บทที่ 8 คนไร้หัวใจ

วันต่อมา...

แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างกระจกเข้ามากระทบร่างสองสาวที่นอนกอดกันอยู่บนเตียงปลุกให้ทั้งสองรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

"อรุณสวัสดิ์ค่ะคนดี" อลินดาทักทายแฟนสาวด้วยใบหน้าเคลือบรอยยิ้มพร้อมกับประทับจูบหน้าผากมนด้วยความรักใคร่ 

โยษิตาระบายิ้มตอบสาวคนรัก ก่อนจะจุบลงบนกลีบปากอิ่มเบา ๆ แสดงความรัก

"เจ็ดโมงแล้วไม่อยากลุกไปทำงานเลย อยากนอนกอดแฟนต่อ" อลินดาเอ่ยออกมาอย่างออดอ้อนทำหน้าคว่ำใส่แฟนสาวราวกับเด็กน้อยโดนขัดใจเมื่อเหลือบมองนาฬิกาหัวเตียงปรากฏว่าตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงกว่าแล้ว

"นอนกอดทั้งคืนแล้วยังไม่พอเหรอหื้ม" โยษิตาใช้มือบีบจมูกสาวคนรักอย่างมันเขี้ยวเมื่อคืนทั้งสองไม่ใช่แค่นอนกอดกัน แต่ยังทำอะไรต่อมิอะไรเหมือนที่คู่รักเขาทำกันไม่ว่าจะเป็นกอด จูบ ลูบ คลำ และใช้ทั้งลิ้นกับนิ้วปรนเปรอะกันและกัน

"ไม่พอหรอก และไม่มีวันพอด้วย"

"แบบนี้เขาเรียกโลภมากรึเปล่านะ"

"ยอมรับก็ได้ว่าโลภมาก แต่เค้าโลภมากกับเธอแค่คนเดียวนะ" อลินดาเอ่ยพลางส่งสายวิบวับสื่อความหมายใส่แฟนสาวทำเอาโยษิตาใบหน้าเห่อร้อนใช้กำปั้นทุบลงบนแขนสาวคนรักเบา ๆ ก่อนจะรีบดีดตัวลงไปยืนข้างเตียงเพราะขืนนอนกอดกันแบบนี้ต่อคงไปทำงานสายกันพอดี "ไม่ต้องมาทำสายตาแบบนี้เลยนะไปอาบ แล้วไปทำงานได้แล้ว"

"รับทราบค่า" อลินดากลั้วหัวเราะออกมาอย่างนึกตลกกับท่าทางของแฟนสาว ก่อนจะยอมลุกจากเตียงแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำโดยดี 

เมื่ออาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง

@บริษัทอัครโชติ

ก็อก! ก็อก!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้อลินดาที่กำลังนั่งทำงานหยุดชะงักเงยหน้าขึ้นเอ่ย "เข้ามา"

สิ้นเสียงอนุญาตประตูก็ถูกเปิดเข้ามาโดยเลขาของเธอ "คุณแทนไทพี่ชายคุณโยษิตามาขอพบค่ะ"

"มาทำไมอีก" อลินดาขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความสงสัยกับคำบอกกล่าวของเลขาสาว มาเฟียหนุ่มมาอย่างงั้นเหรอมาพบเธอด้วยเหตุผลอะไรกันในเมื่อวันนั้นก็คุยกันรู้เรื่องแล้วนิ 

เธอชั่งใจชั่วครู่ก่อนตัดสินใจบอกให้เลขาสาวเชิญเขาเข้ามา อยากจะรู้เหมือนกันวันนี้เขาจะมาไม้ไหนอีก

แกร๊ก!

ประตูห้องทำงานอลินดาถูกเปิดเข้ามาอีกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่ใช่เลขาสาวแต่เป็นมาเฟียหนุ่ม เขาเดินเข้าไปย่อตัวนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานหญิงสาวอย่างถือวิสาสะไม่รอให้เจ้าของห้องเอ่ยปากชวน ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมจนดูน่ากลัว

การกระทำและสีหน้าที่ต่างไปจากทุกครั้งที่เจอกันของมาเฟียหนุ่มสร้างความแปลกใจให้อลินดาไม่น้อย แต่เธอก็เลือกจะเก็บความสงสัยเอาไว้เอ่ยถามไปด้วยใบหน้าราบเรียบ มองสบแววตาดุดันที่จ้องมองเธอเหมือนมีอะไรโกรธแค้นกันอย่างไม่เกรงกลัว "วันนี้มีเรื่องอะไรจะถามอีกคะถึงได้ถ่อมาถึงนี่"

