บทที่ 13

“ผู้อำนวยการ ทำไมคุณถึงถามแบบนั้นคะ?” ซ่งหยุนหยุนมีลางสังหรณ์ไม่ดี

“คุณน่าจะรู้ว่าการถูกแบนจากแวดวงวิชาชีพหมายความว่าอย่างไร…” ผู้อำนวยการลังเลที่จะพูด “ผมเกรงว่าอาชีพหมอของคุณจะพัง ไม่มีโรงพยาบาลไหนกล้าจ้างคุณอีก”

ซ่งหยุนหยุนตกใจกับเรื่องกะทันหันนี้มาก

เธอกำมือและคลายออกพลางพูดซ้ำหลายครั้ง “ผู้อำนวยการ ฉันรักงานนี้มาก ฉันเลิกทำงานนี้ไม่ได้ค่ะ”

“ถึงแม้ผมอยากช่วย แต่ผมก็ไม่มีอำนาจพอ” ผู้อำนวยการรู้สึกเสียใจ เขาตระหนักและชื่นชมทัศนคติ และทักษะทางวิชาชีพของซ่งหยุนหยุนมาก

แต่เขาไม่มีอำนาจปกป้องเธอ

“ถ้าคุณยังอยากทำงานนี้ คุณต้องไปพบเจียงเหยาจิง ถ้าคุณทำให้เขาขุ่นเคืองก็ขอโทษเขาเถอะ ดีกว่าโดนไล่ออก” ผู้อำนวยการเตือนด้วยความหวังดี

“ฉัน...”

เธอลังเลที่จะพูด

ความอคติของเจียงเหยาจิงที่มีต่อเธอสามารถลบล้างได้ด้วยคำขอโทษอย่างเดียวเหรอ?

เธอรู้ดีว่าเจียงเหยาจิงทำกับเธอแบบนี้ ไม่เพียงเพราะเธอเกือบจะทำลายของมีค่าของเขาเมื่อคืนนี้ แต่ยังเป็นเพราะเขาไม่พอใจกับความจริงที่ว่า เธอกลายเป็นภรรยาของเขา

นี่อาจเป็นการแก้แค้นเธอเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ และบังคับให้เธอคิดจะหย่า

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”

“คุณลองคิดวิธีแก้ปัญหาดูนะ” ผู้อำนวยการกล่าว

ซ่งหยุนหยุนกลับมาที่แผนกด้วยสภาพสิ้นหวัง

การขอร้องเจียงเหยาจิงอาจไม่ได้ผล เพราะจุดประสงค์ของเขาคือต้องการหย่า

เธอได้ลงนามในข้อตกลงกับผู้เฒ่าเจียงแล้ว

ตอนนี้ถ้าเธอตกลงกับเจียงเหยาจิง เธอก็จะกลายเป็นคนที่ผิดสัญญากับผู้เฒ่าเจียง

จู่ ๆ เธอก็รู้สึกคลื่นไส้และอยากจะอาเจียน แต่แค่รู้สึกชั่วครู่เท่านั้น

สักพักจึงเปิดคอมพิวเตอร์และพยายามส่งเรซูเม่ไปโรงพยาบาลอื่น ๆ แต่เมื่อโรงพยาบาลเห็นชื่อเธอ กลับถูกปฏิเสธทันที

ตอนนี้เธอสัมผัสได้ถึงความกดดันของสี่คำที่ว่า “แบนวิชาชีพ”!

แต่เธอตกงานไม่ได้ เธอมีเพื่อนไม่มากนัก และคนเดียวที่เธอนึกถึงคือ เสิ่นจือเฉียน หลังจากลังเลอยู่พักใหญ่ เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมากดหมายเลขโทรหาเสิ่นจือเฉียน

ไม่นานเขาก็รับสาย

“หยุนหยุน?” เสียงของเสิ่นจือเฉียนดังมาจากปลายสาย

“พี่พอจะมีเวลาไหม? ฉันอยากเจอพี่” เธอพยายามข่มเสียงแหบแห้ง เพื่อให้เสียงของเธอฟังดูเป็นปกติมากที่สุด

เสิ่นจือเฉียนรีบตอบทันที “ได้สิ”

พวกเขานัดเจอกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

ซ่งหยุนหยุนเก็บของและออกจากโรงพยาบาล

เธอมาถึงก่อน

เมื่อเสิ่นจือเฉียนมาถึง เขาคิดว่าเธอจะถามเรื่องหัวใจของแม่ ทันทีที่เขานั่งลงเขาก็พูดว่า “พี่ยังไม่เจอหัวใจเลย”

ซ่งหยุนหยุนใช้โอกาสนี้บอกเขาว่า “แม่ผ่าตัดเสร็จแล้ว”

“ห้ะ?” เสิ่นจือเฉียนประหลาดใจมาก

“ตอนไหน ทำไมพี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย?”

