บทที่ 15

เธอคิดมาดีแล้ว แต่เมื่อคิดว่าต้องเผชิญกับเขา ในใจกลับรู้สึกท้อเล็กน้อย

เรื่องร้าย ๆ ที่เขาทำกับเธอเมื่อวานยังปรากฏชัดเจนอยู่ในใจ!

เธอหายใจเข้าลึก ๆ และรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปในบ้าน

เมื่อเปิดประตูเข้าไป เธอก็เห็นป้าหวู่

เธอยิ้มแล้วถาม “เลิกงานแล้วเหรอคะ?”

ซ่งหยุนหยุนตอบพลางชายตามองเข้าไปข้างใน เห็นเพียงร่างคนนั่งอยู่บนโซฟา แต่ไม่เห็นหน้า

ป้าหวู่กล่าวว่า “คุณผู้ชายมาค่ะ”

ซ่งหยุนหยุนเปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินเข้าไป เธอพยายามยิ้มและกล่าวทักทาย “คุณเจียง”

เจียงเหยาจิงวางนิตยสารในมือลง แล้วเงยหน้าขึ้นมองเธอ

น้ำเสียงเยาะเย้ย “คุณเจียง?”

ผู้หญิงคนนี้นอกจากจะไม่ยอมหย่ากับเขาแล้ว ยังทำตัวห่างเหินอีก?

คุณกำลังเล่นเกมกลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับอยู่เหรอ?

ซ่งหยุนหยุนขอโทษแล้วพลางพูดจริงจังอีกครั้ง “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแตะต้องของของคุณ ฉันขอโทษค่ะ”

“คุณคงไม่คิดหรอกว่า คำขอโทษของคุณจะทำให้ผมยกโทษให้?” เจียงเหยาจิงเอนตัวไปข้างหลังในท่าสบาย ๆ พลางไขว้ขาอย่างสง่างาม

เมื่อเขาเห็นผู้หญิงคนนี้ถ่อมตัว เขาก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมา

เขาแค่ชอบเห็นท่าทางที่เธอถ่อมตัวตอนอยู่ต่อหน้าเขา

การสยบเธอดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่สนุกอยู่มาก

ถ้าซ่งหยุนหยุนรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ คงจะอยากสาปแช่งเขาแน่นอน โรคจิต!

แต่ในความเป็นจริงแล้ว เธอเป็นเพียงคนจนที่ต้องก้มหัวขอความช่วยเหลือเพื่อความอยู่รอด

ซ่งหยุนหยุนจ้องหน้าเขาครู่หนึ่ง เพื่องาน เธอต้องยอมทำตามใจเขา

เธอเริ่มรินน้ำในแก้วแล้วหยิบขึ้นมาพร้อมคลี่ยิ่ม “คุณเจียง ได้โปรดอย่าใส่ใจเรื่องที่ผ่านมาเลยนะคะ”

เจียงเหยาจิงรู้สึกรังเกียจที่เธอแสยะยิ้ม “ยิ้มได้น่าเกลียดมาก”

ซ่งหยุนหยุนพยายามทำตัวตามสบาย แต่เมื่อเผชิญหน้ากับชายคนนี้ เธอทำไม่ได้จริง ๆ

เธอกัดริมฝีปาก พยายามทำให้เขาพอใจและพูดอย่างนอบน้อมว่า “ฉันผิดไปแล้วค่ะ”

“ถ้าคุณอยากขอโทษ คุณก็ต้องแสดงความจริงใจด้วย เช่น ออกไปจากที่นี่?” ใบหน้าของเจียงเหยาจิงไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ แต่คำพูดของเขากลับใจร้ายมาก

บางทีจากมุมมองของเขา ซ่งหยุนหยุนอาจเป็นผู้บุกรุก

ควรออกไป!

แต่

เธอไม่ได้ตั้งใจจะบุกรุก

ทุกคนรู้ดีว่าเจียงเหยาจิงไม่เต็มใจแต่งงานกับเธอ

หรือเธอเต็มใจจะแต่งงานไหม?

มีใครเคยเข้าใจและนึกถึงความรู้สึกของเธอบ้าง?

