ความบังเอิญ 2

ถนนในตัวเมืองช่วงเย็นของวันสุดสัปดาห์ รถก็ติดไม่ต่างจากกรุงเทพฯ ชายหนุ่มเอื้อมไปเปิดเพลงเบาๆ ขณะรอรถเคลื่อน จากนั้นก็มองถนนหนทางไปเพลินๆ กระทั่งสายตาเหลือบไปเห็นหญิงสาว ที่แม้ว่าจะเจอเพียงครั้งเดียว แต่ก็เพิ่งเจอเมื่อบ่ายนี่เอง เธอกำลังจูงมือเด็กชายคนหนึ่งที่ยังอยู่ในชุดโรงเรียนอนุบาล เดินไปตามฟุตบาต กระทั่งไปหยุดที่ป้ายรถประจำทาง

เมื่อรถข้างหน้าเคลื่อนไปได้ ธีรดนย์จึงขับไปจอดหน้าป้ายรถประจำทางทันที แล้วเลื่อนกระจกลง

“ไปไหนครับ” เขาทักทาย พร้อมกับพุ่งสายตามองไปยังเด็กชายที่กำลังจ้องเขาเป๋ง แววตามีความสงสัย นั่นทำให้เขาเกือบช็อก นอกจากความเป็นเด็กจะทำให้เขาสนใจแล้ว ทว่าหน้าตาเด็กคนนี้เหมือนคนในครอบครัวของเขา ตั้งแต่พ่อยันไอ้น้องชายต่างแม่ เพราะสองคนนั่นเหมือนกันมาก ยิ่งเอาภาพสมัยยังเด็กมาเทียบเคียงเหมือนราวกับแฝด และถ้าเอาเด็กคนนี้ไปรวมด้วย ก็แฝดสามดีๆ นี่เอง

แต่ในโลกนี้เขาเคยเห็นคนหน้าเหมือน หรือคล้าย ทั้งที่ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด ในกรณีก็คงจะเหมือนกัน เพราะพ่อของเขา หลังจากแม่ของธีธัสหนีไปก็ไม่เคยมีผู้หญิงคนใหม่อีกเลย ส่วนเจ้าน้องชายต่างแม่ ตั้งแต่รู้จักกันมาก็ไม่เคยเห็นคบหาใครจริงจัง

แล้วเด็กคนนี้เป็นอะไรกับดาริณ...

เพราะเธอน่าจะอายุแค่ยี่สิบกว่าๆ เท่านั้น

ทำให้เขาสนใจดาริณมากยิ่งกว่าเดิม นอกเหนือจากหน้าตาบุคลิกที่น่ารักอ่อนหวานของเธอ ยอมรับว่าอีกฝ่ายมีบางอย่างคล้ายกับแฟนคนแรกสมัยมัยธมปลายของเขา

“คุณดนย์ คือเอ่อ...กำลังจะกลับที่พักค่ะ”

“ขึ้นรถเลยครับ ผมไปส่ง” เขาพูดพร้อมปลดล็อกประตู

“เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ ที่พักอยู่ใกล้แค่นี้เอง”

“ขึ้นมาเถอะ พอดีผมมีเรื่องอยากคุยด้วย”

“ค่ะ” ดาริณรับคำ เพราะเขาเป็นระดับเจ้านาย จะขัดคำสั่งแล้วโต้เถียงอยู่ริมถนนคงไม่เหมาะ

หญิงสาวเปิดประตูแล้วพยุงลูกชายขึ้นไปนั่งบนรถก่อน แล้วเธอก็ตามขึ้นไปนั่งแล้วปิดประตู ก่อนจะเอ่ยกับลูกชาย

“น้องดรีมครับ นี่คุณดนย์เป็นเจ้านายของแม่”

ถ้อยคำที่ดาริณพูดกับเจ้าตัวเล็ก ก็ทำให้ธีรดนย์กระจ่างในทันที ว่าเด็กชายเป็นลูกของเธอนั่นเอง แสดงว่าแต่งงานตั้งแต่อายุยังน้อย เพราะเด็กชายน่าจะอายุห้าหรือหกขวบ

