3 ข้อแม้

เมื่อลลิชคิดไปถึงเรื่องราวในอดีตที่น่าอับอายอยู่ครู่หนึ่งก็ออกจากภวังค์ความคิดแล้วยกมือกดกริ่งพลางคิดในใจว่าขออย่าให้เขาอยู่ที่นี่เถอะ

เธอรู้ว่าเขาอยู่คอนโดเป็นหลัก เขาไปอยู่คอนโดตั้งแต่เรียนปีหนึ่ง หนึ่งอาทิตย์เขาจะกลับมานอนบ้านครั้งนึง หรือบางทีก็สองอาทิตย์กว่าเขาจะกลับมานอนบ้าน

 ตอนนั้นที่เธอให้การ์ดสารภาพว่าชอบเขาก็เป็นวันที่เขากลับมานอนบ้านพอดี เมื่อสบโอกาสเธอจึงเอาการ์ดให้เขาเสียเลย

ติ๊งต่อง!

หลังจากที่เธอกดกริ่ง จากนั้นไม่นานสาวใช้ในวัยสามสิบห้าปีที่ชื่อว่าสาก็วิ่งมาหน้าบ้านทันที สาที่เห็นว่าเป็นคนคุ้นเคยจึงเอ่ยถามออกไปด้วยใบหน้าตื่นเต้น

“อ้าวลลิชนั่นเอง ไปไงมาไงถึงได้มาที่นี่ล่ะ”

“ลลิชมีธุระสำคัญจะคุยกับคุณท่านค่ะ คุณท่านอยู่ไหมน้าสา”

“คุณท่านอยู่ข้างในน่ะ เข้ามาสิ” สาเอ่ยพร้อมกับเปิดประตูเล็กให้หญิงสาวได้เข้ามา ก่อนที่ทั้งสองจะพากันเข้าไปภายในบ้านหลังใหญ่และหรูหรา

ลลิชที่เห็นโฉมฉายนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนั่งเล่นจึงเดินเข้าไปทิ้งตัวนั่งพับเพียบบนพื้นพร้อมกับยกมือไหว้นอบน้อม

“สวัสดีค่ะคุณท่าน”

“อ้าวลลิช ไม่ได้เจอกันนานเลยสบายดีไหม แล้วพ่อเธอสบายดีหรือเปล่า” โฉมฉายเมื่อเห็นเด็กสาวคนที่ตัวเองโปรดปรานก็วางหนังสือแล้วถอดแว่นสายตายาวออก ก่อนจะเอ่ยถามออกไปด้วยรอยยิ้มมีเมตตา

“ก็...” เธอมีสีหน้าลำบากใจที่จะบอกว่าสบายดี เมื่อในความเป็นจริงมันไม่ได้สบายเลยเมื่อนึกไปถึงพ่อของตัวเองที่กำลังป่วย

“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าลลิช” โฉมฉายที่เห็นสีหน้าของหญิงสาวซึ่งดูแล้วไม่สบายใจจึงเอ่ยถามออกไปด้วยความรู้สึกห่วงใย

“คือ...พ่อไม่สบายค่ะคุณท่าน” หญิงสาวเอ่ยออกไปด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

“สมภพไม่สบาย? แล้วเขาป่วยเป็นอะไร”

“พ่อเพิ่งตรวจเจอเนื้องอกในสมองค่ะ หมอบอกว่าต้องผ่าตัดด่วน ถ้าไม่อย่างนั้นพ่อจะตาบอดค่ะ"

“ต้องใช้เงินในการรักษาเยอะใช่ไหม” โฉมฉายถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับเอ่ยถามออกไปด้วยความรู้สึกเข้าใจปัญหาของหญิงสาวตรงหน้าดี

“ต้องใช้เงินในการผ่าตัดสามแสนบาทค่ะคุณท่าน แล้วทีนี้ลลิชก็...” เธอจะบอกว่าไม่รู้จะหาเงินมาจากไหนได้ทัน แต่โฉมฉายก็เอ่ยขึ้นมาเสียก่อนอย่างรู้ว่าเธอจะพูดอะไร

“เธอจะมาขอความช่วยเหลือจากฉันใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ ลลิชอยากจะขอยืมเงินคุณท่านก่อน แล้วหลังจากนั้นลลิชจะผ่อนคืนคุณท่านเป็นรายเดือนค่ะ” เธอกัดฟันพูดออกไปเพราะรู้สึกเกรงใจเป็นอย่างมาก ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยขอยืมเงินใครมาก่อน

