บทที่ 14

“ คุณได้แผลมาได้ยังไงค่ะ ” มินตราเอามือลูบที่แผลนั่นเบาๆแล้วเอ่ยเสียงหวานขอโทษเขาภวิชไม่รอช้าที่จะก้มลงจูบปากเธออย่างอ่อนโยน อ่อนหวาน โหยหาและเรียกร้องในคราวเดียวกันเวลานี้ไม่ใช่เวลาตอบคำถาม เขาต้องสร้างอารมณ์ให้หญิงสาวอีกครั้งเมื่อเธอกำลังจะลืมความแปรปรวนในความต้องการที่เขาเพิ่งสร้างไปเวลานี้เขาต้องการลบมันให้หมด.......ร่องรอยที่ไอ้แก่นั่นสร้างไว้บนร่างกายของเธอ ภวิชไม่ตอบอะไรเขายอมถอนจูบเมื่อเห็นหญิงสาวที่แค่จูบยังไม่ประสาเลยแล้วเธอจะรับความต้องการของเขาได้ไหม

“ อืม อ่า อา ” เสียงหอบหายใจแรงทั้งเขาและเธอ ภวิชจูบซอกคอขาวขบเม้นตรงร่องรอยที่เขาไม่ต้องการเห็นมันอีก จะไม่มีใครหน้าไหนมีสิทธิ์บนตัวเธอนอกจากเขา ที่ร่องรอยบนร่างกายของมินตราที่เธอไม่ต้องการเห็นตอนนี้ภวิชจะลบทุกอย่างให้เธอเอง

“ อ๊ะ พะ พอเถอะคะคุณภวิช ” เธอพยามยามดึงมือที่กำลังสร้างความเสียวซ่านบนยอดปทุมถันทั้งสองข้างของเธอ แต่เหมือนภวิชจะไม่ฟังเขาละริมฝีปากที่กำลังดูดดึงดอกบัวตูมงามข้างขวาริมฝีปากเขามาจูบที่ปากปิดเสียงของเธอมือซ้ายซุกซนบนปทุมถันอีกครั้งอย่างไม่น้อยหน้า

“ พี่วิช....เรียกชื่อผมแค่นี้ ฮ่า ” เขาพูดเสียงกระเส่าบอกสิ่งที่ต้องการให้หญิงสาวปฏิบัติกับเขา

“ คุณ คุณวิชค่ะ ”

“ ผมบอกให้มินเรียกผมว่าพี่วิชยังไง เรียกผมสิมิน ” เขาพูดยืนยันแต่ริมฝีปากยังไม่ยอมปล่อยให้ว่างยังคงทำหน้าที่วกกลับไปสัมผัสกับอกทั้งสองข้างของเธออย่างหิวกระหายเขาไม่เคยคิดต้องการผู้หญิงคนไหนอีกเลยตั้งแต่รู้จักกับเธอ และต่อไปนี้ก็อย่าหวังเลยว่าใครจะมาแตะต้องตัวเธออีกนอกจากเขา ต้องเป็นภวิชแค่คนนี้เท่านั้น

“ อ๊ะ อือ พะ พี่วิชค่ะ ” ร่างบางสติกระเจิดกระเจิงเพราะรสสวาทที่เขาสร้างให้ชายหนุ่มจูบไล้ลงไปจนถึงหน้าท้องแบนราบมินตราจิกเล็บลงที่บ่าของเขาถึงรู้สึกแสบแต่ก็ไม่อยากให้อะไรมาเรียกสติเธอเวลานี้ร่างกายเขาปวดร้าวต้องการที่จะปลดปล่อยกับเธอจะแย่มินตราเกร็งหน้าท้องด้วยความเสียวซ่าน ทรมานจนน้ำตาไหล

“ มินสวยจังเลยอ่า....”

“ พี่วิชมินทะทำไมถึง อือ ทะทรมานอย่างนี้อ่า ” เธอรู้สึกทรมานไม่รู้ทำไมเหมือนกันทั้งที่ไม่เคยเป็น ปุ่มปทุมชูชันอย่างไม่สามารถบังคับได้ยิ่งลิ้นร้อนริมฝีปากเขาที่วกวนตรงสะดือของเธอเธอยิ่งทรมาน

