6

ลูกค้าชาวต่างชาติคงเห็นด้วยเพราะการแต่งตัวของพวกเขาเองก็ดีไม่น้อยหน้า คนไหนเป็นคนสอนงานและคนใหม่ ที่บอกว่ามาด้วยกัน...

สองหนุ่มสาวยังได้รับไมตรีตอบกลับมาเป็นรอยยิ้มใจดีของลูกค้า เปิดโอกาสให้ชายร่างสูงใหญ่หยิบสายวัดตัวขึ้นมาอย่างมืออาชีพ ไม่ถือตนเลยสักนิดว่าเป็นเจ้าของ เขาแค่ปฏิบัติตนเหมือนเป็นพนักงานขายและช่างตัดเสื้อคนหนึ่ง

“สัดส่วนมนุษย์แต่ละคนไม่เท่ากันไม่ใช่แค่สรีระ กระดูกแต่ละคนยังไม่เท่ากันเลยครับ... ถ้าน้องไม่กดสายวัดลงไป ใช้น้ำหนักจากปลายนิ้วอีกสักหน่อย สูทที่ตัดออกมา ได้ขนาดสวยก็จริงแต่อาจจะเคลื่อนไหวไม่สะดวก...”

“คือเราสามารถขออนุญาตลูกค้าได้นะครับ แต่ถ้าลูกค้าไม่สะดวกใจจะถอดเสื้อ มืออาชีพต้องใช้สัญชาตญาณ... ตรงนี้... สามารถใช้วิธีซ่อนตะเข็บ คนถือสายวัดต้องเผื่อขนาดให้ดีเพราะคนตัดผ้าไม่ได้มาวัดเอง คนตัดเสื้อเป็นจะรู้ครับ...”

“ค่ะคุณพันวา...”

ดวงตาคู่สวยมองตามทุกการขยับมือของคนเก่งกว่า ยังกับว่าปากกาในมือที่ขีดลงบนกระดาษและสายวัดนั้นเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเขา สามารถขีดเขียนตัวเลขการตัดเสื้อตัวหนึ่งได้อย่างแม่นยำ ส่วนตัวเธอเรียนเรื่องเสื้อผ้ามาไม่น้อย แต่เธอกลับแน่ใจว่าเขาเรียนมามากกว่าหลายเท่า ความไม่พอใจในทีแรกจึงสลายหายไปกับอากาศ เมื่อทุกประโยคที่เปล่งออกมาจากเรียวปากหนาหยักได้รูปมีแต่เรื่องดี ๆ

นี่มันขุมทรัพย์แห่งความรู้ชัด ๆ!

“แล้ว... เราจะคาดคะเนยังไงล่ะคะ? หนูคิดว่ามันดีแล้วสำหรับไซซ์นี้”

“อาจเสียเวลาสักเล็กน้อย แต่ว่าเรื่องสำคัญ... สำคัญมากนะครับ การขยายตัวของเนื้อผ้าแต่ละชนิดแตกต่างกัน หากว่าใส่ไปสักพักจะทำให้ผ้ายืดออกไปแค่ไหน สูทตัวหนึ่งไม่ใช่ถูก ๆ เราจะไม่ตัดมันออกมาเพื่อให้ลูกกลับมาในเดือนหน้า สินค้าทุกชิ้นต้องดีที่สุด คุ้มค่ากับราคาที่จ่าย ทุกท่านที่เดินออกจากร้านของเราไป อกผายไหล่ผึ่ง หล่อเข้มทุกองศา”

พอมีพนักงานมาช่วยจัดการกับผู้ชายตัวโต ที่เดินเข้าห้องลองเสื้อไป ชายหนุ่มยังคงอธิบายด้วยน้ำเสียงเข้มเครียด เหมือนอาจารย์สอนนักศึกษาในมหา’ลัย ทว่าเขาก็เป็นกันเองมากพอที่จะทำให้เธอไม่รู้สึกเกร็งแม้แต่น้อย

มือหนาเลื่อนไปหยิบแค็ตตาล็อกที่มีหมายเลขสีบอก บนโต๊ะเคาน์เตอร์ถัดชั้นวางผ้าหลายชนิด แนะนำให้ผู้น้อยฟังด้วยท่าทีนอบน้อม ขอความคิดเห็น

“เนื้อผ้าเป็นตัวนี้นะครับ อิตาลีวูล ลูกค้าบอกว่าสีโทนนี้ได้ ผมคิดว่า... รหัสสีน้ำเงิน 97 น่าจะสวยนะ เหมาะกับสีผิวของคุณลูกค้าด้วย น้องดาวว่าไง?”

“ค่ะ เห็นด้วยค่ะ”

“ไม่พอใจหรือเปล่าครับ?”

“ไม่เลยค่ะ ขอบคุณนะคะคุณพันวา หนูขอโทษที่โต้แย้งคุณก่อนหน้านี้นะคะ หนูทำนิสัยแย่มาก ๆ เลย”

“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ”

“ขอโทษจริง ๆ นะคะ หนูจะตั้งใจทำงานให้มากกว่านี้ค่ะ”

แล้วสาวน้อยน่ารักเด็กดีตามคำบอกเล่าของอัฟซาก็ยกมือไหว้เขาอีกรอบ เจ้านายถึงกับฉีกยิ้มกว้าง แต่พอเธอเงยหน้าขึ้นมองเขาก็ทำหน้านิ่งเฉย

“ผมไม่ได้เป็นแค่เจ้าของร้านที่มีสาขาทั่วโลกนะ บ้านผมตัดฉลองพระองค์ถวายท่าน ๆ มาเยอะแล้ว เป็นบุญของน้องแค่ไหนที่จะ...” พลันก้มหน้าลงยกมือป้องปากกระซิบข้าง ๆ “ได้เรียนงานกับคุณพันวา ถ้าตกลงก็... รอที่รถนะครับ”

สายวัดตัวที่พาดอยู่บนบ่าถูกส่งให้หญิงสาวกับมือ ก่อนที่เขาจะเดินไป ทิ้งคนข้างหลังไว้กับความตื่นเต้นดีใจกับสิทธิพิเศษ และเธอจำเป็นต้องตัดสินใจว่า...

