บทที่ 1
หลินหลินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอลุกขึ้นยืนเตรียมที่จะเดินกลับขึ้นไปบนห้องแต่ต้องหยุดชะงักด้วยที่สามีของตนเองนั้นเดินลงมา เขาเปลี่ยนชุดใหม่เขากำลังจะออกไปไหน?ปกติแล้วธารามจะไม่ออกจากบ้าน ทั้งกลิ่นน้ำหอมกลิ่นโคโลญจน์ฟุ้งไปทั่ว
เขาได้เพียงแต่หันมองเธอแค่แป๊บเดียวในสายตาของเขาเหมือนกับไม่มีเธออยู่ในนั้นเลยสักนิด ขณะที่ธารามเดินผ่านหลินหลินเขาไม่ทักเธอแม้แต่คำเดียว
"คุณจะไปไหนคะ" เธอคว้าจับแขนของสามีตนเองแต่เขานั้นดึงมือเธอออก สายตาคู่นั้นดูรังเกียจเมียตัวเองซะเหลือเกิน
"เมื่อก่อนนี้เธอไปไหนฉันเคยถามเธอหรือเปล่าหลินหลิน" เมื่อก่อนนี้ในตอนที่คุณพ่ออยู่หลินหลินออกไปเที่ยวไปดื่มกับเพื่อน เขาไม่เคยแม้แต่จะขัดมีแต่รอให้ภรรยากลับบ้าน แต่เขาก็ไม่เคยเรียกชื่อเราห้วนๆแบบไร้ความสัมพันธ์แบบนี้
"ทำไมคุณถึงทำตัวห่างเหินกับหลินหลินแบบนี้ เราเป็นสามีภรรยากันนะ" ใบหน้าน้อยจ้องมองสามีด้วยสายตาอ้อนวอน เมื่อก่อนนี้เธออาจจะทำผิดและเอาแต่ใจตัวเองออกไปเที่ยวไม่สนใจสามี มีพ่อที่คอยหนุนหลังและให้เงินใช้แบบไม่ขาดมือ ชีวิตที่ไม่ต้องหาเงินเองมีเงินอยู่ในบัตรมากมายที่สามารถซื้ออะไรก็ได้ จะวีนจะเหวี่ยงก็ไม่มีใครกล้าขึ้นเสียงใส่สักครั้ง
เขามองเธอและยกยิ้มด้วยมุมปากมือหนาคว้าจับไหล่ทั้งสองข้างของหลินหลิน ใบหน้าที่จ้องมองมาในแววตาที่ดูน่ากลัวซึ่งแตกต่างจากธารามที่เคยเป็นสามีที่แสนดีของเธอเหลือเกิน ทำไมในหัวใจดวงนี้มันรู้สึกเจ็บและปวดร้าวทั้งหน้าอก
"เลิกโง่สักที การที่ฉันแกล้งเป็นสามีที่ดีของเธอมันจบลงแล้ว ฉันไม่ได้รักเธอตั้งแต่แรกในสิ่งที่ฉันทำไปก็เพราะแก้แค้นแล้วก็หวังทุกสิ่งที่เป็นของพ่อเธอ ตอนนี้ฉันได้มันมาหมดแล้วเธอไม่เหลืออะไรแล้วหลินหลิน" คำพูดและประโยคพวกนี้ออกมาจากปากสามีของเธอคนที่เคยดีที่สุดรองมาจากคุณพ่อเธอแล้ว แก้แค้น ไม่ใช่หรอกเขาคงโกรธเลยพูดคำพวกนี้ออกมาเป็นไปได้ยังไงที่เขาจะแก้แค้นเพราะฉันไม่เคยทำอะไรให้กับเขาโกรธจนต้องกลับมาแก้แค้น
หลินหลินไม่เคยเรียนรู้เกี่ยวกับงาน มีแต่เขาที่อยู่กับคุณพ่อเหมือนกับลูกชายอีกคนสนิทกันรักกันอยู่ด้วยกันและสานต่อทุกอย่างจากคุณพ่อแทนไม่ว่าจะเป็นบริษัทหรือว่าบ้านรวมทั้งเงินสดมากมายและที่ดิน คุณพ่อยกให้กับธารามหมดแม้กระทั่งวันที่เปิดพินัยกรรมมีแต่ชื่อธารามไม่เคยมีชื่อหลินหลินเลยสักอย่าง
วินาทีที่เขาบอกว่าเขาแก้แค้นทุกอย่างเหมือนกับฟ้าที่มืดดับไม่รู้ว่าเหตุผลอะไร ทำไมเขาถึงพูดคำนี้ออกมา มันต้องมีอะไรเข้าใจผิดกันแน่ๆ หรือว่าเขาแค่ประชดฉันก็เท่านั้น
