EPISODE 38 เส้นทางมรณะ

วันต่อมา...

“แม่รักลูกนะ

“หนูก็รักแม่ค่ะ”

น้ำหนึ่งกอดลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอไว้แน่น มือบางลูบลงที่หัวน้อยๆ ของเด็กสาวตรงหน้าอย่างทะนุถนอม ก่อนที่ทั้งคู่จะคลายอ้อมกอดออกจากกัน หญิงสาวจึงเดินเข้าไปกอดยายของเธอที่ยืนอยู่ไม่ได้

“อยู่กับพี่เขาก็อย่าดื้อ ตั้งใจเรียนนะลูก จุ๊บ~” ยายแม้นเอ่ยบอกกับร่างบางเสียงอ่อนพร้อมกับจุ๊บลงที่หน้าผากหลานสาวอย่างอ่อนโยน

“จ้ะยาย”

“เดินทางปลอดภัยนะลูก” นทีกอดตอบลูกสาวตัวน้องของเขา มือหนาลูบลงที่หัวของเธออย่างอ่อนโยน ก่อนที่เขาจะกระซิบเบาๆ ที่ข้างหนูของเธอเพื่อให้รู้กันเพียงแค่ 2 คนเท่านั้น

“ถ้าหนูอยากจะหนีก็โทรบอกมาหาพ่อ พ่อจะรีบไปพาลูกหนีได้ทุกเวลาที่หนูต้องการ เข้าใจไหมยัยหนูน้อยของพ่อ...?”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

“หรือถ้าหนูอยู่แล้วไม่มีความสุขก็กลับมาบ้านเรานะลูก พ่อจะรออยู่ที่บ้านเสมอ”

“จ้ะพ่อ” น้ำมนต์ยกยิ้มออกมาพร้อมกับพยักหน้าให้กับบิดาของเธอเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะเดินไปยืนอยู่ข้างกายของหมอเพิร์ช

“พวกเราลาครับ สวัสดีครับ / สวัสดีค่ะ”

น้ำมนต์โบกมือลาพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้กับทุกคน ก่อนที่หญิงสาวจะหันไปร่ำลากุมารน้อยทั้งสองตนเสียงอ่อน ครั้งนี้พวกเขาไม่ได้ตามกลับไปกับน้ำมนต์ด้วยเนื่องจากหญิงสาวขอร้องเอาไว้ ช่วงนี้เกิดเรื่องมากมายขึ้นในหมู่บ้านถ้าพวกเขาอยู่ที่นี้คอยดูแลทุกคนหญิงสาวจะสบายใจมากกว่า

“หนูไปก่อนนะจ๊ะ”

‘ระวังตัวด้วยนะ’

‘ถ้ามีอะไรก็เรียกพวกพี่เลยเข้าใจไหม’

“เข้าใจจ้ะ หนูจะดูแลตัวเองอย่างดี”

“ไปก่อนนะคะ”

“เดินทางปลอดภัยนะลูก”

กรุงเทพมหานคร...

“ถ้าหนูไม่ได้ยินจากปากพี่เพิร์ชหนูคงไม่เชื่อว่าเสือสมิงมีจริง” น้ำมนต์ที่กำลังนอนซุกหน้าลงกับอกแกร่งของชายหนุ่ม พร้อมกับโอบกอดรอบเอวสอบของเขาอย่างออดอ้อน ก่อนที่เธอจะเอ่ยออกกับเขาออกมาเสียงอ่อน

“ถ้าพี่ไม่เห็นกับตาพี่ก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันครับ” เพิร์ชเอ่ยบอกกับหญิงสาวพร้อมกับลูบลงที่หัวน้อยๆ ของเธออย่างอ่อนโยน ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงไปมองใบหน้าสวยของแฟนสาวในอ้อมกอดอีกครั้ง

“หนูครับ”

“คะ?”

จุ๊บ!!!

“นอนได้แล้วครับวันนี้เราเดินทางกันมาทั้งวันแล้ว” เพิร์ชจุ๊บลงที่หน้าผากของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน ก่อนที่เขาจะเอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าเสียงหวาน

“ฝันดีนะครับ”

“ฝันดีนะคะ”

เพิร์ชกระชับกอดร่างบางให้แน่นขึ้นก่อนที่ทั้งคู่จะเผลอหลับไปเพราะความเหนื่อยล้า ตั้งแต่วันที่ทั้งคู่เปิดตัวคบกันอย่างจริงจังเพิร์ชก็แสดงความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อคนรักออกมาอย่างเปิดเผยต่อหน้าทุกคน

เช้าวันต่อมา...

