โอกาส

ดาวเหนือตื่นเช้ามาเตรียมจะไปทำงาน ตั้งแต่เขาหายไปด้วยความโกรธเมื่อคืน เธอก็ยังไม่เห็นเขาแม้แต่เงา

บนโต๊ะอาหารวันนี้มีแค่เธอเพียงคนเดียว ส่วนเขาที่ปกติจะนั่งอ่านข่าวก็ไม่อยู่แล้ว แม้บ้านนำเอาอาหารเช้ามาให้เธอ

“เขาไปแล้วเหรอคะ” ดาวเหนือเอ่ยถาม เพราะปกติพวกเขาจะไปทำงานพร้อมกันทุกวัน

“ไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ”

ดาวเหนือยิ้มตอบสำหรับคำตอบของแม้บ้าน นึกอารมณ์โกรธของเขากับสายตาเย็นชา เธอก็มีความรู้สึกกังวลขึ้นมา

คนขับรถไปส่งเธอที่ทำงาน แต่ก็พบว่าเขาไม่ได้เข้ามาที่บริษัท เขาอาจจะแวะไปที่ไหนสักทีก่อนเข้าบริษัท

ดาวเหนือตั้งใจทำงานของตนไป ในช่วงบ่ายคุณพ่อของเธอมาหาอีกแล้ว ดาวเหนือปฏิเสธที่จะออกไปพบให้เหตุผลว่าทำงานอยู่ไม่สะดวกคุย

พีระเห็นว่าลูกสาวไม่ยอมออกมาพบจึงเดินเข้าไปด้วยสีหน้าแดงก่ำ ดาวเหนือกำลังนั่งอยู่หน้าเคาน์เตอร์ เธอเห็นว่าคุณพ่อเดินตรงมายังเคาน์เตอร์ เธอจึงลุกพรวดออกไปขวางไว้อย่างรวดเร็ว

“ไปคุยกันข้างนอกเถอะค่ะ”

ดาวเหนือเดินนำหน้าพีระออกมาข้างตึกของบริษัท ในยามบ่ายยังมีลมอ่อนๆ พัดไปตามทิศทางของมัน แสงแดดตกกระทบมายังร่างของหญิงสาวที่ยืนเผชิญหน้าอยู่กับคนเป็นพ่อ

ใบหน้าแดงก่ำก่อนหน้าคลายลงมาพอสมควร ทว่ายังมีความไม่พอใจอยู่

“เรื่องที่ฉันให้แกทำ จัดการไปถึงไหนแล้ว เขารับปากแกหรือยัง”

“ที่หนูพูดกับแม่ไป แม่ไม่ได้บอกพ่อเหรอ” เมื่อคืนเธอปฏิเสธไปแล้วหลายครั้ง และยังอธิบายเหตุผลให้พวกเขาด้วย

ทว่าต่างคนต่างดื้อดึงและจะเอาชนะให้ได้

“ฉันไม่สนว่าแกพูดอะไรกับแม่แกไว้ แต่ตอนนี้ฉันต้องการเงินเจ็ดสิบล้าน แกต้องหามาให้ฉัน”

“แล้วเงินลงทุนของพ่อมันเกี่ยวอะไรกับหนู ทำไมหนูต้องเป็นคนหาด้วย” ดาวเหนือตวาดกลับด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

“แกเป็นเศรษฐีแล้วนิ ทำไมเงินแค่นี้จะหามาให้ฉันไม่ได้” พีระตะคอกกลับแล้วจิ้มปลายนิ้วไปที่ศีรษะของนางเอกอย่างแรง เพื่อให้เธอใช้สมองคิดถึงบุญคุณที่ผ่านมา

ดาวเหนือสะดุ้งถอยหลัง พยายามกลั้นน้ำตา “หนูไม่มีเงินเยอะขนาดนั้นหรอก”

พีระหัวเราะในลำคอ “แกจะมีผัวไว้ทำไม ฉันไม่ได้ให้แกแต่งงานกับเขาเพื่อให้แกเสวยสุขอยู่คนเดียว แกต้องช่วยครอบครัว ช่วยฉันหาเงินลงทุน”

ดาวเหนือทนฟังในสิ่งพ่อพูด ผมของเธอที่รวบมัดไว้หล่นลงมาเล็กน้อย ดวงตาของเธอคลอไปด้วยหยาดน้ำตา เธอเป็นคนผิวขาว เมื่อเสียใจจมูกและใบหูเธอจึงแดง

พีระขยับเข้ามา เขาจ้องดาวเหนือด้วยแววตาที่ไม่เหลือความเมตตา แล้วพูดคำขู่ใส่หน้าเธอก่อนจะจากไป

“พรุ่งนี้ก่อนเที่ยงฉันต้องเห็นเงิน หากว่าฉันไม่เห็นหนังสือเดินทางกับบัตรประชาชนแก ฉันจะเผ่าทิ้งให้หมด”

เมื่อพีระจากไป ดาวเหนือจึงปล่อยเสียงร่ำไห้ออกมาจนตัวสั่น เธอทรุดตัวลงแล้วปล่อยให้ตัวเองร้องออกมา ทุกอย่างที่อัดอั้นไว้ก็ปล่อยออกมาพร้อมกับหยาดน้ำตา

เลิกงานเธอก็ตรงกลับบ้านทันที วันนี้ทั้งวันเธอก็ยังไม่เห็นหน้าเจเคน ดาวเหนือนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนและคำขู่ของคุณพ่อ เธอจึงมีความกล้าขึ้นมา

