแต่งถึงยังจะจัดต่ออยู่อีก

ป่านนี้พ่อกับแม่จะรู้ไหมว่าเธอมาตกระกำลำบากแค่ไหน   งานแต่งที่ไม่มีเจ้าสาวทุกคนจะรู้ไหมว่าเจ้าสาวถูกลักพาตัวมา หรือพวกเขาคิดว่าเธอหนีไปแล้ว

"นายหัวครับ" ลูกน้องที่ยืนเฝ้าอยู่แถวนั้นเห็นนายหัวเดินมาทางนี้เลยรีบลุกขึ้นมา

"ฟื้นหรือยัง"

"ได้ยินเสียงงัดหน้าต่างประตูอยู่ครับ" ตอนที่เธอมางัดประตูลูกน้องของเขาก็อยู่ข้างนอกนี่แหละ หลังจากงัดประตูไม่ได้ผลก็ได้ยินเสียงงัดหน้าต่าง

"เปิด"

ได้รับคำสั่งลูกน้องที่เฝ้าอยู่ตรงนั้นก็รีบไปเปิดประตู

พอประตูเปิดออกร่างเล็กที่นั่งจับเข่าอยู่มุมหนึ่งของบ้านก็ค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้นมา

"คุณจะเอายังไงกับฉัน"

"แล้วเธอคิดว่ายังไงล่ะ" ขณะที่ตอบดวงตาเย็นชาก็จับจ้องไปที่ฝ่ายหญิง

"คุณจะจับฉันมาเรียกค่าไถ่หรือจับมาเพื่อต่อรองกับเสี่ย"

"อาจจะไม่ใช่ทั้งสองอย่างก็ได้"

"คุณก็บอกมาสิว่าต้องการเอาตัวฉันมาทำไม"

"ฉันอาจจะมีอารมณ์เปลี่ยวอยากมีที่ระบาย เห็นว่าเธอน่าสนใจเลยจับตัวมา..ก็เป็นได้นะ"

"คนมีฐานะแบบคุณถ้าเกิดอารมณ์เปลี่ยวหาผู้หญิงที่ไหนก็ได้ไม่จำเป็นต้องเป็นฉัน"

"แต่ฉันคิดว่ามันจำเป็น ถ้าเธอยอมเป็นของเล่นให้ฉัน สักวันฉันอาจจะปล่อยเธอไปก็ได้"

"ไม่มีทาง ฉันขอตายดีกว่า"

"อยากตายสภาพไหนก็บอกมาเดี๋ยวฉันจัดให้" ชายหนุ่มเดินตรงเข้ามาหาจนเธอรีบถอยแต่ก็ถอยไปได้ไม่ไกลเพราะหลังชนเข้ากับผนังไม้ก่อน

"ถอยไปนะ" หญิงสาวพยายามปัดป้องไม่ให้เขาแตะเนื้อต้องตัวได้ แต่ด้วยสภาพของเธอนี่หรือจะปกป้องตัวเองได้ มือหนายื่นมาบีบคางของเธอให้เชยขึ้น

"ชีวิตเธอเป็นของฉัน ถ้าฉันยังไม่อยากให้เธอตายเธอก็ต้องอยู่"

"โอ๊ย" คางถูกเขาบีบเข้าจนริมฝีปากบางห่อ และคนที่บีบคางเธออยู่ก็โน้มต่ำลงมางับเข้าที่ปากของเธอ "อืมม!!" หญิงสาวพยายามผลักเขาออกแต่เขาไม่ได้ทำแค่นั้นยังดูดริมฝีปากของเธอจนมันแทบจะหลุดติดปากเขาไป

มืออีกข้างของเขาล้วงต่ำลงมาหาเนินอวบเพื่อเช็คความนูนของมัน และใบหน้าของเขาก็ดูจะมีความสุขเมื่อเห็นว่าขนาดความนูนของมันไม่ธรรมดาเลย

"อื้มมม!!" หญิงสาวดิ้นอีกครั้งเพราะมือของเขาไม่ได้อยู่เฉยยังคงบีบน้องสาวเธอจนรู้สึกเจ็บ 

นาทีต่อมาเธอก็นึกได้ว่าเคยทำให้เขามีแผล ถ้าทำให้เขาเจ็บตรงแผลได้เธอคงจะหลุดพ้นจากพันธนาการนี้ 

"อึก" ตอนที่ลิ้นหนากำลังจะแหย่เข้าไปในโพรงปากมือของเธอก็ทุบลงที่หัวไหล่ตรงถูกไม้แทง "ซี๊ดด" และมันก็ได้ผลเขาปล่อยทุกอย่างแล้วก็มาจับมือข้างที่ทุบลงมาเมื่อครู่บิด

"โอ๊ยยเจ็บบ"

"ใครที่ทำให้ฉันเจ็บมันต้องเจ็บกว่าฉันหลายร้อยหลายพันเท่า" ว่าแล้วชายหนุ่มก็ใช้แรงมากกว่าเดิมจนร่างเล็กค่อยๆ ทรุดตัวลง พร้อมกับเสียงร้องโอดโอยอ้อนวอนให้เขาปล่อย

จังหวะนั้นลูกน้องก็รีบวิ่งเข้ามาดูว่าข้างในเกิดอะไรขึ้น

พอเข้ามาเห็นว่าเจ้านายกำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มลูกน้องก็รีบปิดประตูให้