พนักงานใหม่

ดาวเหนือตื่นแต่เช้า เพื่อเตรียมตัวไปเรียนรู้งานที่บริษัทของเขา เมื่อคืนเจเคนไม่ได้กลับมาที่ห้อง เธอเองก็ไม่รู้ว่าเขาไปนอนที่ไหน

แต่เช้านี้เขานั่งรอทานอาหารอยู่ที่โต๊ะก่อนเธออีก เขานั่งอ่านข่าวตลาดหุ้นในไอแพดพลางจิบกาแฟไปด้วย เมื่อเธอนั่งลงตรงหน้าเขา แม่บ้านจึงเริ่มเสริฟอาหารเช้า เป็นโจ๊กรสชาติอ่อนๆ

ชายหนุ่มตรงหน้าแต่งตัวเรียบหรูดูดีมาก เขาสวมชุดสูทสีน้ำเงินเนคไทมีลวดลายสีดำน้ำเงิน กางเกงถูกรีดเป็นทรงเรียบ ไม่มีรอยยับแม้แต่นิดเดียว เขากวาดผมไปด้านหลังจึงเห็นใบหน้าชัดเจน

คิ้วคมเข้มจมูกโด่งริมฝีปากหยักได้รูป นัยน์ตาคมเข้มมีเสน่ห์ แต่เขามักจะทำหน้าเคร่งขรึมตลอดเวลา จึงดูเยือกเย็นและน่าเกรงขาม

หลังจากกินมื้อเช้าเสร็จแล้ว หญิงสาวจึงได้แต่ขึ้นรถตามเขาไป ดาวเหนือใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกระโปรงสีดำ บรรยากาศภายในรถก็อึมครึ้มเมื่อต่างคนต่างเงียบ

“จบอะไรมา” ในน้ำเสียงเย็นชาของเขาแฝงไปด้วยความไม่แยแส

“การสื่อสาร” หญิงสาวเอ่ยตอบ สุ้มเสียงของเธอแสนจะแผ่วเบา

ดาวเหนือนั่งห่างออกมาจากตัวเขาไม่มาก ในรถยังมีกลิ่นน้ำหอมเฉพาะตัวของเขาอยู่ หญิงสาวนั่งหลังตรงอย่างรู้มารยาท

“พูดภาษาอังกฤษได้ใช่ไหม”

“ค่ะ”

ตอนที่ลงจากรถดาวเหนือกำลังจะเดินตามหลังเขาไป ทว่ากลับมีผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยเรียกเธอไว้ บอกว่าเขาจะเป็นคนสอนงานให้เธอวันนี้

หญิงสาวมองแผ่นหลังของเขาที่เดินหายลับเข้าไปในลิฟต์ส่วนตัวของผู้บริหาร เธอหันกลับมาส่งยิ้มให้เขาก่อนจะเดินตามไปอย่างเชื่อฟัง

เขาคือฝ่ายบุคคลที่ได้รับหน้าที่มาสอนงานเธอ พี่ภูมิยื่นกล่องชุดยูนิฟอร์มให้เธอ ก่อนจะบอกให้เธอไปเปลี่ยนชุดเป็นยูนิฟอร์มของบริษัท

เป็นชุดสูทสีดำประโปรงสั้น พนักงานทุกคนต้องสวมรองเท้าเหมือนกันเป็นส้นสูงสีดำ ตอนเธอใส่รู้สึกอึดอัด ไม่สบายเท้า แต่ไม่สามารถพูดได้เพราะทุกคนต้องใส่เหมือนกัน

ต้องเก็บผมมัดไว้และติดโบว์สีดำตามกฏระเบียบของพนักงาน ดาวเหนือถูกพาไปยังชั้นล่างของบริษัท พี่ภูมิบอกว่าวันนี้เธอต้องคอยบริการลูกค้าที่เข้ามาในบริษัทหากลูกค้านั่งรอให้นำเครื่องดื่มมาเสริฟลูกค้า

ฝ่ายบุคคลถามเธอด้วยเสียงหนักแน่น ว่าทำได้หรือเปล่า หญิงสาวจึงตอบกลับไปด้วยความหนักแน่นเช่นกันว่าเธอทำได้

เมื่อมีลูกค้าเดินเข้ามา พนักหนึ่งคนจึงทำหน้าที่ให้เธอดูเป็นตัวอย่าง เมื่อลูกค้าอีกคนเข้ามาเธอจึงเริ่มทำหน้าที่

“สวัดดีค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะ” ดาวเหนือต้อนรับลูกค้าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เมื่อฝ่ายบุคคลบอกว่าเธอทำได้ดี เขาจึงกลับไปยังแผนกของตนเพื่อทำงานของตัวเองต่อ

ดวงตาขลับสีดำชั้นบนมองลงมายังร่างของหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของเขา เธอกำลังปั้นหน้ายิ้มบริการลูกค้า เขาคิดว่าเธอจะรับไม่ได้และขอเปลี่ยนงาน หากเธอข้อร้องเขาก็จะอ่อนข้อให้ แต่เธอกลับไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ

ดาวเหนือทำหน้าที่มาจนถึงเวลาเที่ยง เธอรู้สึกปวดเท้ามาก เพราะไม่ชินกับการใส่ส้นสูง งานบริการใครว่าสบายกัน ต้องปั้นหน้ายิ้มทั้งวันให้ลูกค้าเห็น