“เมื่อวานค่ะ” ซ่งหยุนหยุนตอบ “ฉันยังไม่มีเวลาบอกพี่”

เสิ่นจือเฉียนกระพริบตาและพูดอย่างมีความสุข “ผ่าตัดแล้วก็ดี ทุกอย่างราบรื่นดีไหม?”

เธอพยักหน้า

เมื่อเห็นว่าเธอกังวล เสิ่นจือเฉียนจึงถามว่า “เธอมีเรื่องไม่สบายใจหรือเปล่า?”

เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดว่า “ฉันกำลังจะตกงานค่ะ”

เสิ่นจือเฉียนประหลาดใจก่อนจะแสดงสีหน้าโกรธเคือง “เกิดอะไรขึ้น ผู้อำนวยการหวางกล้าไล่เธอออกได้ยังไง?”

“ฉันทำให้ใครบางคนขุ่นเคืองค่ะ”

เสิ่นจือเฉียนถามว “ใคร? เธอไปทำให้ใครขุ่นเคือง? พี่จะไปจัดการให้!”

ซ่งหยุนหยุนคิดว่าเสิ่นจือเฉียนอาจจะรู้จักเจียงเหยาจิง เธอจึงพูดชื่อด้วยน้ำเสียงลังเล “เจียงเหยาจิง”

เสิ่นจือเฉียนแทบจะพ่นน้ำปากออกมา “เพราะเขาเหรอ เธอถึงโดนไล่ออก?”

ซ่งหยุนหยุนพยักหน้า

“ทำไมเธอถึงทำให้เขาโกรธได้ล่ะ? เพราะเฉินเหวินเหยียน?” เฉิ่นจือเฉียนนึกเหตุผลอย่างอื่นไม่ออก

ไม่มีงานแต่งงานกับเจียงเหยาจิง เพราะเจียงเหยาจิงไม่ยอมรับจึงไม่มีใครรู้ ยกเว้นตระกูลเจียงและตระกูลซ่งไม่กี่คน

แม้แต่เสิ่นจือเฉียนก็ไม่รู้

ซ่งหยุนหยุนรู้ว่าต้องหย่ากับเจียงเหยาจิงไม่ช้าก็เร็ว ดังนั้นเธอจึงไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเขาเลย

สิ่งเดียวที่เสิ่นจือเฉียนคิดได้ก็คือ ต้องเกี่ยวข้องกับเฉินเหวินเหยียน

เขาพูดกับตัวเองโดยไม่รอให้ซ่งหยุนหยุนตอบ “นี่ก็เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่พี่เห็นเจียงเหยาจิงสนใจผู้หญิงคนหนึ่งมาก พี่ว่าเขาตาบอดไปชอบเฉินเหวินเหยียนได้ยังไง?”

เจียงเหยาจิงจะชอบใครก็ไม่สำคัญกับซ่งหยุนหยุน

ยิ่งไปกว่านั้น ทุกคนมีความชอบไม่เหมือนกัน

บางทีเจียงเหยาจิงอาจชอบของเฉินเหวินเหยียนจริง ๆ ก็ได้

อย่างไรก็ตาม หลังจากฟังเขาพูดจบ เธอก็แน่ใจว่าเขารู้จักเจียงเหยาจิง ซ่งหยุนหยุนถามอย่างระมัดระวังว่า “คนที่พี่ขอให้ฉันรักษาอาการบาดเจ็บตอนนั้นใช่เจียงเหยาจิงหรือเปล่าค่ะ?”

ตอนที่เธอรู้ว่าฮั่วซุนเป็นผู้ช่วยของเจียงเหยาจิง เธอก็มีความสงสัยอยู่ในใจบ้าง

เธอถามเสิ่นจือเฉียนย้ำอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเธอคิดไม่ผิด

“อืม แต่เธออย่าบอกใครนะ” เสิ่นจือเฉียนเชื่อใจเธอ

ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ให้เธอไปดูแลเขา

เสิ่นจือเฉียนครุ่นคิด “พี่จะขอร้องเจียงเหยาจิงให้”

ซ่งหยุนหยุนลังเล เธออยากเล่าเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับเจียงเหยาจิงให้เขาฟัง แต่เธอหลับพูดไม่ออก พูดได้แค่คำว่า “ขอบคุณค่ะ”

“ดูสิ พี่อยู่กับใครเนี่ย?” เสิ่นจือเฉียนยิ้ม “ล่าสุดเธอบอกว่าจะเลี้ยงข้าวพี่”

ซ่งหยุนหยุนยิ้มและพูดว่า “ได้ค่ะ ฉันเลี้ยงเอง”

...

เทียนจู กรุ๊ป

หลังประชุมเสร็จ เจียงเหยาจิงก็เดินเข้าไปในสำนักงาน

ฮั่วซุนเข้ามาแล้วพูดว่า “คุณเจียง ผมเห็นคุณซ่งกับคุณเสินจือเฉียนไปทานข้าวด้วยกันครับ”

“ใครนะ?” เจียงเหยาจิงหันหน้ามา ม่านตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “ซ่งหยุนหยุนรู้จักกับเสิ่นจื้อเฉียนเหรอ?”