บทที่ 7

รีนลดาเดินลงมาจากชั้นบนด้านฟ้าด้วยสีหน้าอันบึ่งตึง พร้อมกับนึกโทษโกรธเรียวตะทำเช่นนี้กับ เธอ อยากจะชกเข้าใบหน้าหล่อๆ ของเขานัก คนหน้าบึงได้แต่เดินผ่านอรัณไปและไม่ได้เอ่ยทักอะไร อรัณที่ออกมารับโทรศัพท์ เห็นรีนลดาเขาตั้งใจจะเข้าไปทักเธอ แต่รีนลดากับเดินผ่านหน้าเขาไป อรัณเห็นเช่นนั้นถึงกับขมวดคิ้วอย่างสงสัย ปกติรีลดามักจะยิ้มทักทายเขาเสมอ แต่เมื่อกี้นี้สีหน้าของเธอแสดงออกมาเชัดเจนว่าเธออยู่ในหวงอารมณ์ไหน

อรัณสงสัยได้ไม่นาน เรียวตะก็เดินตามหลังรีนลดามาจากชั้นดาดฟ้่า คนสงสัยถึงกับขมวดคิ้วเป็นครั้งที่สอง สาเหตุที่น้องรีนหน้าบึ่งมาคงไม่พ้นเพื่อนของเขาสินะ อรัณได้แต่ฝุดยิ้มขึ้นมาคงไปรังแกน้องมาสิท่า

เรียวตะกลับเข้ามานั่งโต๊ะที่เดิม เมื่อกี้เขาเพียงแค่อยากจะสั่งสอนคนอวดดีอย่างรีนลดาเท่านั้นแหละ ทีหลังจะได้ไม่กล้ามาว่าเขาเป็นหมาอีก เห็นปากบางๆ บวกหน้าหวานๆ ของเธอแล้วเขาแค่อยากจะลองเท่านั้นแหละ ในเมื่อเธอเป็นฝ่ายเข้ามาขัดจังหวะของเขาและคริสตัลแล้ว ก็ช่วยสานต่อเธออีกหน่อยจะเป็นไรไป ช่วยไม่ได้ไหนๆ เขาก็หมดอารมณ์กับคริสตัลแล้วนิ

เรียวตะหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มต่อด้วยท่าทางอารมณ์ดี ต่างจากก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัด รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากหนาได้รูป คนช่างจังเกตุอย่างริวถึงกับขมวดคิ้วมาอย่างสงสัยกับท่าทีของเพื่อน ก่อนหน้านี้ยังหวุดหงิดอยู่เลย

"แค่ออกไปดูบุหรี่มาแป็บเดียวมันถึงกับเปลี่ยนอารมณ์ไวจัดขนาดนี้เลยเหรอวะ" แต่ริวก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เขาจึงหันไปสนหยิบแก้วมาดื่มต่อ

รีนลดากลับเข้ามานั่งที่โต๊ะเดิม ด้วยสีหน้าอันบึ่งตึง เธอนึกถึงแต่ใบหน้าของคนใจร้าย เมื่อรู้ว่าเขาเองก็อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน รีนลดารู้สึกอยากกลับคอนโดขึ้นมาทันที เพราะเขาเป็นตนเหุตที่ทำให้บรรยากาศของเธอคืนนี้เสียหมด แต่ติดที่เพื่อนๆ ของเธอยังสนุกกันอยู่นะสิ

เมื่อเห็นรีนลดากลับเข้ามานั่งที่ นินิวที่นั่งดื่มกับเพื่อนคนอื่นๆ อยู่นั้นก็เดินเข้ามานั่งลงข้างๆ รีนลดา

"ยัย...รีน แกหายไปไหนซะนานเลย ฉันนึกว่าแกทิ้งฉันแล้วแอบกลับไปแล้วซะอีก" นินิวถามเธอมาด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นรีนลดาออกไปข้างนอกซะนานสองนาน

"แกจะบ้าเหรอ กระเป๋าฉันก็อยู่ตรงนี้ ฉันไปห้องน้ำมานะ" รีนลดาบอกเพื่อนของเธอ ที่ตอนนี้สภาพของนินิวไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์เหมือนตอนที่มาเท่าไหร่นัก แต่ก็มีสติ

"ฉันเห็นแกออกไปตั้งนาน ว่าจะไปตามอยู่พอดี มาก็ดีแล้ว" นินิวถึงเธอจะรู้สึกมึนๆ กับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป แต่ก็ยังเป็นห่วงเพื่อน

