เงิน

ดาวเหนือลาหยุดในวันนี้ ที่จริงเธอกะแค่จะลาเฉพาะช่วงเช้าเท่านั้น แต่ต้องนำเงินกลับไปที่บ้านจึงลาหยุดไปเลย

วันนี้ก็เป็นวันที่สองแล้วที่เธอไม่พบหน้าเขา มื้อเช้าดาวเหนือกินสเต็กเนื้อที่เธอทำไว้เมื่อวาน ก่อนออกไปคนขับรถอาสาจะไปส่งเธอ แต่เธอขอขับรถไปเอง เพราะวันนี้ไม่ได้ไปทำงานแต่ไปทำธุระข้างนอก

หญิงสาวเปิดดูโลเคชั่นในโทรศัพท์อีกครั้ง ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังที่หมาย เป็นโรงแรมในเครือคีย์เรนกรุ๊ป เธอบอกกับพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ พนักงานจึงมอบคีย์การ์ดให้เธอ

ดาวเหนือมองตัวเลขห้องในคีย์การ์ด แล้วขึ้นลิฟต์ไป เธอแอบสงสัยว่าทำไมเขาถึงได้มาพักที่โรงแรม ไม่ยอมกลับบ้าน

ประตูลิฟต์เปิดออก เธอขึ้นมายังชั้น 25 โรงแรมแห่งนี้มีอยู่แค่ 30 ชั้น ดาวเหนือเดินออกมา แล้วมองตัวเลขหน้าห้อง

มาลินข้ึนมายังชั้น 25 ของโรงแรม เธอตั้งใจจะมาโน้มน้าวเจเคนให้ลงทุนสนับสนุนเธอในวงการบันเทิง แต่เขากลับปฏิเสธ บอกว่าไม่สนใจวงการบันเทิง

มาลินกำลังจะหมดสัญญากับทางค่าย ต้นสังกัดบอกเธอว่าหากมีนักลงทุนมาช่วยหาทรัพยากรให้เธอก็จะยอมเซ็นสัญญาต่อ

เขาเคยยื่นขอเสนอให้เธอแต่งงานในนามกับเขา แลกกับสนับสนุนทรัพยากรในวงการบันเทิง แต่แล้วก็เสียโอกาสไปจนได้

มาลินเห็นเงาร่างของหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่หน้าห้องพัก เธอรู้สึกคุ้นตาจึงยืนมองเธออยู่ด้านหลัง ไม่นานประตูก็ถูกเปิด ชายหนุ่มเสื้อเชิ้ตขาวปล่อยให้เธอเดินเข้าไป

ในวินาทีนั้นมาลินรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเก็บภาพไว้ มุมปากเธอยกยิ้มราวกับเจอเรื่องดีเรื่องหนึ่ง หากเจเคนรู้ว่าภรรยาของเขาแอบสวมเขา ทั้งสองคนต้องหย่ากันแน่ เธอถึงจะมีโอกาสได้รับข้อเสนอใหม่จากเขา

วาคิมนำชานมออกมาจากตู้เย็น วางไว้บนโต๊ะให้เธอทาน ดาวเหนือชอบกินชานมเขาจึงสั่งมาให้เธอโดยเฉพาะ จากนั้นเขาก็วางเช็คเงินให้ตรงหน้าเธอ

“พี่คิดว่าดาวอยากกลับมาทำงานกับพี่ซะอีก” เขาพูดออกมาหนึ่งประโยคพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร

“แล้วดาวจะรีบหามาคืนนะค่ะ” เธอรับเช็คเงินมาเก็บไว้ ท่าทางของเขายังเป็นเหมือนเดิม

ดาวเหนือมองแก้วชานมอย่างดีใจก่อนจะหยิบขึ้นมาดื่ม เขายังเป็นคนใส่ใจเธอตลอด

“เกิดอะไรขึ้น” เขาถามเธออย่างเป็นห่วงด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ครอบครัวเธอกดดันเธออีกแล้วเหรอ พวกเขาต่างก็หนีครอบครัวไปอาศัยอยู่ต่างประเทศ จึงได้มีโอกาสพบกัน

ดาวเหนือส่ายหน้า ทว่าน้ำตากลับไหลอาบแก้ม เธอปาดน้ำตาพลางสะอื้นไห้โดยไร้เสียง วาคิมขยับเข้ามานั่งลงข้างกายแล้วดึงร่างเล็กเข้ามากอดไว้แน่น

เขาเองก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมา เมื่อได้โอบกอดคนที่โหยหา กลิ่นอายคุ้นเคยทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย อยากจะหยุดเวลาขณะนี้ไว้

เมื่อเธอสงบลงจึงถอยห่างจากเขา วันนี้ไม่เหมือนวันวาน แต่อ้อมกอดของเขาเมื่อครู่ทำให้เธออุ่นใจมาก เหมือนได้พักพิงและปล่อยวางทุกอย่างลงชั่วขณะหนึ่ง

“ทำไมพี่เธอมาอยู่ที่นี่ละค่ะ” ดาวเหนือเอ่ยถามอย่างสงสัย แล้วครอบครัวของเขาล่ะ เขาไม่เคยพูดถึงครอบครัวของเขามาก่อน เธอรู้แค่ว่าเขามีปัญหากับที่บ้าน

แต่ที่น่าแปลกคือเขามีเงินเยอะขนาดนี้ให้เธอยืมได้ยังไง ตอนคบหากันเขาไม่เคยเปิดเผยเรื่องครอบครัวของเขา ไม่เคยพูดถึงสักครั้ง