หญิงสาวเดินลงไปชั้นล่าง เข้าไปในห้องครัว เธอเห็นแม่บ้านกำลังทำอาหารอยู่จึงมองด้วยความสงสัย

“วันนี้หนูทำอาหารเย็นเองค่ะ”

ก่อนแม่บ้านจะออกไป เธอถามว่าเจเคนชอบอาหารแบบไหน ชอบทานอะไรเป็นพิเศษ หลังจากได้คำตอบเธอจึงเตรียมจะทำเสต็กเนื้อย่างให้เขาทาน

ดาวเหนือนำอาหารมาจัดวางไว้บนโต๊ะ ระหว่างนั่งรอเขา เธอจึงคิดคำพูดที่จะโน้มน้าวเขาเรื่องเงิน เธอรู้สึกประหม่า เพราะมันไม่ใช้จำนวนเงินน้อยๆ ก่อนหน้านี้ครอบครัวเธอยังยืมเงินก้อนใหญ่ไปอีก

ดาวเหนือนั่งรอจนฟ้ามืด เขาก็ยังไม่กลับมา เธอจึงนำอาหารไปเก็บไว้ รอเขากลับมาแล้วค่อยนำไปอุ่นใหม่ให้เขาทาน

คืนนี้เธอตั้งใจใส่ชุดนอนลูกไม้โดยเฉพาะ แล้วนอนรอเวลาที่เขาจะกลับมา เมื่อคืนตอนที่เขากลับมายังมีกลิ่นแอลกอฮอล์มาด้วย บางทีในตอนนั้นเขาอาจจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่

คืนนี้เธอต้องเสี่ยงสักครั้ง หากได้พาสปอร์ตกับบัตรประชาชนคืนมา เธอค่อยจากเขาไปเงียบๆ

01:23

ดาวเหนือเผลอหลับไป ตื่นขึ้นมาก็ยังไม่พบเขา เขาหายไปไหนกันนะ แม้กระทั่งบ้านก็ไม่ยอมกลับ แล้วเธอจะมีโอกาสได้อย่างไร

หรือเขาจะกลับมาแล้วแต่อยู่ในห้องทำงาน ดาวเหนือเดินออกมาจากห้องนอน ไปยังห้องทำงานของเขาปรากฏว่าไม่มีเขาอยู่ แสดงว่ายังไม่กลับมา

เธอรู้สึกกังวลขึ้นมา พรุ่งเธอจะได้พบเขาก่อนเที่ยงหรือเปล่า เขาจะยอมให้เธอยืมไหม เงินเยอะขนาดนั้นเธอกลัวเขาปฏิเสธมากกว่า

ดาวเหนือคิดว่าหาวิธี เพราะพรุ่งนี้ก่อนเที่ยงเธอต้องมีเงินแล้ว ในความคิดของเธอปรากฏเขาคนนั้นขึ้นมา แต่เธอกลับเลือกที่จะไม่ทำตามความคิด

แต่แล้วเธอก็ทนไม่ไหว กลัวว่าพรุ่งนี้จะหาเงินมาไม่ได้ จึงได้แต่จำใจส่งข้อความถึงวาคิม ก่อนหน้านี้มีข้อความจากเขาถึงเธอหลายข้อความ

เธอไม่ได้ตอบกลับ เพราะไม่กล้าที่จะตอบเลยเลือกที่จะหายไป นัยน์ตาคู่เล็กมองดูบทสนทนาของเขาที่ส่งมาหาเธอ

“ถึงบ้านหรือยัง”

“เมื่อไหร่จะกลับ”

“กลับวันไหน พี่จะไปรับที่สนามบิน”

“นี่ก็วันที่สิบสองแล้ว ทำไมยังไม่กลับ?”

“หายไปไหนเอ่ย?”

“เป็นอะไรหรือเปล่า?”

“ตอบพี่หน่อย”

ดาวเหนือรู้สึกละอายใจต่อตัวเองและเขา ตอนนี้เธอไร้ที่พึ่ง แต่กลับจะพึ่งพาเขา หวังให้เขาช่วยเธอ เธอจะดูเป็นคนไม่ดี

ดาวเหนือเดินวนไปวนมาอยู่ปลายเตียง คิดทบทวนให้ดีอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจส่งข้อความไปหาเขาอย่างไร้หนทาง

“พี่ค่ะ” เธอมองดูหน้าจอมือถืออย่างใจจดใจจ่อ ผ่านไปสามวินาทีเขาก็ตอบกลับมารวดเร็ว

“ครับ”

ดาวเหนือน้ำตาไหล เขายังตอบกลับเธอมาอย่างไม่ปฏิเสธ ความรู้สึกผิดก็ก่อขึ้นมาในใจเธออีกครั้ง

“เป็นอะไรหรือเปล่า” เมื่อเห็นว่าเธอไม่ตอบจึงส่งขอความกลับไปถาม

ดาวเหนือพูดคุยกับเขานิดหน่อย แล้วเอ่ยปากยืมเงินเขาไป เธอบอกว่าจะค่อยๆ ทยอยคืนให้ แต่เขากลับรับปากเธออย่างรวดเร็วโดยไม่คิดอะไรเลย

พรุ่งนี้ตอนเช้า เขาบอกว่าให้เธอมารับเงินได้เลย เขาส่งสถานที่มาให้ เป็นที่พักชั่วคราวของเขา