"ห้องน้ำชั้นหนึ่งมันเต็ม ฉันเลยไปเข้าห้องชั้นบนดาดฟ้ามานะ" รีนลดาบอกเพื่อนไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นลงจากเมื่อครู่

"แล้ว...นี้ปากแกไปโดนอะไรมาทำไมถึงปวมเจ๋อ แบบนั้นอะ" คนฟังถึงกับหน้าถอดสี เมื่อโดนคนขี้สงสัยทักมาเช่นนั้น แต่ไม่นานรีนลดาก็รีบทำสีหน้าให้ปกติ จะให้บอกเพื่อนไปตรงๆ ก็คงจะไม่ได้

"ฉันกินกับแก้มพวกนี้นะสิ มันเผ็ดมากปากฉันเลยบวม" รีนลดาจำใจโกหกเพื่อนไป จะกล้าบอกได้ไงละว่าโดนเรียวตะนั้นจูบมา ขืนบอกไปเช่นนั้นมีหวังยัยนินิวกรี๊ดขึ้นมาร้านได้แตกพอดี เพราะนินิวนี้หวีดกลุ่มพี่เรียวกันแถบจะทุกคนนะสิ เรียกว่าเป็นแฟนคลับตัวยกพวกเขาเลยก็ว่าได้ และที่สำคัญยัยนี้ยังเชียร์ฉันกับเขามากด้วยนะสิ

"อ่อ ฉันก็นึกว่าแก่ไปโดนจูบใครมา" คนสงสัยได้แต่พูดออกมาอย่างลอยๆ คนฟังถึงกับสะอึกขึ้นมาที่โดนเพื่อนว่ามาเช่นนั้น แต่ฉันไม่ยอมให้ยัยนินิวมาจับผิดฉันได้หรอก ฉันยังคงแถต่อ

"แกจะบ้าเหรอ อย่างฉันเนี้ยนะไปจูบกับใครมาได้ แฟนอะไรฉันก็ไม่มี สติแกยังดีอยู่ปะ หรือแกเมามากแล้วสมองกลับ" ฉันว่าให้ยัยนินิวกับไปและจิบคอกเทลต่อเพื่อกลบเกื่อน

"เออ นะ ก็ถูกของแก ฉันคงคิดมากไป เออช่างเถอะ ฉันไปสนุกกับยัยมีนนาต่อดีกว่า" จากนั้นยัยนินิวก็ลุกออกไปและสนุกกับเพื่อนๆ ต่ออย่างที่บอก

"เฮ้ย....โลงอกไปที" เรื่องจับผิดนิยกให้ยัยนินิวเถอะ โคนันที่ว่าเก่งๆ ยังเรียกยัยนินิวว่าพี่อะคิดดู จากนั้นไม่นานนักรีนลดาก็แยกกับเพื่อนร่วมทีมของเธอ และนี้ก็ใกล้เวลาที่คลับจะปิดกันแล้ว พวกฉันเลยจะกลับคอนโด

"โอ้ยมีนนา ทำไมแกตัวหนักแบบนี้ เนี้ย" รีนลดาวางตัวเพื่อนลงที่เบาะรถข้างหลังและบ่นออกมาอย่างคนหมดแรง คนตัวเล็กรู้สึกปวดแขนไปหมด ที่แบกเพื่อนมายังรถ เมื่อมีนนานั้นเมาหนักสุด

ฉันและยัยนินิวก็ลากยัยมีนนา ออกจากร้านมายังรถของยัยนินิว สภาพของยัยมีนนาตอนนี้คือนางยืนทรงตัวไม่อยู่และไม่มีสติเอาเสียเลย เมามากแต่ยังดีที่ยัยนินิวแค่มึนๆ และยังไหวอยู่ ถ้ายัยนินิวเมาหมดสภาพแบบยัยมีนนาอีกคน ฉันคงนั่งร้องไห้เพราะไม่รู้จะพาเพื่อนกลับคอนโดยังไงดี

"แก...อ้าย น้องๆ โคน นั้น นะ" ยัยมีนนาพูดมาเสียงดังด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์อย่างไม่ได้สติ นี้ขนาดเมายังละเมอถึงผู้ได้ รีนลดาได้แต่ส่ายหัวให้กับเพื่อนเธอ