“ลุงเพิร์ชกับน้าน้ำมนต์ตื่นกันแล้วเหรอคะ?” เสียงเจื้อยแจ้วของฮาญาลูกสาวของพ่อฮันเตอร์กับแม่ตะวันดังขึ้นมาจากด้านล่าง ก่อนที่เพิร์ชจะจูงมือน้ำมนต์เดินลงมาด้านล่าง

“ใครเหรอคะ?” น้ำมนต์ส่งยิ้มหวานไปให้กับเด็กสาว ก่อนที่เธอจะหันไปถามชายหนุ่มข้างกายด้วยความสงสัย

“ฮาญาครับ ลูกสาวของไอ้ฮันเตอร์กับตะวัน”

“อ่อ พี่สาวของน้องเฮคเตอร์เหรอคะ?”

“ใช่ครับ”

“สวัสดีค่ะน้องฮาญา” ฮาญายกยิ้มออกมาก่อนที่เธอจะย่อตัวนั่งลงตรงหน้าของเด็กสาว ก่อนที่เธอจะเอ่ยทักทายร่างเล็กตรงหน้าอย่างเป็นกันเอง

“สวัสดีค่ะคุณน้าน้ำมนต์ ตัวจริงสวยมากเลยค่ะ” ฮาญาเดินเข้าไปหาหญิงสาวก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปกอดร่างบางตรงหน้าเอาไว้อย่างอ่อนโยน

“ขอบคุณค่ะ ฮาญาก็น่ารักน่าเอ็นดูมากเลย” น้ำมนต์เอ่ยบอกกับเด็กสาวตรงหน้าพร้อมกับบีบแก้มเธออย่างเอ็นดู

“ไม่ได้เจอกันนานฮาญาไม่คิดถึงลุงเพิร์ชบ้างเหรอครับ?” ชายหนุ่มย่อตัวนั่งลงข้างกายของแฟนสาว ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามเด็กสาวตรงหน้าเสียงอ่อน

“โอ้ ฮาญารักลุงเพิร์ชที่สุดเลยค่ะ”

“หึหึ ลุงก็รักฮาญาเหมือนกันครับ”

ฮาญาขยับเข้าไปกอดลุงเพิร์ชของเธอเอาไว้แน่น ก่อนที่เด็กสาวจะนึกอะไรขึ้นมาได้เธอผละออกจากวงแขนของลุงเพิร์ช ก่อนจะเอ่ยบอกกับทั้งสองคนเสียงใส

“เราเขาไปทานอาหารเช้ากันเถอะค่ะ ทุกคนกำลังรอลุงเพิร์ชกับน้าน้ำมนต์อยู่ค่ะ”

“ครับ”

“ทุกคนเหรอคะ?” น้ำมนต์หันไปถามร่างสูงข้างกายด้วยความสงสัย แต่ขาเรียวก็เดินตามเด็กน้อยเข้าไปยังห้องรับประทานอาหารที่อยู่ไม่ไกล

“ยินดีตอนรับน้องน้ำมนต์เข้าสู่ครอบครัวของเราครับ”

หลังจากที่แนะนำน้ำมนต์ให้กับทุกคนได้รู้จักเรียบร้อยแล้ว สกายจึงยกแก้วอเมริกาโน่ขึ้นมาก่อนที่เขาจะเอ่ยบอกกับทุกคนบนโต๊ะอาหารอย่างเป็นกันเอง ในขณะที่เด็กๆ ก็พากันยกแก้มนมสดตรงหน้าของตัวเองขึ้นมาด้วยเช่นกัน

“ขอบคุณมากนะคะ น้ำมนต์รู้สึกเป็นเกียรติมากค่ะที่ได้มากอยู่ตรงนี้กับทุกๆ คน”

“ถ้าน้ำมนต์อยากรู้ว่าจะจัดการกับผู้ชายแก๊งนี้ได้ยังไงปรึกษาพี่กับพี่ตะวันได้ตลอดเวลาเลยนะ”

“ขอบคุณมากค่ะ ถ้าอย่างนั้นหนูไม่เกรงใจแล้วนะคะมีเรื่องอยากปรึกษาพี่ๆ เยอะเลยค่ะ” น้ำมนต์ยกยิ้มออกมาก่อนที่เธอจะเอ่ยบอกกับชูใจและตะวันเสียงสดใส

“เดี๋ยวเราสร้างไลน์กลุ่มกัน”

“ค่ะ”

“เริ่มน่ากลัวเข้าไปทุกวันแล้วว่ะ” สกายพึมพำออกมาก่อนที่มองไปยังชูใจแฟนสาวของเขาด้วยสาวตาเจ้าชู้

