/ โรแมนติก / พันธะหน้าที่ / ตอนที่ 3 พ่อของเด็ก

공유

ตอนที่ 3 พ่อของเด็ก

last update 최신 업데이트: 2025-01-20 15:32:32

"ฉันชื่อโดส"

"ค่ะ คุณโดส"คุณโดสมองมาที่ฉันแว่บนึงก่อนที่จะหยัดกายลุกขึ้น

"เธอเข้าไปทำความสะอาดในครัว และห้องน้ำด้านนอกก่อน"เขาพูดพร้อมกับชี้ทางให้

"ค่ะ"ฉันตอบรับพร้อมกับผงกหัว

"ฉันจะเข้าไปอาบน้ำ หลังจากฉันออกไปแล้วเธอค่อยเข้าไปทำความสะอาดในห้องนอนของฉัน"

"ค่ะ"คุณโดสก้าวขาเดินเข้าไปในห้องนอนส่วนตัวแล้วปิดประตู ฉันก็แอบลอบหายใจเบา ๆ ก่อนที่จะเดินเข้าไปในครัวเพื่อจัดการทำความสะอาดตามคำสั่ง

.

ฉันเดินเข้าไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดแล้วเริ่มลงมือทำ ทำงานไปก็คิดถึงเหนือไป ไม่รู้จะเป็นอย่างไรบ้าง เราสองคนตัวติดกันมาตลอด วันนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันกับเหนือจะต้องแยกกัน แต่เดี๋ยวตอนเย็นก็ได้เจอกันแล้วล่ะ พอนึกถึงเรื่องของเหนือ ฉันก็ต้องขอย้อนกลับไปวันที่เหนือเกิด

.

.

.

.

ตอนนั้นฉันนั่งร้องไห้ฟูมฟายเมื่อรู้ว่าพี่สาวที่เป็นที่รักได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ จนลืมไปเลยว่าพี่หอมได้ส่งตัวแทนไว้ให้กับฉัน นั้นก็คือเหนือ ลูกชายของเธอ พอฉันตั้งสติได้ ก็รีบไปที่แผนกเด็กเล็กทันที ฉันได้เห็นเทวดาตัวน้อยที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงทารก แล้วเผลอยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

"เป็นญาติของแม่เด็กใช่ไหมคะ"ขณะที่ฉันกำลังยืนมองเด็กน้อยอยู่พยาบาลสาวก็เดินเข้ามาพูดกับฉัน

"ชะ ใช่ค่ะหนูเป็นน้องสาวของแม่เด็กคนนี้"ฉันหันแล้วตอบกลับไป

"ตามฉันมาค่ะ"พยาบาลพูดจบก็เดินนำหน้าฉันออกมา โดยที่ฉันก็เดินตามเธอไปติด ๆ

พยาบาลสาวพาฉันมาที่ห้องหนึ่งแล้วเปิดประตูให้ฉันเข้าไป

"คุณหมออยากคุยด้วยน่ะค่ะ"ฉันผงกหัวให้แล้วเดินเข้าไปด้านใน ก็ได้พบกับชายหนุ่มวัยกลางคน ฉันมองเห็นป้ายชื่อแว็บ ๆ เขียนว่า "นพ.คิณ" กำลังจะอ่านนามสกุล เสียงคุณหมอก็ดังขึ้น

"เชิญนั่งครับ"

"คะ ค่ะ"ฉันตอบรับตะกุกตะกักแล้วขยับเก้าอี้นั่งลงตรงหน้าคุณหมอ

"คุณเป็นญาติกับแม่เด็ก?"คุณหมอหนุ่มเอ่ยถามในขณะที่เขาก้มหน้าเปิดแฟ้มอยู่

"ใช่ค่ะ"คุณหมอเงยหน้าขึ้นมองฉันแล้วลอบหายใจออกมาเบา ๆ

"หมอเสียใจเรื่องแม่ของเด็กด้วยนะครับ"น้ำเสียงคุณหมอช่างฟังนุ่มนวลแฝงความห่วงใย

"ค่ะ"ฉันขานรับสั้น ๆ แล้วก้มหน้าลงรู้สึกเศร้าใจและสะเทือนใจจัง

"เฮ้อ..หมอมีอีกเรื่องที่อยากจะบอก"ฉันเงยหน้าขึ้นมองหมอตั้งแต่ได้ยินเขาถอนลมหายใจด้วยความสงสัย

