บทที่ 9

มินตราถูกตรึงมือเข้ากับเสาปูนต้นนึง ผ้าปิดปาก......บ้า เกมส์บ้าอะไรพาเธอมาทารุณชัดๆ

' คุณวิช.. คุณหายไปไหนเนี่ยนานไปแล้วนะ.....' มินตราเกิดใจหวั่นเล็กน้อยในใจยอมรับเลยว่ากลัว เหตุการณ์ในอดีตนั้นเธอจำได้ไม่ลืม เหตุการณ์วันนั้นวันที่เธอถูกคนของเสี่ย ชัย จับไป แต่โชคดีที่วันนั้นเธอเอาตัวรอดกลับมาได้ต้องหลบหัวซุกหัวซุนไปหลายที่เลย

“ ปังๆๆๆๆ ” เสียงปืนดังขึ้นบ่อยและหลายต่อหลายครั้งทำให้ความคิดในอดีตต้องหยุดลง มินตรารู้สึกใจชื้นขึ้นมานิดหน่อยเมื่อรู้ว่าชายหนุ่มอาจกำลังมาช่วยเธอ

ฟ้าเริ่มมืดสลัวจนแทบมองไม่เห็นอะไรแล้วเธอถูกมัดอยู่ในโกดังที่มีเพียงแสงไฟสีส้มจางๆ สาดส่องเข้ามาก็เท่านั้น

ฝั่งภวิช ชายหนุ่มมีเหงื่อท่วมตัว ให้ตายสิคราวนี้ลำบากกว่าคราวที่แล้วหลายเท่าเลย มีทั้งระเบิดทั้งเอฟเฟคนี่มันพอๆกับทำสงครามมากกว่าป้องกันตัวละมั้ง

“ กฤตฉันบอกให้นายโทรมาบอกเขาแล้วไม่ใช่หรอแล้วใครเลือกระดับบ้าบอนี่ห๊ะ.....” ภวิชสบถอย่างหัวเสีย ถ้าวันปกติเขาคงไม่เท่าไหร่แต่ทำไมต้องเป็นวันนี้วะวันนี้มินตราอยู่กับเขาลูกน้องก็ได้ใจจริงจริ้งจัดด่านยากให้เขาถึงตัวมินตราได้ช้าขึ้น ฉันควรตบรางวัลให้นายด้วยกระบอกปืนดีไหม เขาแอบเหน็บในใจในมือกระชับกระบอกปืนแน่น

“ โธ่ เจ้านายครับ พระเอกจะออกโรงทั้งที จะไปเจอนางเอกง่ายๆได้ยังไงครับมันก็ง่ายเกินไปหน่ะสิ ” กฤษตอบอย่างอารมณ์ดีต่างจากคนที่รับฟังหงุดหงิดเป็นบ้าเวลานี้อยากเป็นผู้ร้ายซะมากกว่า

“ ปังๆๆ กึก ” เสียงปืนยังคงดังอย่างต่อเนื่อง

ภวิชใช้นิ้วมือในการออกคำสั่งให้ทัชและกฤษ อ้อมไปอีกทาง ยิ่งใกล้โกดังมากเท่าไหร่ เขายิ่งอยากออกไปเร็วๆเท่านั้น

“ เจ้านายครับ ”

“ ว่าไงสายชล ”

“ เจ้านายว่าเสียงปืนเมื่อกี้.......มันแปลกๆไหมครับ ” จริงสิเสียงปืนในตอนท้ายมันไม่เหมือนทุกครั้งที่ฝึกกันมาแต่พื้นที่นี้มีการป้องกันนี่นาจะมีอะไรได้ยังไง

เขาคงคิดมากไปเอง

“ ครืดๆ วอหนึ่งเรียกว่าสอง วอหนึ่งเรียกวอสอง ได้ยินแล้วตอบด้วย ” เสียงสัญญาณวิทยุของภวิชดังขึ้น นั่นยิ่งทำให้ภวิชกังวลว่าอาจเกิดอะไรขึ้นเพราะปกติวิทยุที่พกนี้แทบจะไม่ใช้ในการฝึกแต่ให้มีติดไว้เผื่อเกิดอุบติเหตุหรือต้องการความช่วยเหลือถึงแจ้งกับผู้ควบคุม