“ไม่ได้ทำอะไรผิดมีอะไรต้องกลัววะ?” มุมปากหนาของฮันเตอร์ยกยิ้มออกมา ก่อนที่เขาจะแกล้งเอ่ยถามเพื่อนรักออกมาด้วยความสงสัย

“นั่นสิ คุณสกายไปทำอะไรไว้รึเปล่าครับ?” เพิร์ชช่วยขยี้ด้วยอีกคน

“ได้ทีเอาใหญ่เลยนะครับ”

เพื่อนรักทั้งสามคนจ้องเขม่งใส่กัน ในขณะที่เด็กๆ ยังคงทานอาหารเช้าตรงหน้ากันอย่างเอร็ดอร่อย ตอนนี้เด็กๆ ยังอยู่ในช่วงปิดเทอมกันอยู่ตอนเช้าพวกเขาจึงยังไม่ต้องรีบร้อนไปไหน จะมีก็ตอนบ่ายที่เด็กๆ มีเรียนพิเศษในวิชาที่ตัวเองสนใจเท่านั้น

“อร่อยไหมคะ?” น้ำมนต์หันไปถามฮาญาก่อนที่เธอจะตักปีกไก่ทอดให้กับเด็กสาวตรงหน้า

“ขอบคุณค่ะ” ฮาญายกมือไว้น้ำมนต์อย่างนอบน้อมก่อนที่เธอจะทานข้าวตรงหน้าต่อ...

“ทานเยอะๆ นะคะ”

“ค่ะ”

“น้ำครับ ทานเยอะๆ นะครับ” ไต้ฝุ่นยืนแก้วน้ำมาให้กับฮาญาก่อนที่เด็กชายจะมัดผมที่ลงมาปรกหน้าเด็กสาวอย่างอ่อนโยน

“ขอบคุณค่ะ ฮาญาจะทานให้หมดเลยค่ะ”

“เก่งมากครับ”

“น่ารักจังเลยค่ะ” น้ำมนต์ยกยิ้มออกมาก่อนที่เธอจะหันไปมองคนรักที่กำลังจับจ้องมาที่เธออยู่ก่อนแล้ว

“หนูก็ทานเยอะๆ นะครับ”

“รับทราบค่ะ”

4 ปีต่อมา...

ณ ปราณบุรี

หลังจากที่แฟนสาวของพวกหนุ่มๆ ได้ทำความรู้จักกันเรียบร้อยแล้วทุกคนก็สนิทสนมกันได้อย่างรวดเร็วจนแฟนหนุ่มของพวกเธอยังต้องแปลกใจ พอมีเวลาว่างพร้อมกันทีไรพวกสาวๆ ก็จะนัดรวมตัวกันแทบจะทุกที และครั้งนี้ที่ต่างออกไปจากทุกครั้งก็คงจะไปสถานที่ที่พวกเธอนัดเจอกัน

ปราณบุรีเป็นอีกหนึ่งอำเภอที่อยู่ในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ มีทะเลที่สวยงามเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่เป็นที่รู้จักและคึกคักที่สุดแห่งหนึ่งในจังหวัด

และเนื่องจากครั้งนี้ทุกคนตั้งใจจะมาฉลองล่วงหน้าให้กับน้ำมนต์ก่อนที่เธอจะเรียนจบ คนที่ได้รับหน้าที่ในการเลือกสถานที่ในครั้งนี้จึงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากน้ำมนต์

“พวกพี่เขาถึงบ้านพักแล้วค่ะ” น้ำมนต์เงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์มือถือของตัวเองก่อนจะเอ่ยบอกกับร่างสูงเสียงอ่อน เนื่องจากหมอเพิร์ชติดประชุมกับคณะแพทย์ต่างชาติจึงทำให้ทั้งคู่ออกมาช้ากว่าคนอื่น

“อีกเดี๋ยวพวกเราก็ถึงแล้วครับ”

“ค่ะ” น้ำมนต์ยกยิ้มออกมาก่อนที่เธอจะมองออกไปรอบๆ สองข้างทางที่มืดสนิทมีเพียงแสงไฟจากหน้ารถของเธอเท่านั้นที่ยังคงส่องสว่างนำทางเขาและเธอไปยังหมุดหมายที่ได้ตั้งเอาไว้

‘ถ้ามากลางวันวิวข้างทางคงจะสวยน่าดูเลย’ น้ำมนต์ได้แต่บอกกับตัวเองอยู่ภายในใจ ก่อนที่คิ้วเรียวจะขมวดเข้าให้กับเล็กน้อยเพราะรู้สึกถึงความผิดปกติที่ด้านนอก

