บทที่ 11 หลอกล่อเหยื่อ2

@คลับอินเตอร์

“เธอมาแล้วครับนาย” เสียงรายงานจากลูกน้องทำให้มาเฟียหนุ่มที่กำลังนั่งแกว่งไวน์ในแก้วเล่นอย่างใจเย็นหยุดชะงัก รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นประดับมุมปากหยักเล็กน้อย

ในที่สุดเหยื่อก็มาติดกับดักของเขาแล้วสินะ เสี้ยวนาทีต่อมารอยยิ้มบนมุมปากหยักก็หายไป ก่อนเขาจะยกไวน์แก้วขึ้นจิบลงคออึกหนึ่ง แล้วจึงออกคำสั่งกับลูกน้องที่ยืนอยู่

“บอกให้พวกเราที่ยืนอยู่ข้างนอกเข้ามาอยู่ด้านในให้หมด เดี๋ยวเหยื่อของฉันจะรู้ตัวแล้วฉิงหนีกลับไปซะก่อน”

เขากลัวว่าเหยื่อที่หลอกล่อมาจะรู้ตัวเสียก่อนจึงสั่งให้ลูกน้องอีกสองคนที่ยืนดูลาดเลาอยู่บริเวณหน้าห้อง และริมระเบียงชั้นสองเข้ามาด้านใน

“จำไว้ว่าเมื่ออลินดาเข้ามาในนี้แล้วห้ามให้เธอออกไปได้ จนกว่าฉันจะเป็นคนอนุญาต” น้ำเสียงทุ้มเปล่งออกจากริมฝีปากหยักอีกครั้งเมื่อชายในชุดสูทสีดำสนิทซึ่งเป็นลูกน้องของเขาเข้ามายืนตรงหน้า

สิ้นคำสั่งของเขาลูกน้องสองคนก็เดินไปยืนริมประตูอย่างรู้งาน ส่วนอีกคนคอยยืนรับใช้คนเป็นเจ้านายอยู่ใกล้ ๆ

แกร็ก!

ผ่านไปราวห้านาทีประตูห้องวีไอพีก็ถูกเปิดออก ก่อนจะเผยให้เห็นร่างบางระหงของอลินดาในชุดเดรสสีดำก้าวเท้าเดินเข้ามา

“มาสักทีนะ” มาเฟียหนุ่มตวัดสายตามองร่างบางที่เหมือนจะตกใจเมื่อเห็นหน้าเขา ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากอย่างนึกเย้ยหยันกับท่าทางของเธอ

“พี่แทนไท” ขณะที่อลินดาตกใจเป็นอย่างมากที่เห็นมาเฟียหนุ่มอยู่ภายในห้อง ดวงตากลมเบิกกว้าง ร่างกายของเธอชาวาบราวกับมีไฟฟ้าสถิตย์ ลมหายใจติดขัดรุนแรง อาการงุนงง และคำถามมากมายผุดขึ้นในสมองว่านี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

คนที่ส่งข้อความนัดเธอให้ออกมาเจอเป็นแฟนสาวไม่ใช่เหรอแต่ทำไมคนที่นั่งในห้องถึงเป็นพี่ชายของแฟนสาวไปได้

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วแฟนสาวเธอไปไหนกัน ไม่ว่าความจริงจะเป็นยังไง แต่สัญชาตญาณบอกเธอว่าให้ออกไปจากที่นี่ คิดได้ดังนั้นก็รีบขยับถอยหลังทันที

“อ๊ะ!”

ทว่าขยับถอยหลังได้เพียงนิดเธอก็ต้องร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อถูกผู้ชายสองคนที่ยืนไม่ไกลจากประตูเข้ามาจับแขนไว้คนละข้าง วินาทีนี้ความกลัวเริ่มเข้าเกาะกุมหัวใจดวงน้อย ๆ ของเธออย่างห้ามไม่ได้รับรู้ถึงรังสีบางอย่างที่แผ่ซ่านอยู่รอบตัว

กระนั้นเธอก็พยายามสะกดกลั้นความกลัวเอาไว้ พยายามดึงแขนออกจากการจับกุมของชายชุดดำทั้งสอง ปากก็ร้องท้วงเสียงดังลั่น “พวกคุณมาจับฉันทำไม ปล่อยนะ”

แต่มีหรือผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แบบเธอจะต่อกรกับกำลังผู้ชายตัวโตกว่าได้ หนำซ้ำยังสองคนอีกไม่ว่าพยายามดิ้นรนเท่าไรก็เปล่าประโยชน์จนเธอเริ่มเหนื่อยจึงต้องหยุดพัก

