บทที่ 29 "ขอโทษก็ไม่มีประโยชน์"

เสียงประตูห้องทำงานด้านหลังปิดลงอย่างเงียบงัน แต่บรรยากาศกลับอึดอัดจนหายใจแทบไม่ออก ไอรีนก้าวกลับมาที่โต๊ะทำงานของตัวเองที่ตั้งอยู่ด้านหน้าห้องของคิรันอย่างไร้เรี่ยวแรง ภายในใจยังคงสั่นสะท้านจากคำพูดเย็นชาที่ชายหนุ่มใช้กับเธอ

เธอค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่ง แล้วหยิบกล่องเล็ก ๆ ใต้โต๊ะขึ้นมา ก่อนจะเริ่มเก็บของเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ไม่จำเป็นต้องใช้ในงานตอนนี้—กรอบรูปเล็ก ๆ สมุดบันทึก ปากกาประจำตัว กล่องขนมเล็ก ๆ ที่เธอเอาไว้วางบนโต๊ะ...

เธอแค่... เตรียมตัว

เพราะสัญญาจ้างของเธอกำลังจะหมด และคิรัน... เขาก็คงไม่อยากเห็นหน้าผู้หญิงที่ทำให้ชื่อเสียงของบริษัทเขาสั่นคลอนอีกต่อไป

“ไอรีน?”

เสียงทุ้มเรียบของธันวาดังขึ้นใกล้ ๆ เขาเดินตรงเข้ามาหาด้วยสีหน้าวิตกอย่างเห็นได้ชัด

“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าครับ?”

ไอรีนชะงักมือวางกล่องลงก่อนจะยิ้มบาง ๆ พลางส่ายหน้า

“เปล่าค่ะ แค่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าสัญญากำลังจะหมด เลยคิดว่า... ถ้าเคลียร์ของไว้บ้างก็คงดี เวลาต้องไปจริง ๆ จะได้ไม่วุ่นวาย”

ธันวานิ่งไป รู้ดีว่านั่นไม่ใช่เหตุผลหลัก แม้หญิงสาวจะพยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติ แต่สายตาเศร้า ๆ คู่นั้นไม่สามารถโกหกใครได้

“ผมว่า... คุณไม่ควรรีบตัดสินใจนะ คุณทำงานดีมาก ทุกคนก็เห็น”

“แต่คุณคิรัน... คงไม่คิดแบบนั้นค่ะ” ไอรีนตอบเบา ๆ กัดริมฝีปากแน่น รู้สึกถึงก้อนสะอื้นที่กำลังพยายามกลืนมันลงคอ

“ถ้าเขาคิดว่าฉันเป็นตัวปัญหา หรือคนที่หว่านเสน่ห์ไปทั่วเพื่อหวังผลอย่างที่ใคร ๆ พูด เขาก็คงไม่อยากเห็นฉันอีก”

เธอลุกขึ้นยืน ดึงกล่องของไปวางข้างกระเป๋า ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ อย่างพยายามควบคุมน้ำเสียง

“วันนี้ขอกลับก่อนนะคะ รู้สึกไม่ค่อยสบาย”

ธันวายังอยากพูดอะไรต่อ แต่ก็เลือกเงียบแล้วเพียงพยักหน้าเบา ๆ

ไอรีนหยิบของของเธอ แล้วเดินออกจากพื้นที่อย่างเงียบ ๆ ท่ามกลางสายตาของพนักงานที่เริ่มเหลียวมอง พร้อมเสียงซุบซิบที่เริ่มดังขึ้นมาอีกครั้ง

“คงโดนจับได้ล่ะสิ เล่นหว่านเสน่ห์ไปทั่วขนาดนั้น”

“ไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้เลยนะ สวยแต่รูปจริง ๆ”

คำพูดพวกนั้นปักลงกลางอกเธอเหมือนหนามแหลม แต่ไอรีนเงยหน้าเดินต่อ ไม่หันกลับไปมอง แม้ขอบตาจะเริ่มแดงก็ตาม

