กลับไปเถอะค่ะ

ทันทีที่ถึงบ้านดาวเหนือรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอแช่เท้าทั้งสองข้างลงในน้ำอุ่นและค่อยๆ นวดไปที่ละข้าง

แม้บ้านเรียกเธอลงไปทานอาหารเย็น แต่เธอไม่หิว ร่างกายอ่อนเพลียไปหมด ดาวเหนือคิดว่าอีกเดี๋ยวจะนอนพักผ่อนให้ร่างกายได้ผ่อนคลาย หญิงสาวมองเท้าตัวเองอีกครั้งก่อนจะงีบหลับในช่วงพระอาทิตย์ตกดิน

21:15

เจเคนกลับมาช่วงสามทุ่ม แม่บ้านเดินเข้ามาถามเขาว่าจะทานอาหารไหม แต่เขาปฏิเสธเพราะทานมาจากนอกบ้านแล้ว

ชายหนุ่มมองโต๊ะอาหารที่มีจานวางไว้สองจาน แต่ยังไม่มีจานไหนถูกทานเข้าไป “เธอยังไม่ทานอาหารเย็น?”

“คุณดาวไม่ทานค่ะ เธอบอกว่าไม่หิว กลับมาก็อยู่แต่บนห้องไม่ลงมาเลย”

เจเคนฟังสิ่งที่แม่บ้านบอกก็อดสงสัยไม่ได้ ทำไมเธอถึงไม่ทานข้าว ทำตัวเป็นเด็กไป หรือจะแอบน้อยใจที่เขาส่งเธอไปทำงานแผนกบริการลูกค้าวันนี้

วันนี้มาลินมาหาเขาที่บริษัท เด็กคนนั้นยังโดนมาลินตำหนิไป เธอคงจะเสียหน้า จึงคิดแผนจะอดข้าวประท้วงให้แม่มาบ่นเขา

เจเคนเดินขึ้นไปชั้นบน เขายื่นมือไปขยับลูกบิด เธอไม่ได้ล็อกไว้ จึงเปิดเข้าไปในห้อง ทั่วทั้งห้องกลับมืดสนิด แม้แต่บานหน้าตางก็ปิด เขาเปิดไฟในห้อง

มองไปยังเตียงนอนที่มีก้อนกลมๆ ถูกผ้าห่มคลุมทั่วทั้งร่างไว้ แม้กระทั่งแอร์ก็ไม่เปิด ชายหนุ่มขยับเข้าไปใกล้เตียง เขายื่นมือไปสัมผัสปลายผ้าห่ม

คนใต้ผ้าห่มหดเท้าหนี เธอขดตัวให้กลมไปอีก เจเคนทนไม่ไหวจึงกระชากผ้าห่มออจากร่างเธอ หญิงสาวชุดนอนสายเดี่ยวประโปรงตัวบางสีขาวนอนขดตัวอยู่

เรือนผมยาวเงางามปกปิดใบหน้างดงามนั้นไว้ด้านใต้ ร่างเล็กนอนตะแคงไปด้านข้าง เขาสูดได้กลิ่มกายหอมจางๆ จากคนตัวเล็ก มือหนายื่นออกไปปัดเส้นผมที่บดบังดวงหน้างามดวงนั้นออก

แพขนขนตางามงอนยามกำลังปิดสนิท ร่างกายขยับขึ้นลงตามแรงหายใจ เจเคนมองเรือนร่างนุ่มนิ่มบนเตียงอย่างละเอียด เขาเห็นฝ่าเท้าขาวเนียนบวมแดงจึงอดสงสารไม่ได้

ชายหนุ่มนำยามาทาฝ่าเท้าให้เธอ เขาพับแขนเสื้อทั้งสองข้างขึ้นแล้วจับฝ่าเท้าเธอ คนตัวเล็กขมวดคิ้วด้วยความเจ็บ ทว่าดวงตายังคงหนักอึ้ง เขาค่อยๆ นวดมันมันอย่างเบามือให้เธอผ่อนคลาย

ดาวเหนือตื่นเช้ามาอาการบวมแดงที่ฝ่าเท้าทั้งสองข้างก็หายสนิทแล้ว ไม่ได้รู้สึกเจ็บเหมือนเมื่อวาน เธอลงไปทานอาหารเช้าปกติ ยังเป็นโจ๊กอ่อนๆ ทว่ากลับมีเนื้อสัตว์เพิ่มขึ้นมาเยอะหน่อย

ชายหนุ่มตรงหน้ามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาว่างหนังสือพิมพ์ในมือลง “ทุกวันหลังกลับมาต้องทานอาหารเย็น ไม่หิวก็ต้องทาน”

สุ้มเสียงของเขาเบาลงหากแต่แฝงไปด้วยอำนาจห้ามโต้แย้งใดๆ ดาวเหนือพยักหน้า เธอปรายตามองแม่บ้านที่เก็บจานกลับไป

เมื่อวานเธอไม่ได้ลงมาทานอาหาร เพราะขี้เกียจจะเดินลงมาให้ปวดเท้า เมื่อวานเธอทั้งยืนทั้งเดินเป็นเวลานานจนปวดไปหมด จึงไม่มีอารมณ์จะทานมื้อเย็น

ดาวเหนือกลับไปทำงานแต่ฝ่ายบุคคลบอกว่าวันนี้เธอได้เปลี่ยนแผนกใหม่ เป็นให้บริการลูกค้าหน้าเคาน์เตอร์ ไม่ต้องยืนไม่ต้องเดินเหมือนเมื่อวาน แต่กลับได้นั่งสบายๆ หน้าเคาน์เตอร์