"มีอะไรเหรอคะ"หมอก็ได้บอกกับฉันว่า เหนือเป็นธาลัสซีเมีย หรือโรคโลหิตจาง. หมออธิบายแบบภาษาแพทย์ซึ่งฉันก็ไม่ค่อยจะเข้าใจเท่าไหร่

"แล้วจะรักษาได้ไหมคะ"

"ธาลัสซีเมียคือโรคเรื้อรังไม่สามารถรักษาให้หายด้วยการรับประทานยาเมื่อเป็นแล้วก็จะเป็นไปตลอดชีวิต"พอหมอตอบกลับมาแบบนี้ฉันรู้สึกสงสารเหนือจับใจ ทำไมต้องเกิดกับหลานฉันด้วยนะ

"แต่มีวิธีที่รักษาให้หายขาดได้"ฉันเงยหน้าขึ้นมองคุณหมอด้วยความหวัง.

"วิธีอะไรเหรอคะ"

"การปลูกถ่ายไขกระดูก ซึ่งจะต้องหาเซลล์ต้นกำเนิดที่เข้ากับผู้ป่วยได้"

"เซลล์ต้นกำเนิด?"ฉันพึมพำออกมาเบา ๆ

"พ่อของเด็ก?"คุณหมอเลิกคิ้วเอ่ยถาม

"เอ่อ...."ฉันตอบไม่ถูกเลยเพราะฉันไม่รู้ว่าพ่อของเด็กเป็นใคร

"พาพ่อของเด็กมาตรวจดูนะครับ เผื่อจะช่วยเด็กได้"ฉันก้มหน้าอย่างคนสิ้นหวัง ฉันจะไปหาพ่อของเด็กที่ไหนกันล่ะ

หลังจากพาเหนือออกจากโรงพยาบาล ฉันก็ต้องขายบ้านเพื่อจัดงานศพพี่สาว แล้วหาห้องเช่าอยู่ ฉันเลี้ยงเหนือจนแทบไม่มีเวลาทำอะไรเลย ครั้นจะไปตามหาพ่อของเหนือก็ต้องพาไปด้วย ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้จะไปตามหาที่ไหนด้วย เท่าที่รู้มา พี่หอมทำงานอยู่ที่ผับ kai แค่นั้นเอง

.

.

.

ระหว่างที่ฉันทำความสะอาดห้องน้ำแล้วนึกถึงเรื่องของเหนือ จู่ ๆ ก็มีเสียงดังเข้ามาจนทำให้ฉันต้องสะดุ้งโหย่ง

"เทียน"

"คะ ค่ะ"เป็นเสียงคุณโดสเขาโผล่หน้าเข้ามาแล้วเรียกชื่อฉัน

"แค่นี้ทำไมต้องตกใจ ขวัญอ่อนซะจริง"คุณโดสบ่นพึมพำ ฉันวางอุปกรณ์แล้วเดินไปที่หน้าประตู

"มีอะไรเหรอคะ"ฉันเอ่ยถามอย่างสุภาพ

"ฉันจะออกไปข้างนอก ระหว่างนี้เธอก็เข้าไปทำความสะอาดที่ห้องนอนฉันด้วย"

"ค่ะ เอ่อ แล้วคุณโดสจะกลับมาเมื่อไหร่คะ"ฉันเอ่ยถามแล้วก้มหน้างุดเพราะกลัวว่าเขาจะดุที่ถามเซ้าซี้ไปหรือเปล่า

"น่าจะเที่ยง ๆ"เขาตอบกลับเสียงเรียบนิ่งก่อนที่จะเดินออกไป ฉันเงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังจนเข้าเขาเดินไปเปิดประตูแล้วเดินออกไป