"หนักเป็นบ้าอะ" นินิวก็บ่นออกมาเช่นกัน จากนั้นทั้งสองสาวก็นั่งประจำที่กัน

"แต๊กๆ แต๊กๆ" เสียงเครื่องยนต์ดังได้ซักพักก็ดับ ลง ดังๆ ดับๆ เช่นนั้นไม่ต่ำกว่าสามรอบ ยัยนินิวถึงกับหน้าถอดสีที่น้องกล้วยหอมแสนรักสตาร์ไม่ติด

"ไม่ได้นะ น้องกล้วยหอมจะมาเป็นอะไรตอนนี้ไม่ได้นะ" นินิวที่สตาร์รถมันยังไงก็ไม่ได้ ถึงกับพุบหน้าลงที่พวงมาลัยอย่างหมดแรง

"เฮ้ย...ทำไมนี้น้องกล้วยหอมฉันสตาร์ไม่ติดอะ มาเป็นอะไรตอนนี้เนี้ย...." ยัยนินิวว่ามาอย่างโมโหที่รถสตาร์ไม่ติด

!!แต๊กๆ แต๊กๆ !! นินิวรองอีกหลายรอบแต่ก็ยังเป็นเช่นเดิม

"มาซวยอะไรตอนนี้...เนี้ย" คนหัวร้อนได้แต่บนให้กับลูกรักของตนมาอย่างอารมณ์เสีย

"แกคงต้องจอดไว้ที่นี่แล้วละ พรุ่งนี้แกค่อยให้ช่างมาลากไป" ฉันบอกให้กับนินิวไป

จากนั้นพวกฉันสองคนก็แบกคนเมาอย่างยัยมีนนามานั่งรอรถแท็กซี่ที่ป้ายรถสาธารณะ เมื่อเพื่อนฉันนั่งรอที่ป้ายรถ รีนลดาก็เดินไปชะเง้อดูรถแท็กซี่แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะมาซักที อาจจะเป็นว่ามันดึกมากแล้ว รถเลยหายากเป็นธรรมดา ไม่นานไฟรถก็สาดส่องเข้ามายังร่างเล็ก

ไฟรถหรูเลี้ยวเขาจอดตรงฟุตบาทและเปิดไฟสูงใส่คนที่ยืนชะเง้อมองบนท้องถนน รีนลดาถึงกับยกแขนขึ้นมาบังแสงไฟที่มันส่องจ้าตาเธอ อรัณที่ขับรถมากับเรียวตะถึงกับขมวดคิ้ว คนขับเห็นว่าเป็นรีนลดาจึงลดกระจกรถหรูราคาเยียดสิบล้านลงและจอดเทียบกับริมฟุตบาทพร้อมกับถามเจ้าของร่างบางที่ยืนริมฟุตบาท

"น้องรีน รอรถอยู่เหรอครับ มาครับเดี๋ยวพี่ไปส่ง" อรัณเอ่ยชวน รีนลดามองเข้าไปผ่านไปในรถก็เจอกับเรียวตะที่นั่งคู่มากับคนขับ

"ไม่เป็นไรคะ พอดีรถยัยนินิวเสีย รีนมากับเพื่อนด้วย เดี๋ยวพวกเรานั่งแท็กชี่กับดีกว่า ขอบคุณพี่อรัณนะคะ" รีนลดาเอ่ยบอกกับเพื่อนเขา สายตาเหลือบมองคนที่นั่งนิ่งอยู่ภายในรถของอรัน เขามองเธอแค่แว็บเดียวเท่านั้น เธอเกรงใจอรัณและอีกอย่างเรียวตะเองก็อยู่ในรถด้วย เธอไม่อยากนั่งรถไปกับเขาแต่ปกติเรียวตะจะขับรถมาเองนิ ทำไมวันนี้เขาถึงมากับพี่อรัณได้ละ

ด้านอรัณเองเขาอดเป็นห่วงหญิงสาวไม่ได้ ยิ่งเป็นผู้หญิงสวยๆ อยู่ด้วยแล้วนั้น มันยิ่งอันตราย อรัณเหลือบมองเรียวตะ

"มึงจะปล่อยให้น้องมันกลับเองแบบนั้นเหรอ วะมึงก็เห็นว่าพวกเธอรถเสีย" อรัณต้องการให้เรียวตะนั่นช่วยพูดกับรีนลดา แต่เรียวตะกับนิ่งเงียบไม่เอ่ยออกมา อรัณถึงกับยอมใจเพื่อน รีนลดาเธอไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหนนี้เมียมัน ถึงจะไม่ชอบหน้าเกลียดกันมากแค่ไหนก็เถอะ ตอนนี้เธอรำบากก็ต้องช่วยกันไม่ใช่หรอ จริงอยู่ว่ารีนลดาไม่ได้เอ่ยขอความช่วยจากพวกเขา แต่เขาไม่ได้ใจจืดใจดำเหมือนไอ้เรียวมันหรอก