ยังมีพนักงานอีกคนที่คอยสอนงานให้เธอ หากมีลูกค้าโทรมาให้รับสายแล้วพูดเพราะๆ

“ก่อนหน้านี้เธอเคยทำงานอะไรมาก่อนเหรอ ดูไม่เกร็งเลย ตอนฉันมาใหม่ๆ กลัวมากเลย กลัวจะทำผิด”

หญิงสาวข้างกายเธอชื่อเมย์ ทำงานที่นี่มาได้สองปีกว่าแล้ว แต่เพิ่งย้ายมาทำหน้าเคาน์เตอร์ได้แค่แปดเดือน ส่วนดาวเหนือมาทำงานได้แค่หนึ่งวัน ถัดมาอีกวันก็ได้นั่งตรงนี้แล้ว

“เคยฝึกงานอยู่ที่สิงคโปร์นะ”

เธอเป็นเด็กจบนอกนี่เอง ไม่แปลกที่ได้เปลี่ยนแผนก บางครั้งมีสายจากลูกค้าเป็นภาษาอังกฤษ ยังไงก็ต้องยกให้คนมีประสบการณ์

ในช่วงเที่ยงคุณพ่อมาหาเธอที่บริษัท ดาวเหนือปลีกตัวออกมาคุยข้างนอกกับคุณพ่อเพื่อหลุดพ้นจากสายตาผู้คน

“แกทำงานที่นี่เหรอ ดีแล้วไม่ใช่ว่าใครก็ทำได้” บริษัทยักษ์ใหญ่ในเครือคีย์เรนกรุ๊ป นักลงทุนต่างให้ความสนใจทั้งนั้น กำไรได้ในแต่ละปีหลายร้อยล้าน

“พ่อมีธุระอะไรก็ว่ามาเถอะค่ะ” ดาวเหนือรู้อยู่แก่ใจ หากไม่มีเรื่องด่วนหรือธุระอะไรที่เป็นประโยชน์ต่อครอบครัวพ่อก็จะไม่ติดต่อเธอมา

พ่อของเธอก็นับได้ว่าเป็นคนขยัน ทุ่มเทกายใจให้กับงานทั้งสิ้น แม้กระทั่งลงทุนยังลงหมดตัว เขาอยากทำธุรกิจแต่ไม่มีการวางแผนอะไรเลย นอกจากคิดจะลงทุนอย่างเดียว เพราะเป็นแบบนี้ถึงเจอแต่เรื่องล้มเหลว ต่อให้คนแปลกหน้ามาชวนลงทุน เขาก็ยังหลงเชื่อ

ดาวเหนือเคยเอ่ยเตือนไปหลายครั้ง ทว่าเขากลับดึงดันเชื่อมั่นในความคิดของตัวเอง เธอรู้สึกเบื่อหน่ายตอนนั้นจึงปลีกตัวไปเรียนมหาลัยที่สิงคโปร์

“พ่อต้องการเงินลงทุนสักก้อน”

“หนูไม่มีเงินก้อนหรอกค่ะ เพิ่งจะกลับมาทำงานได้สองวัน” ยังไม่ต้องคิดว่าจะได้เงินเดือนเท่าไหร่

“แกก็ขอสามีแกสิ” พ่อของเธอพูดออกมาอย่างหน้าไม่อาย ให้แต่งงานก็แต่งแล้ว ยังจะมาให้เธอแบกหน้าไปขอเงินอีก พ่อคิดอะไรของเขาอยู่ หนี้สิ้นที่เคยค้างไว้ยังไม่เคยจ่าย กลับจับเธอแต่งส่งออกไปเหมือนสิ่งของ

“หนูไม่ได้สนิทกับเขาขนาดที่ว่าจะเอ่ยปากขอเงินได้” แม้กระทั่งหน้าเขายังไม่เคยมองเธอตรงๆ สักครั้ง

“แค่แกเอ่ยปากออดอ้อนเขาสักหน่อย มีเหรอที่เขาจะไม่ให้แก” พีระพูดคะยั้นคะยอลูกสาวตนอย่างไม่ลดละ

“พ่อกลับไปเถอะค่ะ อย่าให้มีหนี้สินมากกว่านี้เลย” ดาวเหนือขัด ไม่อยากทำตามคำสั่งของพ่อ หากตอนนั้นเขาไม่ยึดบัตรประชาชนเธอไป ปานนี้เธอคงบินกลับไปสิงคโปร์ไม่กลับมาอีก

“ไอ้ลูกอกตัญญู แกมันคนเนรคุณ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันแกจะได้แต่งงานกับตระกูลไฮโซเหรอ”

“พ่อเคยถามหนูไหมว่าหนูอยากแต่งหรือเปล่า ทุกอย่างมันเป็นความคิดของพ่อ ไม่ใช่หนู”

เพียะ!!!

ฝ่ามือหยาบกร้านตวัดลงบนใบหน้าของดาวเหนืออย่างแรงจนหันไปอีกด้าน ความแสบร้อนบนผิวเนื้อเนียนค่อยๆ ปรากฏขึ้น ร่างของเธอสั่นสะท้านได้แต่อดกลั้นความน่าอับอายนี้ไว้

“กลับไปเถอะค่ะ” ดาวเหนือเค้นเสียงพูด ในใจของเธอเต็มไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

“ยังไงแกก็ต้องหาเงินมาให้ได้ ฉันรับปากพวกเขาไว้แล้ว” พีระกลับไปด้วยความโกรธ เมื่อโดนลูกสาวตัวดีตอกกลับจนเขาต้องขายหน้า