"ไม่เอาสิ ธารามคุณกำลังประชดฉันอยู่ใช่ไหม ฉันขอโทษนะในสิ่งที่ฉันเคยเอาแต่ใจ แต่ตอนนี้ฉันสัญญาว่าฉันจะปรับเปลี่ยนตัวเองเป็นคนดีเป็นภรรยาที่ดีเป็นแม่ที่ดีให้กับลูก"
หลินหลินพยายามคว้าจับแขนของธารามสามีตนเองอีกครั้งก็อย่างเช่นเคย เขาไม่อยากให้เธอถูกเนื้อต้องตัวเขา เหมือนกับว่ารังเกียจเธอเอามากๆ
"อย่ามาแตะต้องตัวฉัน เธอมันน่ารังเกียจ" ใจแทบขาดกับคำด่าของสามีที่บอกว่าเธอนั้นน่ารังเกียจเมื่อก่อนนี้ตลอดระยะเวลาสี่ปีที่ผ่านมานอนกอดกันทุกคืนมันคืออะไร
"ไม่จริง...ที่คุณพูดออกมาเพื่อประชดฉันใช่ไหม คุณกำลังประชดหลินหลินอยู่ใช่ไหม ธารามคุณจะแก้แค้นอะไร หรือว่าฉันเป็นภรรยาทีไม่ดี คุณเลยจะแก้แค้นเอาคืนฉันแบบนี้เหรอ" ใบหน้าน้อยถูกนิ้วชี้ของเขาผลักเข้ายังหน้าผากจนเธอแทบหงายหลัง
"จำไว้นะ ว่าฉันไม่เคยเห็นเธอเป็นภรรยาที่ดีเลย จำใส่สมองของเธอเอาไว้ด้วยที่ฉันแกล้งเป็นสามีที่ดีก็เพื่อวันนี้ วันที่ได้ทุกอย่างมาจากพ่อของเธอและในวันที่พ่อของเธอตายนี่แหละ ถ้าเธอทนอยู่ไม่ได้ก็ออกจากบ้านของฉันไป" เขาเอ่ยไล่ทั้งๆ ที่เธอคือลูกสาวของเจ้าของบ้านหลังนี้
"นี่คุณไล่ฉันเหรอธาราม ฉันเป็นเจ้าของบ้านเป็นลูกสาวของคุณพ่อที่คุณมีทุกวันนี้ได้ก็เพราะคุณพ่อของฉัน" เสียงหัวเราะของธารามดังก้องขึ้นมาทันที
"หึหึ ก็เธอมันโง่แบบนี้ไง พ่อเธอถึงไม่เอาอะไรให้เธอแม้แต่อย่างเดียว ของทุกอย่างที่เป็นของเธอนั้นเป็นของฉันหมดแล้ว เธอยังไม่รู้ตัวอีกเหรอแม้แต่บ้านหลังนี้ เธอก็ไม่มีสิทธิ์มันเป็นชื่อฉันแล้ว ผู้หญิงไร้ค่าแบบเธอฉันไม่ส่งไปขายชายแดนก็ดีแค่ไหนแล้ว
เขาทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นรีบเดินออกจากบ้านไปโดยที่ไม่สนใจหลินหลิน เรือนร่างบางทรุดเข่าลงกับพื้นยกมือปิดหูของตัวเองและกรีดร้องเสียงดังออกมา
"ไม่ๆ...ไม่ใช่แบบนี้สิ ชีวิตของฉันต้องไม่เจออะไรแบบนี้ ฉันกำลังฝันไปอยู่แน่ๆ กรี๊ด ตื่นสิหลินหลินตื่น" หลินหลินพยายามหยิกแขนของตัวเองและตีแรงๆ เพื่อเรียกให้ตัวเองตื่นจากฝันร้าย จนกระทั่งลูกน้องคนสนิทของคุณพ่อของเธอที่มองอยู่นั้นสงสารคุณหนูของเขาจึงรีบเข้ามาจับไม่ให้คุณหนูทำร้ายตัวเอง
"คุณหนูครับ อย่าทำแบบนี้เลย คุณหนูไม่ได้ฝันไปครับ เขาเป็นคนไม่ดีจริงๆ" ลูกน้องคนสนิทของคุณพ่อยืนยันอีกครั้งว่าธารามเป็นคนไม่ดี แต่ในใจที่รักธารามซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของเธออีกทั้งเป็นพ่อของลูก หลินหลินยังไม่ปักใจเชื่อว่าทุกอย่างคือความจริงที่สามีตัวเองเป็นคนเลว
