EP.02 – ป่าที่ไม่มีในแผนที่

ความเงียบงันโอบล้อมทุกสรรพเสียง โลกทั้งใบดูเหมือนจะหยุดหายใจไปชั่วขณะ

มีเพียงเสียงเดียวที่ยังคงดังก้องอย่างชัดเจน... “ตุบ… ตุบ… ตุบ…”

นั่นคือเสียงหัวใจของเธอเอง เธอรู้สึกว่าตอนนี้มันเต้นแรงส่งเสียงชัดเจนยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้อง

เมิ่งซินลืมตาขึ้นช้า ๆ เปลือกตาหนักราวถูกถ่วงด้วยตะกั่ว เธอกะพริบตาสองสามครั้งเพื่อปรับสายตา ภาพรอบตัวยังพร่ามัว ราวกับกำลังอยู่ในความฝันที่ยังไม่ตื่นเต็มที่

เธอพึมพำเสียงแผ่ว ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า:

“...ที่นี่มันที่ไหน…”

“ฉัน... ยังอยู่ในป่าหรือเปล่า…”

“ทำไมรู้สึกเหมือน... ทุกอย่างผิดที่ผิดเวลา...”

“อุปกรณ์ฉันล่ะ... กล้อง สมุด... หายไปไหนหมด...”

“หรือว่า...ฟ้าผ่าทำให้ฉันสลบ แล้วใครสักคนพามาทิ้งไว้ที่ไหนสักแห่ง...”

“ไม่... ไม่มีเหตุผลเลย ไม่มีแม้แต่รอยเท้า ไม่มีแม้แต่เสียงคน... ฉันไม่เชื่อ ต้องมีบางอย่างเล่นตลกกับฉันอยู่แน่ๆ

สมองฉันยังสั่งงานอยู่ แต่ทุกอย่างรอบตัวมัน—”

(เธอหยุด พึมพำเบา ๆ) ...เหมือนภาพจำจากตำราโบราณ…

กลิ่นดินเปียก กลิ่นใบไม้ กลิ่นมอสโบราณกระแทกจมูกแรงจนเธอต้องเบี่ยงหน้า

มันไม่ใช่กลิ่นในห้องแลบ ไม่ใช่ห้องสมุด

มันคือกลิ่นของ "โลกที่ไม่มีในแผนที่"

พื้นใต้กายเป็นดินปนโคลน ลำต้นไม้สูงใหญ่รายล้อมในทุกทิศทาง แสงแดดลอดผ่านใบไม้ลงมาเป็นลำ ๆ แต่กลับเย็นเยียบอย่างประหลาด

เสียงแมลงกลางวัน เสียงนก เสียงใบไม้ไหว

และเสียงบางอย่าง… ที่เธอไม่รู้จัก มันต่ำ ทุ้ม ลึกเหมือนเสียงกระซิบของผืนป่า

เมิ่งซินยันตัวลุกขึ้น แขนขาเธอสั่นระริกอย่างไม่รู้ตัว หัวใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะ

ภาพสุดท้ายที่เธอจำได้คือเสียงฟ้าผ่า

แล้วทุกอย่างก็ดับวูบ—เหมือนโลกทั้งใบตัดสัญญาณ

“ฉันฝันไปเหรอ?”

เสียงของเธอแหบพร่า แทบไม่ต่างจากเสียงหายใจ

เธอหมุนตัวดูรอบ ๆ ทุกอย่างเงียบเกินจริง ใบไม้ไม่ไหวไกวแม้แต่น้อย

ฝีเท้าของเธอเหยียบลงบนดินอย่างระวัง เสียงกรอบแกรบใต้ฝ่าเท้าเบา ๆ ยังดังก้องในหัว

เธอไม่รู้ว่ากำลังมุ่งหน้าไปทางไหน—แต่ที่แน่ ๆ ถ้าเธอยังยืนอยู่เฉย ๆ

เธออาจจะกลายเป็นเหยื่อของอะไรสักอย่างแน่ ๆ และแล้ว…เธอก็เห็นมันแสงไฟริบหรี่ แดงอ่อนเหมือนแสงจากคบเพลิง เธอเร่งฝีเท้า หัวใจยังคงเต้นเร็ว แต่ตอนนี้มีความหวังสอดแทรกอยู่ระหว่างความกลัว