“หวัดดีคับ เจ้านายของแม่” พูดพร้อมกับยกมือป้อมๆ ขึ้นไหว้ ธีรดนย์ยกมือรับไหว้ แล้วเอ่ยทักทายตอบ

“หวัดดีครับน้องดรีม เรียนอยู่ชั้นอนุบาลไหนแล้วครับ” ธีรดนย์ชวนคุย ขณะรถเลื่อนไปบนท้องถนน เพื่อตรงไปยังร้านอาหารที่เขานึกอยากกินข้าวเย็นนอกรีสอร์ต เพราะสามทุ่มเขามีนัดกับเพื่อนคนหนึ่งที่เพิ่งเดินทางมาจากกรุงเทพฯ ที่บ้านพักตากอากาศของอีกฝ่าย

“น้องดรีมอยู่อนุบาลสามคับ”

“งั้นก็อายุห้าหรือหกขวบแล้วสิ”

“น้องดรีมอายุห้าขวบกว่าๆ แล้ว” ดาริณเป็นคนตอบ

“หน้าตาหล่อมากเลยนะ” พูดออกไปแล้วก็เหมือนชมพ่อกับน้องชายตัวเอง เพราะสองคนนั่นหน้าตาเหมือนน้องดรีม มากกว่า ส่วนเขามีส่วนผสมระหว่างพ่อกับแม่ที่ชัดเจน ส่วนธีธัสแทบไม่มีอะไรเหมือนแม่ตัวเองเลย ทุกอย่างคือพ่อหมด

“คุยไปด้วย และกินมื้อค่ำเป็นเพื่อนผมด้วยแล้วกัน” ธีรดนย์บอก เมื่อเคลื่อนรถเข้ามาในร้านอาหาร

ดาริณยอมรับว่าลุ้นระทึกกับเรื่องที่อีกฝ่ายบอกว่าจะคุยด้วย เธอกังวลว่าการทำงานที่เพิ่งเริ่มต้นได้เพียงสัปดาห์เดียวนั้น ไม่ประทับใจผู้บริหารหรือเปล่า

กระทั่งเข้ามานั่งในร้านอาหาร อีกฝ่ายก็ยื่นเมนูให้เธอ

“ตามสบายเลยนะครับไม่ต้องเกรงใจ น้องดรีมอยากกินอะไรบอกคุณแม่ได้เลยนะครับ” ท้ายประโยคนั้นเขาหันมาบอกกับเด็กชาย

“ดรีมอยากกินไก่ทอดคับ” เจ้าตัวบอก แล้วหันไปทางคุณแม่ เพราะเมนูนี้แม่จะให้กินไม่บ่อยนัก แม่บอกว่าของทอดไม่ดีต่อสุขภาพ กินได้ แต่นานๆ ครั้ง

ดาริณสั่งเมนูโปรดของลูกชาย และสำหรับตัวเองอีกหนึ่งเมนู ส่วนธีรดนย์ก็สั่งอีกสองเมนูเช่นกัน ขณะรออาหารธีรดนย์ก็ชวนคุย

“เด็กอนุบาลปกติจะเลิกเร็วไม่ใช่เหรอครับ”

“ค่ะ เลิกสองโมงครึ่ง แต่ดาเลิกงานห้าโมงเย็น ก็เลิกฝากครูพี่เลี้ยงดูแลค่ะ”

“แล้วเสาร์ อาทิตย์ล่ะ” เพราะพนักงานคาเฟ่ต์นั้น มีวันหยุดสัปดาห์ละหนึ่งวัน แต่ห้ามหยุดเสาร์อาทิตย์ ถ้าไม่จำเป็น เพราะวันหยุดมีลูกค้าเข้าร้านมากกว่าวันปกติ

“ดาฝากลูกไว้ที่ศูนย์รับดูแลเด็กค่ะ”

“ถ้าน้องดรีมไม่ซนจนทำร้านพัง พาไปด้วยก็ได้ อีกอย่างที่

รีสอร์ตก็มีสนามเด็กเล่น น้องดรีมน่าจะชอบนะ” เมื่อได้ฟังคำพูดหญิงสาว ธีรดนย์ค่อนข้างมั่นใจว่าสามีของเธอ ไม่ได้อยู่ด้วยกัน หรือเธออาจเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว

:::::::::::::::::