พันธะลวงสามีแสนเลว : EP 2 เกลียดแต่หึงเมียมาก

บทที่ 2

 หลังจากที่รถจอดหน้าบ้านของนิตาธารามมาส่งเธอแต่ยังไม่ยอมลงรถ นิตาหันไปมองธารามแล้วพุ่งตัวกอดทันที ใบหน้าออดอ้อนซบลงที่แขนแกร่งเบาๆ

"นิตาอย่าทำแบบนี้" ธารามถอนหายใจจับแขนของนิตาออกจากคอตัวเอง ถึงแม้เธอคืออดีตคนรักแต่เขาไม่เลวพอที่จะมีอะไรกับคนผู้หญิงอื่นทั้งที่ยังไม่หย่า

"ทำไมคะธาราม เรารักกันไม่ใช่หรอคะตลอดระยะเวลาสี่ปีที่ผ่านมา นิตาเชื่อว่าคุณรักนิตามาโดยตลอด" ธารามยิ้มให้กับนิตาเขายกมือลูบหัวของหญิงสาวเบาๆ ใบหน้าของธารมที่ส่งยิ้มให้นั้นดูมีบางอย่างที่ไม่กล้าจะพูดกับเธอ

"ใช่ผมรักคุณมาโดยตลอด แต่ผมยังไม่ได้หย่ากับหลินหลินซึ่งผมไม่อยากบาป โดยการมีชู้เข้าใจผมนะนิตา จะเลวอย่างไงก็ไม่ควรสวมเขา" ธารามอ้างกับนิตาว่าตัวเองนั้นยังไม่ได้หย่ากับหลินหลินเพื่อปฏิเสธความสัมพันธ์ที่จะเกิด

"ก็ได้ค่ะ แล้วเมื่อไรคุณจะหย่ากับหลินหลินสักที ในเมื่อพ่อของเธอก็ตายไปแล้ว คุณได้ทุกอย่างมาแล้ว คุณรออะไรอีก" ใบหน้าน้อยจ้องมองด้วยสายตาที่เคร่งครัดรอคำตอบจากคนรักว่าเมื่อไร เขาจะหย่าเพื่อที่ตัวเองจะได้เข้าไปแทนที่

"หลินหลินเข้าโรงพยาบาลเพราะเป็นลม ผมจะต้องรีบกลับบ้านลูกของผมอยู่คนเดียว เอาไว้เราค่อยคุยกัน" นิตาจับมือของธารามกุมเอาไว้และใช้ใบหน้าแนบเข้าหลังมือของเขา ในสายตาของนิตาช่างดูน่าทนุถนอมต่างจากหลินหลินภรรยาของเขาซะจริง

"จำไว้นะคะคุณธาราม นิตารักคุณมากตลอดระยะเวลาสี่ปีที่ผ่านมา มันเป็นฝันร้ายสำหรับนิตากว่าจะผ่านมาได้คุณก็รู้ว่านิตาทุกข์ทรมานมากแค่ไหน" 

"ผมบอกแล้วไงนิตา ว่าผมจะชดใช้ให้คุณทุกอย่างแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ เพราะยังไงหลินหลินก็คือแม่ของลูกคงต้องให้เวลาเธอหน่อย" 

"นิตาจะรอนะคะ" หลังจากที่ธารามพยักหน้าให้กับนิตาเธอลงจากรถได้เพียงแต่ยืนมองคนที่ตัวเองเฝ้ารอมาสี่ปี 

"คุณหลงรักมันไปแล้วธาราม ที่คุณไม่ไล่มันออกจากบ้าน ไม่ไล่มันออกจากชีวิตคุณรักมันไปแล้วจริงๆ" ใบหน้าสวยขมวดคิ้วเคร่งเครียดกัดฟันเสียงดังกรวดมือทั้งสองข้างกำเข้าหากันและย้ำเท้าด้วยความโกรธที่ไม่ได้ดั่งใจหวัง 

กลับมาทางด้านของหลินหลิน

เรือนร่างบางลืมตาตื่นขึ้น สายตาของเธอกวาดมองรอบๆ ที่นี่คือโรงพยาบาลและมันเป็นสิ่งที่หลินหลินไม่ชอบมากที่สุดก็คือโรงพยาบาล คนตัวเล็กเตรียมที่จะลุกขยับแต่หมอที่ยืนดูอาการอยู่นั้นรีบคว้าจับเอาไว้

"หลินหลินอย่าเพิ่งลุกสิ เธอเพิ่งฟื้นนะ" หลินหลินหันไปมองผู้ชายที่ใส่ชุดกาวน์สีขาวนั่นคือหมอเฝ้าไข้ของเธอ เเต่ คือความบังเอิญที่เขาคือรุ่นพี่ที่เคยเรียนมหาลัยเดียวกันที่ต่างประเทศ และความสัมพันธ์ที่สนิทกันมาก

