บทที่ 8

ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบ ได้ยินแต่เครื่องปรับอากาศภายในรถเท่านั้น เรียวตะรอให้รีนลดาเปลี่ยนที่นั่ง แต่คนตัวเล็กกับนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ทั้งที่ตัวเขาเปลี่ยนมานั่งฝั่งคนขับแล้ว

"อ้าว แม่คุณ จะนั่งอยู่แบบนั่นเหรอ ฉันไม่ใช่คนขับรถเธอนะ" เรียวตะบอกกับคนที่นั่งนิ่งเบาะด้านหลัง มาด้วยความไม่พอใจ ที่รีนลดายังไม่ยอมมานั่งข้างหน้ากับเขา

"พี่เรียว ไม่ต้องไปส่งรีนหรอกคะ รีนกลับเองได้คะ" รีนลดาบอกเขาไปและเปิดประตูหวังจะกลับเอง แต่มันกับถูกล็อคเปิดไม่ออกเพราะฝีมือของเรียวตะนั้นเอง

"มานั่งข้างหน้าอย่างเรื่องมาก ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน" นี้แหละพี่เรียวตัวจริง เขาเคยคุยดีๆ กับฉันที่ไหนกัน รีนลดาจึงยอมจำใจมานั่งข้างๆเขา เมื่อร่างบางมานั่งหน้าข้างคนขับ เรียวตะเหลือบมองเธอเล็กน้อย ก่อนที่จะขับรถออกไปจากคอนโดของอรัณรีนลดารู้สึกอัดอันขึ้นมาที่เธอต้องอยู่กับเขาเพียงลำพัง

"รีนไม่อยากรบกวนพี่ รีนกลับเองได้คะ" รีนลดาบอกเขามาด้วยน้ำเสียงเรียบ เธอไม่หน้าหลงเชื่อพี่อรัณเลยจริงๆ ที่ทำให้เธอต้องมานั่งกับคนใจร้ายแบบนี้

"นี้ฉันไม่ได้มาใจดี ให้เธอขัดคำสั่งฉันบ่อยๆ หรอกนะ" เขาต่อว่าเธอมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่น่าฟังนัก บ่งบอกว่าเขาอยู่ในอารมณ์ไหน

เมื่อเรียวตะขับรถออกมาได้ซักพักรีนลดาถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมา เส้นทางที่เขาพาเธอขับออกมามองยังไงก็ไม่ใช่ทางไปคอนโดของเธออย่างแน่นอน

"ถ้าพี่เรียวไม่ได้ตั้งใจจะไปส่งรีนตั้งแต่แรก ก็จอดให้รีนลงตรงนี้เถอะคะ" รีนลดาหันไปบอกกับเขาด้วยนำเสียงแข็ง

"ฉันไม่ชอบให้ใครมาสั่ง" เขาบอกเธอมาขณะที่สายตายังคงจับจ้องที่ถนนไม่ได้มองหน้าคนถาม

"พี่เรียว..." รีนลดาว่าให้เขาอยากไม่พอใจเช่นเดียวกัน ที่เรียวตะไม่ไปส่งและไม่ยอมจอด แล้วนี้เขาต้องการอะไรกันแน่

"ทำไม หรือเธอมีปัญหาอะไร ฉันแค่ขี้เกลียดวนวนรถกลับไปส่งเธอที่คอนโด คืนนี้เธอกลับไปค้างที่บ้านก่อนละกัน ฉันขี้เกลียดก็คือขี้เกลียดนะ อย่าถามมาก ก่อนที่ฉันจะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้" ร่างบางที่โดนต่อว่า ได้แต่หันหน้ามองกระจกรถแทนหน้าคนขับ

