4 ไม่ชอบและจะไม่มีวันชอบ

คอนโดจิรวิน

ห้องนอน 20.40 น.

Rrrr!

ทันทีที่จิรวินร่วมรักกับชิตาเสร็จ เสียงโทรศัพท์ของเขาที่วางอยู่หัวเตียงก็มีสายโทรเข้ามา เขาถอนแท่งร้อนหนาออกจากร่องสาวแล้วลุกไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายด้วยน้ำเสียงสั่นๆปนหอบเนื่องจากการปลดปล่อยที่เพิ่งเสร็จไปเมื่อครู่

‘ครับ’

‘พรุ่งนี้ก่อนไปบริษัทแวะเข้ามาหาแม่หน่อย แม่มีธุระจะคุยด้วย’

‘ได้ครับ’

‘ทำไมเสียงลูกถึงได้สั่นๆล่ะ เมื่อกี้ทำอะไรอยู่เหรอ’

‘ผมเพิ่งออกกำลังกายเสร็จน่ะครับ’

‘อ๋อ งั้นแค่นี้นะลูก’ จากนั้นนิ้วหนาก็กดวางสายแล้วทอดกายเปลือยเปล่าลงไปนอนข้างร่างบางที่นอนเปลือยกายอยู่ด้านข้าง

“คืนนี้คุณจิรวินจะทำกี่รอบคะ” เธอเอ่ยถามออกไปด้วยความเอาอกเอาใจ

“สองรอบ แต่ขอนอนพักก่อน” ว่าแล้วร่างบางเปลือยเปล่าก็คะแคงหันหน้าเข้าหาร่างหนาแล้วสวมกอดไว้ด้วยความรักที่เธอมีต่อเขาพร้อมกับพูดออกไป

“รอบสองคุณอยากให้ชิตาอมให้อีกไหมคะ” ตั้งแต่เป็นคู่นอนของเขามาตลอดสองปี เธอจะเอาอกเอาใจชายหนุ่มด้วยการอมให้และขึ้นให้ และเขาก็มีความสุขทุกครั้งที่เธอบำเรอเขา เธออยากรั้งเขาให้อยู่กับเธอได้นานที่สุด ดังนั้นเธอจะต้องเอาใจเขาด้วยเรื่องบนเตียงนี่แหละ

“ไม่ต้องหรอก”

กระทั่งสิบนาทีผ่านไปทั้งสองก็ร่วมรักกันต่อ จากนั้นจึงพากันไปล้างคราบเหนียวเหนอะหนะที่ติดตามซอกขาแล้วออกมาสวมใส่เสื้อผ้า ทั้งคู่ล้มตัวนอนบนเตียงก่อนที่ไม่นานจะพากันเข้าสู่ภวังค์นิทราไป

วันต่อมา

บ้านโฉมฉาย

“แม่จะซื้อบ้านให้ลูก” เมื่อจิรวินนั่งลงเรียบร้อยแล้ว โฉมฉายก็พูดเกริ่นขึ้นทันที

“ซื้อทำไมครับแม่ ผมอยู่คอนโดก็ดีอยู่แล้ว”

“แม่อยากให้ลูกอยู่บ้านมากกว่าอยู่คอนโดน่ะ”

“ผมไม่เข้าใจครับว่าทำไม่แม่ถึงอยากให้ผมอยู่คอนโดนัก”

“เอาล่ะ งั้นแม่จะเข้าเรื่องเลยแล้วกัน..." โฉมฉายเอ่ยแล้วหยุดไว้ครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจพร้อมกับพูดออกไปด้วยน้ำเสียงมั่นคง

“แม่อยากให้ลูกแต่งงาน”

“แต่งงาน?!” เขาเอ่ยถามด้วยสีหน้าตกใจเมื่ออยู่ๆแม่จะให้เขาแต่งงานแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย แล้วจะให้เขาแต่งกับใคร

“ใช่ แต่งงาน”

“แม่จะให้ผมแต่งกับใครครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถามออกไปพลางหัวคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความรู้สึกสงสัยและไม่สบายใจ