“พี่ยังไม่ได้ซื้อบ้าน” ที่ผ่านมาเขาอาศัยอยู่สิงคโปร์ตลอด ซื้อบ้านไว้ที่สิงคโปร์ไม่เคยคิดจะกลับมาหลังจากคุณแม่เสียชีวิตไป ที่บ้านของเขาไม่น่าอยู่ซักนิด

พ่อของเขาต้องการให้เขากลับมารับตำแหน่งต่อที่บริษัท แต่เขาก็ปฏิเสธ เพราะพ่อบังคับให้เขาแต่งงานกับหญิงสาวที่เขาไม่ชอบ ส่วนพ่อก็แต่งงานใหม่ ในบ้านหลังนั้นไม่มีกลิ่นอายของแม่อีกต่อไป จึงไม่อยากกลับ

“ดาวพอจะแนะนำให้พี่บ้างได้ไหม” เขาอยากจะเจอเธออีก จึงอยากให้เธอเป็นคนหาบ้านให้เขา เธอรู้รายละเอียดดีเพราะเคยเป็นเลขาของเขา

“ได้ค่ะ”

ดวงตาสีดำสนิทตราตรึงอยู่บนใบหน้างาม บนใบหน้าของเขายังปรากฏร้อยยิ้มอบอุ่น เขายื่นมือออกมาตั้งท่าจะสัมผัสริมฝีปากหญิงสาว แต่ก็ดึงสติกลับมา

เขาขยับตัวออกห่างไปนั่งอีกฝั่ง ดาวเหนือเองก็เรียกสติกลับมาได้ เธอหยิบแก้วชานมขึ้นมาดื่ม แล้วจึงขอตัวกลับ

วาคิมขอเดินเป็นเพื่อนเธอไปส่งถึงหน้าลิฟต์ สองมือของเขาล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง ระหว่างพวกเขาปกคลุมด้วยความเงียบ ไม่มีบทสนทนาขึ้นมาพูดคุยอีก

ดาวเหนือส่งยิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะหายเข้าไปในลิฟต์ วาคิมยืนมองเธอจนหายไปจึงกลับเข้าห้อง

เจเคนนั่งมองภาพโถงทางเดินชั้น25จากกล้องวงจรปิด ดวงตาของเขาเย็นเยียบคมกริบราวกับต้องการจะระเบิดอารมณ์ เขาออกไปสูบบุหรี่นอกระเบียง

ทว่าสายตาเยือกเย็นคู่นั้นมองไปยังร่างหญิงสาวที่กำลังจะก้าวขึ้นรถ เขาปล่อยควันบุหรี่ออกมาทางจมูก คิมหันต์ยืนมองท่าทางของผู้เป็นนายอยู่ด้านหลัง จึงรู้ตัวในทันทีว่าเขาโกรธ

บุหรี่ไม่ทันหมดม้วนเขาก็ปาลงพื้น แล้วใช้เท้าขยี้ให้เชื้อไฟหม้อดดับไป

“มันเป็นใคร” คนอย่างเขาไม่จำเป็นต้องมีภรรยาร่วมกับคนอื่น อย่างที่เขาคิดไว้ เธอมันก็แค่ผู้หญิงชั้นต่ำที่แม่เขาหลงคิดว่าเป็นดี

ต่อหน้าเขาทำตัวบริสุทธิ์ เมื่อเขาหายไปสองสามวันกลับวิ่งมาหาชู้ถึงโรงแรม

ดาวเหนือเอาเช็คไปขึ้นกับธนาคาร แลกเป็นเงินสดแล้วเอากลับไปที่บ้าน เธอขนเงินเต็มกระเป๋าไปให้พ่อ

พีระยิ้มจนหน้าบาน เมื่อเห็นลูกสาวนำเงินมาให้เขาตามคำสั่ง แบงค์เทาหลายร้อยก้อนรวมกันอยู่ในกระเป๋า

“บัตรประชาชนหนูละค่ะ” ดาวเหนือขยับกระเป๋าเงินไปไว้ด้านหลัง เธอยื่นมือไปหาพ่อพร้อมขอบัตรประชาชนแลกกับเงิน หากได้คืนมาเธอจะหลุดพ้นจากพวกเขา

พีระผลักร่างของเธอออกไปให้พ้นทาง ทำราวกับไม่ได้ยินข้อตกลงที่พูดกันไว้ก่อนหน้า “พ่อค่ะ”

“ถอยไป นี้มันเงินของฉัน” พีระตำหนิเธอ

ดารินเข้ามาประคองลูกสาวออกไป บอกว่าคุณพ่อรีบจะเอาเงินไปให้เพื่อนร่วมลงทุน จึงชวนเธอเข้ามาทานอาหารในบ้าน

“แม่ค่ะ บัตรประชาชนหนูอยู่ไหนคะ” คุณแม่ไม่ตอบคำถามเธอ เอาแต่พูดเรื่องอาหารและน้องชายที่ไปเรียนยังไม่กลับมา

“แม่ค่ะ” ดาวเหนือเอ่ยเรียกอีกครั้ง ดารินถอนหายใจออกมาพร้อมแสดงสีหน้าเศร้าใจ

“แม่รู้ว่าลูกคิดจะทำอะไร ให้พ่อเก็บไว้เถอะ”

ดาวเหนือแทบจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง สุดท้ายก็เป็นคำพูดปากเปล่าจากคุณพ่อ เงินตั้งเจ็ดสิบล้านที่ยืมมา เธอไม่ได้อะไรตอบแทนเลย นอกจากการโก้