จากนั้นฉันก็ทำงานของตัวเองต่อ พอในครัวและห้องน้ำด้านนอกเสร็จก็เข้าไปทำความสะอาดในห้องนอนของคุณโดสต่อ ห้องนอนของเขากว้างมาก ฉันเดินไปที่ไปเปิดผ้าม่านออกเพราะห้องมันดูมืด ๆ พอเปิดออกห้องก็สว่างขึ้นมันเป็นกระจกใสสามารถดูวิวข้างนอกรอบทิศ และมีประตูที่เปิดออกไปที่นอกระเบียง ถัดไปก็เป็นห้องน้ำที่ค่อนข้างใหญ่ มีอ่างอาบน้ำหรู อีกมุมของห้องก็จะเป็นโต๊ะทำงาน ฉันเดินเข้าไปหยิบกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดู น่าจะเป็นภาพครอบครัวของคุณโดส เพราะมี ชายหญิงวัยกลางคน และหญิงสาวที่อายุน่าจะเท่ากับฉัน รวมถึงคุณโดสด้วย

"คุณโดสหน้าตาคล้ายกับพ่อเขาเลย"ฉันพึมพำกับตัวเองเดาเอาว่าชายวัยกลางคนที่ยังดูหนุ่มและยังหล่อเหลาอยู่น่าจะเป็นพ่อของเขา น่าอิจฉาจังที่เขามีครอบครัวที่อบอุ่น ต่างจากฉันเลย ไม่มีใครสักคน พ่อแม่ก็จากไป และพี่สาวก็จากฉันไปอีกคน ทำไมทุกคนต่างทิ้งฉันไปหมด จู่ ๆ น้ำตาฉันก็ไหลลงบนกรอบรูป จึงรีบปาดน้ำตาที่แก้มอย่างลวก ๆ แล้วหยิบผ้ามาเช็ดกรอบรูป ก่อนที่จะตั้งไว้ที่เดิม

ฉันเดินไปที่เตียงนอนของคุณโดส แล้วเลือกที่จะทำความสะอาด เปลี่ยนผ้าปูเตียงก่อน เตียงของเขาใหญ่มาก นอนได้สามสี่คนเลย ถ้าเอาไปไว้บ้านฉัน เหนือต้องนอนเกลือกกลิ้งไปมาจนเหนื่อยแน่ ๆ พอเปลี่ยนผ้าปูเตียงเสร็จ ก็จัดการทำอย่างอื่นต่อ ห้องเขากว้างมากยอมรับเลยว่าเหนื่อยสุด ๆ อยู่แค่คนเดียวทำไมมีห้องกว้างขนาดนี้นะ ห้องน้ำของเขากว้างพอ ๆ กับห้องเช่าฉันเลย คนรวยนะเนาะ อยากจะถูกรางวัลที่หนึ่งสักครั้งบ้างจัง ฉันก็เพ้อฝันไปงั้นแหละ ลอตเตอรี่ไม่เคยจะซื้อแล้วจะเอาอะไรมาถูก บ้าจริง ยัยเทียนเอ้ย..ฉันทำงานไปก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เพลินดีเหมือนกันนะ

이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요

최신 챕터

  • พันธะหน้าที่   Special

    วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก ตอนนี้ฉันกำลังนั่งรถคันที่ขี้งกของคุณโดสพาเหนือไปฝากไว้ที่บ้านพ่อแม่เขา พอมาถึงก็เจอกับพ่อแม่ และดิวน้องสาวคุณโดส "สวัสดีค่ะคุณเคเดน คุณด้าย"ฉันยกมือไหว้ท่านทั้งสอง "ทำไมเรียกห่างเหินแบบนั้นล่ะ..เรียกฉันว่าแม่และพี่เคเดนว่าพ่อได้แล้ว"แม่คุณโดสพูดด้วยน้ำเสียงหวานประโยคสุดท้ายก็หันไปที่สามีตัวเอง "พ่อ แม่"ฉันเอ่ยออกมาด้วยเก้อเขิน นานมากแล้วที่ไม่ได้เอ่ยคำนี้ พ่อแม่ฉันเสียชีวิตไปนานมากจึงรู้สึกแปลก ๆ มองไปที่แม่คุณโดสที่ส่งยิ้มหวานให้ "เหนือมาหาปู่"พ่อคุณโดสยื่นแขนมารับเหนือจากคุณโดส เหนือฉีกยิ้มกว้างโน้มตัวไปหาปู่ของเขา "เหอะ ดิวต้องขับรถไปเรียนคนเดียวใช่ไหม"ดิวกลั้วหัวเราะแล้วพูดขึ้นพร้อมกับมองขวางไปที่พี่ชาย "อพาร์ทเม้นท์ไปถึงไหนแล้ว"พ่อคุณโดสเอ่ยถาม เขาจึงหันมาที่พ่อตัวเองจากที่หันไปกระตุกยกยิ้มให้น้องสาว."ตอนนี้ทำไป เก้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้วครับ""อืม..ใกล้จะเสร็จแล้วนะสิ..จะอยู่ที่นั้นเลย?"พ่อคุณโดสถามต่อ "ครับ ผมกับเทียนจะอยู่ที่นั้น"ฉันเพิ่งมารู้ว่าอพาร์ทเม้นท์ที่ฉันอยู่ไม่ได้มีคนเช่า ที่เห็น ๆ จะเป็นพวกคนงานทั้งนั้น คุณโดสจ่ายเงินชดเชยผู้เช่า