สายตาปรายมองร่างสูงที่นั่งไขว่ห้างจิบไวน์อยู่บนโซฟาด้วยท่าทางใจเย็นอย่างไม่เข้าใจ เธอไม่เข้าใจว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่

มาเฟียหนุ่มเองก็มองสบสายตาไหวระริกของหญิงสาว มือยังคงยกไวน์ขึ้นจิบอย่างต่อเนื่องกระทั่งไวน์หมดเขาจึงวางแก้วลง แล้วเปล่งเสียงเอ่ยออกไปอย่างนุ่มนวล ทว่ากลับทำให้คนฟังขนลุกซู่รับรู้ได้ถึงพลังบางอย่างที่แฝงอยู่ในคำพูด

“จะรีบไปไหนอลินดา มาคุยกันก่อนสิ”

“ฉันไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับคุณ” อลินดาพยายามข่มเสียงไม่ให้สั่นเอ่ยปฏิเสธไปด้วยท่าทีราบเรียบ สวนทางกลับสีหน้าที่ฉายความหวาดระแวงออกมาจนปิดไม่มิด

คนได้เห็นอย่างมาเฟียหนุ่มนึกสมเพชไม่น้อย สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่ได้เก่งอะไรเลยแต่กล้าที่จะโกหกหลอกลวงเขาทั้งที่รู้ถึงผลตามมาดี

เขาส่งสัญญาณให้ลูกน้องที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รินไวน์ใส่แก้วให้แล้วยกขึ้นจิบลงคอ เขาดื่มด่ำกับรสชาติไวน์ราคาแพงในแก้วอย่างใจเย็นจนไวน์เหลือเพียงนิดจึงถือมันแกว่งเล่น สายตาวาววับจับจ้องไวน์ในแก้วที่เคลื่อนไหวไปมาตามแรงแกว่งอย่างครุ่นคิด

ผ่านไปนานนับนาทีเขาจึงวางมันลง แล้วตวัดสายมองหน้าร่างบางที่ยืนตรงประตูพลางใช้มือตบบนโซฟาข้าง ๆ เรียกให้เธอมาหา “แต่ฉันมีเยอะแยะเลย มานั่งนี่สิ”

“แต่ฉันไม่อยากคุย” อลินดายังคงปฏิเสธแม้ในใจจะนึกหวั่นไม่น้อย ขณะนั้นก็พยายามสะบัดแขนออกจากการจับกุมของชายทั้งสองไปด้วย “ปล่อยฉันนะ!”

“อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำหลาย ๆ ครั้งเพราะมันจะไม่เป็นผลดีกับตัวเธอเอง”

มาเฟียหนุ่มเริ่มหมดความอดทนกดเสียงสั่งคนดื้อรั้นด้วยน้ำเสียงดุดัน และครั้งนี้เขาไม่พูดเปล่ายังชักปืนที่แหนบเอวออกมากวักเรียกด้วย เชิงบอกให้รู้ว่าหากเธอยังดื้อดึงกระสุนในกระบอกปืนอาจจะวิ่งไปหาเธอก็เป็นได้

“อึก..” แน่นอนว่าอลินดาปฏิเสธไม่ได้อีกรู้ดีว่าคนตรงหน้าไม่ใช่แค่ขู่ แต่เขาจะทำจริง ๆ ฉะนั้นถ้าเธออยากรอดก็ต้องทำตาม บอกตามตรงว่าเธอเกลียดเขาเกลียดแบบที่ไม่เคยเกลียดใครมาก่อน ขณะเดียวกันก็รู้สึกกลัวไม่น้อยเธอไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าเขาคิดจะทำอะไร

เธอลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ พยายามข่มความกลัวเอาไว้ค่อย ๆ ก้าวเท้าเดินเข้าไปหย่อนก้นนั่งบนโซฟาอีกตัวที่อยู่ฝั่งตรงข้าม แล้วเค้นเสียงถามไปทันทีเพราะเธออยากออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด “คุณมีอะไรจะคุยกับฉันก็ว่ามา”

“ใจเย็น ๆ ดื่มอะไรก่อนสิ” เหมือนมาเฟียหนุ่มจะอ่านความคิดคนตรงหน้าออก เขากลับยกไวน์ในแก้วขึ้นดื่มอย่างใจเย็นไม่สนใจความเดือดเนื้อร้อนใจของอีกคนสักนิด หนำซ้ำยังบอกให้ลูกน้องรินไวน์ใส่แก้วให้เธออีก “ดื่มสิ”

“ฉันไม่ดื่ม คุณอย่ามาลีลาได้ไหมมีอะไรก็รีบพูดมา” อลินดาปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด สายตาจ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ หากเธอรับเครื่องดื่มจากพวกสารเลวแบบเขามาดื่มก็โง่มากแล้ว ไม่รู้ว่าเขาได้แอบใส่อะไรไปหรือเปล่า มองจากดาวอังคารยังรู้ว่ามันแปลก