“ พี่ก็ทรมานครับมิน ให้พี่ลบมันนะให้พี่ทำให้มินลืมเรื่องเลวร้ายของไอ้เสี่ยนั่น ” เขาส่งสายตาออดอ้อนขึ้นมองเธออย่างเว้าวอนและน้ำเสียงดุดันจนคิ้วขมวดเมื่อพูดประโยคสุดท้าย มินตราก้มลงสบตาปรือหวานมองเขา จะเป็นอะไรไหมนะถ้าเธอจะยอมให้เขายอมให้คนที่เพิ่งรู้จัก จะเป็นอะไรไหมถ้าเธอจะตอบแทนเขาด้วยร่างกายที่คอยช่วยเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า จะเป็นอะไรไหมถ้าเธอจะให้เขาเพียงเพราะ ถ้าเป็นเขา.......คนที่เธอกำลังแอบมีใจให้ความอบอุ่นที่เธอได้รับจากแขนนี้...ไม่มีคำตอบใดจากปากมินตรานอกซะจากฝ่ามือที่เธอยื่นมาสัมผัสที่หน้าของภวิชพร้อมดึงเบาๆให้ภวิชตามแรงฉุดของเธอริมฝีปากบางเบาแตะสัมผัสริมฝีปากของเขา

“ อะ อืม ” ภวิชครางในลำคออย่างถูกใจเรียวลิ้นน้อยๆพยายามจะจูบเขาอย่างกล้าๆกลัวๆภวิชแอบยิ้มขึ้นบางๆก่อนจะสอนคนจูบที่ไม่ประสีประสาด้วยริมฝีปากของเขาเอง

“ อืม อือ ” แรงพิศวาสและความต้องการในร่างกายของกันและกันภวิชโอบอุ้มมินตราขึ้นด้วยความรวดเร็วตรงไปยังเตียงนอนกว้างวางเธออย่างแผ่วเบา

“ ทำไมคุณ...”

“ พี่บอกให้มินเรียกพี่วิชนี่ครับ ” เขาเอานิ้วชี้จุ๊ที่ปากของเธอมือข้างนึงเท้ากับเตียงเพื่อมองหญิงสาวใต้ร่างพร้อมพรหมจูบซุกไซ้ลงไปเรื่อยๆจนถึงของสงวนในร่างกายภวิชมองมันด้วยความหลงใหลจนคำถามที่มินตราตั้งใจจะถามหายไปกับอากาศอีกครั้งสมองเบาเคว้งคว้าง

“ พี่วิชขา....”

“ ครับ ” ภวิชสนุกกับการจูบไปทั่วเรือนร่างของมินตราลิ้นร้อนร้ายลุกร้อนเข้าหาความสาวจนมินตราเผลอกำผ้าปูแน่นคำพูดที่มินตราเผลอครางออกมาจากจิตใต้สำนึกทำให้อารมณ์อยากของภวิชที่แทบหมดลงเมื่อนึกได้ว่าเจ้าตัวยังไม่รู้ความจริง

“ พะ พี่วิชฮึก ยังต้องการมินอยู่ มะ ไหม....ถ้าร่างกายนี้เป็นของใครไปแล้ว ฮึก ” มินตราครางสะอื้นเมื่อความต้องการที่เขาสร้างให้อยากรู้ความรู้สึกของเขาว่ารับได้ไหมถ้าเธอไม่บริสุทธิ์แล้ว ความทรงจำครั้งสุดท้ายที่เธอเข้าใจว่าความสาวเสียให้กับเสี่ยชัยไปแล้ว ภวิชชะงักเมื่อเสียงสะอื้นและเสียงขาดห้วงของหญิงสาวที่กำลังต้องการปลดปล่อยความเสียวซ่านกำลังขัดกับความต้องการของร่างกายสีหน้าเหยเกดูก็รู้ว่าทรมานขนาดไหนเขาจำต้องยอมหยุดความต้องการของตัวเองหยุดความต้องการที่เขาทำให้ใจกลางความเป็นสาวแต่วกกลับมามองใบหน้าสีอมชมพูที่เขาเห็นได้จากไฟห้องน้ำที่สาดส่องมายังเตียง

“ มิน ” เขามองร่างบางใต้ร่างของเขามินตราค่อยๆปรือตามองสบเขาอย่างหวานเยิ้มภวิชจับปลายคางของเธอแล้วจูบเบาๆ

“ จำที่พี่สัญญาได้ไหม? ”

“ แต่คุณก็ผิดสัญญา ” เธอสะบัดหน้าเล็กน้อยให้หลุดจากฝ่ามือที่จับคางของเธอไว้สรรพนามเปลี่ยนเป็นเช่นเดิมแต่ภวิชไม่ว่าอะไร

