ผู้อำนวยการกล่าว “เธอคือเฉินเหวินเหยียน แพทย์ประจำการเมื่อคืนนี้ครับ” ฮั่วซุนเดินเข้าไปดูตารางงานของเฉินเหวินเหยียนแล้วพูดว่า “ตามผมมา” เฉินเหวินเหยียนสับสนเล็กน้อย “ไปไหนคะ...” “ตามไปเถอะ” ผู้อำนวยการไม่รีรอให้เธอถามต่อ พลันดึงเธอแล้วพูดว่า “อย่าปล่อยให้คุณเจียงรอนาน” ไม่นานเธอก็ถูกพาตัวไปที่ห้องทำงานของผู้อำนวยการ เจียงเหยาจิงทิ้งตัวลงบนโซฟา ร่างสูงเพรียวสง่า หากไม่สังเกตก็แทบจะไม่เห็นริมฝีปากซีดของเขา ไอของน้ำยาฆ่าเชื้อในโรงพยาบาลปกปิดรอยเลือดบนร่างกายของเขา เขาสวมชุดสูทสีดำสนิท ใบหน้าดุดันเปล่งประกายรังสีอำมหิต แค่มองหน้าของเขาก็น่ากลัว! ผู้ช่วยเดินไปข้างหลังเจียงเหยาจิงแล้วโน้มตัวกระซิบ “มีคนจงใจทำลายเทปบันทึกกล้องวงจรปิดของเมื่อคืนนี้ทั้งหมดครับ น่าจะป็นคนที่ไล่ล่าคุณ คงกลัวว่าจะทิ้งหลักฐานไว้ ส่วนผู้หญิงคนนี้คือแพทย์ประจำเวรเมื่อคืนครับ เธอชื่อเฉินเหวินเหยียน ผู้อำนวยการยืนยันว่าเธอเป็นคนเข้าเวร ผมเองก็เพิ่งไปตรวจสอบในเครื่องบันทึกเวลาทำงาน เธอเป็นคนที่เข้าเวรเมื่อคืนจริง ๆ ครับ” เจียงเหยาจิงเงยหน้ามอง เฉินเหวินเหยียนสูดลมหายใจ คน ๆ นี้คือเจ้าของเทียนจูกรุ๊

เธอหลับตาลงแล้วเดินไปเก็บชุดปฐมพยาบาล โดยไม่ลืมว่าตัวเองอยู่ในฐานะหมอ เธอพูดกำชับว่า “ระวังอย่างให้แผลโดนน้ำ ฆ่าเชื้อวันละครั้ง และพยายามสวมเสื้อผ้าหลวม ๆ เพื่อไม่ให้เสียดสีบาดแผลนะคะ” เธอวางยาลงแล้วพูดว่า “อันนี้สำหรับรับทาน ส่วนอันนี้สำหรับใช้ภายนอกค่ะ” เจียงเหยาจิงส่งเสียงตอบรับเบา ๆ โดยไม่หันกลับมามอง ซ่งหยุนหยุนไม่พูดอะไรต่อ เธอแค่หยิบชุดปฐมพยาบาลแล้วเดินออกไป เธอนั่งแท็กซี่กลับถึงโรงพยาบาลเกือบสิบเอ็ดโมง จากนั้นก็เดินไปหาของกินที่โรงอาหารของโรงพยาบาล ทันทีที่กลับถึงแผนก ผู้อำนวยการก็เรียกเธอไปพบที่ห้องทำงานของเขา “ผมจะให้เฉินเหวินเหยียนไปเรียนรู้ที่โรงพยาบาลกลางทหารผ่านศึกเขตสอง” ผู้อำนวยการพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังราวกับว่ามีบางอย่างปิดบังอยู่ ซ่งหยุนหยุนตกตะลึงและถามด้วยน้ำเสียงทะเยอทะยาน “คุณบอกว่าจะให้ฉันไปไม่ใช่เหรอคะ?” “คุณก็รู้ว่าอุปกรณ์การแพทย์เทคโนโลยีชั้นสูงในโรงพยาบาลของเราได้รับการบริจาคจากเทียนจูกรุ๊ป เจียงเหยาจิงสั่งให้ผมดูแลคุณหมอเฉิน ผมเองก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำ” ซ่งหยุนหยุนอดรู้สึกประหม่าไม่ได้เมื่อได้ยินชื่อเจียงเหยาจิง แม้เธอจะเป็นภรรยาขอ