"ฉันจะถามอีกครั้ง เธอไม่รู้จักแฟนหยกจริงเหรอ" มาเฟียหนุ่มจ้องหน้าหญิงสาวนิ่ง ๆ นานนับนาที ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่กลับแฝงความดุดันเอาไว้ เขาอยากลองหยั่งเชิงดูว่าเธอจะตอบยังไงจะตีหน้าซื่อโกหกได้เก่งขนาดไหน

"ฉันยังยืนยันคำเดิมว่ารู้จักกันแค่เผิน ๆ ไม่ได้สนิท"

"เหรอครับ" คนฟังเหยียดยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยันเธอคงเห็นว่าเขาโง่มากสินะถึงยังโกหกออกมาได้อย่างหน้าซื่อตาใสต้องยอมรับว่าเธอปกปิดความลับเนียนจริง ๆ แต่โทษทีเขาฉลาดกว่าเธอ

ดวงตาคมกริบจ้องมองคนตรงหน้าอย่างพินิศพิจารณานี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นหน้าเธอในระยะใกล้ ๆ ชัด ๆ สามารถพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าเธอมีใบหน้าที่สวยคมมากคงเป็นเพราะแม่มีเชื้อสายนอร์เวย์ด้วย

ใบหน้าเรียวรูปไข่รับกับคิ้วดกดำ ขนตายาวเป็นแพร ดวงตาสีน้ำผึ้งกลมโต จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากอิ่มสีแดงระเรื่อมองรวม ๆ มีเสน่ห์น่าดึงดูดมาก

รูปร่างผอมเพรียวราวกับนางแบบผิวขาวเหมือนน้ำนมยิ่งใส่ชุดเดรสสีแดงยิ่งขับให้ผิวดูสว่างขึ้น หน้าอกที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อปาดไหล่มองผ่าน ๆ ก็รู้แล้วว่าใหญ่ไม่น้อย

เขาผ่านผู้หญิงมานับไม่ถ้วนมีหรือจะกะสัดส่วนไม่ถูก น่าเสียดายที่เธอดันชอบเพศเดียวกัน พอคิดภาพเหตุการณ์ที่เธอกับน้องสาวของเขานัวเนียกันก็ฉายขึ้นในโสตประสาท แต่เมื่อคืนเขานั่งดูถึงตอนที่ทั้งสองกำลังจะถอดเสื้อผ้าเท่านั้นก็รีบปิดเพราะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อซึ่งเขารับไม่ได้จริง ๆ

สายตาที่มาเฟียหนุ่มมองมาทำให้อลินดารู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมากมันไม่ได้ดุดันเหมือนก่อนหน้านี้ แต่คล้ายกับมีอะไรแอบแฝงอยู่

ทำไมวันนี้เธอรู้สึกว่าเขาแปลก ๆ ไป พยายามจะอ่านสีหน้าและแววตาของเขา แต่ก็ไม่สามารถคาดเดาอะไรได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่จึงตัดสินใจเอ่ยถามไป “คุณมีอะไร ทำไมมองฉันแบบนั้น”

“แล้วเธอคิดว่าฉันมีอะไรล่ะ” มาเฟียหนุ่มย้อนถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบพร้อมกับรอยยิ้มร้ายกาจที่ผุดขึ้นประดับมุมปากหนาแวบหนึ่ง ก่อนจะหายไป 

คนถูกย้อนถามไม่ได้ตอบอะไรเพียงมองสบแววตาคมกริบนิ่ง ๆ เธอรู้สึกเหมือนว่าเขากำลังเล่นสงครามประสาทยังไงก็ไม่รู้มีอะไรทำไมไม่พูดออกมาตรง ๆ 

ภายในห้องถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบเนินนานหลายนาทีสร้างความอึดอัดให้อลินดาไม่น้อย กระทั่งเสียงของมาเฟียหนุ่มดังขึ้นทำลายความเงียบ 

"เธอกับโยษิตาคิดว่าฉันโง่มากใช่ไหม" น้ำเสียงและแววตาของเขาแข็งกร้าวบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าตอนนี้เขารู้สึกโกรธเธอมากแค่ไหน 

เขาเสียเวลากับเรื่องของทั้งสองมามากพอแล้วจากนี้ไปจะไม่มีคำว่าใจดีอีก

"คุณหมายความว่ายังไงคะ" อลินดาเริ่มหวั่นใจกับคำพูดแปลก ๆ ของมาเฟียหนุ่ม แต่ก็ยังเก็บอาการได้ดีแสร้งถามไปอย่างหน้าซื่อตาใส 

มาเฟียหนุ่มไม่ตอบ กลับหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วเดินอ้อมไปหาเธอแทนโดยมีสายตาของอลินดามองตามด้วยความงุนงง 

กว่าเธอจะรู้ตัวก็ตอนที่ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะจับพนักเก้าอี้หมุนให้เธอหันไปเผชิญหน้ากับเขา ใช้มือทั้งสองยันพนักเก้าอี้ไว้ทำให้เธอไม่สามารถขยับไปไหนได้เลย ใบหน้าของเขาอยู่เหนือศีรษะเธอเพียงเล็กน้อย 