“ เฮ้อ พี่ไม่ได้ผิดสัญญานะ....พี่ไปช่วยมินจริงๆ พี่โดนยิงเลยไปช้านิดหน่อยเอง พี่ขอโทษ ” เขาจูบเบาๆที่หน้าผากของเธอแนบหน้าผากของเขาชิดหน้าผากของเธอค้างไว้มินตราหันมาสบตากับเขาทันทีที่ได้ยินว่าเขาโดนยิง งั้นแขนที่ด้านซ้ายเขาก็????? คงไม่ต้องบอกแล้ว ภวิชมองสบตาของเธอยิ้มหวานให้เธอละลายใจเล่นอีกครั้งยกแขนซ้ายมาลูบแก้มเธอในขณะที่หน้าผากยังคงแนบชิด เขาปัดจมูกไปมากับเธอ

“ เจ็บมากไหมค่ะ ” น้ำตาใสๆหยดลงด้วยความเป็นห่วงเขาถึงโดนยิงก็ยังอุตส่าห์จำสัญญาของเธอได้

“ พี่สัญญาแล้วว่ามินจะปลอดภัยแต่สาบานได้ ว่ามันไม่มีโอกาสได้ทำกับ

มินแบบที่พี่ทำตอนนี้ ” คำยืนยันของชายหนุ่มทำให้มินตรารู้สึกดีและก็ต้องเขินอายกับคำพูดของเขาจนต้องก้มหน้าหลบตาเขาจนได้

“ คนบ้า ”

“ บ้าที่ไหน พูดเรื่องจริง ” ภวิชพูดติดทะเล้นๆอารมณ์พิศวาสลดลงแต่ยังคงมีหากเพราะต้องการให้เธอมีความทรงจำที่ดีก่อน....มีมากกว่า

“ ว้า รู้ความจริงซะแล้ว พี่คงอดกินมินแล้วสิ เฮ้อ ” เขาเลิกคิ้วมองคนใต้ร่างที่เอาแต่หลบตาเขาแต่ในใจพลางกระวนกระวาย ถ้าเธอปฏิเสธเขาเวลานี้เขาทรมานแน่ที่ไม่ได้ปลดปล่อย แล้วเธอจะยอมเขาไหมถ้ารู้ว่าตัวเองบริสุทธิ์อยู่....กำลังจะได้อย่างสมใจแต่ห่วงความรู้สึกเธออะไรเช่นนี้ ไม่มีปฏิกิริยาของหญิงสาวทำเอาชายหนุ่มเผลอคิ้วขมวดหงุดหงิดขึ้นมาซะงั้นน้อยใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อรู้ว่าเธอไม่ต้องการเขา....เหมือนที่เขากำลังต้องการเธอ ความเงียบแบบนี้ เธอไม่ต้องการให้เขาไปต่อสินะ....

“ เข้าใจแล้ว! ขอโทษ...ผมคงขอคุณมากไป ” เขาพูดน้ำเสียงจริงจังสรรพนามเช่นเดิมที่ดูห่างเหิน แล้วลุกผละออกจากร่างของเธอเปิดประตูเข้าห้องทำงานและปิดมันลงอย่างไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ดัง มินตราสะดุ้งทำอะไรไม่ถูกเขาเป็นอะไรไป.....เธอตอบได้เลยว่าคงเพราะเธอเองนั่นแหล่ะเขาถึงเป็นแบบนี้มินตราตำหนิตัวเองในใจเขาโดนยิงเพราะมาช่วยเธอแท้ๆแต่ทำไมไม่ตอบเขาไปเมื่อกี้ว่ายอมเขาแล้วเธอยอมให้เขาครอบครองเธอทำไมไม่กล้าทั้งที่เห็นสีหน้าแววตาของเขาทั้งๆ ที่ หวงพรหมจรรย์ของตัวเองขนาดไหนดีใจที่รู้ว่าตัวเองบริสุทธิ์แต่ทำไมรู้สึกเสียใจที่เขาปฏิเสธเธอ....มินตรารู้สึกกับหัวใจตัวเองแล้วว่าเธอเป็นของเขาแล้วหากยังไม่ใช่แค่ตัว แต่เป็นหัวใจดวงน้อย...เพิ่งรู้ว่ายามภวิชกล่าวตัดพ้อนั้นมีผลต่อหัวใจแค่ไหนจะง้อเขายังไงให้หาย.......