@คฤหาสตระกูลเรียว

รีนลดาลงมาจากห้องเป็นเวลา 8 โมงกว่าๆ เมื่อคืนเธอได้นอนเพียงไม่กี่ชั่วโมง เช้านี้เลยทำให้เธอต้องรีบแต่งตัวไปมหาลัย รีนลดาเหลือบมองนาฬิกาอีกไม่กี่นาทีจะเก้าโมง วันนี้เธอมีเรียนตอนสิบโมง จากคฤหาสน์ไปมหาลัยก็ใช้เวลาเดินทางประมาณ 1 ชั่วโมง ร่างบางกุรีกุจอเพราะกลัวจะไปไม่ทันเรียนในช่วงเช้า คนตัวเล็กถึงกับต้องรีบวิ่งลงบันไดมายังหน้าบ้าน แต่ในจังหวะนั่นพี่ใหญ่ของบ้านอย่างเคนตะนั้นเดินลงมาพอ เขากำลังจะเข้าบริษัทเช่นกัน เนื่องจากพึงลงเครื่องมาเมื่อคืนนี้เอง นานๆ เคนตะจะกลับไทย เพราะส่วนใหญ่ชายหนุ่มจะดูแลกิจการของครับครัวสาขาที่ญี่ปุ่นซะมากกว่า

"น้องรีน จะไปมหาลัยใช่ไหม มาครับเดียวพี่ไปส่ง" เคนตะเอ่ยถามคนที่ยืนหันหลังอยู่หน้าบ้านเดาว่ารีนลดาคงรอแท็กซี่อย่างเช่นเคย เพราะเธอนั้นไม่ยอมใช้รถของที่บ้านเขา เนื่องจากให้เหตุผลว่าเกรงใจ ทั้งที่รถในบ้านก็จอดทิ้งไว้หลายสิบคัน

รีนลดาหันมองตามเสียง ก็เจอเคนตะยิ้มทักทายมาให้เธอ

"มอนิ่งคะ แล้วนี้พี่เคนกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี้ย ไม่เจอตั้งหลายเดือนดูดุๆ แบดๆ ไปไหมคะ" รีนลดาเอ่ยถามแซวชายหนุ่ม พร้อมกับเอียงคอถามอย่างสงสัย เพราะเคนตะนั้นไว้เคาขึ้นมายาวเต็ม รีนลดาถึงกับอดแซวพี่ใหญ่ของบ้านไม่ได้

"พี่พึงลงเครื่องมาเมื่อคืนนี้เอง พี่เบื่อหน้าหล่อๆ ของพี่แล้วเต็มทีแล้วนะครับ อยากเปลี่ยนแนวแบดบอยบ้างไง เป็นไง เท่ห์ปะละ" เคนตะตอบรีนลดามา คนตรงหน้าถึงกับยิ้มและยกนิ้วให้กับเขา ดูแบดขึ้นจริงๆ จากนั้นทั้งสองก็เดินไปขึ้นรถซุปเปอร์คาร์คันหรูที่จอดเอาไว้นิ่งมานานหลายเดือน

ใช้เวลา 1 เพียงหนึ่งชั่วโมงเคนตะก็มาถึงมหาวิทยาลัยB เข้าขับเข้ามาส่งรีนลดาจนถึงหน้าคณะ

"ขอบคุณนะคะพี่เคน ขับรถดีๆ คะ" จากนั้นรีนลดาก็ยกมือไหว้ชายหนุ่มและรงจากรถรีบวิ่งเข้าชั้นเรียนเนื่องจากตอนนี้เธอสายไป 20 นาทีแล้ว

@S KY คลับ

อีกด้านของเรียวตะ เมื่อคืนหลังจากที่กลับถึงบ้านเขาและรีนลดาก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา พอเขาจอดรถรีนลดาก็เข้าบ้านและเข้าห้องของเธอไป เมื่อเช้าก่อนที่จะออกจากบ้านเขาเห็นเธอหยอกล้อกับพี่ชายของเขาอย่างอารมณ์ดี และเคนตะเองก็ยังมาส่งเธอที่มหาลัยอีก เธอคิดจะทำอะไรกันแน่เชอรีน เธอยังไม่ทันหย่ากับเขาเสียหน่อย คิดจะจับพี่ชายเขาแล้วงั้นเหรอ แค่คิดมันก็พลาลให้เขาหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ เรียวตะเอาแต่คุ้นคิดเรื่องเมื่อเช้าก่อนที่เข้าจะออกมามหาลัย ร่างสูงจึงนั่งดื่มไวน์พี่ชายของตน