เมื่อแหงนขึ้นมองทำให้ใบหน้าของเธอกับเขาห่างกันไม่มากนักจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดผิวหน้ากันและกัน แต่เธอก็ไม่คิดจะหลบหลีกหรือหัวใจเต้นแรงแต่อย่างใด มองสบดวงตาคมกริบอย่างค้นหาคำตอบ

ระหว่างคนทั้งสองตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ก่อนมาเฟียหนุ่มจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน แววตาสีดำนิลจับจ้องใบหน้าสวยคมอย่างเอาเรื่อง "เลิกยุ่งกับน้องสาวฉันซะ"

"ทำไมอลินต้องเลิกยุ่งกับหยกด้วยคะ ในเมื่อเราเป็นเพื่อนกัน และอลินก็ไม่เคยคิดร้ายหรือทำอะไรให้หยกขุ่นเคืองเลย" อลินดาเลิกคิ้วขึ้นถามอย่างไม่เข้าใจ มันเกิดอะไรขึ้นทำไมอยู่ดี ๆ พี่ชายของโยษิตาถึงมาบอกให้เธอเลิกยุ่งกับน้องสาวตัวเอง

มาเฟียหนุ่มไม่ตอบแต่กลับปล่อยมือจากพนักพิงเก้าอี้ยืนหลังตรง ล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาเปิดภาพจากกล้องแอบถ่ายที่เขาบันทึกไว้เมื่อคืน แล้วยื่นมันไปตรงหน้าหญิงสาว "เธอจะอธิบายเรื่องนี้ยังไงอลินดา"

"อึก" 

ภาพที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ทำเอาอลินดาถึงกับเบิกตากว้าง ลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ หัวใจพลันกระตุกวูบ ทั้งความสงสัยและความกังวลผุดขึ้นในสมอง

มาเฟียหนุ่มเอาคลิปนี้มาได้ยังไงกัน และถ้าเขารู้แบบนี้แล้วต่อไปความรักระหว่างเธอกับโยษิตาคงไม่ราบรื่นแน่ ๆ

"ว่าไง..มีอะไรจะแก้ตัวไหม" เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างดุดันเมื่ออีกคนเอาแต่นั่งมองหน้าจอนิ่ง ๆ ไม่ยอมพูดจาทำให้เขาเริ่มมีน้ำโหมากกว่าเดิม

"ใช่อลินเป็นแฟนหยก เราทั้งสองรักกัน รักกันมานานแล้ว" อลินดาจำใจต้องยอมรับเมื่อหลักฐานมักตัวแบบนี้ก็ไม่มีอะไรจะต้องแก้ตัวอีก

"หึ" มาเฟียหนุ่มเหยียดยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยันราวกับว่าความรักของทั้งสองเป็นเรื่องตลก ก่อนใบหน้าคมคายจะแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมในวินาทีต่อมา แววตาดุดันจ้องมองใบหน้าคมเขม็ง 

"เลิกยุ่งกับน้องสาวฉันซะ หายออกไปจากชีวิตน้องสาวฉันได้ยิ่งดี"

"แล้วถ้าอลินไม่ทำตามคำสั่งของคุณล่ะคะ" แน่นอนว่าอลินดาไม่ยอมทำตามคำสั่งเขาแน่ ๆ แม้จะรู้สึกหวั่นใจ แต่เธอก็ยังเชิดหน้าขึ้นเอ่ยอย่างท้าทาย 

ต้องการรู้ว่าเขาจะทำยังไงหากเธอไม่ทำตาม ซึ่งคำพูดท้าทายของเธอเหมือนเป็นการเติมเชื้อเพลิงให้อีกคน

“อลินดา!” มาเฟียหนุ่มกดเสียงเรียกร่างบางตรงหน้าอย่างเหลืออดพร้อมกับคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของเธอแล้วออกแรงบีบอย่างแรง เค้นเสียงเอ่ยอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบเชิงบอกให้เธอรู้สิ่งที่พูดไปเขาจะทำมันจริง ๆ หากเธอยังดื้อดึง 

"หากเธอยังดื้อดึงเราจะได้เห็นดีกันอลินดา ฉันสามารถทำให้เธอหายสาบสูญไปจากโลกนี้ภายในเสี้ยวนาทีก็ได้"

“ป่าเถื่อน! บ้านเมืองมีกฎหมายคุณคิดว่าจะฆ่าใครได้ตามอำเภอใจงั้นเหรอ” 

แม้จะรู้สึกกลัวกับคำขู่อลินดาก็ยังทำใจดีสู้เสือเอ่ยออกไปอย่างถือดีพลางพยายามบิดข้อมือไปมาหวังให้หลุดจากการบีบของมือหนา 

ทว่ายิ่งเธอพยายามมากเท่าไรมือหนาก็ยิ่งออกแรงบีบมากขึ้นเธอรู้สึกเจ็บจนน้ำตาคลอเบ้า “ปล่อยนะอลินเจ็บ...”