"นายไม่ต้องมาพูดแบบนี้ สามีของฉันเป็นคนดี เขาไม่มีวันทำแบบนั้นกับฉันและลูก ไม่...ไม่มีวันทำ" หลินหลินดั่งกับคนที่เสียสติ เธอกรีดร้องเสียงดังส่ายหน้าไปมาในขณะที่นั่งอยู่กับพื้นบ้านอาการของเธอเหมือนกับคนที่ฟุ้งซ่านยับยั้งอารมณ์ไม่อยู่จนกระทั่งเป็นลม ลูกน้องคนสนิทของพ่อเธอนั้นรีบประคองเอาไว้
"คุณหนู คุณหนู" เมื่อลูกน้องคนสนิทของคุณพ่อเห็นท่าไม่ดีแล้ว เขารีบอุ้มคุณหนูของตนเองในท่าเจ้าสาววิ่งออกมาข้างนอกให้คนขับรถนั้นพาตรงมาที่โรงพยาบาล
ตัดมาทางด้านของธาราม
ทั้งแม่บ้านต่างพากันตกใจส่วนคนของธารามรีบโทรรายงานเขาว่าหลินหลินเป็นลมลูกน้องคนสนิทนั้นพาส่งโรงพยาบาล แต่เขาก็ไม่ได้สนใจและใส่ใจอะไรกับคำพูดของแม่บ้านที่โทรมารายงานว่าเธอนั้นเข้าโรงพยาบาล
"หึ เธอมันสมควรโดนแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้วแหละ เธอกับพ่อของเธอไม่สมควรมีความสุขตั้งแต่แรก อึก" มือหนาที่กำแก้วเหล้าอยู่นั้นกระดกดื่มจนหมดแก้วแววตาแดงก่ำจ้องมองไปทางด้านหน้า
"คุณธารามคะ" เขาหลับตาลงกลืนน้ำลายลงคอข่มอารมณ์เหมือนกับคนเครียดปรับเปลี่ยนสีหน้าเมื่อได้ยินเสียงแว่วจากทางด้านหลังพร้อมทั้งมือนุ่มจับเข้ามายังไหล่ของเขา
เมื่อธารามหันไปมองเธอคือนิตาที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศและเป็นเลขาของเขาที่เขาเต็มใจรักเธอเข้ามา คุยกับเธอดีด้วยคำพูดที่ทะนุถนอม
"นิตามาที่นี่ทำไม" นิตาเธอนั่งลงด้านข้างยิ้มให้กับธารามเรือนร่างสวยแต่งตัวเซ็กซี่ตั้งใจที่จะยั่วยวนคนตรงหน้า
"นิตารู้ว่าคุณมาที่นี่ นิตาก็เลยตามมาดูแลตลอดระยะเวลาสี่ปีที่ผ่านมานิตาทำผิดพลาดไม่ได้ดูแลคุณแล้ววันนี้นิตามีโอกาสแล้ว นิตาขอกลับมาดูแลคุณนะคะ" ใบหน้าสวยฉีกยิ้มให้กับคนตรงหน้าไม่พอเธอยังกุมมือของเขาเอาไว้
"สี่ปีที่ผ่านมาผมจะชดเชยให้กับคุณและจะทำให้คุณมีความสุขที่สุด" คำพูดของธารามนั้นทำให้นิตายิ้มแต่การกระทำของเขาเหมือนกับว่าไม่อยากให้นิตาแตะต้องตัว เขารีบดึงมือออกและจับแก้วเหล้ากระดกดื่ม
"อย่างนั้นนิตาขอดื่มเป็นเพื่อนนะคะ"
"ไม่ได้ นิตาเพิ่งจะหายป่วยกลับบ้านเถอะนะ เดี๋ยวผมไปส่ง" นิตายังไม่ทันได้ตอบตกลงธารามลุกขึ้นและเดินออกไปต้องดีใจสิที่คนรักเก่ามาหาแต่เขากลับเดินหนีและไม่หันหลังสนใจเธอ หรือว่าในใจของเขาอยู่ที่โรงพยาบาล
"หึ้ย! แต่งตัวมายั่วขนาดนี้ยังเย็นชาอยู่ได้" นิตาทุบลงที่เคาน์เตอร์จนคนชงเหล้านั้นสะดุ้งก่อนที่จะเดินตามธารามออกไป เป็นไปได้ยังไงทั้งสวยและเซ็กซี่ขนาดนี้กลับทำเหมือนตายด้านซะงั้น