“ผู้หญิงคนนี้แม่เล็งเอาไว้หลายปีแล้ว และแม่ก็มั่นใจว่าเขาเหมาะสมที่จะมาเป็นภรรยาของลูก”

“แม่รีบบอกผมมาเถอะครับว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร” เขาถามด้วยความร้อนใจอยากรู้

“ผู้หญิงคนนั้นคือลลิช”

“ฮะ! แม่จะให้ผมแต่งงานกับยัยนั่นเหรอครับ” เมื่อได้ยินชื่อนี้เขาก็ถึงกับหัวเสียทันที

“ใช่ และลูกก็ต้องแต่ง ห้ามปฏิเสธเพราะแม่เลือกแล้ว” โฉมฉายพูดออกไปด้วยสีหน้าจริงจัง

“ผมไม่แต่ง” เขาปฏิเสธเสียงแข็ง สีหน้ากรุ่นโกรธ

“ถ้าลูกไม่แต่ง งั้นลูกก็อยู่ที่คอนโดไปเถอะ ไม่ต้องมาหาแม่อีก” โฉมฉายจำต้องใช้ไม้แข็งกับลูกเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ ถึงแม้ลูกจะคิดว่าแม่ของเขาเป็นคนเอาแต่ใจก็ตามที

“แม่…ทำไมแม่ถึงได้เป็นเอามากขนาดนี้ ยัยนั่นมาพูดล้างสมองแม่เหรอ” ใบหน้าหล่อเหลาเอ่ยถามออกไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ลลิชไม่ได้มาพูดล้างสมองแม่ แต่แม่แค่ชอบลลิชและอยากได้ลลิชมาเป็นลูกสะใภ้แม่ก็เท่านั้น”

“ผู้หญิงอื่นมีตั้งเยอะแยะทำไมแม่ถึงไม่เลือก ทำไมแม่ถึงต้องอยากได้ยัยนั่นมาเป็นลูกสะใภ้ด้วย”

“เพราะผู้หญิงอื่นแม่ไม่ได้ชอบไงแม่ถึงไม่เลือกให้ลูก”

“แม่ชอบแต่ผมไม่ชอบสักนิด และผมจะไม่มีวันชอบยัยนั่นด้วย” เขาพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเข้ม สีหน้าเต็มไปด้วยความจริงจัง

“ถึงลูกจะไม่ชอบลลิช แต่ลูกจะต้องจดทะเบียนและแต่งงานกับลลิช”

“ไม่” เขายังค้านเสียงแข็งอย่างไม่ยอม

“งั้นลูกก็ไม่ต้องมาหาแม่ที่นี่อีก”

“แม่...ผมขอร้องเถอะอย่าบังคับผมเลย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงพลางแววตาอ้อนผู้เป็นแม่

“ถ้าภายในสองปีลูกไม่ชอบลลิช แม่ก็จะให้ลูกหย่ากับลลิชทันที”

“...” ข้อเสนอนั้นทำให้เขานิ่งไปพลางคิดในใจว่าแค่จดทะเบียนและทนอยู่บ้านหลังเดียวกับยัยนั่นแค่สองปีเอง ซึ่งพอมาคิดดูแล้วมันก็ไม่ได้นานเท่าไหร่

“ว่าไง ลูกจะรับข้อเสนอนี้ไหม”

“รับก็ได้ครับ” เขากัดฟันแล้วฝืนใจพูดออกไป 

“งั้นเดือนหน้าแม่จะให้ลูกแต่งงานกับลลิช”

“ขอไม่จัดงานแต่งได้ไหมแม่ แต่ผมจะจดทะเบียนให้ก็แล้วกัน” เขาไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขาแต่งงานแล้ว

“เฮ้อ...เอางั้นก็ได้” โฉมฉายถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อนกับข้อแม้ของลูกชายตัวสูง

“ธุระของแม่มีแค่นี้ใช่ไหมครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นผมขอตัวไปทำงานก่อนแล้วกัน”

“ธุระของแม่ก็มีแค่นี้แหละ ลูกไปทำงานเถอะ” จากนั้นร่างแกร่งก็ลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วออกจากบ้านไปขึ้นรถหรูและขับออกไปด้วยความเร็ว