บทที่ 14

ฮั่วซุนก็ไม่ค่อยมั่นใจเหมือนกัน

เขาเองก็แปลกใจที่เห็นทั้งสองคุยและหัวเราะไปด้วยขณะกินข้าวด้วยกัน

ถ้าเขาไม่บังเอิญเดินผ่านหน้าร้าน เขาคงไม่สังเกตเห็น

“ลองโทรถามหมอเสิ่นดูไหมครับ?” ฮั่วซุนแนะนำ

เจียงเหยาจิงตอบตกลงในลำคอ

ฮั่วซุนไปโทรศัพท์

กว่ายี่สิบนาทีผ่านไป เสิ่นจือเฉียนก็มาถึงบริษัท

ทันทีที่เขาเข้าไปในห้อง เสิ่นจือเฉียนก็พูดว่า “ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณพอดี...”

“คุณรู้จักซ่งหยุนหยุนเหรอ?”

ก่อนที่เสิ่นจือเฉียนจะพูดจบ เจียงเหยาจิงก็พูดแทรก เขาพยักหน้างง ๆ “รู้จักครับ เธอเป็นรุ่นน้องของผม และเป็นคนที่รักษาอาการบาดเจ็บของคุณเมื่อครั้งที่แล้ว”

เจียงเหยาจิงเอนหลังบนโซฟาหนังสีน้ำตาล ดวงตาของเขามืดลง ขนตายาวและหนาสั่น วันนั้นคือเธอเหรอ?

เรื่องนี้ทำให้เขาประหลาดใจ

“ใช่ครับ” เสิ่นจือเฉียนเดินเข้ามาและนั่งลง “เหยาจิง คุณช่วยทำดีกับเธอมากกว่านี้หน่อยได้ไหม?”

เจียงเหยาจิงยกคิ้วและเอนหลังในท่าสบาย ๆ คนที่รู้จักเขารู้ดีว่า ยิ่งเขาผ่อนคลายและเป็นกันเองมากเท่าไร เขาก็ยิ่งมีความคิดมากขึ้นเท่านั้น

เสิ่นจือเฉียนกับซ่งหยุนหยุนสนิทกันมากแค่ไหน?

เขารู้สึกไม่หงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้

เขาพูดด้วยโทนเสียงต่ำ “คุณกำลังพูดเพื่อช่วยเธอเหรอ? พวกคุณเป็นอะไรกัน?”

“รุ่นพี่รุ่นน้องไง เราเรียนจบจากมหาวิทยาลัยแพทย์แห่งเดียวกัน เธออายุน้อยกว่าผมสองปี ผมได้ยินมาว่าพ่อของเธอมีภรรยาน้อย และปฏิบัติต่อเธอกับแม่ไม่ดีนัก ตอนที่เธอเรียนหนังสือ เธอก็ทำงานพาร์ทไทม์ไปด้วยเพื่อหาค่าเทอม ฐานะที่บ้านของเธอค่อนข้างขัดสน” เสิ่นจือเฉียนขอร้องแทนซ่งหยุนหยุน

เขาหวังว่าจะใช้โอกาสนี้ ให้เจียงเหยาจิงยอมปล่อยซ่งหยุนหยุนไป

อย่าไล่เธอออก

“นั่นคือเหตุผลที่ผมต้องดูแลเธอ เธอเป็นเพื่อนที่ดี เหยาจิงต้องการเงินจำนวนมากเพื่อนำไปรักษาตัวแม่ คุณยกโทษให้เธอสักครั้งไม่ได้เหรอ ถ้าเธอไม่มีงานทำ เธอก็ไม่รู้จะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปยังไง”

เสิ่นจือเฉียนไม่ลดละพยายาม “ผมไม่รู้ว่าเธอทำอะไรให้คุณไม่พอใจ แต่ช่วยเห็นแกผมหน่อยได้ไหม?”

