บทที่ 8

จนถึงตอนนี้เวลา 3 ทุ่มกว่าก็ยังไม่เห็นกลับมา หลิง อี้หราน กังวลว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น แต่เขาไม่มีโทรศัพท์มือถือเธอจึงไม่สามารถโทรติดต่อเขาได้

ชุมชนที่อยู่อาศัย เธอมองไปรอบ ๆ เพื่อหวังว่าจะได้พบร่างสูงที่เธอหวังว่าจะได้เห็นโดยเร็วที่สุด

หลังจากที่พระเจ้ารู้ว่านานแค่ไหน ในที่สุดเธอก็เห็นร่างที่คุ้นเคยเดินมาหาเธอ

“จิน!” เมื่อเห็นเขาเข้ามาในที่สุดเธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

อี้ จิ่นหลี มองไปที่ร่างที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเขาและอดไม่ได้ที่จะสะดุ้งตกใจเล็กน้อย

“ดีจัง ในที่สุดนายก็กลับมาแล้ว” เธอกล่าว

“พี่สาว พี่... รอผมอยู่เหรอ?” เขามองไปที่เธอและถาม เขาสัมผัสแก้มของเธอเบา ๆ และความเย็นก็ซึมเข้าสู่ปลายนิ้วของเขา ดูเหมือนว่าเธอจะรออยู่ข้างนอกมานานแล้ว

"ใช่ ฉันกังวลมากเพราะนายยังไม่กลับมาและมันก็ดึกมากแล้ว โชคดีที่นายกลับมาอย่างปลอดภัย" เธอกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เขากลอกตาเล็กน้อย เธอเป็นห่วงจินแทน อี้ จิ่นหลี จากอี้กรุ๊ป อย่างไรก็ตามหากเธอพบว่าเขาคือ อี้ จิ่นหลี ในอนาคตเธอจะยังคงเป็นห่วงเขามากอยู่ไหม?

เขายกมุมปากขึ้นพร้อมพูดว่า "ผมแจกใบปลิวเสร็จช้าไปหน่อย มือของพี่เย็นแล้วผมจะช่วยให้อุ่นขึ้นเอง" ในขณะที่เขาพูดแบบนี้เขาจับมือที่เย็นเฉียบของเธอไว้ในฝ่ามือของเขา เขาทำเช่นเดียวกับครั้งที่แล้วเขาลูบหลังมือของเธอด้วยฝ่ามือของเขา

หลิง อี้หราน รู้สึกว่ามือของเธอค่อย ๆ อุ่นขึ้น ๆ มันช่างเป็นวันที่หนาวเหน็บ แต่... มันช่างอบอุ่นเหลือเกิน

“จิน ดีจังที่มีนายอยู่” เธอพึมพำเสียงเบา

ริมฝีปากของเขาโค้งเป็นรอยยิ้ม "ผมจะเก็บไว้ในใจ พี่สาว ผมหวังว่าพี่จะไม่เสียใจที่พูดแบบนั้นในอนาคตนะครับ"

"ฉันจะไม่เสียใจ" เธอกล่าว "เอาล่ะมือของฉันอุ่นแล้ว กลับไปบ้านกันเถอะฉันจะอุ่นอาหารให้ร้อน" เธอดึงเขาเข้าไปในทางที่ซับซ้อนและไม่ได้สังเกตเห็นรถสีดำที่จอดอยู่ตรงหัวมุมถนนด้านนอก

ในขณะเดียวกันในรถ เกา ฉงหมิง ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาเห็น นายน้อยอี้ เพิ่งจะ... ทำให้มือของผู้หญิงคนนั้นอุ่น…

เขาไม่เคยเห็นนายน้อยอี้ทำแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แม้แต่ ห่าว เหมยยวี่ ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นคู่หมั้นของนายน้อยอี้ก็ไม่เคยได้รับการปฏิบัติเช่นนี้

แต่ตอนนี้นายน้อยอี้กำลังทำสิ่งนี้กับหลิง อี้หราน, หลิง อีหราน คนนี้เป็นต้นเหตุของอุบัติเหตุทางรถยนต์ของห่าว เหมยยวี่!

