ตอนที่ 5
"ค่ะ..พ่อทูนหัว" เด็กสาวเอ่ยพลางยิ้มหวานให้ชายหนุ่มจนตาหยี เพลิงที่ได้ยินอย่างนั้นจึงขบกรามแน่นข่มตาลงพลางสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ดูเหมือนว่านามิจะเข้าใจอะไรผิดไป เขารับเลี้ยงเธอเอาไว้สำเร็จความใคร่ไม่ได้จะเลี้ยงให้เธอเป็นลูกสาวบุญธรรมของเขา
"อย่าให้ฉันได้ยินคำนี้อีก" มาเฟียหนุ่มสั่งเสียงเข้มพลางกัดฟันกรอดอย่างไม่สบอารมณ์
"ขอโทษค่ะ..แต่หนูอยากเป็นลูกสาวของนายท่าน"
"-_-" มาเฟียหนุ่มตีสีหน้าบึ้งตึงจนดูน่ากลัว
"ไม่เป็นก็ได้ค่ะ นายท่านจะทำงานต่อหรือคะให้หนูช่วยไหมคะ ตอนที่คุณพ่อของหนูยังมีชีวิตอยู่หนูทำงานช่วยคุณพ่อตลอดเลยนะคะคุณพ่อของหนูเป็นเจ้าของบริษัทxxxนายท่านรู้จักไหมคะ นายท่านเป็นนักธุรกิจน่าจะรู้จักคุณพ่อของหนู นายท่านอยากให้หนู..."
"พูดมาก" ยังไม่ทันที่นามิจะพูดจบประโยคเพลิงก็พูดแทรกขึ้นมาก่อนด้วยความรำคาญคนตัวเล็กที่ตั้งแต่ได้เจอกัน เธอก็เอาแต่พูดไม่หยุดราวกับคนเก็บกดไม่ได้พูดมานาน
"ธรรมชาติของมนุษย์เกิดมาก็ต้องพูดนี่คะ" เด็กสาวตอบกลับพลางทำตาแป๋วจ้องมองสีหน้าเรียบตึงของเขา อย่างไม่สะทกสะท้าน ทำเอามาเฟียหนุ่มขบกรามแน่นกับท่าทางของเธอที่แสดงออกมามันชั่งสวนทางกับคำพูดของเธออย่างสิ้นเชิง
"หยุดพูดสักหนึ่งนาทีจะตายไหม"
"ให้หนูหยุดพูดหนึ่งนาที" เด็กสาวทำหน้าสลดใจหนึ่งนาทีที่ไม่ได้พูดมันนานเกินไปสำหรับเธอ "ถ้าพูดไม่ได้แล้วจะให้หนูเห่าเหรอคะ หนูเป็นคนไม่ใช่หมานี่คะ"
"นามิ" มาเฟียหนุ่มดุเด็กสาวเสียงเข้มแต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอตกใจกลัวเลยสักนิด
"คะ นายท่าน" หนำซ้ำเธอยังถือวิสาสะเอาข้อศอกมาเท้าคางที่หน้าขาแกร่งของเขาอีก ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาเรียบตึงตรงหน้าตาใสแป๋วเพื่อรอฟังสิ่งที่เขาจะพูดกับเธอ
"ถ้าเธอจะพูดขนาดนี้เธอไม่ต้องเรียกฉันว่านายท่านหรอก"
"งั้นให้หนูเรียกนายท่านว่าอะไรดีคะ" วาจาเจื้อยแจ้วของเธอทำเอามาเฟียหนุ่มหลับตาลงอย่างเบื่อหน่ายเขากำลังจะเป็นโรคประสาทเพราะเธอ
"งั้นหนูขอเรียกนายท่านว่า พ่อทูนหัวได้ไหมคะ" เด็กสาวเอียงคอจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มตรงหน้าเพื่อรอคำตอบอย่างมีความหวัง
"-_-" ต้องให้บอกอีกสักกี่ครั้งว่าเขาเลี้ยงเธอเอาไว้เพื่อสำเร็จความใคร่ไม่ได้จะเลี้ยงเธอเอาไว้เป็นลูกสาว
"เพราะนายท่านดูแลหนูเป็นอย่างดี หนูรักนายท่าน นายท่านเปรียบเสมือนพ่อคนที่สองของหนู หนูอยากเรียกนายท่านว่าพ่อหรือพ่อทูนหัวก็ได้ค่ะ" เด็กสาวเอ่ยเสียงใสดวงตากลมโตเหลือบไปเห็นนาฬิกาข้อมือสีทองราคาหลักสิบล้านวางอยู่บนโต๊ะทำงานของมาเฟียหนุ่มเด็กสาวรีบหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินเข้าไปหยิบขึ้นมาดู
"นี่ของนายท่านเหรอคะ สวยจังเลยค่ะ" เด็กสาวเอ่ยพลางถือวิสาสะหยิบนาฬิกาข้อมือราคาหลักสิบล้านของเขาเดินตรงเข้ามานั่งลงที่กลางระหว่างขาของเขา
"อยากได้ก็เอาไป" มาเฟียหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบพลางหยิบโน้ตบุ๊คขึ้นมาทำงานของตัวเองต่อ
"นายท่านให้หนูหรือคะ?" เด็กสาวเอ่ยถามเพื่อความมั่นใจว่าเขาจะไม่เอาคืน
"-_-"
