พันธะจำนนรัก

หลังจากงานวิวาห์ในค่ำคืนนี้จบลง ดาวเหนือกลับขึ้นมายังชั้นบนสุดของโรงแรม เธอยังคงสวมชุดเจ้าสาว ร่างบางเปิดหน้าต่างออก มองท้องฟ้ายามราตรี มีหมู่ดาวส่งแสงอ่อนๆ

ลมเย็นพัดกระทบเข้ากับดวงหน้างาม ผิวหน้าของเธอเย็นเฉียบชั่วครู่ ทว่าจิตใจกลับหนาวสะท้านยิ่งกว่า

เดิมทีดาวเหนือเพิ่งเรียนจบโทจากสิงคโปร์เมื่อหนึ่งเดือนก่อน จู่ๆ ที่บ้านก็เร่งรีบให้กลับมากระทันหัน เมื่อมาถึงเธอกลับถูกบังคับให้แต่งงานในทันที

ดาวเหนือรู้สึกโกรธมาก คุณแม่บอกว่าครอบครัวเพวกเธอเป็นหนี้ครอบครัวทางฝั่งนั้น เธอยินดีที่จะหาเงินมาชดใช้ ทว่าเมื่อรู้จำนวนเงินแล้ว ชาตินี้ทั้งชาติเธอคงหามาจ่ายไม่หมด

พ่อกับแม่ยินดีทำตามข้อตกลงของทางฝั่งนั้น แค่ครอบครัวพวกเขาเกี่ยวดองกันถือว่าโมฆะ

เธอไม่เห็นด้วย เพราะเธอมีแฟนอยู่แล้ว พวกเราวางแผนอนาคตด้วยกัน อีกไม่นานก็จะได้แต่งงานสร้างครอบครัวด้วยกันแล้ว แต่เธอไม่สามารถปฏิเสธครอบครัวได้จริงๆ

วาคิมยังไม่รู้เรื่องนี้ เธอไม่กล้าที่จะบอกเขา ตอนนี้เขายังทำงานอยู่ที่สิงคโปร์ ไม่มีแพลนจะกลับมา

ดาวเหนือถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เธอดึงบานหน้าต่างกลับมาปิดไว้เหมือนเดิม หญิงสาวเข้าห้องน้ำไปล้างเนื้อล้างตัวแล้วเปลี่ยนชุด

หลังกลับออกมาจากห้องน้ำ เธอพบคนไม่คุ้นเคยนอนอยู่บนเตียงแล้ว เขายังไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ารองเท้าก็ยังสวมอยู่

ดาวเหนือใช้ผ้าผืนเล็กซับผมให้แห้ง ก่อนจะเดินกลับมาที่เตียงนอนขนาดคิงไซส์ เธอมองไปรอบๆ ห้องแล้วหันสายตากลับมายังร่างชายหนุ่มบนเตียง

เธอไม่กล้าที่จะเอ่ยเรียกเขาด้วยซ้ำ ผู้ชายคนนี้อายุมากกว่าเธอถึงห้าปี แม้จะดูหล่อเหล่า แต่ใบหน้ากลับเย็นชาไม่ต้อนรับแขก ตอนเข้าพิธีแต่งงาน เขาไม่แม้แต่จะมองเธอสักนิด

ดูก็รู้ว่าถูกบังคับมาเหมือนกัน

กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนออกมาจากตัวเขา เขาจงใจแกล้งกันหรือเปล่า แต่เธอไม่อยากนอนบนพื้นหรือบนโซฟา

ดาวเหนือยืนมองซักพักจึงตัดสินใจปิดไฟลง เธอเดินไปขึ้นเตียงนอนอีกฝั่งที่เว้นว่างไว้ ทว่าเท้าของเขาทับผ้าห่มไว้ใต้ฝ่าเท้า

เธอจึงข่มตาหลับทั้งอย่างนั้น ภายในใจคิดว่าไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว แต่แล้วเธอกลับรู้สึกได้ถึงการขยับตัวของชายหนุ่มข้างกาย เขาลุกขึ้นมาถอดร้องเท้าแล้วปาลงพื้น

เสียงรองเท้ากระทบพื้นทำเอาดาวเหนือสะดุ้ง จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าโยนลงพื้นทั้งหมด ก่อนจะหายเข้าไปในห้องน้ำ

โชคดีที่เธอนอนตะแคงไปอีกด้าน เมื่อเห็นว่าเขาหายไปแล้ว ดาวเหนือจึงคว้าผ้าห่มขึ้นมาห่มไว้บนร่างอย่างมิดชิด

รุ่งเช้าเธอตื่นมาด้วยความหนาว ผ้าห่มที่เธอห่มเมื่อคืนโดนเขาแย่งไปหมด ดาวเหนือลูบท่อนแขนด้วยความหนาวเธอจึงหยิบรีโมทขึ้นมาปิดแอร์ในห้องทันที

ดาวเหนือลงจากเตียงด้วยร่างกายที่หนาวสั่น เมื่อมองลงบนพื้น ก็พบกับกองเสื้อผ้าของเขาที่กระจัดกระจายไปทั่วห้อง แม้กระทั่งกางเกงในของเขาก็ทิ้งไม่เป็นที่

คงจะเกิดมาเป็นลูกเศรษฐีผู้ดีตัวจริง อายุกับนิสัยต่างกันมาก จะว่าไปนี่มันก็เป็นพื้นที่ของเขา โรงแรมนี้ก็เป็นของเขา