เธอลืมตาขึ้น ดวงตาที่สวยงามดูสะอาดสดใส แต่ตอนนี้กลับเป็นประกาย

เจียงเหยาจิงสบตาเธอ ในใจรู้สึกราวกับมีบางอย่างกระตุ้นหัวใจ ทำให้รู้สึกเหมือหายใจไม่ออก

จู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนเดจาวู

เขาแสร้งทำเป็นนิ่งและมองไปทางอื่น

น้ำเสียงของเขาอ่อนลงเล็กน้อย “ทำไม คุณอยากจะแกล้งทำตัวน่าสงสาร และทำให้ผมเห็นใจใช่ไหม?”

ซ่งหยุนหยุนพยายามระงับความชาและเสียใจ “ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากหย่ากับคุณ แต่ฉันกับคุณปู่ของคุณเซ็นสัญญาเรื่องไม่หย่ากับคุณแล้ว”

เมื่อก่อนเธอไม่บอกเรื่องส่วนตัวกับคนอื่น เพื่อให้คนอื่นมาสงสาร แต่ตอนนี้สถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยให้เธอเข้มแข็ง “แม่ของฉันป่วย แต่ได้รับความช่วยเหลือจากคุณปู่ ฉันหย่ากับคุณไม่ได้ คุณคิดว่าคุณเป็นคนเดียวที่ไม่อยากให้การแต่งงานครั้งนี้เกิดขึ้นเหรอ?”

เจียงเหยาจิงหรี่ตาลง และมองด้วยสายตาเย็นชา “ทำไม คุณไม่ตกลงเหรอ?”

“ไม่ตกลงแน่นอน ถ้าไม่ใช่เพราะช่วยแม่ ฉันไม่มีวันยอมแต่งงานกับคุณหรอก!” เธออดทนกับความขมขื่น ถ้าไม่ใช่เพราะเธอถูกคนอื่นบังคับจนจนมุม

เจียงเหยาจิงหัวเราะเยาะ เธอหมายความว่าไม่อยากแต่งงานและถูกบังคับให้ทำแบบนั้นใช่ไหม?

ทำไมเขาถึงรู้สึกเสียใจขนาดนี้?!

“คุณผิดเหรอที่แต่งงานกับผม?” เขากัดฟันพูด

“ค่ะ” เธอตอบอย่างใจเย็น

คำตอบของเธอทำให้เจียงเหยาจิงโกรธมาก!

เส้นเลือดบนหน้าผากเขาปูด เมื่อไหร่เธอจะไม่ตอบปฏิเสธบ้าง?

เธอเป็นใคร?

วิเศษมาจากไหน!??

เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่บริสุทธิ์ ยังมีหน้าไม่ยอมอีก!

สำหรับเขาแล้ว นี่เป็นการดูถูก!

“แต่งงานกับผม คุณคงทรมานมากใช่ไหม?” เขาแสยะยิ้มจนดูน่ากลัวเป็นพิเศษ

ซ่งหยุนหยุนไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงโกรธ

ตอบตามตรงว่า “ใช่”

สำหรับเธอแล้ว ทุกวินาทีที่ใช้กับเจียงเหยาจิงนั้นเจ็บปวดมาก!

คำตอบที่ไม่ลังเลก็เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นถึงการปฏิเสธในใจของเธอ

“ฮ่า” เจียงเหยาจิงลุกขึ้นยืนทันที “ในเมื่อเธอต้องทนทุกข์ทรมาน งั้นก็จงทนกับมันต่อไป!”

เขาไม่รีบร้อนจะออกไป

ถึงไม่ชอบก็ต้องทน!

“คุณเจียง…”

“ถ้าผมยังอยู่ เรื่องงาน คุณไม่ต้องคิดเลย!” เจียงเหยาจิงพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน

ซ่งหยุนหยุนกังวลพลันคว้าชายเสื้อของเขา “ฉันรักงานของฉันจริง ๆ นะ และฉันก็ต้องทำงานนี้ ขอร้อง...”

