4

ในห้องรับรองแขกกว้างขวางสไตล์กรีกโบราณ ทุกอย่างถูกประยุกต์ให้เข้ากับยุคสมัยใหม่ด้วยฝีมือสถาปนิกชำนาญงาน เฟอร์นิเจอร์ราคาแพงได้รับการเลือกสรรให้เข้ากันกับเพดานทรงโค้งสีขาว ส่วนช่องว่างนั้นตกแต่งด้วยภาพวาดสีน้ำมัน

แน่นอนว่าห้องนี้เป็นสถาปัตยกรรมแนวกรีกตามใจเจ้าของบ้าน ห้องทุกห้องจึงมีรูปวาดของเทพเจ้าในยุคโบราณ ความเชื่อของผู้คนในอดีตจนถึงปัจจุบัน ผ่านพ้นมานานนับหลายศตวรรษ แม้แต่ในห้องนอนก็ยังมีรูปวาดของเทพีแอโฟรไดท์ (Aphrodite) หรือวีนัส (Venus) เทพีองค์สำคัญที่เกี่ยวข้องกับมนุษย์มากที่สุด

เจ้าของร่างสูงในเชิ้ตสีเทาเข้มกำลังนั่งสนทนากับลูกน้องบนเก้าอี้โซฟาหลุยส์ตัวยาว ใบหน้าหล่อเหลาคมคายราวกับว่าเป็นหนึ่งในชิ้นงานประติมากรรมชั้นเลิศของเทพเจ้า ไร้ที่ติ สมบูรณ์แบบ เขาพิถีพิถันในการแต่งตัวกว่าทุกวันเมื่อมีนัดสำคัญ จัดแจงทรงผมลูบลงให้เรียบด้วยเจล เหลือปอยผมเล็ก ๆ ด้านหน้าหล่นลงมาอย่างเป็นธรรมชาติ เผยให้เห็นหน้าผากกว้าง สันกรามแบบหนุ่มลูกครึ่ง-แขกขาว แม้ขอบตาดำคล้ำอาจดูอิดโรยเหมือนคนอดหลับอดนอนมาร่วมอาทิตย์

“เธอเซ็นสัญญามาแล้ว... ฮึ! ข่าวดีของฉันจริง ๆ”

“นายแน่ใจนะครับ ผมว่า...เธอไม่ใช่ผู้หญิงหิวเงินหรือจะชอบ...”

“ถ้าหากว่าเธอไม่มาอยู่ข้าง ๆ ฉัน เจ้าพวกนี้คงได้รบกวนชีวิตอยู่เรื่อย แกน่าจะรู้นะมาร์คัส” พูดแทรกขึ้นมา ขณะนั่งพิงแผ่นหลังอย่างสบายใจ ตาคมหลุบมองสีสันสดสวยของลูกน้องแต่ละตัวอย่างเอ็นดู ในมือหนาคีบมวนยาสูบด้วยนิ้วโป้งและนิ้วชี้ กำมันไว้หลวม ๆ ด้วยมารยาทผู้ดี

การสูบมวนยาสูบชนิดนี้ส่วนใหญ่จะกินเวลาหนึ่งถึงสองชั่วโมง เจ้าของบ้านมักสูบมันในตอนเช้า เรียกลูกน้องมานั่งคุย ใช้เวลาเล่นกับสัตว์เลี้ยงของเขา

เจ้าแมงมุมขาแหลมนับสิบตัวกำลังไต่ไปมาบนโต๊ะ สันเก้าอี้ บนเบาะนุ่มปักดิ้นทอง ไม่เว้นแม้แต่หน้าขาที่มีกางเกงแสล็คสวมทับ ลักษณะของพวกมันเป็นตระกูลเดียวกับแมงมุมแม่ม่ายดำ มีลวดลายสีแดงรูปนาฬิกาทรายสีส้มหรือเหลืองบริเวณหน้าท้อง บางตัวก็เป็นสีดำสนิททั่วทั้งตัว เพศผู้ยังมีขนาดตัวราวครึ่งหนึ่งของตัวเมียและมีลำตัวสีอ่อนกว่าตัวเมีย