แน่นอนว่ามาเฟียหนุ่มไม่ยอมให้ใครมาขัดคำสั่งของเขาโดยเฉพาะผู้หญิงอย่างอลินดา เมื่อบอกกันดี ๆ ไม่ชอบเขาจึงเอาปืนที่ตั้งข้างตัวมาวางกระแทกบนโต๊ะพร้อมกับออกคำสั่งอย่างเอาแต่ใจ “ฉันบอกให้เธอดื่ม หรือเธอจะกินไอ้นี่แทน”

“คุณมันก็ดีแต่ใช้อำนาจ นอกนั้นเลวหมด เลวไม่มีที่ติ” อลินดาเองก็หมดความอดทนแล้วเหมือนกันความโกรธที่พุ่งปรี๊ดขึ้นมาทำให้เธอลืมกลัวชั่วขณะก่นด่าคนตรงหน้าไปด้วยน้ำเสียงสั่นระริก

“อลินดา!” คำก่นด่าจากริมฝีปากอิ่มทำให้มาเฟียหนุ่มโกรธจนเลือดขึ้นหน้าลุกพรวดเข้าไปหาคนตรงหน้าด้วยความเร็ว 

ขณะที่อลินดานั้นรีบลุกถอยหนีด้วยความเร็วเช่นกันเพราะอีกคนในตอนนี้น่ากลัวเหลือเกิน ใบหน้าของเขาแดงก่ำลามไปจนถึงใบหู แววตาดุร้ายราวกับสัตว์ร้ายพร้อมขยำเหยื่อ

“โอ๊ย!” แต่ถอยหนีได้ไม่ทันไรก็ต้องร้องโอยออกมาด้วยความเจ็บเมื่อถูกอีกคนคว้าหมับเข้าที่ข้อมือ แล้วกระชากจนตัวเธอเสียหลักเซถลาปะทะเจ้าของการกระทำดังปึก แม้มันจะไม่รุนแรงแต่ก็ทำเอาเธอจุกไม่น้อย ไหนจะแรงบีบที่ข้อมืออีก

“ปล่อยนะ ปล่อยสิ” เธอเจ็บแต่ก็เก็บอาการเอาไว้ รีบถอยห่างจากร่างสูงเล็กน้อยพลางพยายามบิดมือไปมาหวังให้หลุดพ้นจากการจับกุม อีกมือก็ทุบตีอกแกร่งพัลวัน “ปล่อยฉันนะ”

มาเฟียหนุ่มไม่ได้สะทกสะท้านกับการกระทำของร่างบางตรงหน้าสักนิด เขายิ่งบีบข้อมือเล็กแรงขึ้นพร้อมกับใช้อีกมือจับมือเรียวที่กำลังทุบตีเอาไว้ด้วย แววตาวาวโรจน์จ้องมองใบหน้าเรียวเขม็ง “เธอไม่มีสิทธิ์มาด่าฉันอลินดา เพราะเธอเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าฉันนักหรอก”

“ฉันดีกว่าคุณแน่นอน” เสียงแหลมเอ่ยเถียงขึ้นทีที่อีกคนเอ่ยจบพร้อมกับใบหน้าเรียวที่เชิดขึ้นอย่างถือดีเพราะเธอไม่ยอมรับในคำพูดของเขา เธอมั่นใจว่าตัวเองดีในระดับหนึ่งต่างจากเขาที่เลวแสนเลว

“ดีงั้นเหรอ ทั้งตอแหล แสแสร้ง โกหก หลอกลวงเก่ง แบบนี้เหรอเรียกว่าดีอลินดา อย่าคิดว่าฉันไม่รู้เธอกับหยกยังแอบคบกันอยู่ และเมื่อตอนเที่ยงพวกเธอยังแอบนัดพบกันอยู่เลย พวกเธอคิดว่าฉันโง่มากใช่ไหมห๊ะ!”