จากนั้นไม่นานเคนตะก็เดินเข้ามานั่งรวมโต๊ะกับน้องชาย ที่เรียวตะนั่งรอเขาอยู่ก่อนหน้านี้ ตั้งแต่ลงจากเครื่ิองมาเคนตะยังไม่ทันจะเจอหน้าน้องชาย พี่ชายจึงนัดออกมาเจอกัน เมื่อเช้าก็ต่างคนต่างรีบออกจากบ้าน เลยไม่ทันจะได้พูดคุยอะไรกัน

"พรุ่งนี้นายมีเรียนหรือเปล่า" เคนตะเอ่ยถามน้องชายเพราะถ้ามีเรียนเขาจะไม่นั่งกันดึก

"มีบ่ายนะ" เรียวตะตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบและมองหน้าคนถามเล็กน้อย

"ไม...มาคนเดียวละ ผมคิดว่าพี่น้ำอิงจะมากับพี่ซะอีก" น้ำอิงที่เขาหมายถึงคือแฟนสาวของพี่ชายนั่นเอง

"ตั้งแต่มาถึง ฉันยังไม่ทันเจอหน้าน้ำอิงเลยวะ เธอติดงานอยู่ภูเก็ตหนะ" เคนตะพูดแล้วก็อดนึกถึงใบหน้าหวานๆ แฟนสาวไม่ได้ ที่เขากับมาครั้งนี้เขาไม่ยอมบอกเธอล่วงหน้า แฟนสาวไม่ได้แพลนตารางงานเอาไว้เลยพวกเขาเลยพลาดกัน

"ว่าแต่นายเถอะ กับน้องแพมละช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง เขายอมคบนายเป็นแล้วเหรอ"เคนตะถามไถ่ถึงเพื่อนสนิทของน้องชาย ที่มักจะตกเป็นข่าวกับเรียวตะอยู่บ่อยๆ เห็นแทบจะทุกเพจที่มักจะเอาข่าวของทั้งคู่ไปเล่นอยู่บ่อยๆ และก่อนหน้าที่เรียวตะขอแพมเป็นแฟน แต่หญิงสาวกับขอทำงานด้านวงการเสียก่อน เลยยังไม่ทันจะตอบตกลง เพราะปกติแล้วน้องแพมนั้นมักจะไปไหนมาไหนกับน้องชายอยู่เขาอยู่บ่อยๆ

"ช่วงนี้เธอมีถ่ายซีรี่ย์ เราไม่ค่อยได้เจอกัน เธอขอเวลาผมอีกหน่อยแล้วจะให้คำตอบ" เคนตะได้แต่พยักหน้าให้น้องชาย จากนั้นทั้งสองพี่น้องก็นั่งดื่มไวน์กันต่อด้วยเสียงเพลงที่คอมาเบาๆ ในโซนวีไอพีของคลับหรู

"อืม เมื่อเช้าฉันไปส่งน้องรีนมาด้วยแหละ ไม่เจอน้องแป็บเดียว ดูสวยผิดหูผิดตาขึ้นเยอะเลย..." เคนตะบอกกับน้องชายนึกถึงใบหน้าหวานๆ ของน้องสะใภ้ที่สามีไม่เคยคิดที่จะสนใจ รีนลดาในตอนนี้แทบจะไม่หลงเหลือคาบหน้ากลมๆ ของเธอเลยซักนิด น้องดูโตเป็นสาวขึ้นเต็มตัว ต่างกับเมื่อก่อนเยอะเลย เคนตะได้แค่คิดในใจ

"ทำไมพี่ไปส่งเธอได้ละ มันไม่ใช่ทางผ่านเข้าบริษัทนิ" เรียวตะถามพี่ชายมาอย่างสงสัย เพราะเมื่อเช้าเขาเองก็ตามหลังพวกเขาสองคนออกจากบ้านมาเช่นกัน