จะเดินเข้าไปหาเสือร้ายดี ๆ หรืออยู่ที่เดิมตรงนี้...

--------------------------------------

สุภาพบุรุษ สุภาพ สุขุม อ่อนน้อมถ่อมตน มีความรู้ความสามารถ หล่อลากกระชากตับสาว มิหนำซ้ำยังเป็นสายแฟชั่นระดับโลก มาชายตาแลมองผู้หญิงธรรมดาที่แค่สวย ตรึงใจคงต้องคิดหนัก เธอยืนเก้ ๆ กัง ๆ ตามองตามเจ้าของแผ่นหลังกว้างไปจนลับตา ก่อนกลับไปหาหัวหน้างาน ได้ยินคนกระซิบนินทากันเรื่องเจ้านายเข้ามาตรวจสอบการทำงานของพนักงาน แถมมาสอนงานน้องใหม่

“... เฮียเขาตัดเสื้อมาไม่รู้กี่สิบปี ไม่ได้เป็นแค่เจ้าของนั่งกระดิกขาอย่างเดียวนะคะ มาดามก็เป็นช่างตัดเสื้อของคุณหญิงอังกฤษเชียว ทำงานในวัง ตัดเสื้อให้ควีน ให้คุณหญิงคุณนายเลดี้ก่อนมาอยู่เมืองไทย เปิดร้านที่นี่เป็นเจ้าแรก..”

“พี่เคยได้ยินว่ามาดามสอนงานทุกอย่างให้ลูกชาย ปีก่อนคุณพันวาได้ไปออกแฟชั่นโชว์สูทที่ลอนดอนด้วยค่ะ...”

“คือว่าเราจะไปไหม? ไม่ไปก็ได้นะ พี่จะได้คุยกับบอสให้”

คนหนึ่งหันมาทางพนักงานน้องใหม่ผู้โชคดี ส่วนตัวเธอนั้นเก็บกระเป๋าเรียบร้อย!

“ไปสิคะพี่ แต่ว่าดาวคงต้องขอรายละเอียดจากเจ้านายก่อนว่ายังไง?” พูดพลางชะโงกคอมองหารถยนต์ที่จอดรออยู่หน้าร้าน เธอไม่คิดว่าเขาเป็นผู้ชายอันตราย ตรงกันข้ามด้วยซ้ำ เขาดูเป็นครูที่ดีหากว่าเธอตั้งใจเรียนงานจากเขาอย่างจริงจัง มันคงไม่เสียหาย เธอมีแต่ได้กับได้

“เออ... เจ้านายเขาอาจจะหวังดี แต่ดาวอย่าลืมดูแลตัวเองด้วย พี่ว่าพี่มองออก...” หัวหน้างานคนหนึ่งยังหวังดีกับรุ่นน้อง ยกมือขึ้นแตะแขนเรียวใต้เสื้อสูทพนักงานขายน้องใหม่ ด้วยท่าทางเป็นห่วงเป็นใย “มีอะไรโทรหาพี่ได้ 24 ชั่วโมงนะน้องดาว เกิดมีเรื่องฉุกเฉินอะไรพี่จะรีบรับทันที พี่ยินดีช่วยเหลือน้องนะ”

นั่นคือความจริงใจของรุ่นพี่คนหนึ่งที่ไม่กลัวตกงานแม้แต่น้อย ความรู้สึกตื้นตันใจเอ่อคลอตรงหางตาคู่สวย เธอยิ้มตอบรุ่นพี่อย่างจริงใจ

“ดาวจะดูแลตัวเองค่ะพี่ ขอบคุณพี่ยามากนะคะ ดาวจะคอยโทรหาพี่ ๆ เพื่อน ๆ นะ แต่ดาวว่าคงไม่มีอะไรนอกเหนือจากเรื่องงานหรอก ผู้หญิงเขาออกจะเยอะแยะไป สวยกว่าดาว ระดับคุณพันวาคงหาไม่ยาก”

“เอ้อ... แล้วน้องดาวต้องไปฝึกงานกี่อาทิตย์ล่ะเนี่ย พี่ต้องลงตารางงานด้วย”

“เอาไว้ดาวจะลองถาม...” ไม่ขาดคำดี เจ้าตัวผลักประตูกระจกชะโงกคอมาถามอีกครั้งว่าเธอเปลี่ยนใจไหม เพราะว่าเขามีนัดงานเปิดตัวสูทในต่างจังหวัด ต้องรีบไปให้ทันเวลา

“ไม่รอนานนะครับ ไม่มาก็จะไปแล้ว อื้ม... จ่ายเงินเดือนเท่าเดิมให้น้องนะคุณยา” จากนั้นเขาก็สะบัดหน้าเดินให้เธอต้องคว้ากระเป๋าอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งตาม

“ไปเดี๋ยวนี้ค่ะคุณพันวา!”