บทที่ 7 ความลับแตก

จากวันนั้นก็เวลาล่วงเลยมาครึ่งเดือนเต็ม ๆ มาเฟียหนุ่มยังคงให้ลูกน้องเดินหน้าตามสืบเรื่องของน้องสาวอย่างหนักหน่วง แต่ก็ไม่มีความคืบหน้าอะไรเลยสักนิด 

กล้องและเครื่องดักฟังที่เขาแอบเอาไปติดในห้องน้องสาวก็ไม่ได้ทำให้เขารู้อะไรเลย มันน่าแปลกที่น้องสาวไม่แม้แต่จะโทรคุยกับแฟน หรือพาแฟนมาที่ห้องเลย นอกจากอลินดาคนเดียวที่น้องสาวมักไปมาหาสู่ 

 ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งปวดหัวกับเรื่องนี้ ไหนจะคนเป็นพ่อที่เร่งอยู่ทุกคืนวันให้เขารีบจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย

 "นายจะเอายังไงต่อครับเรื่องคุณโยษิตา" เสียงถามไถ่ของมือขวาทำให้มาเฟียหนุ่มหลุดจากภวังค์ความคิด ดวงตาคมกริบปรายมองหน้ามือขวาเล็กน้อยโดยไม่พูดอะไรออกไป 

 ตอนนี้เขาก็คิดไม่ออกว่าจะทำยังไงดีแต่ถ้าหากทำวิธีที่เขาถนัดก็คือจับอลินดามาทรมานเค้นเอาคำตอบ ทว่าที่เขาไม่อยากใช้วิธีรุนแรงเพราะยังเห็นว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทของน้องสาวอยู่ รอให้ทุกอย่างถึงที่สุดก่อนเขาถึงจะหยิบวิธีนี้มาใช้

 "จะไปไหนก็ไป" เขาถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย ก่อนจะไล่ตะเพิดมือขวาที่ยืนเสนอหน้าขวางหูขวางตาให้ออกไปให้พ้น แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูกล้องแอบถ่ายที่เขาติดไว้ในห้องน้องสาว

 ทางด้านโยษิตาไม่รู้เลยว่าพี่ชายได้แอบซ่อนกล้องไว้ในห้องจึงทำให้เธอไม่ระวังตัวเพราะคิดว่าในห้องตัวเองปลอดภัย 

วันนี้หลังจากเลิกงานเธอก็รีบบึ่งรถกลับมาทำอาหารเตรียมดินเนอร์ที่ห้องเพราะเป็นวันครบรอบสิบปีที่เธอกับอลินดาคบกันจึงอยากทำเซอร์ไพรส์สาวคนรักสักหน่อย

 เธอเตรียมเมนูที่อลินดาชอบ และไวน์รสเลิศไว้เสร็จสรรพ สร้างบรรยากาศภายในห้องให้โรแมนติกด้วยการใช้เทียนหอมเป็นแสงสว่างแทนหลอดไฟ บนโต๊ะอาหารประดับด้วยกลีบกุหลายสวยงาม เมื่อถึงเวลาก็ต่อสายหาสาวคนรัก

 "อลินเค้าปวดท้องจังเลย" เธอโกหกอลินดาไปว่าปวดท้องเพื่อหลอกให้อลินดามาหา

 (อดทนไว้นะเค้าจะรีบไปหา) อลินดาที่กำลังขับรถอยู่ยิ่งเร่งความเร็วมากขึ้นเมื่อได้ยินคำบอกกล่าวจากโยษิตา เธอกำลังพาดอกไม้ช่อโต และของขวัญไปเซอร์ไพรส์แฟนสาวในวันครบรอบที่คอนโดพอดี 

แต่ดูท่าตอนนี้แผนคงล้มแล้วเพราะแฟนสาวดันปวดท้อง เมื่อมาถึงคอนโดเธอก็รีบวิ่งแจ้นขึ้นห้องแฟนสาวรักทันทีแม้แต่ช่อดอกไม้ก็ไม่เอาไปเพราะรู้สึกเป็นห่วงแฟนสาวมาก

 "เอ๊ะ!" 

 ทว่าเมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปเธอก็ต้องหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความแปลกใจกับบรรยากาศภายในห้องที่อบอวลไปด้วยกลิ่นเทียนหอมมีเพียงแสงสว่างจากเทียนให้ความสว่างน้อย ๆ

 รอยยิ้มบาง ๆ พลันผุดขึ้นประดับใบหน้าเรียวเมื่อพอจะเดาออกว่าอะไรเป็นอะไร หากคิดไม่ผิดแฟนสาวคงเซอร์ไพรส์เธอสินะแสบจริง ๆ โกหกเธอเสียเนียนเลย

 "สุขสันต์วันครบรอบสิบปีของเรานะที่รัก" โยษิตาเดินออกมาจากมุมมืดของห้องโผล่เข้ากอดสาวคนรักจากด้านหลัง

 อลินดาถึงกับหลุดยิ้มออกมากับคำพูดและการกระทำแสนน่ารักของแฟนสาว ก่อนจะหันไปสวมกอดแฟนสาวตอบ "สุขสันต์วันครบรอบค่ะคนดีของอลิน"

 ทั้งสองแสดงความรักกันอย่างหวานซึ้งโดยไม่รู้เลยว่าการกระทำทุกอย่างมีใครบางคนมองผ่านกล้องที่แอบอยู่ภายในห้อง 

ทั้งภาพทั้งเสียงมาเฟียหนุ่มได้ยินได้เห็นชัดแจ๋ว เข้าใจทุกอย่างอย่างถ่องแท้เขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ขบกรามแน่นจนเสียงดังกรอด

 ที่แท้แฟนของน้องสาวก็เป็นคนใกล้ตัวที่เขาคาดไม่ถึงนี่เองมิน่าทั้งสองถึงรวมหัวกันช่วยปิดบัง เขาถูกทั้งสองหลอกจนไม่เหลือชิ้นดี

 เขาโกรธที่โดนทั้งสองหลอกยังไม่พอไหนจะช็อคเรื่องน้องสาวคบกับผู้หญิงด้วยกันอีก บอกตามตรงว่าเขารับไม่ได้ที่สุด และเชื่อว่าพ่อกับแม่ก็คงรับไม่ได้เช่นกันเพราะฉะนั้นเขาจะทำทุกวิธีทางเพื่อแยกทั้งสองออกจากกัน

 "มีความสุขกันให้พอนะอลินดา โยษิตาเพราะนี่จะเป็นคืนสุดท้ายที่เธอทั้งสองจะได้แสดงความรักกัน" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างเยือกเย็น ดวงตาวาวโรจน์จ้องมองภาพคนทั้งสองที่กำลังพลอดรักกันหวานชื่นบนหน้าจอราวกับจะทะลุเข้าไปด้านใน 

 แต่คืนนี้เขาจะใจดีปล่อยทั้งสองให้ได้ร่ำลากันให้หนำใจเพราะหลังจากวันนี้มันจะไม่มีอีกแล้ว เขาจะคิดบัญชีกับทั้งสองไม่ให้พลาดสักดอกไม่เว้นแม้แต่โยษิตาซึ่งเป็นน้องสาว