chapter 6

chapter 6

แฟรงค์กับเอกอนันต์มารับเตชินท์และเตมีย์ สองแฝดวัยกำลังซนที่โรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่งใกล้บ้าน ทั้งคู่มีแผนพาสองแฝดไปกินไก่เคเอฟซี แล้วจึงไปร้านหนังสือเพื่อซื้อหนังสือภาษาอังกฤษและหนังสือเสริมทักษะให้สองพี่น้อง ทว่าแฟรงค์ต้องไปหาเจ้านายที่ตอนนี้อยู่โรงแรมแกรนด์มาร์ค โรงแรมชื่อดังบนถนนสุขุมวิท เพื่อนำโปรเจคงานไปให้ เนื่องจากนิพนธ์ทำมือถือตก ส่งผลให้ไม่สามารถโหลดงานในอีเมลได้ นิพนธ์จึงใช้โทรศัพท์ของโรงแรมโทรหาตน เพื่อให้โหลดงานในอีเมลของเขาแทน หากนิพนธ์โหลดงานใส่แฟลช-ไดรฟ์ เรื่องคงไม่ยุ่งจนต้องไว้วานแฟรงค์

            “เอกรอแฟรงค์ที่ล็อบบี้นะ แฟรงค์เอางานไปให้พี่แมนก่อน”

            “อืม ตามสบายเลย” เอกอนันต์เข้าใจงานของแฟรงค์

“พ่อแฟรงค์ไปไหนฮะลุงเอก” เตชินท์ถาม

“ไปทำงานครับ หาเงินมาให้เสือกับสิงห์กินขนมและได้เรียนหนังสือไงครับ” เอกอนันต์ตอบ “เสือกับสิงห์อย่าซนนะลูก เดี๋ยวพวกลุงๆ ป้าๆ จะดุเอา”

“ฮะลุงเอก”

สองแฝดขานรับพร้อมกัน นั่งเล่นบนโซฟา ความที่อยู่ในวัยซน การนั่งเฉยๆ ระหว่างรอนานเกินสิบนาทีเป็นเรื่องที่ยาก เตชินท์กับเตมีย์เริ่มลุกขึ้นยืน โดยยืนเล่นตรงนั้นก่อน แล้วค่อยๆ ขยับมาเล่นห่างโต๊ะที่ตัวเองนั่ง ซึ่งขณะนั้นเอกอนันต์กำลังโทรศัพท์พูดคุยกับลูกค้า จึงได้แค่มองตาม คิดว่าอยู่ในสายตาของตนและสองพี่น้องไม่ใช่เด็กที่ชอบเล่นทำลายของ แล้วที่เห็นตอนนี้คือ สองแฝดกำลังเล่นเป่ายิงฉุบ

ในขณะเดียวกันบานประตูโรงแรมเปิดกว้าง ร่างสูงใหญ่ของเอเดนเดินเข้ามาด้วยสีหน้าคิดสงสัย ระหว่างที่เขาเดินทางกลับมาโรงแรมที่พัก หัวเขานึกถึงดวงดาราตลอดเวลา เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดถึงได้นึกถึงหล่อน ดวงตาของดวงดาราที่สบมอง กำลังกระตุ้นความทรงจำครั้งเก่าที่ติดค้างในใจมาจนถึงทุกวันนี้ เขารู้สึกว่า เคยประสบสายตากับดวงตาคู่นี้มาก่อน แต่นึกไม่ออกว่าพบเจอที่ใด มันเหมือนความทรงจำขาดห้วงไปดื้อๆ ความที่จมอยู่กับความนึกคิด ทำให้เขาไม่ทันระวัง

“โอ๊ย!” เตชินท์ร้องเจ็บ เมื่อรู้สึกว่าตัวเองวิ่งชนอะไรบางอย่างจนล้มลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าบนพื้น ก่อนแหงนมองสิ่งที่ตัวเองชน ความสูงของชายตรงหน้าสูงมาก เด็กชายต้องแหงนมองจนลำคอตึง

เอเดนก้มมองเด็กชายที่วิ่งมาชนตนหรือตนไม่ระวังไปขวางทางวิ่งเล่นของเด็กคนนี้นิ่งค้าง นัยน์ตาสีน้ำทะเลของเด็กชายคนนี้คล้ายสีนัยน์ตาเขาไม่มีผิด แล้วเหมือนมีแรงดึงดูดให้เขาไม่อยากเคลื่อนสายตาไปไหน มองใบหน้าที่มีความคล้ายตนอยู่มากด้วยใจสั่นระรัว

หน้าตาเด็กคนนี้เหมือนเขาตอนเด็กไม่มีผิด...เหมือนยันสีผมอีกด้วย

“เป็นไงเสือ เจ็บไหม”