“ วอสองทราบแล้วเปลี่ยน ”

“ คุณภวิชตอนนี้ มีคนแฝงตัวเข้ามาป่วนครับคุณอยู่ที่ไหนครับตอนนี้ ”

“ ตอนนี้ผมกำลังเข้าไปใกล้กับโกดังครับ ” ภวิชกระชับวิทยุแน่นภาวนาว่าอย่าให้เกิดเหตุร้ายใกล้กับจุดที่เขากำลังจะไปถึงเลย

“ คุณระวังตัวด้วยนะครับ เพราะเสียงปืนที่ผมได้ยินมา อาจจะใกล้บริเวณที่คุณกำลังไป ครืดดดๆๆๆๆ พี่ๆๆๆ ” เสียงคลื่นขาดๆหายๆ รวมทั้ง เสียงแทรกของวิทยุที่เรียกศูนย์กลางเพื่อขอความช่วยเหลือ

“ เจ้านายครับผมว่า ” เสียงสายชลขาดห้วงไปเมื่อได้ยินเสียงแทรกของปลายสายสรุปเหตุการณ์ให้ฟัง

“ คุณวิชครับตอนนี้คนของผมถูกยิงถ้ายังไงคุณระวังตัวแล้วรีบถอยออกมาจากบริเวณนั้นเถอะครับ ก่อนที่...... ”

“ บ้าชิบ ” ภวิชสบถเสียงดังเมื่อจู่ๆสัญญาณวิทยุถูกตัดขาดไป ชายหนุ่มขว้างลงพื้นอย่างระบายอารมณ์

“ มิน...... ” เขาเรียกชื่อเธอเบาๆเมื่อจับใจความได้ว่าเจ้าหน้าที่ที่ถูกยิงคือคนที่ดูแลพื้นที่ที่มินตราอยู่เขาต้องไปหาเธอ

“ สายชลนายคุ้มกันให้ฉันที ” ภวิช ทิ้งปืนที่ทำการฝึกลงกับพื้นอย่างไม่ใยดี ก่อนจะล้วงมือเข้าไปหยิบปืนอีกกระบอกที่เหน็บอยู่ข้างลำตัว จะต่างกันก็คราวนี้เป็นปืนจริงและลูกกระสุนจริง

“ แต่เจ้านายครับ ”

“ ไม่มีแต่!!! ” เขาส่งสายตาอำมหิตมาให้สายชลรู้ดีว่าตอนนี้เจ้านายกำลังโมโหขนาดไหน ความกังวลและความเป็นห่วงที่จะเจ้านายมีให้กับหญิงสาวที่เพิ่งจะรู้จักมันเป็นบุพเพงั้นหรอความสงสัยนี้อยู่ในหัวของสายชล

มินตราค่อยๆปรับสายตามองบุคคลที่ก้าวเข้ามาเบื้องหน้า ความจำครั้งสุดท้ายคือ ร่างหนาใหญ่ที่เห็นเพียงแค่เงาเนื่องจากแสงไฟที่สาดส่องเข้ามาทำให้เธอไม่อาจรู้ได้ว่าเป็นใครก่อนจะหมดสติไป เธอพยายามปรับสายตามองสิ่งแวดล้อมรอบกาย มันเป็นห้องกว้าง เธอถูกมัดมือและปิดปากไว้ มินตราเด้งตัวขึ้นนั่งในสมองเธอตอนนี้รับรู้แล้วว่าไม่ใช่เกมส์ มันไม่ใช่เกมส์แล้วมันเป็นเรื่องจริง ตอนนี้เธอกำลังเผชิญหน้ากับบางอย่างที่กำลังกลัว จับตัว!!! ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในสมอง เธอถูกจับตัวมา ใครกัน แล้วใครกันเป็นคนจับเธอมา!!!