  • พันธะหน้าที่   END ขอฝากชีวิต (nc)

    คุณโดสวางร่างเล็กนอนราบบนเตียงนุ่ม แล้วยืนเต็มความสูงเขามองฉันด้วยสายตาหวานเยิ้มมือหนายกขึ้นปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ด ทีละเม็ด "พี่จะนุ่มนวลกับเธอ"คำพูดน้ำเสียงกระเส่าของเขาทำให้ฉันต้องเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย นี้ฉันกำลังตกหลุมพรางของเขาแล้วเหรอ เพราะฉันยังคงนอนนิ่งไม่ได้ขัดขืนหรือปฏิเสธอะไรเลย รู้สึกว่าร่างกายมันรุ่มร้อนไปหมด พรึ่บ! ฉันได้ยินเสียงอะไรบางอย่างหล่นลงมาที่พื้นจึงหันไปมอง ก็พบว่าคุณโดสถอดเสื้อของเขาออกแล้วโยนลงไปที่พื้นนั้นเอง และฉันจะต้องกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ลงคอเมื่อได้เห็นกล้ามท้องที่เป็นลอนของเขาอีกแล้ว มันทำให้หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ ฉันแพ้ซิกแพคของเขาจริงเหรอ คุณโดสคลี่ยิ้มมุมปากแล้วขึ้นมาคร่อมที่ร่างของฉัน แล้วดึงร่างเล็กลุกนั่งก่อนที่จะถกเสื้อยืดของฉันยกขึ้นถอดอย่างง่ายดาย ตอนนี้ช่วงบนของฉันก็เหลือแต่บราเซียร์สีดำปกปิดเต้าอกอวบอูม"เธอจำครั้งแรกของเราได้ไหม"ไม่พูดเปล่าคนถามก็เอื้อมไปที่ด้านหลังของฉันแล้วปลดตะขอบราเซียร์ฉันออกอย่างชำนาญ ส่วนฉันที่เป็นคนถูกถามรู้สึกใบหน้าเห่อร้อนก้มหน้างุดในหัวก็มีภาพครั้งแรกที่ฉันมีอะไรกับเขาลอยเข้ามา และตอนนี้ช่วงบนของฉ