บทที่ 493 วันผ่านไปหลินหลินเธอให้โอกาสธารามสามีของตัวเอง สามวันที่ผ่านมาถึงแม้ว่าเวลามันจะผ่านมาไม่นานแต่การกระทำของเขาที่เหมือนเมื่อก่อนนั้นกลับมาเป็นเหมือนเดิม เขาดูแลเอาใจใส่ทั้งลูกและก็เธอทั้งๆ ที่อยู่ในบ้านหลังเล็กไม่มีอะไรอำนวยความสะดวกไม่มีแม่บ้านแต่ธารามก็ยังสามารถอยู่กับเธอได้ดูแลเธอกับลูกทำกับข้าวให้ทานทุกๆ วัน เล่นกับลูกปล่อยให้เธอได้มีโอกาสนอนพัก ส่วนเรื่องกลางคืนเขาก็ขยันทำการบ้านต่อแข้งต่อขาให้กับลูกในทุกๆ คืน"หม่ามี๊เป็นอะไรเหรอครับ" ในขณะที่หลินหลินนั้นนั่งอยู่ที่เตียง เด็กผู้ชายตัวเล็กเดินเข้ามาถามด้วยความสงสัยที่หน้าของผู้เป็นแม่นั้นไม่ค่อยยิ้ม"เป็นคนโสดที่อยากได้เป็ดครับ" หลินหลินเธอตั้งใจที่จะล้างห้องน้ำเพราะวันนี้หมอคิมจะมาทานข้าวที่บ้านด้วย และบังเอิญที่ธารามนั้นเปิดประตูมาได้ยิน ตลอดระยะเวลาสามวันที่ผ่านมาหลินหลินก็ยังไม่ได้บอกกับเขาว่าให้โอกาสแล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิม ธารามก็ยังคงคิดว่าภรรยานั้นงอนจึงแอบฟังว่าภรรยาคุยอะไรกับลูก"โสด? กระแทกเด้าจนเอวเคล็ดยังบอกว่าโสดอีก ชิ...เดี๋ยวนะอย่าได้เป็ด?"เขาบ่นพึมพำกับตัวเองในขณะที่แอบฟังภรรยากับลูกคุยกันจนกระทั่งได้
บทที่ 48เรียวปากบางถูกบดขยี้จู่โจมด้วยมือหนานั้นลูบคลำเข้าไปยังใต้เสื้อตัวบางเล้าโลมจนเรือนร่างบางอ่อนระทวยเสียงครางเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ"ผมรักคุณนะ" คนโตที่อยู่บนเรือนร่างน้อยนั้นจับเสื้อของเธอถอดออกเหลือเพียงแต่บราลูกไม้ด้าน เสื้อผ้าถูกมือหนาจับออกได้ทีละชิ้นจนกระทั่งมันหลุดลงไปอยู่ที่ช่วงไหล่สายตาดั่งนกเหยี่ยวกวาดมองเรือนร่างของภรรยาที่สวยงาม เขากลืนน้ำลายลงคอก่อนที่จะลิ้มรสความหวานของผิวนุ่มเบาๆ อย่างอ่อนโยนปากอันร้อนผ่าวสัมผัสเนื้ออกขาวอวบอิ่มอมชมพูหัวนมชูชันดั่งกับเม็ดบัว เขาค่อยๆ งับและดูดใช้ลิ้นตวัดในโพรงปากตัวเองสลับทั้งซ้ายและขวามือหนาเลื่อนเข้าไปแผ่นหลังและปลดบราลูกไม้นั้นออกก่อนที่จะเหวี่ยงมันลงพื้นมือหนาลูบไปยังหน้าท้องเลื่อนต่ำลงไปด้านล่างปลดกางเกงด้านนอกนั้นออกเหลือเพียงกางเกงในตัวจิ๋วด้านใน เขาไม่รอช้าที่จะใช้มือสัมผัสจับโหนกนูน ด้วยความซุกซนของมือที่ดื้อลูบไปยังโหนกนูนสอดเข้าไปด้านล่างเขี่ยจุดเสียวขยี้แรงๆ"อ๊ะ" จังหวะที่เธออ้าปากร้องคนตัวโตประกบจูบพร้อมกับขยี้มือตัวเองตรงจุดเสียวให้เรือนร่างบางสั่นสะท้านเสียงครางในลำคอและสะโพกที่ส่ายไปมามือน้อยจับไหล่ของสามีเอาไว้