เจียงเหยาจิงยังคงสีหน้าสงบนิ่ง แต่ในใจปั่นป่วนเล็กน้อย

ฟังดูเศร้า

แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่เขาจะให้อภัยเธอแน่นอน

ท่าเอนของเขาผ่อนคลายและสบายมากขึ้น เขาพูดติดตลก “ถ้าคุณต้องการให้ผมยกโทษให้เธอ ก็ได้ แต่เธอต้องมาขอร้องผมด้วยตัวเอง”

เสิ่นจือเฉียนดูออกว่าเจียงเหยาจิงยังอารมณ์เสีย “ถ้าเธอไม่จนตรอก เธอก็คงไม่มาหาผมหรอก”

เขารู้ว่าซ่งหยุนหยุนไม่ชอบสร้างปัญหาให้คนอื่น

เจียงเหยาจิงตะคอกอย่างเย็นชา จนตรอกเหรอ?

ถ้าจนตรอกจริง ทำไมไม่ไปหาเขาเองล่ะ?

หรือยังไม่จนตรอก!

“เหยาจิง...”

เสิ่นจือเฉียนต้องการพูดกับซ่งหยุนหยุนเหมือนกัน แต่เจียงเหยาจิงไม่อยากได้ยิน “ผมบอกเธอแล้วว่าให้เธอมาหาคุณเอง”

น้ำเสียงของเขาหมดความอดทน

เสิ่นจือเฉียนเข้าใจว่าพูดไปก็ไม่มีประโยชน์ “ถ้าอย่างนั้นคุณก็อย่าทำให้เธอลำบากเกินไป เห็นแก่ที่เธอช่วยรักษาคุณ”

เจียงเหยาจิงเหลือบมองเล็กน้อย “คุณชอบเธอ?”

ถึงได้ทำเพื่อเธอขนาดนี้?

ความสัมพันธ์มันดีขนาดนั้นเลยเหรอ?

ผู้ชายที่ซ่งหยุนหยุนกำลังเดทอยู่ คงไม่ใช่เขาใช่ไหม?

เสิ่นจือเฉียนรีบอธิบาย “ไม่ใช่ ผมชอบเธอ...ไม่ พูดตรง ๆ ผมก็ชื่นชมเธอนะ จริง ๆ แล้วเธอค่อนข้างมีเสน่ห์ ตอนเรียนก็ผู้ชายหลายคนมาชอบและตามจีบเธอ แต่เธอก็ปฏิเสธหมดทุกคน เธอวางตัวดี รักตัวเอง เป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่ง แต่บางทีก็อาจจะชอบเธอจริง ๆ ก็ได้ ฮ่า ๆ...”

เจียงเหยาจิงท่าทีเยาะเย้ย ในใจคิดว่าคุณตาบอดเหรอ?

ดวงตาแบบไหนที่เห็นเธอบริสุทธิ์และรักตัวเอง?

ผู้หญิงดี ๆ ที่ไหนออกไปหาผู้ชายคนอื่นในคืนแต่งงาน?

และยังสวมเขาให้เขา?

เมื่อคิดแบบนี้ สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นมืดครึ้มทันที

เสิ่นจือเฉียนไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปติของเจียงเหยาจิง ได้แต่ถอนหายใจ เขาทำอะไรไม่ได้เลย

หลังจากออกจากบริษัท เขาก็ยืนโทรหาซ่งหยุนหยุนอยู่ที่หน้าประตู

...

หลังจากที่แยกทางกับเสิ่นจือเฉียน เธอก็นั่งรถไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาล ระหว่างทางก็ได้รับสายโทรศัพท์จากเสิ่นจือเฉียน

เขาขอโทษที่ไม่สามารถโน้มน้าวเจียงเหยาจิงได้

ซ่งหยุนหยุนรู้นิสัยของเจียงเหยาจิงจึงพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ อยากไปใส่ใจเลย”

หลังจากวางสาย เธอก็รวบรวมอารมณ์แล้วเดินเข้าไปในแผนกผู้ป่วยใน

เมื่อพยาบาลเห็นเธอเดินเข้าไปจึงพูดว่า “แม่ของคุณฟื้นแล้วค่ะ”

ซ่งหยุนหยุนตื่นเต้น “จริงเหรอคะ?”

