ความบังเอิญ 3

“ขอบคุณคุณดนย์มากๆ ค่ะที่เมตตา แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ น้องดรีมอยู่ที่ศูนย์ดูแลเด็กได้” ดาริณรู้สึกโล่งใจไปเปลาะหนึ่งว่าเรื่องที่เขาจะคุยกับเธอคงไม่ใช่เรื่องที่กังวลก่อนหน้านั้น

“ดรีมอยากไปคับ” ลูกชายกลับโพล่งออกมาดื้อๆ ทำให้ธีรดนย์ยิ้มอย่างถูกใจ

“งั้น วันหยุดก็พาน้องดรีมไปเถอะ ไม่ต้องเกรงใจ แต่น้อง

ดรีมห้ามซนในร้านรู้ไหมครับ” ธีรดนย์หันไปพูดกับเด็กชาย ที่ตอนแรกมองเขาอย่างสงสัย และเหมือนเกรงๆ พอตอนนี้เริ่มยิ้มบ้างแล้ว

ให้ตายสิ ยิ้มแล้วยิ่งเหมือนไอ้น้องชายของเขาไปอีก เห็นหน้าครั้งแรกก็ถูกชะตา พอมาเห็นรอยยิ้มเขาก็รู้สึกเอ็นดูทันที

ปกติก็ไม่ได้รักเด็ก ไม่เคยคลุกคลีกับเด็กคนไหนมาก่อน เพราะฉะนั้นตอนที่คนรักของเขา บอกว่าไม่อยากมีลูก แม้จะต้องแต่งงานกันในวันหนึ่ง เขาก็ตอบตกลงทันที เพราะไม่คิดอยากมีลูกเช่นกัน ทว่าตอนนี้เริ่มลังเลแล้ว

ธีธัสอยากจะถามดาริณว่าพ่อเด็กเป็นใคร อยู่ที่ไหน อย่างไร แต่รู้ว่าเป็นการเสียมารยาท เพราะเขาก็เพิ่งรู้จักกับเธอแค่วันเดียวเอง

“เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณดนย์มีเรื่องจะคุยอะไรกับดิฉันหรือเปล่าคะ” เธอร้อนใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ ว่ามันมีอะไรเกี่ยวกับการทำงานหรือเปล่า

“อ๋อ...คือ อยากถามว่าคุณดาอยากทำงานตำแหน่งอื่นใน

รีสอร์ตไหมครับ” จริงๆ แล้วเขาก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรจะคุยกับเธอ เพียงแต่ตอนนั้นยกมาเป็นข้ออ้างเพื่อให้เธอขึ้นรถมากับเขาเท่านั้น

“ไม่มีค่ะ ดา เออ ดิฉันอยากทำงานในคาเฟ่ ชอบอบขนมมากกว่า”

“อือ โอเคครับ แต่ถ้าวันไหนอยากลองทำตำแหน่งอื่นก็บอกได้นะครับ”

“ขอบคุณมากค่ะ” ดาริณยกมือไหว้ชายหนุ่ม

“ไม่เป็นไร แต่ขออย่างนะครับ”

“อะไรเหรอคะ”

“คุณดา แทนตัวเองว่าดาเฉยๆ ก็ได้ คำว่าดิฉัน มันดูสูงวัยไปนะ” จริงๆ แล้วมันดูไม่เป็นกันเองมากกว่า

“ได้ค่ะ” ดาริณตอบรับด้วยสีหน้าโล่งอก

จากนั้นอาหารที่สั่งไปก็เริ่มทยอยมาเสิร์ฟ ธีรดนย์ชวนคุยกับเธอและลูกชายอย่างเป็นกันเอง จนเจ้าตัวเล็กไว้ใจเขา พูดคุยอย่างไม่เกร็ง แถมยังบอกให้น้องดรีมเรียกเขาว่า ‘ลุงดนย์’

“น้องดรีมชื่อจริงว่าอะไรเหรอครับ”

“ชื่อเด็กชายธีรดา แสงสีมาคับ แล้วลุงดนย์ล่ะคับ”

“โห ชื่อจริงเรา คล้ายกันนะ เพราะชื่อจริงลุงคือ ธีรดนย์ อรุณกรครับผม”

“ธีรดนย์ อู้ว คล้ายธีรดาคับ” เด็กชายพูด ดวงตี่ๆ นั้น ขยายกว้างขึ้นมาทันที

“บังเอิญจังนะครับ” ประโยคนั้นเขาหันไปพูดกับดาริณ ซึ่งหญิงสาวก็ได้แต่ยิ้มรับ เพราะจะบอกว่าเธอตั้งชื่อลูกชายให้ตัวอักษรแรกและคำตรงกับชื่อพ่อของลูก แต่ก็ไม่มีเหตุจำเป็นต้องบอกขนาดนั้น

ดาริณไม่รู้ว่าธีรดนย์จะคุยกับเด็กเก่งขนาดนี้ คุยยาวไปถึงของเล่นต่างๆ การ์ตูนที่ชอบ และเล่นกีฬาที่เล่น เธอเองก็ฟังเพลิน  กระทั่งกินอิ่ม

“อ๋อ ผมลืมบอก มะรืนนี้ผมจะกลับแล้วกรุงเทพฯ และจะมีน้องชายมาดูแลรีสอร์ตต่อนะครับ”

อีกฝ่ายบอก เมื่อมาส่งเธอกับลูกชายหน้าหอพัก สองหนุ่มต่างวัยก็โบกมือให้กัน พร้อมสัญญาว่าหากกันอีกครั้งจะไปเล่นเตะบอลด้วยกัน จากนั้นธีดนย์ก็เคลื่อนรถออกไป

ดาริณเลยไม่รู้รายละเอียดกับน้องชายธีรดนย์ที่จะมาดูแล

รีสอร์ตต่อจากเขา

แต่ภาวนาให้เป็นคนใจดี มีเมตตาเหมือนธีรดนย์ แต่ไม่ว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นอย่างไร พนักงานอบขนมในคาเฟ่อย่างเธอ คงไม่ได้ข้องเกี่ยวกับคนระดับเจ้าของรีสอร์ตอยู่แล้ว เพราะเธอไม่ได้ทำงานในส่วนของออฟฟิศเสียหน่อย

เกี่ยวข้องมากสุดก็แค่...อาจจะได้ยกของว่างไปบริการ ในวันที่พนักงานเสิร์ฟวุ่นกับการต้อนรับลูกค้าในร้านเท่านั้น

::::::::::::::::::::::::::::::::::