ในสีหน้าท่าทางอารมณ์ดี สูบซิการ์ชิลล์ ๆ นั่งฟังเพลงโรแมนติกทำเอาคนในบ้านขนลุกชูชัน โดยเฉพาะคนในฝั่งตรงข้ามกัน หนุ่มวัยสามสิบห้าปี อัฟซา มาร์คัส ลูกน้องคนสนิทยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ ด้วยความที่พวกเขาไม่ชอบมองภาพพวกแมงมุมยั้วเยี้ยสักเท่าไร

“ผมว่าเธอไม่ชอบพวกมันแน่ ๆ ไม่อยากนึกภาพว่าจะกระโดดกรี๊ดตัวโยนขนาดไหน”

“นั่นสิ เธอควรตกใจไหมนะ?” เสียงหัวเราะดังจากนั้น ชายหนุ่มยกมือปิดปากกลั้นขำ ค่อยหันไปบอก “ฉันไม่ให้แกไปสืบอะไรเรื่องของเธอนะอัฟซา มันเป็นการละลาบละล้วง ฉันกลัวว่าถ้าเธอมารู้ทีหลัง เธอจะไม่ไว้ใจฉัน...”

“ผมแค่บังเอิญไปซื้อข้าวมันไก่น่ะครับ”

“อ้าวหรือ? บ้านเธอขายกับข้าว... ข้าวมันไก่? อร่อยไหมล่ะ” แล้วเขาก็มีท่าทีสนใจเรื่องราวของหญิงสาว ปากยังพ่นควันจากปากเป็นรูปทรงกลม เมื่อหลับตาลงเพื่อสัมผัสถึงรสและกลิ่นของซิการ์ พันวาตั้งใจว่าหมดมวนนี้คงพอก่อน ไม่แน่ว่าอาจจะอยากกินข้าวมันไก่ขึ้นมา ก่อนเหลือบตามองลูกน้องกุมมือสั่นเทาไว้ด้านหน้าหลับตาปี๋ นั่งหุบขาเรียบร้อย พอเจ้าแมงมุมสีดำลายสวยตัวหนึ่งไต่ขึ้นบ่าไป

“อย่าให้มันมาใกล้ผมครับนาย ผมไม่ชิน... เจ้าพวกนี้มันไม่น่ารักครับ”

“ฉันจำได้ว่าพวกเธอไม่เคยทำร้ายแกนะมาร์คัส”

“ไม่เคยครับ! แต่ผมไม่ชอบแมงมุม”

“แต่ฉันเห็นแกดูหนังไอ้แมงมุม”

“มันไม่ใช่เจ้าพวกนี้เลยนะนาย อันนั้นมันหนังซูเปอร์ฮีโร่ แต่เจ้าพวกนี้มัน...” ปลายเสียงเงียบไป พอแม่ตัวหนึ่งง้างขาแหลม ๆ ของมันบนแก้มสาก แยกเขี้ยวขู่อย่างไม่พอใจ

พวกมันเข้าใจภาษามนุษย์ พร้อมประกาศศักดาว่าพิษของมันมีผลต่อระบบประสาทโดยตรง ผลที่ตามมาคือ ทำให้กล้ามเนื้อเกร็งจนเป็นอัมพาต

“กัดทีเดียวตาย... มันน่าแหยง...”