เจียงเหยาจิงเงยหน้าแล้วยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขาตอบด้วยน้ำเสียงน่าเกรงขาม “หืม?” เสิ่นจือเฉียนกัดฟันแล้วพูดว่า “ช่างมันเถอะ เพื่อความสุขของคุณ ผมจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็แล้วกัน” เจียงเหยาจิงเหลือบมองเขาด้วยสายตาเย็นชา “ออกรถ” ฮั่วซุนสตาร์ทรถแล้วขับออกไป เสิ่นจือเฉียนรู้สึกว่าตัวเองต้องทำอะไรบางอย่างให้ซ่งหยุนหยุน ขณะที่เขากำลังหันหลังจะกลับไป เขาเห็นเธอเดินออกมาพอดี “หยุนหยุน” เสิ่นจือเฉียนก้าวไปหาเธอ “ฉันต้องกลับแล้ว” เธอยิ้มให้เสิ่นจือเฉียน เสิ่นจือเฉียนเห็นเธอแล้วรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ “คือว่าหยุนหยุน เรื่องที่ต้องหาหัวใจที่เหมาะสมให้แม่ของเธอ พี่จะพยายามเพื่อช่วยหาเต็มที่นะ” เมื่อคิดถึงแม่ เธอก็รู้สึกบีบหัวใจและพยายามซ่อนความรู้สึกไว้ แต่น้ำเสียงไม่สามารถปกปิดได้ เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน “จริงเหรอคะ?” หัวใจเป็นอวัยวะที่รอนานมาก ไม่เหมือนอวัยวะส่วนอื่น บางคนรอไม่ไหวจนต้องตายเสียก่อน “พี่เสิ่น ขอบคุณมากนะคะ” เธอไม่รู้จะแสดงความขอบคุณอย่างไร สายตาของเขาอบอุ่นเล็กน้อย “ไม่เป็นไรหรอก” เสิ่นจือเฉียนรู้สึกสงสารเธอมาก ถ้าเบื้องหลังไม่ใช่เจียงเหยาจิง เธอก็คงเข้าใกล้คว

เขาคิดจะปล่อยให้ฉันอยู่กับผู้ชายคนนั้นไม่ใช่เหรอ? แล้วเขาออกมาทำไม? จะมาเยาะเย้ยฉันเหรอ? หึหึ! “เจียงเหยาจิง?” เธอชี้นิ้วไปยังชายที่มีท่าทางอำมหิต หรือเป็นเพราะดื่มแอลกอฮอล์จึงทำให้เธอกล้าขึ้น ตอนนี้เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคำว่าความกลัวคืออะไร “คุณ คุณมันก็แค่ไอ้สารเลว!” สีหน้าของเจียงเหยาจิงเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม! ฮั่วซุนและป้าหวู่ต่างก้มหน้าลงแทบไม่กล้าหายใจ เธอเดินเซไปมา คว้าเนคไทของเจียงเหยาจิงแล้วดึงเข้าหาตัว “คุณคิดว่าฉันอยากแต่งงานกับคุณนักเหรอ? คุณคิดว่าตัวเองเป็นเทวดาหรือไง?” กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ติดมาจากคลับทำให้เจียงเหยาจิงขมวดคิ้วตลอดเวลา และดูเหมือนว่าสายตาของเขาจะซ่อนความโกรธเอาไว้ เขารีบคว้าข้อมือของเธอแล้วพูดว่า “ผมว่าคุณบ้าไปแล้ว” เธอกล้าไปกับผู้ชายทุกคน? เขาต้องการให้ผู้หญิงคนนี้ถอนตัวเมื่อต้องเจอกับสถานการณ์แย่ ๆ แต่ใครจะรู้ว่าเธอดื้อรั้นเหมือนลา และไม่ยอมปล่อยมือ ตอนที่ซ่งหยุนหยุนตามกู่ฮ่วยไป เขาเองก็เสียใจ อย่างไรผู้หญิงคนนี้ก็เป็นภรรยาของเขา ถึงจะแค่ในนามก็เถอะ ถ้าเธอมีมลทิน เขาก็ไม่พอใจ “คุณนั่นแหละที่บ้า” มือทั้งสองข้างของซ่งหยุนหยุนกระสับกระส่ายตบตีเ

ทุกคนต่างสงสัย ใช่สิ อะไรมันจะบังเอิญได้ขนาดนี้?!! มีธุระกันหมดเลยเหรอ? เฉินเหวินเอียนสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ ถ้าเมื่อกี้เธอหูฝาด แล้วตอนนี้ล่ะ? เธอกวาดสายตาไปมาระหว่างเจียงเหยาจิงและซ่งหยุนหยุน เธอพยายามสังเกต “หมอซ่งมีธุระอะไรเหรอ?” เธอถามหยั่งเชิง ซ่งหยุนหยุนอยากบอกเฉินเหวินเหยียนไปตรง ๆ ว่าเธอคือภรรยาของเจียงเหยาจิง จากนั้นก็ให้เจียงเหยาจิงอธิบายรายละเอียดให้เฉินเหวินเหยียนรู้ แต่ในความเป็นจริงแล้ว เธอกลับไม่กล้าทำ เธอมีปัญหากับผู้ชายคนนี้ไม่ได้ เธอเสียโอกาสในการไปโรงพยาบาลกลางแล้วเรื่องหนึ่ง เธอไม่อยากตกงาน เธอทำได้แต่ก้มหัวและทำท่าเหมือนนกกระทา “ปู่เรียกให้ฉันกลับไป เพราะน่าจะมีเรื่องด่วน ฉันไม่ไปไม่ได้ แต่ก็ไม่คิดว่าคุณเจียงจะมีธุระเหมือนกัน บังเอิญจังเลยนะคะ ฮ่า ฮ่า” เธอหัวเราะแห้ง ๆ เธออยากจะปั่นเขาเล่น แต่เจียงเหยาจิงรู้ทัน “บังเอิญจังเลยครับ ปู่ของผมก็โทรมาเหมือนกัน แล้วคุณปู่ของคุณอยู่ที่ไหนเหรอครับ? ให้ผมไปส่งคุณระหว่างทางไหม?” ซ่งหยุนหยุนแทบจะฝืนยิ้มไม่ไหว ถ้าไม่ใช่เพราะทักษะการควบคุมอารมณ์ที่ดีของเธอ เธอคงจะปาถ้วยชาที่อยู่บนโต๊ะใส่หน้าเขา