นางพยาบาลตอบ “จริงค่ะ รีบไปดูเถอะค่ะ ฉันกำลังจะโทรหาคุณพอดีเลย”

“ขอบคุณค่ะ”

แม่ของเธอถูกย้ายไปอยู่ห้องผู้ป่วยทั่วไป เธอผลักประตูเข้าไปเห็นแม่ลืมตา เธอลังเลเล็กน้อยก่อนจะก้าวเข้าไปหา

“แม่...”

เธออยากยิ้มให้แม่ของเธอ แต่เธอตื่นเต้นเกินไปจนน้ำตาไหล

“หยุนหยุน” หานซินยกมือขึ้นอย่างอ่อนแรง

ซ่งหยุนหยุนรีบเข้ามาจับไว้

นี่อาจเป็นเรื่องที่น่ายินดีที่สุดสำหรับเธอ

“แม่ขอโทษ...”

หานซินรู้ว่าอาการป่วยของเธอร้ายแรงแค่ไหน หากหายดี เธอต้องทำตามคำขอของซ่งลี่เฉิง คือการแต่งงานกับตระกูลเจียง

ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่มีทางหาเงินจำนวนมากมารักษาเธอได้

ดวงตาของหานซินเปลี่ยนเป็นสีแดง "เมื่อเห็นลูกเสียสละเพื่อแม่แบบนี้ แม่ตายซะยังดีกว่า...”

“แม่” เธอจับมือแม่แน่น “ถ้าไม่มีแม่ แล้วหนูจะอยู่ยังไง?”

ถ้าไม่ใช่เพราะแม่คลอดลูกยาก ต้องเจ็บปวดร่างกายและไม่สามารถมีลูกได้อีกก็ไม่ต้องโดนซ่งหลี่เฉิงทิ้งไปมีภรรยาน้อย

“ลูกเป็นยังไงบ้าง...อยู่บ้านตระกูลเจียง?” หานซินมองลูกสาวและถามอย่างระมัดระวัง

เธอกลัวว่าถ้าไปอยู่บ้านคนอื่น เธอจะถูกดูหมิ่น

ซ่งหยุนหยุนยิ้มและพูดให้ความมั่นใจกับแม่ของเธอ “หนูสบายดีค่ะ คุณปู่กับ...เจียงเหยาจิง ต่างก็ดีกับหนูมาก ไม่ต้องห่วงนะคะ ตอนนี้แม่ต้องดูแลตัวเองให้ดีก่อน”

เธอแสร้งทำเป็นร่าเริง

หานซินฮึมในคอ เธอดูเหนื่อยเล็กน้อย

ตอนนี้เธอยังต้องพักฟื้น ดังนั้นซ่งหยุนหยุนจึงอยู่กับเธอต่อ จนกระทั่งหานซินหลับ เธอก็ลุกขึ้นและออกไป

ข้างนอกเริ่มมืดแล้ว

อากาศร้อนแต่เธอกลับรู้สึกหนาว เธอรู้สึกเหมือนต้องเจอเรื่องบางอย่าง

เช่นเจียงเหยาจิง

เธอหนีไม่ได้ จึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเตรียมโทรหาเขา เธออยากจะหั่นเขาเป็นชิ้น ๆ แต่เธอก็ต้องยอมรับให้ได้

ขณะที่เธอกำลังจะโทรออก ก็เพิ่งรู้ว่าเธอไม่มีหมายเลขโทรศัพท์ของเขา จึงต้องกลับไปที่คฤหาสถ์

แต่ที่ประตูกลับเห็นรถของเจียงเหยาจิงจอดอยู่

เขามาที่คฤหาสถ์แล้วเหรอ?!