ดาวเหนือเก็บเสื้อผ้าของเขาทั้งหมดส่งไปให้พนักงานทางโรงแรมซัก เธอนั่งรอจนกว่าเขาจะตื่นก็สายมากแล้ว ระหว่างพวกเขายังไม่มีบทสนทนาอะไรกันซักประโยค

แม้กระทั่งตอนทานอาหาร มันคืออาหารเช้าที่รับประทานในตอนเที่ยง แล้วเขาก็ไม่เคยเงยหน้ามองเธอสักครั้งเช่นเคย

หลังจากทานอาหารเสร็จ เธอเก็บกระเป๋าต้องย้ายเข้าไปอยู่อาศัยบ้านเดียวกับเขา คิดแล้วก็รู้สึกอึดอัดเมื่อคนแปลกหน้ามาอาศัยชายคาเดียวกัน

พนักงานนำกระเป๋าลากของเธอไปขึ้นรถ สัมภาระของเธอมีแค่กระเป๋าเดียว มันก็เป็นกระเป๋าที่เธอนำมาจากสิงคโปร์นั้นล่ะ

รถจากัวร์คันสีดำจอดรอพวกเขาอยู่ ทันทีที่เห็นชายหนุ่มเดินมา พนักงานก็เปิดประตูให้เขาขึ้นไปนั่งในรถอย่างกระตือรือร้น ระหว่างทางเขาจ้องมองเอกสารในมือ ส่วนเธอมองบรรยากาศนอกกระจกรถ

คฤหาสน์หลังโตมีน้ำพุขนาดใหญ่ตั้งจระหง่านอยู่ด้านหน้า ทันทีรถจอดพนักงานยืนเรียงแถวกันต้อนรับอย่างเป็นระเบียบ บางคนช่วยกันขนสัมภาระจากรถนำไปเก็บไว้

หญิงสาววัยกลางคนเดินยิ้มมาด้วยความอารมณ์ดี ดาวเหนือจำได้ว่าเธอคือแม่ของเจเคน เมื่อวานเธอมาอวยพรทั้งสองและอยู่จนจบงาน

“คุณแม่” ดาวเหนือรีบยกมือไหว้อีกฝ่ายด้วยความเคารพ คุณแม่เข้ามาควงแขนเธอและพาเข้าไปด้านในโดยไม่สนใจลูกชายคนโตของเขาสักนิด

ยังมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟา หน้าตาสะสวยเหมือนว่าจะอายุน้อยกว่าเธอ

“คุณย่า” เด็กผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งวิ่งออกมากอดผู้เป็นย่า คุณแม่หันไปส่งยิ้มก่อนจะช้อนร่างเล็กขึ้นมาอุ้มไว้

“นี่ลูกของหลินหลินกับลูกชายแม่คนรองชื่อเมญ่า”

ดาวเหนือพยักหน้ารับ หลินหลินคือผู้หญิงที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวนั้น

“พี่ดาวเหนือ” หลินหลินเดินออกมาทักทายเธอเช่นกัน จากนั้นก็รับเจ้าตัวน้อยไปอุ้มไว้ในแขนตน

ดาวเหนือมองหาชายหนุ่มผู้เป็นสามี ทว่าก็ไม่เห็นเขาแม่แต่เงา

“เรือนหอของหนูดาวอยู่อีกหลังหนึ่ง” คุณแม่เห็นเธอชะเง้อมองหาก็เข้าใจในทันที เรือนหอสร้างแยกขึ้นมาใหม่อีกฝั่งของคฤหาสน์ ที่จริงเป็นบ้านของเจเคน แต่สร้างขึ้นใหม่เป็นเรือนหอ

ดาวเหนือกลับมายังเรือนหอของตัวเอง ที่นี่เงียบมากไม่มีใครเลย ซึ่งแตกต่างจากบ้านใหญ่ไปมาก

เธอได้กลิ่นบุหรี่จางจึงเดินเข้าไปด้านในห้องโถงใหญ่ ชายหนุ่มกำลังเอนหลังพิงกับโซฟาอย่างเกียจคร้าน ในปากของเขายังคาบบุหรี่อยู่

“ฉันพักห้องไหน” ดาวเหนือยเอ่ยถาม เพราะตอนนี้เธอต้องการปลีกตัวออกมา เธอรู้สึกอึดอัดตั้งแต่เมื่อคืนแต่ก็ไม่กล้าปริปากพูดอะไร

“ขวาบน” เขาตอบพลางพ่นควันบุหรี่ออกมาจากทางจมูกโดยไม่ชายตามองเธอเหมือนเดิม ใบหน้าด้านข้างของเขามีเสน่ห์ เห็นโครงจมูกโด่งเป็นสันชัดเจน

ดาวเหนือเดินขึ้นไปชั้นบนห้องขวาตามคำบอกของเขา เมื่อปิดประตูลงเธอจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก ความอึดอัดภายในใจรู้สึกคลายลงบ้าง หญิงสาวทิ้งตัวลงนอนบนเตียง

ทว่าสายตากลับมองสำรวจไปทั่วห้อง ที่หรูหรามาก แถมยังเต็มไปด้วยบรรยากาศของคนรวย แม้กระทั่งของตกแต่งภายในห้องยังคลาสสิค ดาวเหนือมองไปเรื่อยเปื่อยจนเผลอหลับ เมื่อคืนเธออาจจะหลับไม่เต็มอิ่มเพราะถูกรบกวน