บทที่ 47หลินหลินมาหาพ่อของธารามซึ่งเธอได้ฟังเรื่องราวจากเขาหลายๆ อย่างได้ฟังเรื่องราวของคุณพ่อที่ลำบากเพื่อเธอยิ่งทำให้หลินหลินนั้นสงสารพ่อตัวเอง พ่อของธารามพยายามขอโทษและอยากให้คุณหนูนั้นให้โอกาสลูกชายเขาสักครั้งด้วยความเข้าใจผิดธารามจึงโกรธและอยากแก้แค้นความผิดทั้งหมดเกิดขึ้นจากยศน้องชายต่างสายเลือดกับแม่เลี้ยงของเดชาที่อยากได้ทุกอย่างที่เป็นของพ่อหลินหลินพร้อมกับตั้งใจใส่ร้ายเพื่อให้ธารามโกรธเกลียดเดชาพ่อของหลินหลิน"คุณหนูครับให้ผมคุกเข่ากับคุณหนูก็ได้ แต่ขอร้องคุณหนูอย่าทิ้งมันเลยนะ ผมรู้ว่าลูกชายของผมรักคุณหนูมาก มันหลงผิดคิดชั่วกับคุณหนูผมอยากจะฆ่ามันจริงๆ ความผิดทั้งหมดคงเป็นเพราะผมถ้าผมฟื้นเร็วกว่านี้ทุกอย่างมันคงไม่เป็นแบบนี้"หลินหลินมองหน้าพ่อของธารามก่อนที่จะเอื้อมมือไปจับมือของท่าน"อดีตที่มันผ่านมาแล้วช่างมันเถอะค่ะ คุณดูแลตัวเองรักษาตัวให้หายและกลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่นะ หลินไม่เอาอะไรเลยค่ะ ขอแค่ได้อยู่กับลูกและชีวิตที่มีความสุขก็พอแล้ว""ชีวิตที่มีความสุขของคุณหนูคือการไม่มีมันใช่ไหม"หลินหลินเธอเงียบไม่กล้าสู้หน้าพ่อของธารามหลังจากที่ถูกพ่อธารามนั้นเอ่ยถามชีวิตที่มี
บทที่ 46หลินหลินเธอมาที่สถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าที่อยู่ใกล้บ้านของตัวเองตามที่คุณพ่อของธารามพูดและเล่าเรื่องในวัยเด็กของเธอให้ฟังสถานที่แห่งนี้ทำไมถึงช่างคุ้นเคยเหมือนกับเคยเล่นและอยู่ที่นี่มาก่อนยิ่งสนามเด็กเล่นตรงนั้นมีสไลเดอร์เหมือนกับที่พ่อของเขาพูดยิ่งทำให้หลินหลินเธอปวดหัวจนต้องยกมือกุม"ขอโทษนะคะ เป็นอะไรหรือเปล่า" ผู้หญิงวัยกลางคนใบหน้าสวยสวมใส่ชุดเรียบร้อยเดินเข้ามาจับแขนของหลินหลิน"สวัสดีค่ะ""สวัสดีค่ะ ดิฉันครูมะปรางเป็นครูสอนอยู่ที่นี่มาเกือบสามสิบปีแล้วมีอะไรปรึกษาหรือว่าต้องการให้ช่วยเหลืออะไรบอกได้นะคะ""ครูสอนที่นี่มาสามสิบปีแล้วเหรอคะ" ครูมะปรางพยักหน้าให้กับหลินหลิน"ครูรู้จักเด็กผู้หญิงที่ชื่อหลินหลินลูกของคุณเดชาที่เคยมาเล่นสถานสงเคราะห์นี้ไหมคะ"ครูมะปรางขมวดคิ้วจ้องมองหน้าของหลินหลินและทำให้เขาจำเธอได้ ครูมะปรางจับช่วงไหล่ของหลินหลินเปิดเสื้อดูซึ่งมีรอยแผลเป็นจริงๆ"หนูคือหลินหลินใช่ไหม" เขารีบพุ่งตัวกอดหลินหลินเอาไว้ทั้งดีใจและตกใจจนน้ำตาไหล ครูมะปรางร้องไห้สะอื้นครูมะปรางพาหลินหลินมานั่งไถ่ถามหลายอย่างและหลินหลินก็ได้รู้ว่าตัวเองนั้นมาเล่นที่นี่อย่างที่พ่อขอ