พนักงานทุกคนทยอยกันไปทานอาหารเที่ยงที่โรงอาหาร มีทั้งอาหารจานเดียวและมังสวิรัติ ซึ่งพนักงานไม่ต้องจ่าย หญิงสาวรับแซนด์วิชมาทานแทนข้าวเป็นมื้อง่ายๆ

เมื่อนั่งลงที่โต๊ะดาวเหนือจึงรีบถอดรองเท้าออกทันที ฝ่าเท้าของเธอเป็นรอยแดงยังมีอาการปวดที่ข้อเท้าเพราะต้องยืนนานและเดินไปมา ทำงานวันนี้วันแรกร่างกายเธอยังไม่ชิน

“พนักงานใหม่เหรอ” หญิงสาวคนหนึ่งนั่งลงตรงข้ามเธอ ยังทานแซนด์วิชเหมือนเธออีก

“อืม” ดาวเหนือพยักหน้ารับ เธอมัวแต่ทำหน้าที่จนลืมทำความรู้จักเพื่อนร่วมงาน

“ใครแนะนำมาเหรอ”

“พี่ชายน่ะ” เธอไม่กล้าพูดพาดพิงอะไรถึงเขาคนนั้น จึงได้แต่โกหกไป

“ฉัมชื่อพิมพ์ ทำงานที่นี่มาสองปีกว่าแล้ว” หญิงสาวตรงหน้าแนะนำตัวเองให้เธอฟัง ยังเล่าถึงความเป็นมาของบริษัทและความร่ำรวยของเจ้านายให้เธอฟัง

“ฉันชื่อดาวเหนือ”

เจเคนนั่งทานอาหารอยู่บนชั้นของผู้บริหาร ในใจของเขาเกิดอยากรู้ถึงสถานการณ์ของเด็กคนนั้นอีกแล้ว

“เธอไปทานข้าวที่โรงอาหารแล้วครับ แม้กระทั่งตอนนี้เธอยังไม่บ่นสักคำ”

คิมหันต์เป็นเลขาของเจเคน เขาคอยให้คนจับตาดูไว้แล้วนำมารายงานเมื่อบอสถาม เขาจะได้ตอบถูก

“เธอยังบอกอีกว่า พี่ชายแนะนำให้มาทำงานที่นี่” จนตอนนี้เธอก็ยังไม่เอ่ยถึงบารมีของบอส เขาเชื่อว่าถ้าเธอปริปากพูดอะไรสักหน่อย บอสอาจจะเห็นใจ

ดาวเหนือกลับมาทำหน้าที่ของตัวเองต่อ ลูกค้าที่เดินเข้ามาเป็นผู้หญิงร่างสูงคนหนึ่ง รูปร่างของเธอดีมาก ท่าเดินของเธอยังดูสง่า เธอสวมชุดเดรสสั้นสีดำเว้าแผ่นหลัง

“ยินดีต้อนรับค่ะ ลูกค้าต้องการอะไรคะ” ดาวเหนือสอบถามลูกค้าอย่างนุ่มนวล

“ฉันมาหาเจเคน”

“ลูกค้าได้นัดไว้หรือเปล่าคะ”

ใบหน้าสวยปรายตามองเธออย่างไม่พอใจ ก่อนจะหันมาตำหนิเธอ “เธอมีตาหรือเปล่า รู้ไหมว่าฉันเป็นใครระดับฉันยังต้องนัดด้วยเหรอ”

“ขอโทษค่ะ” ดาวเหนือตัวแข็งทื่อ ได้แต่เอ่ยขอโทษ ไม่รู้จริงๆ ว่าเธอเป็นใคร

“ขอโทษด้วยค่ะ คุณมาลินเธอเป็นพนักงานใหม่ทำงานวันนี้วันแรก” พิมพ์เดินตรู่เข้ามารับหน้าแทนเธอก่อนจะเดินไปส่งคุณมาลินชั้นบน แล้วกลับลงมาชั้นล่าง

“ตกใจเหรอ” พิมพ์ถามดาวเหนือ เพราะเมื่อกี้คุณมาลินตำหนิเธอเสียงดังมาก

“นิดหน่อยน่ะ ว่าแต่เธอเป็นใครเหรอ”

“เธอชื่อมาลิน เป็นนางแบบและยังเป็นแฟนคุณเจเคนด้วย คราวหน้าถ้าเห็นเธอให้ไปส่งที่ชั้นบนได้เลยไม่ต้องนัด”

ดาวเหนือพยักทำความเข้าใจ เป็นแฟนของผู้บริหารนี่เอง ทุกครั้งที่มาไม่ต้องนัดล่วงหน้า เป็นอะไรที่วิเศษจริงๆ

หลังเลิกงานดาวเหนือกลับไปเปลี่ยนชุด แล้วออกมารอที่โรงจอดรถ เธอเดินเท้าเปล่าไม่ได้สวมรองเท้า เพราะปวดเท้ามากและเท้ายังบวมแดงอีก

หญิงสาวมองเท้าตัวเองก็นึกเรื่องราวเก่าๆ ขึ้นมาได้ ตอนเธอไปเรียนที่สิงคโปร์ใหม่ๆ เธอเผลอทำรองเท้าหายจึงต้องเดินเท้าเปล่าไปซื้อรองเท้าคู่ใหม่

เมื่อเห็นว่าคนที่รออยู่ออกมาจากลิฟต์แล้วเธอจึงรีบสวมรองเท้าแล้วไปยื่นรอเขา แต่กลับไม่ใช่เจเคน แต่เป็นเลขาของเขา

“บอสให้ผมไปส่งคุณกลับบ้านก่อนครับ” คิมหันต์เปิดประตูรถให้เธอตามหน้าที่