เมื่อนึกถึงฉากที่นายน้อยอี้ไปที่คลับและอุ้ม หลิง อี้หราน ที่เมามายอยู่ตรงประตู เกา ฉงหมิง รู้สึกว่าสมองของเขานั้นคงทำงานไม่ปกติแน่นอน

ความคิดของนายน้อยอี้คืออะไร? หลิง อี้หราน ได้ครอบครองพื้นที่ในหัวใจของนายน้อยอี้แล้วอย่างนั้นเหรอ?

—

วันรุ่งขึ้นในห้องของผู้บริหารระดับสูง เมื่อ เกา ฉงหมิง รายงานตารางงานและงานของ อี้ จิ่นหลี การจ้องมองของเขานั้นอดไม่ได้ที่จะมองไปยังมือของ อี้ จิ่นหลี

มือของ อี้ จิ่นหลี สวยงามมาก นิ้วของเขายาวรียวและรอยต่อของข้อนิ้วของเขาชัดเจน แม้แต่ เกา ฉงหมิง ซึ่งเป็นผู้ชายก็ยังรู้สึกว่ามือของเจ้านายของเขานั้นสวยงามจริงๆ

เกา ฉงหมิง เคยเห็นมือคู่นี้เค้นใครบางคนอย่างไร้ความปรานีจนเกือบจะเอาชีวิตคนนั้น เขาไม่สนใจว่ามือของเขาจะเปื้อนเลือดและความคิดนั้นอาจทำให้คนอื่นตัวสั่นสะท้านและขนลุกได้

อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยเห็นมือคู่นี้ใช้เพื่อให้มือของอีกคนอบอุ่น นับประสาอะไรกับผู้หญิงที่ถูกขังอยู่ในคุกเช่นนั้น

"มือของฉันมันมีอะไรผิดปกติหรือไง?" เสียงของอี้ จิ่นหลี ดังขึ้นในหูของเกา ฉงหมิง อย่างเฉียบพลัน

"อ่า ไม่มีอะไรครับ" เกา ฉงหมิง รู้สึกตัวและหลบสายตาของเขารวดเร็ว เขายื่นการ์ดเชิญให้กับอี้ จิ่นหลี "นี่เป็นคำเชิญของตระกูลห่าวครับ ตระกูลห่าวและตระกูลเซียว มีความสัมพันธ์กันด้วยการแต่งงานในอีกสองสัปดาห์ ห่าว อี้เหมิง จะหมั้นกับเซียว จื่อฉี ท่านประธานห่าว หวังว่านายน้อยจะเข้าร่วมงานได้”

“งานหมั้นงั้นหรือ?” อี้ จิ่นหลี เหลือบมองไปที่การ์ดเชิญ

แน่นอนว่าเขาเข้าใจเจตนาของตระกูลห่าว ในการส่งคำเชิญนี้ ถึงกระนั้น ห่าว เหมยยวี่ ลูกสาวคนโตของตระกูลห่าวก็เคยเป็นคู่หมั้นของเขา อย่างไรก็ตามเซียว จื่อฉี และหลิง อี้หราน ที่เกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุนั้นเคยเป็นคู่รักกันมาแล้วครั้งหนึ่ง ตระกูลห่าวต้องการที่จะพบเขา

ความคิดเห็น “ถ้าอย่างนั้นไปดูกันเถอะ”

เกา ฉงหมิง เก็บมันไว้ในใจ

ในช่วงบ่าย เกา ฉงหมิง พา อี้ จิ่นหลี ไปโรงพยาบาลเอกชนในเมือง ผู้ที่จะสามารถเข้าโรงพยาบาลนี้มักจะพวกมหาเศรษฐีหรือผู้ดีมีตระกูล

เกา ฉงหมิง ยืนอยู่ด้านนอกวอร์ด อี้ จิ่นหลี ผลักเปิดประตูและเดินเข้าไปอย่างช้า ๆ

เกา ฉงหมิง รู้อย่างชัดเจนว่าชายชราในวอร์ดเคยครองโลกมาแล้วครั้งหนึ่ง ในเมืองเฉิน เขาสามารถควบคุมพายุและฝนได้ แต่ลูกชายคนเดียวของเขาหนีออกจากบ้านเพื่อไปอยู่กับผู้หญิง