มาเฟียหนุ่มตวาดใส่หน้าหญิสาวดังลั่นทำเอาเธอถึงกับสะดุ้ง ด้วยอารมณ์โกรธที่พลุ่งพล่านอยู่ในใจเขาอยากจะขยำเธอให้แหลกคามือด้วยซ้ำหากทำได้

“อึก..” ขณะที่อลินดานั่นหัวใจหล่นวูบลงสู่ตาตุ่ม ใบหน้าถอดสีฉับพลันความกลัวถาโถมเข้ามากอย่างหนักมาเฟียหนุ่มรู้แล้วว่าเธอกับโยษิตายังคบกันอยู่แล้วเขาจะจัดการกับเธอยังไง

แล้วตอนนี้โยษิตาจะเป็นยังไงบ้างนึกห่วงสาวคนรักขึ้นมาจับใจ รีบเปล่งเสียงถามไปแม้จะรู้สึกกลัวก็ตาม “ตอนนี้หยกอยู่ไหน เธอเป็นยังไงบ้าง คุณทำอะไรเธอรึเปล่า”

“หยกเป็นน้องสาวฉัน ฉันคงไม่ฆ่าให้ตายหรอก เธอเป็นห่วงตัวเองดีกว่าอลินดา ฉันเคยเตือนเธอแล้วใช่ไหมว่าให้เลิกยุ่งกับหยกแต่เธอก็ยังแอบคบกันทั้งที่รับปากฉันแล้วว่าจะเลิกกัน เพราะฉะนั้นเธอก็เตรียมรับผลจากการกระทำของตัวเองได้เลย”

“ฉันผิดมากเหรอ ฉันก็แค่อยากอยู่กับคนที่รัก ฉันกับหยกรักกันมาตั้งสิบปีคุณจะให้พวกเราเลิกกันง่าย ๆ มันไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ”

“เธอหัดมองความจริงบ้างอลินดา ไม่ใช่มัวแต่อินกับความรักบ้าบอนั่น พวกเธอรักกันไม่ได้หรอกอย่าฝืน หยกควรได้เจอผู้ชายที่คู่ควรและปกป้องเธอได้ไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนเยาะแหยะแบบเธอ เธอควรสำเนียตตัวเองไว้บ้าง”

“แล้วผู้ชายอย่างพวกคุณมันดีกว่าผู้หญิงอย่างฉันตรงไหน ดูอย่างคุณสิหน้าตัวเมียรังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิง เลวจนไม่มีที่ติใครได้เป็นผัวคงเหมือนตกนรกทั้งเป็น”

“งั้นก็รู้ไว้ว่าผู้หญิงที่ต้องตกนรกทั้งเป็นก็คือเธอนั่นแหละอลินดา” มาเฟียหนุ่มเหยียดยิ้มมุมปากอย่างคนเหนือกว่าพร้อมกับตวัดมือกอดเอวคอดรั้งร่างบางเข้ามาแนบชิดตัว

ทั้งคำพูดและการกระทำของมาเฟียหนุ่มสร้างความตื่นตระหนกให้อลินดาเป็นอย่างมาก ความกลัวเข้าเกาะกุมหัวใจหนักกว่าเดิม เปล่งเสียงถามไปด้วยน้ำเสียงสั่นไหวพลางพยายามดีดดิ้น ใช้มือทุบอกแกร่งหวังให้เขาคลายพันธนาการ “ คุณคิดจะทำอะไร ปล่อยนะปล่อยฉัน

“คะ..คุณทำอะไรฉัน” แต่นาทีต่อมาเธอก็รู้สึกว่าร่างกายของตัวเองผิดปกติรู้สึกมึนหัว ลำคอแห้งผาก ดวงตาพร่าเบลอและหนักอึ้งจนแทบปิดอยู่รอมร่อ

เธอพยายามต่อสู้กับอาการที่เป็นอยู่เพ่งสายตามองหน้าอีกคนก็เห็นว่าเขากำลังมองเธอด้วยแววตาของผู้ชนะ มุมปากหยักประดับด้วยรอยยิ้มซึ่งมันเป็นรอยยิ้มของความสะใจ ก่อนภาพทุกอย่างจะตัดไป

“เธอทำตัวเองนะอลินดาจะมาโทษฉันไม่ได้” มาเฟียหนุ่มจับจ้องร่างบางที่หมดสติอยู่ภายในวงแขนก่อนจะเค้นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน เธอคงจะคิดว่าเขาใส่ยาหรืออะไรลงไปเครื่องดื่มสินะถึงได้ไม่ยอมดื่ม

แต่เธอกลับคิดผิดเพราะเขาเองก็ไม่โง่ขนาดที่คิดไม่ออกจึงได้สั่งให้ลูกน้องใส่ยาสลบชนิดพิเศษไว้ในเครื่องปรับอากาศแทน พอเธอสูดอากาศเข้าไปก็จะได้รับสารชนิดนี้ไปด้วย ส่วนเขากลับลูกน้องได้กินยาแก้ดักไว้แล้วจึงไม่เป็นอะไร

เขาจ้องคนในวงแขนนิ่ง ๆ นานนับนาที ก่อนจะสั่งให้ลูกน้องมาอุ้มเธอไปขึ้นรถแล้วพาตรงกลับคอนโดของเขาทันทีเพื่อจัดการทำบางสิ่งบางอย่าง