ธันวายืนมองจนเธอลับสายตา ก่อนจะหันหลังแล้วเดินตรงไปยังห้องของคิรันทันที

“บอสครับ”

คิรันเงยหน้าจากกองเอกสารในมือ สีหน้าเคร่งเครียดที่ไม่เคยหายไปตลอดทั้งวันยังคงฝังแน่น

“ว่าไง”

“คุณไอรีน... เธอกำลังเตรียมตัวลาออกครับ”

มือที่จับปากกาหยุดนิ่งทันที ดวงตาคมกริบมองตรงมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

“เธอบอกว่า สัญญากำลังจะหมด และคิดว่าคุณคงไม่อยากให้เธออยู่ต่อ เพราะเรื่องข่าวลือ... เธอขนของบางส่วนกลับไปแล้วครับ”

คิรันเงียบไปครู่หนึ่ง ใจที่เพิ่งเริ่มแข็งขึ้นเมื่อครู่กลับไหวสั่นอย่างรุนแรง

เขาไม่อยากเชื่อว่าเธอจะเลือกไปแบบนั้น โดยไม่อธิบายอะไรเลย หรือเพราะเธอผิดจริง...

หรือเพราะเขาทำให้เธอเจ็บจนไม่อยากอยู่ต่อ...

ภาพใบหน้าของไอรีนลอยขึ้นมาในหัว—แววตาเจ็บปวดของเธอตอนเถียงกัน เสียงสั่นเครือที่พยายามอธิบาย เสียงฝีเท้าที่เดินออกไปอย่างเด็ดเดี่ยว...

เขารู้สึกผิด

แต่ก็ยังไม่กล้าเปิดปากขอโทษ

เพราะลึก ๆ แล้ว... เขายังระแวง

และกลัวจะถูกหักหลังอีกครั้ง

คอนโดที่เงียบสงัดในยามค่ำคืนยิ่งตอกย้ำความเดียวดายภายในใจไอรีน

เธอกลับมาที่ห้องของตัวเองเป็นครั้งแรกในรอบหลายสัปดาห์ ห้องพักเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยความทรงจำอันเงียบงัน

คืนนั้น...คือคืนเดียวกับที่แม่ของเธอมา และเป็นคืนเดียวกันกับที่หัวใจของเธอถูกผู้ชายไร้หัวใจอย่างคิรันพรากไป เธอเคยคิดว่าเขาคือที่พึ่งเดียวของเธอ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นบาดแผลที่เธอไม่อาจลืม

ไอรีนนั่งนิ่งอยู่บนเตียง น้ำตาไหลเงียบ ๆ ไม่รู้จบ คืนนี้เธอไม่แข็งแกร่ง ไม่เข้มแข็ง ไม่ใช่หญิงสาวที่ยืนหยัดในศักดิ์ศรี

แต่....เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่หัวใจแตกสลาย เธอร้องไห้ทั้งคืน ปล่อยให้น้ำตาชำระความเจ็บปวดออกไป พร้อมกับตั้งมั่นว่า...พรุ่งนี้ เธอจะกลับมาเป็นไอรีนคนเดิม คนที่ไม่ต้องการใคร คนที่ไม่ยอมให้ใครเหยียบย่ำศักดิ์ศรีได้อีก

ในขณะเดียวกัน คิรันกลับมาถึงคอนโด เขาเปิดประตูห้องแล้วชะงักทันทีเมื่อไม่เห็นเธออยู่ เขาเดินเข้าไปเช็กทุกมุมด้วยหัวใจที่เริ่มหนักอึ้ง ความว่างเปล่าภายในห้องยิ่งทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด

เขาไม่ได้ต้องการให้เรื่องมันเป็นแบบนี้...แต่ความลังเล ความไม่มั่นใจ และความระแวงของเขากลับผลักเธอออกไป

เขาหยิบหมอนข้างที่เธอเคยใช้ขึ้นมากอด กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ยังติดอยู่ มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่หลงเหลืออยู่จากเธอ และเขาเกลียดตัวเองที่ยังหวงแหนมัน...