  • พันธะหน้าที่   ตอนที่ 49 สานฝัน

    ฉันเดินตามชายร่างสูงที่อุ้มเด็กน้อย ด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ พอมาถึงหน้าร้านอาหารเขาหยุดชะงักแล้วหันมาที่ฉัน "เหนือหิวแล้ว กินข้าวกันก่อนนะ""อืม"พอสิ้นเสียงคุณโดสก็เดินเข้าร้านไป ฉันก็ก้าวขาเดินตามไปติด ๆ "มากี่ท่านคะ"พนักงานต้อนรับเอ่ยถาม "สามครับ ผม ลูก และภรรยา"คุณโดสตอบพนักงานสาวและประโยคสุดท้ายเขาก็หันมาที่ฉัน สีหน้าจริงจังมากค่ะ ฉันไม่อยากจะทักท้วงอะไร ได้แต่ยืนอมยิ้ม เอ๊ะแล้วฉันจะยิ้มทำไมเนี่ย จากนั้นพนักงานก็พาพวกเราไปที่โต๊ะว่าง แล้วก็มีพนักงานชายเดินเข้ามายืนเมนูให้ ระหว่างที่คุณโดสวางเหนือลงนั่งที่เก้าอี้สำหรับเด็กเขาหันมาเห็นพนักงานเสิร์ฟชายยิ้มหวานให้กับฉันพร้อมกับยื่นเมนู."สั่งอาหารที่ลูกชอบด้วยนะ..ที่รัก"ฉันขณะที่กำลังรับเมนูจากพนักงานชาย ก็ต้องชะงักหันไปที่ชายร่างสูงที่กำลังกระตุกยกยิ้มแล้วยักคิ้วให้ฉัน พร้อมพนักงานที่หันมองเขาเช่นกัน "ภรรยาผมครับ"แล้วคุณโดสก็หันไปบอกกับพนักงานชาย "ครับ"เขาตอบรับแล้วยื่นเมนูอีกเล่มให้คุณโดส "เดี๋ยวผมมารับออร์เดอร์นะครับ"พอคุณโดสพยักหน้ารับพนักงานชายก็หันหลังเดินไป คุณโดสมองแผ่นหลังพนักงานชายพร้อมกับยิ้มกรุ่มกริ่มอย่า

  • พันธะหน้าที่   ตอนที่ 48 ขอเบอร์ลูกสาว

    "ให้โอกาสพ่อหม้ายลูกติดสักครั้งนะครับ"ฉันเผลอคลี่ยิ้มออกมาหลังจากที่คุณโดสพูดจบ แล้วก็ต้องรีบหุบยิ้ม ไม่นะเทียนแกจะใจอ่อนไม่ได้ ฉันแกะแขนแกร่งที่โอบเอวฉันแล้วหันหน้าไปที่เขา "คนอย่างเทียนไม่มีสิทธิ์ให้โอกาสใครได้หรอก"ฉันจ้องหน้าเขาตาแข็งแต่ภายในใจมันรู้สึกเริ่มจะหวั่นไหวกับเขาอีกครั้งแล้ว แต่ฉันจะต้องเก็บอารมณ์นั้นไว้ "เทียน"คุณโดสพยายามจะเอื้อมมาจับมือฉันแต่ก็ปัดมือเขาออก "ไม่ต้องมาจับเทียน...เทียนจะกลับห้องแล้ว"ประโยคสุดท้ายฉันก็หันหลังเดินมาที่ประตูโดยที่เขาไม่ได้ตาม พอออกมาจากห้องแล้วประตูปิดลง.ฉันยกมือทาบไปที่หน้าอกเพราะหัวใจมันเต้นแรงมาก แล้วอมยิ้มออกมา "คนบ้า"ฉันหันไปที่ประตูห้องคุณโดสแล้วพึมพำออกมา พ่อหม้ายลูกติดงั้นเหรอ คิกคิก แล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไป .เช้าวันใหม่ฉันที่นอนอยู่บนเตียงนุ่มที่แสนจะสบายยกแขนขึ้นบิดตัวไปมาแต่ดวงตายังไม่ลืมขึ้น 'อื้อ' หลังจากบิดขึ้เกียจเรียบร้อยก็ลืมตาขึ้น แล้วต้องตกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มทั้งสองอยู่ข้างกายฉันคนล่ะฝั่ง"แม่ตื่นแล้ว"ฉันหันไปที่ชายหนุ่มที่ยังเป็นเด็กน้อยนอนคว่ำเอามือท้าวที่คางจ้องฉันแล้วฉีกยิ้มกว้าง "พี่ท