หลายปีต่อมาสิ่งเดียวที่จะกลับคืนสู่ตระกูลอี้ก็คือ ขี้เถ้าที่อยู่ในกำลังมือของทารกน้อย

ในวอร์ด อี้ จิ่นหลี มองไปที่ชายชราบนเตียงพยาบาล ชายคนนี้ซึ่งสมควรได้รับการขนานนามว่าเป็นปู่ของเขา สวมชุดสม็อคของโรงพยาบาลโดยมีเข็มอยู่ที่หลังมือ ร่างกายของเขาอ่อนแอลงเรื่อย ๆ ทุกวันและเขาก็ดูผอมลงเล็กน้อย

นายท่านอี้ มองไปที่หลานชายคนเดียวของเขาและพูดว่า "หลานอยู่ที่นี่"

"ใช่ครับ ผมอยู่ที่นี่" อี้ จิ่นหลี ตอบ

ปู่และหลานชายเผชิญหน้ากันอย่างเงียบ ๆ พวกเขาสองคนดูเหมือนจะคุ้นเคยกับความเงียบแบบนี้มาก

หลังจากนั้นไม่นาน นายท่านอี้ก็ทำลายความเงียบลง “ฉันได้ยินมาจากเลขาของฉันว่าตระกูลห่าว และตระกูลเซียวจะผนึกความสัมพันธ์กันผ่านการแต่งงาน?” แม้ในช่วงที่ชายชราเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเลขาของเขาก็ยังคงรายงานเรื่องสำคัญบางอย่างให้เขาฟังทุกวัน

"พวกเขากำลังจะหมั้นกันในอีกสองสัปดาห์และพวกเขาได้ส่งคำเชิญมาให้เราแล้ว" อี้ จื่นหลี กล่าว

“หลานจะไปไหม?”

“ ทำไมผมถึงไม่ควรไป?” เขาถามกลับ

ทันใดนั้นนายท่านอี้ก็จ้องมองไปที่หลานชายตรงหน้าเขา หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หัวเราะและพูดว่า "ดี ดี หลานไม่เหมือนพ่อของหลาน"

นับตั้งแต่การตายของ ห่าว เหมยยวี่ หลานชายของเขาไม่ได้ติดต่อกับผู้หญิงคนไหนเลยเป็นเวลาสามปี นายท่านอี้เคยกังวลว่าหลานชายของเขาจะกลายเป็นเหมือนลูกชายของเขาซึ่งติดอยู่ในความรักที่เขามีต่อผู้หญิงคนหนึ่ง และไม่สามารถยอมรับการรวมกันของตระกูลห่าวและตระกูลเซี่ยวได้

ถึงกระนั้นแฟนเก่าของเซียว จื่อฉี ก็คือคนที่ฆ่า ห่าว เหมยยวี่

อี้ จิ่นหลี เข้าใจได้โดยเป็นธรรมชาติว่านายท่านอี้ หมายถึงอะไรโดยพูดว่า 'หลานไม่เหมือนพ่อของหลาน' เขาตอบว่า "ไม่ ผมไม่ใช่เขาและผมก็จะไม่มีทางจะเป็นเหมือนเขาด้วย"

ทันใดนั้นนายท่านอี้ ก็คว้าข้อมือของอี้ จิ่นหลี เอาไว้ นิ้วที่เหี่ยวย่นของเขาดูเหมือนจะใช้กำลังจนหมดแล้ว “จำสิ่งที่หลานเคยพูดในวันนี้ไว้นะ อย่าเป็นเหมือนเขาถ้าเขายินดีที่จะฟังฉันในตอนนั้น เขาก็จะไม่มี... ”

นายท่านอี้กัดฟันของเขาขณะที่มีร่องรอยของความเกลียดชังฉายผ่านดวงตาของเขา เล็บของเขาจมลงบนข้อมือของอี้จิ่นหลี ทำให้เกิดรอยแดงเข้ม

อี้ จิ่นหลี ทำราวกับว่าเขาไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลยและรอยยิ้มเย้ยหยันก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นจากมุมริมฝีปากของเขา เขาไม่มีวันยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อผู้หญิง เขาจะไม่มีวันทำอะไรอย่างเช่นการหมอบคลานไปที่เท้าของเธอจนกว่าเขาจะไม่เหลืออะไร