เขากลัวว่าหากยังดึงเธอไว้ จะยิ่งเผลอทำร้ายเธอมากกว่านี้ — และลึก ๆ เขาเองก็ไม่กล้ายอมรับว่าตัวเองเริ่มรู้สึกผิด

รุ่งเช้า ไอรีนมาถึงออฟฟิศตรงเวลาในลุคที่ดูสงบ แข็งแกร่งกว่าที่เคย เธอเดินผ่านแผนกต่าง ๆ ด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ทักทายเพื่อนร่วมงานทุกคนด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ — แม้กระทั่งภาคิน...เธอก็ยังทักเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

คิรันที่เพิ่งมาถึงในเวลาใกล้เคียงกัน ยืนอยู่ไม่ไกล สายตาคมดุดันของเขาเผลอมองตามเธอทุกฝีก้าว

แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจเขาราวกับถูกกรีด...คือการที่เธอเดินผ่านเขาโดยไม่แม้แต่จะมองหน้า ไม่มีคำทัก ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีคำใด ๆ ทั้งสิ้น ราวกับเขาไม่เคยมีตัวตนสำหรับเธอ

และที่ยิ่งทำให้เลือดในกายคิรันเดือดพล่าน คือภาพที่ภาคินเดินเข้าไปหาไอรีน พูดคุยเรื่องงานกับเธอตามปกติ — และยิ่งไปกว่านั้น...เมื่อภาคินเห็นว่าเขากำลังมองมา ภาคินก็แกล้งขยับเข้าใกล้ไอรีนมากขึ้นอีกนิด

มันไม่ได้มีอะไรเกินเลย แต่มันมากพอจะทำให้คิรันรู้สึกว่ามีบางอย่างในอกเขากำลังปะทุ เขาไม่ชอบที่เธอเฉยชา เขาไม่ชอบที่เธอยิ้มให้คนอื่น

โดยเฉพาะกับผู้ชายที่เขาไม่ไว้ใจ — และเขาเกลียดที่สุด ที่หัวใจของเขากำลังสั่นไหวกับความรู้สึกที่ควบคุมไม่ได้นี้

มายด์และภาคินสังเกตทุกอย่างด้วยความพอใจ ทั้งคู่มายังออฟฟิศแต่เช้า แสร้งเดินเข้าไปพูดคุยกับพนักงานหลายคนอย่างเป็นกันเองเพื่อเช็กผลลัพธ์จากแผนร้าย และเมื่อได้รู้ว่าไอรีนกับคิรันดูเหมือนจะห่างเหินกัน ทั้งคู่ก็ยิ้มมุมปากอย่างมีชัย

มายด์เริ่มตีสนิทกับคิรันมากขึ้นโดยอ้างเรื่องงาน

ส่วนภาคินก็พยายามใกล้ชิดไอรีนในช่วงเวลาต่าง ๆ ที่เขารู้ว่าคิรันจะมองเห็น เพื่อปลุกเร้าความหึงหวงที่หลบซ่อนในจิตใจของชายผู้เย็นชา

และมันได้ผล มือที่เคยถือแฟ้มงานแน่นเริ่มสั่น เขาเหยียดนิ้วออกช้า ๆ ก่อนจะกำเข้าหากันอีกครั้งจนข้อนิ้วขึ้นสีขาว... คิรันยืนนิ่งอยู่ไม่ไกล แต่แววตานั้นกลับเดือดดาลจนคนที่เดินผ่านยังรู้สึกได้ถึงแรงกดดัน

เขาเริ่มทนไม่ได้กับความเฉยชา กับระยะห่าง กับภาพของไอรีนที่ดูเหมือนจะหลุดจากมือเขาไปทุกที...

ทุกครั้งที่เห็นไอรีนยิ้มให้คนอื่น มันเหมือนใครสักคนกำลังเฉือนหัวใจเขาทีละเสี้ยว เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร แต่มันรุนแรงพอจะผลักเขาให้เดินข้ามเส้นของความอดกลั้นได้ทุกเมื่อ…

เขายังไม่รู้ว่า...สิ่งที่กำลังเผาไหม้ในอก มันคือความคลั่งรักที่กำลังรอวันระเบิด