‘น่าแปลกที่ถนนมืดขนาดนี้ แต่กลับไม่มีแม้แต่ดวงวิญญาณของเจ้าที่เจ้าทางเลยสักองค์’

“คิดอะไรอยู่ครับ?” เพิร์ชเอื้อมมือมากุมมือบางของคนรักเอาไว้ ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามเธอออกมาด้วยความเป็นห่วง สีหน้าของเธอแสดงความกังวลออกมาอย่างชัดเจน เขาจึงคิดไปเองว่าเธอกำลังรู้สึกกลัวอะไรบางอย่างที่อยู่ด้านนอก

“ไม่มีอะไรค่ะ”

“จริงนะครับ?” เพิร์ชเอ่ยถามออกมาอีกครั้ง ในขณะที่ตาคมยังคงจับจ้องไปยังถนนเบื้องหน้า เนื่องจากเขาไม่ค่อยคุ้นเคยกับเส้นทางตรงหน้าเท่าไหร่นักเพราะฉะนั้นเขาจะประมาทไม่ได้เด็ดขาด

“จริงค่ะ”

“ไนร่า” เพิร์ชร้องออกมาด้วยความตกใจพร้อมกับหักพวงมาลัยหลบหญิงสาวร่างผอมซีดที่ยืนขวางถนนอยู่ไม่ไกล ก่อนที่รถหรูจะเสียหลักพุ่งไปชนกับต้นไม้ใหญ่และพลิกคว่ำ

“พี่เพิร์ช อ้ายยยยย!!!”

ร่างของเพิร์ชและน้ำมนต์กระแทกถุงลมนิรภัยอย่างแรง ในขณะที่แขนแกร่งยังคงปกป้องร่างบางจากแรงกระแทก แต่ดูเหมือนไม่ว่าเขาจะพยายามเท่าไหร่เธอก็ยังคงเจ็บปวดอยู่ดี

“น้ำมนต์”

“นะ น้ำมนต์” เพิร์ชร้องเรียกร่างบางข้างกายเสียงสั่นด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่เขาจะพยายามปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเองออกแล้วคลานไปช่วยหญิงสาวข้างกายในทันที

“...” ความเจ็บปวดและรอยบาดแผลบนร่างกายไม่สามารถหยุดเขาได้เลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มใช้แรงทั้งหมดที่เขามีดึงร่างบางที่ไม่ได้สติออกมาก่อนที่เขาจะอุ้มร่างบางออกมาให้ห่างจากตัวรถ ก่อนที่แสงไฟของรถอีกครั้งจะจอดรถด้านหลังของเขา

“มีใครเป็นอะไรรึเปล่าครับ” พลเมืองดีรีบวิ่งลงมาดูเหตุการณ์ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามชายหนุ่มออกมาอย่างร้อนใจ

“โทรตามรถพยาบาลให้ผมที”

“คะ ครับ”

“น้ำมนต์ น้ำมนต์ ได้ยินเสียงพี่ไหมครับ” เพิร์ชร้องเรียกร่างบางที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่เขาจะพยายามตรวจร่างกายของเธอเท่าที่เขาจะทำได้ จังหวะการเต้นของหัวใจยังคงเต้นในจังหวะที่สม่ำเสมอจะมีก็แต่บาดแผลภายนอกที่ค่อนข้างสาหัส ‘ยังไงก็ต้องไปโรงพยาบาลให้ไวที่สุด’

มือหนาดึงผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ก่อนที่เขาจะวางมันลงบนบาดแผลบนหน้าผากของเธอพร้อมกับกดมือลงเพื่อพยายามห้ามเลือดที่กำลังไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย

“พี่ขอโทษ ไม่ต้องกลัวนะครับเด็กดียังไงหนูก็ต้องปลอดภัย ฮึก” เพิร์ชพร่ำบอกกับหญิงสาวตรงหน้าเสียงสั่น ตาคมที่ฉายแววเจ็บปวดปนรู้สึกผิดจ้องมองไปที่เธอตาไม่กระพริบ ‘ถ้าหนูเป็นอะไรไปพี่คงอยู่ต่อไปไม่ได้’ น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างของเขาอย่างไม่อาย

“รถฉุกเฉินกำลังมาครับ”

“ขอบคุณครับ”

“น้องผู้หญิงต้องไม่เป็นไรครับ ว่าแต่พวกคุณกำลังจะไปไหนกันเหรอครับ ทำไมถึงได้มาทางนี้ได้...”