  • พันธะหน้าที่   ตอนที่ 47 พ่อหม้ายลูกติด

    พอขึ้นบันไดมาถึงชั้นที่4 ฉันก็เบิกตาโต เพราะมันเปลี่ยนแปลงไปมาก มันดูหรูหราสุด ๆ มันไม่ใช่หอพักเก่า ๆแล้ว แต่มันราวกับคอนโด พี่พลอยดึงแขนฉันไปที่หน้าห้อง 403 ซึ่งเป็นห้องเก่าที่ฉันเคยอยู่ เธอใช้คีย์การ์ดทาบไปที่แม่เหล็กตรงข้างประตู แล้วก็ผลักมันออก "พี่พลอยนี้มัน..."ฉันรู้สึกอึ้งตาค้างอ้าปากหวอ เมื่อได้เห็นภายในห้องที่มันกว้างกว่าเดิม ราวกับว่าเขาได้เอาสองห้องมาทำเป็นห้องเดียว "เข้ามาสิ"พี่พลอยกับคุณเป้เดินเข้าไปก่อนในขณะที่ฉันยังยืนนิ่ง พอก้าวขาเข้าไป ฉันก็กวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้องที่มันดูดีมาก มีเฟอร์นิเจอร์พร้อม และเตียงนอนยังเป็นเตียงขนาดคิงไซส์ ว้าว นี้มันสวรรค์ชัด ๆ "พี่พลอย แน่ใจนะว่า..ราคาเท่าเดิม"ฉันเดินไปสะกิดถามพี่พลอยเบา ๆ "อืม ราคาเท่าเดิม"ฉันฉีกยิ้มกว้าง..อยากให้เหนือมาอยู่ด้วยจัง ไม่คิดเลยว่าที่อยู่เก่าที่เป็นห้องเล็กราวกับรังหนู จะกลายเป็นห้องขนาดใหญ่แถมยังมีเฟอร์นิเจอร์ให้ครบครัน ฉันเดินสำรวจรอบ ๆ ห้อง เดินไปที่ห้องครัวที่มีอุปกรณ์ทำอาหารครบ และเดินไปยังห้องน้ำ ว้าว มีอ่างอาบน้ำด้วย และเดินมาที่ระเบียงห้อง ฉันจับตรงราวแล้วเงยหน้าขึ้นสูดอากาศที่สดชื่นเข้าปอด แล้

  • พันธะหน้าที่   ตอนที่ 46 ต้องจากกันแล้ว

    พ่อคุณโดสขอให้ฉันอยู่ที่บ้านของเขาจนกว่าร่างกายฉันจะสมบูรณ์ร้อยเปอร์เซ็นซะก่อน ก็ดีฉันจะได้มีเวลาอยู่กับเหนือต่ออีก หลังจากที่ฉันจะต้องปล่อยให้เขาได้อยู่กับครอบครัวที่นี้ ที่มีพ่อ ปู่ย่า แล้วอาของเขา เหนือจะต้องมีความสุขมากแน่ ๆ ฉันคิดแบบนั้นแม้ว่าฉันจะรู้สึกหวิว ๆ ก็ตามแต่เพื่ออนาคตของเหนือฉันต้องยอมตัดใจ.ฉันได้พาเหนือมานอนที่ห้องกับฉันเกือบทุกคืน เห็นเขานอนหลับสบายน้ำตาฉันก็ไหลออกมาทุกที ฉันคงจะคิดถึงเขามากแน่ ๆ ที่ฉันได้พาเหนือมานอนด้วยโดยที่คุณโดสไม่คัดค้าน และไม่บังคับให้ฉันและเหนือไปนอนห้องเขาก็เพราะว่าช่วงนี้เขาดูยุ่ง ๆ กลับมาก็ดึก ๆ แทบทุกคืน ทั้งที่เขาก็ไม่ได้ไปที่ผับเลยสักคืน ที่ฉันรู้เพราะดิวมักจะบ่น ๆ พี่ชายตัวเองที่ไม่ไปดูผับบ้าง เขาก็ตอบกลับน้องสาวว่า "เดี๋ยวพี่ทำธุระเรียบร้อยแล้วจะเข้าไปครับ"ฉันไม่รู้หรอกว่าธุระที่เขาบอกนั้นคืออะไร เพราะไม่อยากรู้ ฉันเริ่มเก็บข้าวของตัวเองใส่กล่อง รวมถึงเสื้อผ้าใส่กระเป๋า "แม่ ไปไหน"เหนือเอ่ยถามเมื่อเขาเห็นว่าฉันกำลังเก็บของ ฉันหันไปยิ้มให้เขา"แม่...เอ่อแม่จะต้องไปทำงานน่ะ"ฉันรู้สึกหัวใจมันสั่น ๆ ที่จะต้องโกหกเหนือ "ที่ไหน"ฉันวา

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status