อรัณจึงเปิดประตูรถออกไปและเดินไปยังที่รีนลดากำลังชะเง้อมองรถอยู่

"ดึกๆดื่นๆ มาโบกรถแบบนี้มันอันตรายนะครับ อีกอย่างแท็กซี่ตอนนี้มันหายากด้วย ปะเดี่ยวพี่ไปส่งน้อง รีนกับเพื่อนๆ ดีกว่านะครับ มาเถอะครับไม่ต้องเกรงใจหรืออะไร ถ้าไม่ไว้ใจกลัวพวกพี่ รับประกันได้เลยถ้าพี่ส่งไม่ถึงที่ พรุ่งนี้พี่ไปให้คุณย่าอุษาตามด่าถึงที่เลยครับ" อรัณมองไปยังเพื่อนของเธอที่ตอนนี้มีนนาหลับไม่รู้เรื่อง ส่วนนินิวที่เห็นอรัณลงมาจากรถจะช่วยประคองมีนนา นินิวถึงกับตกใจตาโตเบิกกว้างแทบจะทะลักออกมาจากเป้า

"จะดีเหรอคะ รบกวนพี่อรัณป่าวๆ" ยังไงเธอก็ยังเกรงใจเขา ถึงอรัณจะไม่มีปัญหาอะไรแต่คนที่นั่งอยูู่่ในรถพี่เขาตอนนี้นะสิ แค่คิดว่าเธอจะต้องนั่งรถคันเดียวกับเรียวตะรีนลดาก็ไม่อยากจะก้าวขาขึ้นรถเสียแล้ว

อรัณไม่รอช้าเขาเข้าประคองมีนนาเข้ามาในรถทันที เธอมองไปยังเรียวตะเขาก็ยังคงนั่งนิ่ง รีนลดาและนินิวจึงเปิดประตูขึ้นรถตาม

รีนลดายอมนั่งฝั่งเดียวกับเรียวตะ คนนั่งนิ่งได้แต่แอบมองใบหน้าของเธอผ่านกระจกรถเป็นระยะ จากนั้นอรัณก็ทำหน้าที่ขับรถไปส่งสาวๆ เรียวตะได้แต่หมั่นใส้ความเป็นสุภาพบุรุษของเพื่อน

"ให้พี่ไปส่งที่ไหนดีครับ" อรัณถามเธอมา

"พี่อรัณไปส่งที่คอนโดN ดีกว่าคะ" คนขับรถกับสงสัยนั้นมันไม่ใช่คอนโดรีนลดาแต่เป็นคอนโดของนินิวและมีนนาสองคนนี้อยู่คอนโดเดียวกันแต่คนละชั้น

"คอนโดเพื่อนรีนนะคะ" หลังจากที่ส่งนินิวและมีนนาเสร็จ ไม่นานอรัณก็ขับรถออกมา ตอนนี้เหลือฉันพี่เรียวและก็พี่อรัณ ออกจากคอนโดเพื่อนของฉันได้ไม่นาน พี่อรัณก็มาจอดที่คอนโดแห่งหนึ่ง ซึ่งมันดูไม่คุ้นเอาเสียเลย และมันไม่ใช่คอนโดของเธอ พี่อรัณเปิดประตูลงไปจากรถแล้วเขาก็หันมายิ้มให้กับฉัน

"พี่ง่วงและมึนหัวมากเลยอะน้องรีน ให้ไอ้เรียวไปส่งแทนพี่นะครับ น้องรีนคงไม่ว่าอะไรนะครับ บายๆ ฝันดีนะครับ คนสวย" อรัณขยิบตาให้กับเพื่อนและเดินออกไป รีนลดาได้แต่มองพวกเขาตาค้าง ถึงกับพูดอะไรไม่ออก เธอได้แต่มองอรัณเดินหายเข้าไปในลิฟต์ ปล่อยให้เธออยู่กับเรียวตะเพียงลำพัง พี่อรัณๆ นะพี่อรัณ รีนไม่น่าหลงเชื่อพี่เลย รีนลดาได้แต่คาดโทษหนุ่มรุ่นพี่ที่เดินเข้าคอนโดไป เธอไม่น่ามากับพวกเขาเลย