“ไม่เอาน่ะ จะมากลัวอะไรกัน อุตส่าห์อยู่บ้านนี้มาตั้งนาน ทีทารันทูล่ายักษ์ของแม่ฉัน ยังไม่เห็นแกจะกลัว” พลันหันไปทางขวามือของเขาที่มีคนสนิทกว่า ใจกล้าพอตัว “ใช่ไหมอัฟซา? แกกลัวเจ้าพวกนี้รึเปล่า”

“คือ... ที่พวกผมไม่แสดงท่าทีว่ากลัวมาดามเพราะเธอจะทำให้พวกผมยิ่งกลัว บางครั้งเธอก็ชอบแกล้ง ส่วนกับคุณพันวาคงไม่มีอะไร ผมรู้ว่านายเป็นคนใจดี เหมือนมาดามแหละครับ”

“อ้อ... งั้นหรือ?”

นัยน์ตาคู่คมสลดลงพอนึกถึง ‘มาดามโคลอี้’ มารดาผู้แสนน่ารักใจดี เพราะถึงจะใจดีเท่าไรหากถึงคราวดุแล้วก็นับว่าเป็นคนเด็ดขาดทีเดียว เขายังจำได้ว่าแรก ๆ นั้นอัฟซากับพนักงานหนุ่มคนสนิทอีกสองคนรีบเขียนใบลาออกทันทีที่รู้ว่าบ้านนี้ซุกซ่อนความลับอะไรไว้ น่าเสียดายที่ไม่มีใครได้ก้าวขาออกจากคฤหาสน์ เมื่อนายหญิงใหญ่กรีดเสียงแหลมเล็กออกมาจากลำคอว่าใครลาออกตาย! คุณแม่ยังเสกกองทัพแมงมุมนับพันตัวมาเดินเต็มบ้าน พนักงานคนสนิทแต่ละคนเลยต้องอยู่ทำงานด้วยความหวาดกลัว รับใช้มาดามและลูกชายชนิดถวายหัว จนในที่สุดก็กลายเป็นความเคยชิน พ่วงด้วยความขยะแขยงอยู่น้อย ๆ

มาดามโคลอี้ลาจากโลกไปเมื่อห้าปีที่แล้ว ทิ้งลูกชายให้อาศัยในคฤหาสน์หลังใหญ่โต่ตามลำพัง มีแมงมุมเป็นเพื่อนกับแม่บ้านคนขับรถและบอดีการ์ดส่วนตัวไม่กี่คน

“เธอออกจะน่ารักอัธยาศัยดี ลิซซี่ โคลอี้ เมล...” เสียงทุ้มอ่อนโยนลงเมื่อเรียกหาสัตว์เลี้ยง ที่ยอมเดินลงจากบ่ากว้างของผู้ชายตัวโต มาวิ่งเล่นในมือเจ้าของ

พวกมันเป็นภาพลวงตา มีบางตัวที่เป็นของจริง หลงทางมาเพราะอำนาจมนตร์ พวกมันคงคิดว่าเขาเป็นจ่าฝูง คอยติดสอยห้อยตามไปไหนมาไหน แต่ถ้าหากว่าเขาสั่งให้อยู่บ้านมันก็จะอยู่ในกรง รอรับประทานอาหารจากเจ้านายสบาย ๆ ไม่ต้องออกไปตามล่าหาเหยื่อกินเอง

“ฉันสูบเสร็จละ ไปเถอะ... อย่าให้เธอต้องรอนาน แล้วฉันหิว... ไส้จะขาด” บ่นอุบอิบ ร่างสูงในเชิ้ตสีขาวครีมลุกขึ้นหยิบกระเป๋าสะพายหนังสีดำพาดบ่า

มาร์คัสลอบถอนหายใจดัง อกสั่นขวัญแขวนไม่หาย ต่างคนลอบมองหน้ากันเมื่อแมงมุมร้ายหายไปเพียงพริบตา เหลือเพียงสามตัวขยับขาเดินออกจากห้อง กลับไปยังกรงของพวกมัน ซึ่งอยู่ในเรือนกระจกถัดจากลานจอดรถ

คนทำงานมานานคงรู้ใจดีว่าสิ่งที่จะมาเติมเต็มกระเพาะของคุณพันวาได้คงไม่ใช่อาหาร

แต่เป็นวิญญาณมนุษย์...