“ทำไมครับ?” เพิร์ชเอ่ยถามพลเมืองดีคนเดิมกลับไปด้วยความสงสัย

“คนแถวนี้เขารู้กันดีครับ...กลางค่ำกลางคืนไม่มีใครเขามาทางนี้กันหรอกครับ คุณรู้ไหมว่าข้างหน้าเป็นเหวลึกลงไปในทะเล ถ้าคุณขับต่อไปแล้วหักเลี้ยวไม่ทันมีโอกาสเกิดอุบัติเหตุใหญ่กว่านี้ได้เลยนะครับ”

“จริงเหรอครับ?”

“จริงสิครับ มีรถหลายคันตกลงไปตรงนั้น ชาวบ้านแถวนี้เขารู้ดีไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอกครับ”

วี้ หว่อ วี้ หว่อ~~ วี้ หว่อ วี้ หว่อ~~

“รถพยาบาลมาแล้วครับ”

เพิร์ชอุ้มร่างบางของคนรักขึ้นไปบนเก้าอี้สำหรับเคลื่อนย้าย ก่อนที่ชายหนุ่มจะกระโดดขึ้นรถไปกับคนรักเขาเดินไปหาพลเมืองดีที่เข้ามาช่วยเขาเอาไว้ ก่อนจะยื่นนามบัตรของตัวเองไปให้กับคนตรงหน้า

“ถ้าเมื่อไหร่ก็ตามที่คุณต้องการความช่วยเหลือมาหาผมได้ตามที่อยู่นี่นะครับ ขอบคุณมากครับ” เพิร์ชยกมือไหว้ชายตรงหน้าอย่างนอบน้อมก่อนที่เขาจะขึ้นรถฉุกเฉินไปกับคนรัก ไม่รอช้าทันทีที่ทุกอย่างพร้อมแล้วรถฉุกเฉินจึงถูกขับออกไปในทันที

“อ้าวไปกันหมดเลย แล้วกูจะอยู่ทำไม...ก็เผ่นสิวะ” ชายร่างท่วมรีบวิ่งกลับไปยังรถของตัวเอง ก่อนที่เขาจะขับรถออกไปยังทิศทางเดิมที่เขาขับเข้ามาในทันที

‘ช่วยด้วยค่ะ’ หญิงสาวคนหนึ่งยืนโบกรถอยู่ข้างทางที่เขากำลังขับผ่าน

‘มีอะไรให้พี่ช่วยรึเปล่าครับน้อง’

‘ทางนั้นมีคนต้องการความช่วยเหลือพี่เข้าไปช่วยพวกเขาทีนะคะ’

‘อะ เอ่อ’

‘นะคะ...ถ้าพี่เข้าไป และเจอเขา’

‘อะ เอ่อ’

‘เขาจะสามารถช่วยชีวิตของลูกชายพี่ได้นะคะ’

‘ช่วยลูกพี่ได้?’

‘นะคะ’

‘ได้ๆ’ ถึงชายหนุ่มจะไม่รู้ว่าหญิงชุดขาวคนนี้คือใคร แต่ถ้าเป็นเรื่องของลูกชายเขา เขาก็อยากจะลองมันดูสักตั้ง…

ลูกชายคนแรกของเขาพึ่งคลอดออกมาได้เพียง 6 เดือนเท่านั้น แต่กลับตรวจพบว่าเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่วในเด็ก วันนี้เขาตัดสินใจเดินทางไปยืมเงินเพื่อนแต่ก็ถูกปฏิเสธกลับมา ตอนนี้เขาจนหนทางที่จะไปต่อแล้วชีวิตลูกของเขาทั้งคนเขายังปกป้องไว้ไม่ได้

“เธอคนนั้นน่าจะไม่ใช่คน...นี่กูโดนผีหลอกจริงๆ เหรอวะ ชีวิตกูทำไมมันถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนแบบนี้วะเนี่ย”

ชายหนุ่มลูบแขนของตัวเองอย่างแรง ทันทีที่เขานึกถึงเหตุการณ์ที่พึ่งไปประสบพบเจอมาด้วยตัวเองจากก่อนหน้านี้  ‘หญิงสาวคนนั้นเป็นใคร?’ ยังคงเป็นปริศนากับเขาอยู่เลย แต่ถ้าเธอคนนั้นจะไม่ใช่คน ก็คงจะเป็นดวงวิญญาณที่ดีที่มาขอร้องให้เขาไปช่วยกับเหลือคน

“แค่คิดถึงก็ขนลุกแล้ว”