"พี่คิม...ใช่จริงๆ ด้วย" ใบหน้าของคิมยิ้มให้กับหลินหลินและพยักหน้าให้เธอแทนคำตอบ

"พี่คิมอยู่ที่โรงพยาบาลนี้เหรอ" หมอคิมโน้มใบหน้าลงและใช้มือลูบหัวของหลินหลินเบาๆ

"อยู่ที่นี่เป็นปีแล้วแหละ แต่แค่คนบางคนไม่รู้เองใช่สิเธอมีสามีแล้วนี่ เธอจะมาสนใจพี่ทำไมใช่ม๊ะ" เมื่อก่อนนี้ตอนเรียนอยู่ต่างประเทศก็มีแต่พี่คิมที่คอยดูแลเอาใจใส่แต่ไม่ได้เป็นแฟนกันเป็นแค่พี่กับน้องหลังจากกลับมาอยู่ที่ไทยพ่อของหลินหลินให้แต่งงานกับธารามก็ไม่ได้ติดต่อกับเขาอีกเลยเพราะหลินหลินกลัวทำให้ธารามเสียความรู้สึกกลัวว่าจะเข้าใจผิดเรื่องเธอกับหมอคิม หลินหลินจึงตัดสินใจไม่ติดต่อกับหมอคิมอีก

"ขอโทษนะคะคือหลินแต่งงานแล้ว" หลินหลินก้มหน้าลงมือทั้งกุมเข้าหากันอยู่ไม่เป็นสุขแกะเล็บตัวเองเหมือนในใจของเธอนั้นมีเรื่องเครียด 

"ไม่ว่าตอนนี้หลินหลินจะเจออะไรหรือเกิดอะไรขึ้นกับหลินหลิน พี่จะอยู่เคียงข้างและคอยให้คำปรึกษาเหมือนกับเมื่อก่อนนะ" หมอคิมนั่งลงด้านข้างของหลินหลินและยกมือลูบหัวเหมือนกับน้องสาวที่มีพี่ชายคอยดูแล หลินหลินยิ้มให้กับหมอคิมพร้อมกับแววตาที่มองหมอคิมจนน้ำตาคลอ

"ขอบคุณนะคะ ตอนนี้สามีของหลินเขาเปลี่ยนไปไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เขาบอกกับหลินว่าเขามาเพื่อแก้แค้น ตลอดระยะเวลาที่แต่งงานกับหลินมาสี่ปี เขารังเกียจและขยะแขยงซึ่งมันต้องไม่ใช่แบบนั้น เขาคงโกรธที่หลินทำตัวไม่ดีแน่ๆเลย พี่คิมช่วยหลินหน่อยได้ไหมผู้ชายงอนหลินต้องทำยังไงถึงจะง้อเขาได้" หมอคิมได้เพียงแต่ยิ้มเจื่อนๆ ให้กับหลินหลิน

"ก็ง้อเขาสิ สามีภรรยาง้อกันง่ายนิดเดียวเอง ว่าแต่แผลที่เกิดขึ้นบนหน้าและเป็นลมนี่คงไม่ใช่ฝีมือของเขาใช่ไหม?"

ดวงตาคู่นั้นจ้องมองรอคำตอบจากหลินหลิน เธอกลับส่ายหน้าให้กับเขาเพื่อปฏิเสธและปกป้องคนรัก

"ไม่ใช่ค่ะ...เขาไม่ได้ทำอะไรหลินเลยค่ะ แค่มีเรื่องที่บ้านนิดหน่อย" สายตาของหมอคิมที่มองหลินหลินซึ่งเขาไม่เชื่ออยู่แล้วยิ่งถ้าหลินหลินโกหกมือของเธอจะสั่นอยู่ไม่เป็นสุข แต่หมอคิมเลือกที่จะพยักหน้าให้กับหลินหลินเพื่อความสบายใจของคนตัวเล็ก

"โอเค...ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีแล้ว รักษาตัวให้หายคืนนี้นอนที่โรงพยาบาลก่อนนะ" มือของหมอคิมจับเข้าที่ไหล่ของหลินหลินแต่ในขณะนั้นประตูห้องพักฟื้นเปิดเข้ามาพรวดพราด หมอคิมจึงลงจากเตียงและยืนมองไปที่หน้าประตู หลินหลินยิ้มกว้างเพราะคนที่เข้ามาคือธาราม เขาบอกว่าเกลียดแต่เขามาหาต้องไม่ใช่อย่างที่เขาพูดบอกกับเธอแน่ๆ

"คุณมาเฝ้าฉันเหรอ" ผู้เป็นภรรยานั้นดีใจรอยยิ้มที่เกิดขึ้นนั้นลืมความเจ็บปวดแต่คนตัวโตที่เดินเข้ามาไม่ได้ที่จะมาเฝ้า