 “แค่นี้ก็เจ็บแล้วเหรอ แล้วจะมาดูแลน้องสาวฉันได้ยังไง” มาเฟียหนุ่มไม่ได้สนใจเสียงร้องท้วงของหญิงสาว และไม่สนใจด้วยว่าเธอจะเจ็บมากแค่ไหน 

กลับกันยิ่งนึกสมเพชกับความอ่อนแอของเธอ แล้วแบบนี้หรือจะมาเป็นแฟนน้องสาวเขาไม่รู้จะมีปัญญาดูแลหรือเปล่า

 “มันไม่เกี่ยวกันเลยสักนิด” 

 “เกี่ยวสิเธอควรรู้ตัวได้แล้วว่าไม่เหมาะสมกับน้องสาวฉันสักนิด แค่ความรักอยากเดียวมันไม่พอหรอกนะ เธอเลิกโลกสวยได้แล้วอลินดา”

 “ใช่สิ..คนไร้หัวใจ ฆ่าคนได้เป็นผักเป็นปลาแบบคุณจะไปรู้อะไร คนอย่างคุณคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรักเป็นยังไง”

 “อลินดา! เธออยากลองดีกับฉันมากเลยใช่ไหม ถึงได้กล้าต่อปากต่อคำขนาดนี้” มือหนายิ่งออกแรงบีบข้อมือเล็กมากกว่าเดิมราวกับต้องการให้กระดูกด้านในแหลกคามือ ความจริงเขาไม่อยากใช้กำลังกับผู้หญิงเลยแต่เพราะเธออวดดีทำให้เขาโกรธจึงต้องโดนแบบนี้

 “คุณมันก็ดีแต่ใช้กำลัง ใช้อำนาจเข้าข่มคนอื่น” อลินดาเจ็บกับการกระทำของมาเฟียหนุ่ม แต่เธอก็พยายามข่มมันเอาไว้ไม่แสดงความเจ็บปวดออกไปให้เขาว่าเอาได้ว่าเธอเป็นพวกอ่อนแอ

 มาเฟียหนุ่มเลือกจะไม่โต้เถียงกลับหญิงสาวอีกเมื่อเหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือแล้วเห็นว่าเขาใช้เวลากับเธอไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว พูดวนกลับประเด็นที่เข้ามาหาเธอในวันนี้แทน “ฉันเสียเวลากับเธอมามากแล้ว ตกลงจะเลิกยุ่งกับน้องสาวฉันดี ๆ หรือต้องให้ฉันใช้วิธีที่ฉันไม่อยากทำ”

 “แล้วฉันมีทางเลือกอื่นรึไง นอกจากเลิกกับหยก ได้ฉันจะเลิกกับหยกตามที่คุณต้องการพอใจรึยัง” อลินดาเองก็รู้สึกหมดพลังจะต่อกรกับคนตรงหน้าแล้วเหมือนกันจึงเลือกตอบตามที่มาเฟียหนุ่มต้องการเพื่อให้เรื่องมันจบ ๆ ไป ทว่าเธอจะไม่มีวันทำตามที่เขาสั่งเด็ดขาด

 เธอรักกับโยษิตามานานสิบปีจะให้เลิกง่าย ๆ ได้ยังไงกัน..

 “ถ้าพูดง่าย ๆ แบบนี้ตั้งแต่ทีแรกคงไม่ต้องเจ็บตัว” เมื่อได้ยินคำตอบที่พึงพอใจมาเฟียหนุ่มจึงยอมคลายมือออกจากข้อมือเล็ก

 “หวังว่าเธอจะทำตามที่พูด เพราะหากเธอโกหกรับรองได้เลยว่าเธอจะได้รู้ซึ้งแน่ว่าผลของการโกหกมันเป็นยังไง” พูดขู่ทิ้งท้ายเอาไว้แล้วเดินจากไปทิ้งให้อีกคนนั่งตัวสั่นด้วยความโกรธ ทว่ามันก็คงไม่ได้เสี้ยวของความเครียดที่ถาโถมเข้ามา

 เธอทั้งเครียดทั้งกลัวว่าจะต้องพรากจากผู้หญิงอันเป็นที่รัก ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เธอนั่งจมดิ่งอยู่กับความรู้สึกย่ำแย่ ก่อนจะดึงตัวเองออกมาแล้วตัดสินใจโทรบอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับแฟนสาวเพื่อจะได้ช่วยกันคิดว่าวิธีแก้สถานการณ์