บทที่ 45หมอคิมโทรหาหลินหลินบอกว่าธารามป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล ให้หลินหลินมาดูอาการด้วยที่ธารามไม่ยอมกินอะไรไม่ทานอะไรไม่รักษาตัว ดูเหมือนว่าหมอคิมก็อยากให้หลินหลินสมหวังอยากให้คนที่ตัวเองรักมีความสุขกลับไปมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบหลินหลินเธอตกใจในตอนแรกเธอจะไม่มาที่โรงพยาบาล แต่หมอคิมขอให้มาเพราะไม่มีใครดูแลธาราม เธอชั่งใจอยู่พักใหญ่จนกระทั่งยอมมาที่โรงพยาบาลกับลูก"ทำไมต้องตามหลินมาค่ะพี่หมอ เขาจะเป็นจะตายยังไงก็เรื่องของเขาสิ" ปากบอกไม่อยากมาแต่ก็แอบชะเง้อมองหา หมอคิมได้เพียงแต่มองหลินหลินและแอบยิ้ม"น้องณธีครับมาหาลุงหมอเร็ว เดี๋ยวลุงหมอพาไปเล่นของเล่นที่ห้องของลุงหมอนะ ให้หม่ามี๊ไปดูป๊าก่อน" หมอคิมอยากเปิดโอกาสให้กับธารามและหลินหลินได้อยู่ด้วยกันสองคน เขาจึงจะพาน้องณธีไปที่ห้องทำงานตัวเอง"ที่รักขา อุ๊ย...นี่มันอะไรกันคะที่รักกำลังจะหมั้นอยู่แล้วนะ ทำไมถึงมาอุ้มเด็กคนนี้หรือว่านี่เป็นชู้ของที่รักไม่ยอมนะคะ หนูไม่ยอม หน้าด้านเหรอรู้ทั้งรู้ว่าเขามีคู่หมั้นอยู่แล้วยังพาลูกมายุ่งเกี่ยวอีก" เสียงแว๊ดๆ ของผู้หญิงตรงหน้าซึ่งทำให้หมอคิมนั้นไม่พอใจ เธอแต่งตัวไม่ต่างจากเด็กสก๊อยที่ซ้อนท้ายมอเต
บทที่ 44 ธารามเดินออกมาจากบ้านของหลินหลินเขาหยุดชะงักเพราะว่ามีคนเดินเข้ามานั่นคือลูกน้องคนสนิทของหลินหลินที่เคยเป็นลูกน้องตัวเอง สายตาของธารามที่มองเขาไม่ได้โกรธแต่อยากจะขอบคุณมากกว่า"คุณมองหน้าผมแบบนี้คงจะเกลียดผมสินะ ผมขอโทษด้วยแล้วกันในสิ่งที่ผมทำไม่ดีกับคุณ แต่ผมแค่อยากปกป้องคุณหนู" ธารามสูดลมหายใจและขยับเข้าไปใกล้ๆ ลูกน้องคนสนิทของหลินหลินเขายกมือตบไหล่ลูกน้องและยิ้มให้"ฉันขอบคุณนายต่างหากไม่ใช่โกรธและเกลียด ขอบคุณนะที่คอยอยู่เคียงข้างหลินหลิน ฉันมันโง่เองแหละที่เชื่อคนอื่น ฉันมันโง่เองที่จมปลักอยู่กับความแค้น ถ้าฉันลืมในสิ่งพวกนั้นและไม่ควรกลับมาแก้แค้นป่านนี้ฉันคงมีความสุขไปแล้ว" "แล้วทำไมนายถึงจะมีความสุขไม่ได้ล่ะ" ในช่วงตอนนั้นทั้งสองคนได้เพียงแต่มองหน้ากันส่วนธารามดึงมือออกจากไหล่ของลูกน้องคนสนิทของหลินหลินเตรียมที่จะเดินออกมา แต่หยุดชะงักเมื่อลูกน้องของหลินหลินเอ่ยเรียกตัวเองว่านายเหมือนเดิม ธารามหันกลับไปมองคนที่เอ่ยเรียกตัวเองว่าเจ้านาย"ผมขอโทษนะครับ ที่ผมทำไม่ดีกับคุณเคยว่าเคยด่าเคยหักหลังแต่ในสิ่งที่ผมทำก็เพราะว่าคุณหนูผมอยากให้คุณหนูหลุดพ้นจากความแค้นหลุดพ้นจากค