"ขอโทษค่ะแต่ก็ขอบคุณมากๆเลยนะคะ มันสวยมากเลยค่ะ นายท่านให้หนูแล้วนายท่านจะไม่เสียดายทีหลังเหรอคะ"
"-_-"
"ขอโทษที่พูดมากค่ะ หนูไม่รบกวนเวลาทำงานของนายท่านแล้ว หนูขอเข้าไปดูการ์ตูนที่ห้องนอนของนายท่านนะคะ"
"-_-" มาเฟียหนุ่มไม่ได้ตอบกลับอะไรท่าทางเย็นชาของเขาทำเอาเด็กสาวงุนงงไม่น้อย เด็กสาวคิดในใจ เมื่อกี้เขายังคุยกับเธอดีๆอยู่เลย อยู่ๆก็เย็นชาใส่กันซะงั้น
"ทำไมพ่อทูนหัวถึงเย็นชาขนาดนี้นะ" เด็กสาวพึมพำกับตัวเองเบาๆขณะที่กำลังเดินเข้ามาภายในห้องนอนของเขา
@วันต่อมา
"เลิกเรียนแล้วขึ้นไปหานายใหญ่ก่อนนะครับ" เฉินมือซ้ายนักฆ่าคนสนิทของเพลิงเอ่ยบอกนามิหลังจากที่เขาเพิ่งไปรับเธอกลับมาจากโรงเรียน นามิพยักหน้าเข้าใจอย่างไม่เรื่องมากก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปหาเพลิงที่ชั้นสองของเพนต์เฮาส์หรู
"หนูกลับมาแล้วค่ะนายท่าน" เด็กสาวยิ้มร่าวิ่งเข้ามาหาเพลิงที่นั่งทำงานอยู่ด้วยท่าทางเคร่งขรึมอยู่บนเก้าอี้โต๊ะทำงานภายในห้องนอน
"ขนมอยู่ในห้องครัว" มาเฟียหนุ่มเอ่ยโดยที่สายตายังคงจดจ่ออยู่กับเอกสารกองพะเนินตรงหน้า
"นายท่านยังนั่งทำงานอยู่ที่เดิมอยู่เลย วันนี้นายท่านได้ทานข้าวหรือยังคะ" เด็กสาวเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงด้วยเห็นว่าเขายังนั่งทำงานอยู่ที่เดิมตั้งแต่เมื่อเช้าก่อนที่เธอจะออกไปโรงเรียน
"-_-" มาเฟียหนุ่มทำสีหน้าบึ้งตึงชักสีหน้าใส่เธอด้วยความรำคาญ
"นายท่านต้องทานข้าวบ้างนะคะเดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะเอานะ" มาเฟียหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า เขาไม่ชอบผู้หญิงพูดมากโดยเฉพาะ เด็ก! "นายท่านหิวข้าวไหมคะเดี๋ยวหนูจะทำขึ้นมาให้" เด็กสาวเอ่ยถามพลางเดินเข้ามาใกล้ๆกับมาเฟียหนุ่ม
"นี่ใช่ไหม ตุ๊กตาของเธอ" มาเฟียหนุ่มถามเสียงเรียบพลางหยิบตุ๊กตาแมวน้อยที่เขาสั่งให้กวินมือขวาคนสนิทเข้าไปเอาที่ห้องนอนของเธอภายในบ้านพ่อเลี้ยงของเธอยื่นให้เธอ
"ใช่ค่ะ..ขอบคุณค่ะนายท่าน" เด็กสาวยิ้มกว้างด้วยความดีใจพลางสวมกอดมาเฟียหนุ่มเอาไว้แน่น การกระทำของเธอทำเอามาเฟียหนุ่มชะงักไป ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้กับเขามาก่อน หากเธอไม่มีรูปลักษณ์ภายนอกที่พิเศษกว่าผู้หญิงคนอื่นเขาคงจะตัดลิ้นเธอตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน
"ขยับออกไป" มาเฟียหนุ่มสั่งเสียงเข้มดุ
"ขอโทษค่ะนายท่าน" เด็กสาวทำหน้าเจื่อนด้วยความรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่เขาปฏิเสธอ้อมกอดของเธอ
"ได้ตุ๊กตาแล้วจะไปวิ่งเล่นที่ไหนก็ไป ฉันจะทำงาน"
"หนูอยากเล่นกับนายท่าน" เด็กสาวเอ่ยเสียงเบาไม่กล้าเอ่ยเสียงดังด้วยกลัวจะทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าชักสีหน้ารำคาญใส่อีก
"ฉันเป็นเพื่อนเล่นเธอ?" มาเฟียหนุ่มชักสีหน้ารำคาญใส่เด็กสาวอีกครั้ง มาเฟียหนุ่มคิดในใจ ดูเหมือนว่าเขาจะใจดีกับเธอมากเกินไปเธอถึงได้คิดว่าเขาเป็นเพื่อนเล่นของเธอ
"ไม่ใช่ค่ะ หนูออกไปกินขนมที่ห้องครัวนะคะ"
"-_-"
"พ่อทูนหัวเย็นชาอีกแล้ว" เด็กสาวเดินออกมาจากห้องนอนพลางพึมพำกับตัวเองเบาๆ
로그인
최신 업데이트:
2025-05-26 22:00:48