“ฉันจะให้เธอยืมเงินเพื่อไปรักษาพ่อของเธอ” โฉมฉายยกยิ้มเอ่ยด้วยสีหน้าพึงพอใจ แววตาแฝงไว้ด้วยเลศนัย

“ขอบคุณมากค่ะคุณท่าน” เธอเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงและสีหน้าดีใจพร้อมกับยกมือไหว้นอบน้อม แววตาสวยเป็นประกายเมื่อคิดว่าพ่อของเธอจะได้รับการรักษาแล้ว

“แต่การยืมเงินต้องมีข้อแม้นะ”

“คุณท่านว่ามาได้เลยค่ะ ลลิชยินดีรับข้อแม้ของคุณท่านได้ทุกอย่างเลยค่ะ”

“เธอจะต้องย้ายไปอยู่กับฮาร์ท” โฉมฉายที่อยากได้ลลิชมาเป็นลูกสะใภ้เอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงฉะฉาน

โฉมฉายเล็งลลิชไว้หลายปีแล้วเพื่อให้เด็กสาวได้มาเป็นคู่ครองของลูกชาย เนื่องจากนางเห็นนิสัยของลลิชมาสิบปีแล้ว ซึ่งนางมั่นใจว่าลลิชเหมาะที่จะมาเป็นภรรยาของลูกชายที่สุดเพราะเธอเป็นเด็กเรียบร้อยและนิสัยดี

เมื่อหนึ่งปีก่อนตอนที่สมภพมาบอกว่าจะย้ายออกไปอยู่ที่อื่น โฉมฉายก็รู้สึกผิดหวังไม่น้อยเมื่อคิดว่าสิ่งที่ตัวเองคิดไว้ไม่ได้ดั่งใจหวัง แต่พอมาวันนี้นางก็ไม่คิดว่าสิ่งที่หวังไว้จะหวนกลับคืนมา

“ลลิชจะต้องย้ายไปอยู่กับคุณจิรวินเหรอคะ?” เธอถึงกับตาเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อได้ยินข้อแม้ของคุณท่าน

“ใช่ ฉันจะซื้อบ้านแล้วให้เธอกับฮาร์ทได้อยู่ด้วยกัน”

“คือ...” เธอถึงกับพูดไม่ออกเมื่อข้อเสนอนั้นทำเอาเธอลำบากใจเป็นอย่างมาก จะให้เธอไปอยู่กับเขาได้อย่างไรก็ในเมื่อเธอต้องการหลบหน้าเขาเพราะความละอายใจกับเรื่องที่ทำไปเนื่องจากคิดน้อยไป 

“ถ้าเธอรับข้อเสนอฉัน ฉันก็จะให้เงินเธอวันนี้เลย”

“...” เธอก้มหน้าเม้มปากครุ่นคิด มือเรียวที่วางอยู่บนตักจิกเข้าหากันแน่นด้วยความคิดไม่ตก แต่อยู่ๆคำพูดของหมอก็ได้ฉายเข้ามาในหัว

‘ถ้าคนไข้ไม่ได้รับการผ่าตัดแล้วปล่อยไว้เรื่อยๆจนเนื้องอกไปกดทับเส้นประสาทตาก็จะทำให้คนไข้ไม่สามารถมองเห็นได้ครับ’

เมื่อคำพูดของหมอได้ฉายวนเข้ามาในหัวซ้ำๆมันจึงทำให้เธอตัดสินโดยไม่ต้องคิดนาน เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างตัดสินใจแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองคุณท่านที่จ้องหน้าเธออย่างรอฟังคำตอบของเธอ

“ตกลงค่ะคุณท่าน” เธอตอบออกไปด้วยน้ำเสียงมั่นคง สายตาเด็ดเดี่ยวเมื่อคิดไปถึงพ่อของเธอ

“งั้นหลังจากที่พ่อเธอผ่าตัดเสร็จและหายเป็นปกติแล้ว เธอจะต้องย้ายไปอยู่กับฮาร์ททันที”

“ได้ค่ะคุณท่าน”

“งั้นเธอก็บอกเลขบัญชีมา” จากนั้น ลลิชก็บอกเลขบัญชีแล้วโฉมฉายก็จัดการโอนเงินให้เธอทันทีสามแสนบาท

“ขอบคุณมากค่ะคุณท่าน ถ้าอย่างนั้นลลิชขอตัวกลับก่อนนะคะ” หญิงสาวยกมือไหว้พร้อมกับเอ่ยด้วยท่าทีอ่อนน้อม โฉมฉายพยักหน้ารับรู้ จากนั้นร่างบางจึงลุกจากพื้นแล้วเดินออกจากบ้านไป