"ผัวะ!" ธารามต่อยหมัดหนักเข้าหน้าของหมอคิมจนเลือดออกริมฝีปากและเขายังจับคอเสื้อของหมอคิมกระชากทั้งสองต่างพากันยื้อกันและผลักกันออก

"คุณเกิดอะไรขึ้น คุณทำร้ายหมอคิมทำไม" หลินหลินรีบลงมาห้ามเธอไม่ได้สนใจตัวเองที่เสียบสายน้ำเกลืออยู่กระชากแขนออกมาขวางกลางของผู้ชายทั้งสองคน หลินหลินหันมองหน้าธารามและเอ่ยถาม

"ชอบเป็นชู้กับเมียชาวบ้านนักหรือไง มึงเป็นถึงหมอหรือว่าไม่อยากมีงานทำแล้วจำเอาไว้ อย่ามายุ่งกับเมียกูอีก" มือหนาคว้าจับแขนหลินหลินข้างที่เลือดออกเพราะกระชากสายน้ำเกลือจนเข็มมันหลุด เขาดึงตัวเธอออกมาจากห้องพักฟื้น

"ฉันเจ็บนะคะ" หลินหลินหยุดเดินและยกมือขึ้นธารามกระชากเธอออกมาไม่สนใจความเจ็บของคนตัวเล็ก

"ร่านดีนี่ ฉันไม่เคยคิดเลยนะหลินหลินว่าเธอจะร่านขนาดนี้ ไอ้ที่ออกไปเที่ยวข้างนอกกับเพื่อนคงจะไปหาชู้ทุกๆ คืนสินะ ฉันนี่มันควายจริงๆ โง่งมเป็นสามีที่ดีของเธอมาตั้งสี่ปีให้เธอสวมเขาตลอด หึ" หลินหลินได้เพียงแต่ส่ายหน้าไปมาต่อให้เธอออกไปเที่ยวกลางคืนกับเพื่อนแต่หลินหลินหลินไม่เคยนอกลู่นอกทางและนอกใจสามีเลยสักครั้ง

"ขอโทษนะครับคุณธาราม คุณจะดูถูกคุณหนูมากเกินไปแล้ว" ลูกน้องคนสนิทของพ่อหลินหลินรีบเข้ามาห้าม 

"มึงไม่ต้องมายุ่ง ถ้ายังอยากอยู่รับใช้คนหนูของมึงก็หุบปากไปซะ พาคุณหนูกลับบ้านไม่ต้องอยู่โรงพยาบาลนี้" ธารามชี้น้าลูกน้องคนสนิทพ่อของหลินหลินและเอ่ยสั่งให้พาหลินหลินกลับบ้านโดยที่ไม่ให้รักษาตัวอยู่โรงพยาบาลนี้แล้ว

"คุณหนู" คนตัวเล็กยืนร้องไห้จนตัวสั่นเรือนร่างบางเงยหน้าขึ้นสูดลมหายใจเข้าและปล่อยออกพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน

"กลับบ้าน" เสียงสะอื้นพูดกับลูกน้องคนสนิทของพ่อเธอและเดินตามเขาออกมาลานจอดรถในโรงพยาบาลสามีของเธอขับรถกลับไปแล้วเขาไม่แม้แต่จะให้เธอนั่งไปด้วยซ้ำ 

"หลินหลิน" หมอคิมวิ่งตามออกมาจนกระทั่งถึงลานจอดรถเขาเอ่ยเรียกจนหลินหลินหยุดชะงักและหันกลับไปมอง คนตัวเล็กเช็ดน้ำตาของตัวเองออกและฝืนยิ้ม

"ขอโทษนะคะพี่คิม ที่วันนี้สามีของหลินหลินไร้มารยาทคือเราทะเลาะกันยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกันเอาไว้ปรับความเข้าใจกันแล้วหลินจะพาสามีมาขอโทษนะคะ" หมอคิมได้เพียงแต่มองหลินหลินขึ้นรถไป หลินหลินไม่อยากให้หมอคิมโกรธสามีจึงอ้างเหตุผลว่าจะพาเขามาขอโทษ

"ใครที่มันทำร้ายเธอและทำให้เธอไม่มีความสุขฉันจะจัดการมัน เด็กน้อยของฉันต้องมีความสุขเท่านั้นฉันจะมาทวงเธอคืนหลินหลิน" หมอคิมกำหมัดและใช้มืออีกข้างเช็ดเลือดริมฝีปากตัวเอง ในสายตาคู่นี้ได้เพียงมองแค่รถที่วิ่งออกไป

กดติดตามช่องไรท์ไว้ด้วยนะค้าบ