แต่เมื่อเข้าใกล้... สิ่งที่เธอเห็นกลับทำให้หัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ

ชายหลายคนยืนล้อมคบเพลิงอยู่ในพื้นที่เปิดกลางป่า

เรือนร่างกำยำ ผิวคล้ำแดด สวมเพียงผ้าคาดเอวสีเข้ม มือถือหอก หน้าตาเคร่งขรึม

ผมมัดเกล้าไว้กลางศรีษะ…พวกเขาไม่ใช่คนในยุคนี้

เสียงที่พูดกันแว่ว ๆ มาจากพวกเขา ไม่ใช่ภาษาจีน...ฟังดูเหมือนภาษาไทยในยุคโบราณ

เป็นภาษาที่หยาบ ห้วน หนักแน่น เมิ่งซินยืนหลังพุ่มไม้ ร่างกายแข็งทื่อเหมือนรูปปั้น

“ฉันต้องกำลังฝันอยู่แน่ๆ…”

เธอกระซิบกับตัวเอง

แต่ในฝันไม่มีลมพัดเย็นแบบนี้

ไม่มีกลิ่นไม้เผา ไม่มีฝุ่นควันลอยแสบจมูก

และไม่มีความรู้สึกหนาววาบที่วิ่งจากสันหลังขึ้นถึงท้ายทอย

แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น...เสียงนั้นกึกก้อง หนักแน่น

“พวกมันเยอะเกินไป... เราต้องแยกกันหนี!”

ชายหนุ่มที่เป็นผู้นำฝูงชน (เสียงก้อง สั่งการ)

“จับมันให้ได้! อย่าปล่อยให้มันหนีรอด!” (เสียงตะโกนดังไล่หลังเข้ามาพร้อมกับฝีเท้าเร่งวิ่งของม้าศึกหลายสิบตัว)

ชายหนุ่มกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ด้วยสายตาเฉียบขาด

“ต้องหาทางใช้ป่าให้เป็นประโยชน์... พวกเอ็งจงพากันหนีเข้าไปทางนั้น ข้าจักล่อมันไว้เอง”

ทหารหนุ่ม (หันมาพูด)

“ไม่ได้นะขอรับ! พวกกระผมมิอาจรักตัวกลัวตายหนีไปแล้วทิ้งท่านไว้ท่ามกลางข้าศึก”

“ไม่ต้องกลัว พวกเอ็งมิได้ทิ้งข้า จงรีบเร่งฝีเท้าไปแจ้งข่าวแล้วรีบนำทัพกลับมาช่วยข้า”

เสียงหอกปักพื้นดังปัง

“...ไปบัดเดี๋ยวนี้”

ชายหนุ่มผู้ออกคำสั่ง ควบม้ากลับไปทั้งท่ารับพร้อมตะโกนสั่งเป็นครั้งสุดท้าย (ตะโกนพร้อมกระโดดหลบ)

“ไป!”

เสียงลมหายใจฟืดฟาดและเสียงหอกปะทะต้นไม้ก้องกังวาน ร่างสูงของชายหนุ่มพุ่งทะยานข้ามกิ่งไม้และทุ่งหญ้าอย่างรวดเร็ว แรงกระแทกจากฝีเท้าของม้าเป็นเหมือนเสียงระเบิดเล็ก ๆ ที่ทวีความดุดัน

เมิ่งซินยืนตะลึงงันตรงหน้า เธอมองภาพตรงหน้า—สงครามกลางป่าที่เธอไม่เคยเห็น ไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นด้วยตาตัวเอง

หัวใจของเธอเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง ทั้งตกใจ ทั้งหวาดกลัว ทั้งจับใจด้วยความอลังการ

เธอสูดลมหายใจลึกพยายามทำใจให้สงบ

แต่ความรู้สึกที่พุ่งพล่านในอกนั้นบอกเธอว่า… นี่คือจุดเปลี่ยนของชีวิต

ที่ซึ่งวิทยาศาสตร์และโชคชะตากำลังจะชนกันอย่างรุนแรง