เจียงเหยาจิงใจร้อนพลันเหวี่ยงเธอออกไป ซ่งหยุนหยุนค่อนข้างอ่อนเพลียจึงกะเผลกล้มลงบนโซฟา ชายเสื้อของเธอม้วนขึ้นไม่เป็นระเบียบ เผยให้เห็นเอวเรียวราวกับต้นหลิว ให้ความรู้สึกเปราะบางเหมือนหักได้ด้วยแรงเพียงเล็กน้อย

มันทำให้คนที่เห็นอยากขย่ำไว้ในอ้อมแขน

ดวงตาของเขาดุดันและเสียงเย็นชาปกปิกเสียงแหบ “ทำไมล่ะ อยากจะอ่อยผมเหรอ?”

ซ่งหยุนหยุนรู้สึกอ่อนเพลียไปทั้งตัว อาการบาดเจ็บที่ศีรษะของเธอดูเหมือนจะกำเริบหลังจากล้มลง

เธอก้มศีรษะลงเห็นชายเสื้อผ้าที่ม้วนอยู่จึงรีบดึงลงทันทีด้วยความตื่นตระหนก

“ต่อให้ถอดเสื้อผ้ามายืนต่อหน้า ผมก็ไม่มีวันสนใจคุณหรอก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงไม่ช้าไม่เร็ว ไร้ความอบอุ่น ทุกถ้อยคำคมราวกับมีดกรีด

คมกริบ

ซ่งหยุนหยุนเงียบ

เพราะเธอรู้ว่าเธอไม่สามารถโน้มน้าวใจคนที่โหดเหี้ยมได้

เจียงเหยาจิงเดินขึ้นไปชั้นบน

ซ่งหยุนหยุนทิ้งตัวนั่งนิ่งบนโซฟา

เมื่อเห็นเจียงเหยาจิงเดินจากไป ป้าหวู่ถึงจะกล้าเดินเข้ามาและพูดว่า “สีหน้าของคุณดูไม่ค่อยดีเลยนะคะ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

ซ่งหยุนหยุนส่ายหน้า “เปล่าค่ะ”

“คุณยังไม่ได้กินข้าวเย็นเหรอ? อยากกินอะไรก่อนไหมคะ?” ป้าหวู่ถาม

เธอไม่มีความอยากอาหารเลยจริง ๆ และกินอะไรไม่ลงทั้งนั้น

“ฉันอยากนอนค่ะ” เจียงเหยาจิงขึ้นไปชั้นบน เธอไม่รู้ว่าเขาเข้าไปห้องไหน เธอจึงนอนบนโซฟาแล้วพูดว่า “ช่วยเอาผ้าห่มมาให้ฉันหน่อยนะคะ”

เมื่อเห็นว่าเธอเหนื่อยมาก ป้าหวู่จึงไปหาผ้าห่มมาห่มตัวเธอ “คุณนอนเถอะ ป้าจะอุ่นอาหารไว้ให้ ตื่นมาแล้วค่อยกินก็ได้ค่ะ”

ซ่งหยุนหยุนยกเปลือกตาหนักขึ้นแล้วมองป้าหวู่ ป้าหวู่เป็นคนเดียวที่เธอรู้สึกอบอุ่นเมื่ออยู่ในบ้านอันเยือกเย็นแห่งนี้

“ขอบคุณค่ะป้าหวู่”

เธอพูดเสียงแหบแห้ง

“ยินดีค่ะ” ป้าหวู่ยิ้ม

เธอค่อย ๆ หลับตาลง ป้าหวู่จึงปิดไฟและเหลือไฟสลัวไว้เพียงสองดวงเท่านั้น

เธอหลับลึกมาก จนกระทั่งห้าทุ่มกว่า ๆ ป้าหวู่ก็เข้านอน

กลางดึกเจียงเหยาจิงลงมาดื่มน้ำที่ชั้นล่าง เขาจึงเห็นซ่งหยุนหยุนนอนอยู่บนโซฟา

ผ้าห่มบนตัวของเธอร่วงลงบนพื้น เขาก้าวเข้ามาดู และไม่ได้มีเจตนาจะช่วยห่มให้เธอ

แต่ขณะที่เขาหันหลังจะเดินไป จู่ ๆ เธอก็คว้าชุดนอนของเขาไว้

ด้วยการดึงอย่างแรงทำให้เชือกจึงหลุด เผยให้เห็นร่างที่แข็งแกร่งและกำยำของเขา

เขาโกรธขึ้นมาทันที!

เสียงเคร่งขรึม “คุณกำลังจะทำอะไร?!”