"ฉันก็แค่คลายเหงา อยากไปส่งเด็กสาวๆสวยๆบ้าง น้องรีนนิก็ไม่เลวนะ ถ้าไม่ติดว่าฉันมีน้ำอิงอยู่แล้ว ไม่แน่ฉันอาจจะเปลี่ยนใจมาแต่งงานกับเธอแทนนายก็ได้ น่ารักขนาดนั้นควงไปไหนต่อไหนได้สบายเลย" เคนตะเอ่ยขึ้นมาอย่างสนุกปาก นี้พี่ชายเขากำลังคิดอะไรกันอยู่ ไม่เป็นหวงแฟนตัวเองบ้างหรือไง

เรียวตะได้แต่หันมองพี่ชายมาด้วยสีหน้านิ่งและไม่พอใจ ที่เขาพูดอะไรแบบนี้ ทั้งที่ตัวเองก็มีแฟนอยู่แล้วแท้ๆ เคนตะมองหน้าน้องชายกลับเช่นกัน

"ทำไมหรือนายเริ่มคิดจะสนใจน้องขึ้นมา แล้วหรือ" คนพี่ได้แต่สังเกตุสีหน้าน้องชายที่เขามองมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ แต่เรียวตะกับนิ่งมือหนาหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มมันต่อ

"พี่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบเธอ และผมเองก็มีคนในใจอยู่แล้ว"

"หมายความว่าถ้านายไม่มีน้องแพม นายจะสนใจน้องรีนงั้นเหรอ" เรียวตะยังคงนิ่ง และมองหน้าพี่ชายมา พี่ชายเขาต้องการอะไร เขาพูดจริงหรือพูดเล่น ความคิดนึงเริ่มวิ่งเขามาในหัวเขา

"งั้นฉันขอถามอะไรหน่อย ระหว่างนายกับน้องรีนไม่ได้มีอะไรมากกว่าคำสัญญาของผู้ใหญ่ใช่ไหม" เคนตะถามมาอย่างเป็นห่วง เพราะถ้าน้องชายบอกเขาไม่ชอบรีนลดา แบบนี้ต่อไปถ้าพวกเขาสองคนหย่ากัน ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรตามมา

" ถึงไม่มีแพมผมก็ไม่มีวันยุ่งกับเชอรีน ยัยนั้นอยู่ไกลคำว่าสเปกของผมเกินไป ต่อให้เหลือผู้หญิงแค่คนเดียว เธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ผมจะเลือก" เรียวตะตอบพี่ชายมาอย่างหนักแน่น เคนตะถึงกับผุดยิ้มขึ้นมามองหน้าน้องชายของตนด้วยสายตาที่สื่อความหมาย สิ่งที่เรียวตะพูดมามันเป็นไปได้มากน้อยแค่ไหนกันเชียว

"ฉันรู้ระหว่างนายกับน้องรีน มันเป็นคำสัญญาระหว่างผู้ใหญ่ ช่วงที่นายกับน้องรีนยังเป็นสามีภรรยากันอยู่ นายก็ช่วยทำดีกับน้องหน่อยละกัน"

"ดูพี่เป็นห่วงเธอจังนะคับ" เรียวตะสวนกลับพี่ชายอย่างไม่พอใจที่เคนตะนั้นเป็นห่วงรีนลดาอย่างออกหน้าออกตา ทั้งที่พี่ชายเขาก็มีแฟนอยู่แล้ว พี่ชายเขากับรีนลดาพวกเขากำลังคิดอะไรกันอยู่

"ห่วงสิ ถ้านายดูแลน้องรีนไม่ได้ ฉันจะดูแลเธอแทนนายเองเป็นไง เพราะหลังจากนี้ไปฉันย้ายมาดูสาขาที่ไทย คงมีเวลามากพอที่จะดูแลน้องรีนได้บ้าง" เคนตะบอกกับน้องชาย เรียวตะได้แต่มองหน้าพี่ชายมา แน่นอนคำพูดของเคนตะทำเอาเขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก นี้พี่ชายเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ที่นัดเขาออกมาเพื่อคุยเรื่องนี้งั้นเหรอ