เจ้าของเสียงเรียกความสนใจให้กับเอเดนทันที เขาเบนสายตามองเด็กชายอีกคนที่หน้าตาเหมือนเด็กชายที่กำลังลุกขึ้นยืนไม่ผิดเพี้ยน นั่นหมายความว่า เด็กสองคนนี้เป็นฝาแฝดกัน

“ไม่เจ็บ” เตชินท์ตอบน้องชาย “ขอโทษฮะ”

เตชินท์พนมมือไหว้ขอโทษชายหนุ่มที่ตนวิ่งชน เอเดนไม่เข้าใจคำพูดของเด็กชาย แล้วตอนนี้เขาก็ไม่สนใจเสียงนั้นด้วย สิ่งที่เขาสนใจคือ หน้าตาที่ละม้ายคล้ายตนในวัยเด็ก แต่ก็จะมีจุดต่างให้เห็นคือ เด็กชายคนที่เอ่ยปากขอโทษมีไฝเม็ดเล็กอยู่ตรงจอนหู

“ขอโทษด้วยครับ ผมต้องขอโทษแทนหลานของผมด้วยครับ” เอกอนันต์ที่เห็นเหตุการณ์รีบตัดสายที่กำลังสนทนา แล้ววิ่งมาขอโทษชายชาวต่างชาติหน้าตาหล่อด้วยภาษาสากลทันที “เสือขอโทษคุณผู้ชายเป็นภาษาอังกฤษสิลูก”

“ผมขอโทษฮะ”

เตชินท์ทำตามอย่างว่าง่าย พนมมือไหว้และกล่าวคำขอโทษเป็นภาษาที่อีกฝ่ายเข้าใจ เอเดนยิ้มนำมือไปวางบนศีรษะเด็กชายแล้วขยี้เบาๆ

“ไม่เป็นไร ฉันเองก็ผิดด้วยที่มัวแต่คิดอะไรเพลินๆ เลยไม่ทันได้มองทาง” เอเดนคิดว่าเป็นความผิดของตนด้วย “แล้วหนูเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

“ไม่เจ็บฮะ สบายมาก” เตชินท์ตอบกลับด้วยภาษาสากลชัดเจน “คุณลุงเจ็บไปไหมฮะ ผมชนขาคุณลุง ขาคุณลุงหักหรือเปล่าฮะ”

เอเดนยิ้มกับความห่วงใยที่เด็กชายมีต่อตน รู้สึกเอ็นดูเด็กชายสองแฝดที่ยืนยิ้มแฉ่งให้ตนมากกว่าเด็กคนไหนๆ ที่เคยพบเห็น

“ชื่อไรครับ” เอเดนถาม

“คนพี่ชื่อไทเกอร์ คนน้องชื่อไลออนครับ”

เอกอนันต์ตอบแทน เขาบอกชื่อเล่นสองแฝดเป็นภาษาอังกฤษ เพื่อให้อีกฝ่ายเข้าใจได้ง่ายกว่าชื่อเล่นภาษาไทย โดยชี้ไปทางเจ้าของชื่อด้วย

“ชื่อเพราะซะด้วย”

เอเดนชม ยิ้มให้สองหนุ่มที่ยิ้มตอบกลับ เขามองหน้าเด็กแฝดด้วยความรู้สึกที่อธิบายได้ยาก อยากเข้าไปกอดและหอม อยากทำความรู้จักให้มากกว่านี้ ในใจเอเดนกระตุ้นเช่นนั้น เอเดนแปลกใจตนเองที่คิดแบบนี้

เหตุใดไม่ทราบได้ เอกอนันต์มีความรู้สึกว่า ชายหนุ่มต่างชาติคนนี้มีใบหน้าละม้ายสองแฝด สีนัยน์ตาก็ใช่ สีผมก็ด้วย จมูกก็โด่งเป็นสัน ริมฝีปากเรียวบางเป็นสีชมพูอ่อนธรรมชาติ ยามเขาคลี่ยิ้มยิ่งดูมีเสน่ห์ ชวนลุ่มหลงและหลงใหล ช่างมีความคล้ายตอนสองแฝดยิ้มมากเหลือเกิน เขายังแอบคิดเล่นๆ ว่า ชายตรงหน้าคนนี้อาจเป็นชายปริศนาคืนนั้นของดวงดารา และเป็นพ่อของเด็กแฝด แต่ก็ไม่น่าเป็นไปได้ โลกไม่ได้กลมขนาดนั้น

“มีอะไรกันหรือเปล่าเอก”

แฟรงค์ที่เดินมาพร้อมกับนิพนธ์เอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าคนรักกับสองแฝดอยู่กับชายหนุ่มชาวต่างชาติรูปงาม นิพนธ์มองชายร่างสูงใหญ่ด้วยความตกใจ รีบเดินเข้าไปหา